شعری از  "عبدالله علوی" شاعر جوان افغانستانی . دکلمه: عباس رضایی شاعر افغانستانی مقیم ایران

متن شعر:

 بی تبر به سراغت می آید
برای کسی نمی نویسم
 شاید برای درختی که خاطره ای را در ریشه اش دواند
 درختی با میوه ای سیاه چون لقمه ای غم جویده شده
ولگرد در خیابان ها، در کوچه ها، در آخرین نفسها 
 موش ها در فاضلاب همانقدر زیستند که مردی با موهای سفیدش در غار
 کاش زبانم بند می آمد و اسمها خفه میشدند
 چه فرق کرد؟ 
چه فرقی میکند 
کدام حرامزاده را دوست دارم
 و شیپورها خاموشند
 و چراغهای اتاق و اقیانوس نیز
 دروغ است
دروغ ِصدای ساعتها
 دروغِ شیشه ی عرق
 دروغِ تکه گوشت سگ مرده
 دروغِ کتاب مقدس.
 کاش بزرگترین دروغ را به باد می گفتم
 همیشه آزاد برای همیشه خوش بودم
 بی تبر به سراغت می آید
 با دندانهایی میخندد
 با دستانش هل می دهد در درّه ای عمیق.
.
 دراز کشیدم در اتاق
 این سقف زرد حالم را می گیرد
 آنطور که بر تپه ای زانو زده باشی و به گناهانت اعتراف کنی
 رنجهایی در بابِ یک جمع مقدّس، پوزخندی به دوست مرده ات
 خداوند بگذارد با گناهانم پیر شوم
 تکه سنگی را به سمت شیطان پرت کنم
 انقدر که شیشه ِ عرق را سربکشم و لوچه مست شوم.
.
 شاید باور کنی باد زیبایی را دوست دارد
 و اخرین عشقش را در چاکِ کفن ابراز می کند
 چرا باید تبر درختی را بردارد وقتی باد عاشق است؟
 وقتی نمی توان درک کرد چطور می شود دو نفر همدیگر را دوست داشته باشند
 وقتی باد آزاد است
 فقط چند تکه چوب اتش میگیرد
 و دیوار سیمانی را گرم نگه میدارد
 باید مرده ها را می سوزاندیم و خاکسترش را دفن میکردیم
 نه اعتراضی به خدا نه به قانونش
 خلاف روز با ماه زیستن است
 دروغ در شب درخشان تر است 
وقتی نورش از خودش نیست.
 می توانستم دروغ بگویم
 و بزرگترین دروغ لقمه ای حرام شود برای زندگان.
.
 بی تبر به سراغت می آید
 غذاها بی نمک، مزه ها از بین می روند
 چشمانم کم سو، گوشهایم سنگین،
 حس گنگی در سرم پیچ می خورد
حالا می توانم چرت و پرت بگویم
  دایره ای رسم کنم و خدا شوم
 حالا میتوان کلمه ها را تکه تکه پهن کرد و سیر شد
 حتی درخشانتر از ماه در روز مخفی شد
 و خود را پرت کرد در عمق یک دره.
 .
بی تبر به سراغت می آید
 بدون درد، زخم در جایش خشک نخواهد شد
 رشد می کند حتی اگر ریشه اش را قطع کنند
 بزرگتر میشود نه انطور که درختان را بریدند 
و جای خالی شان را نور خورشید پر کرد
 جسم به جلو می رود
 در یک مدار می چرخد،
  در یک زمان شکل می گیرد.
 در دره ای پرت می شود
 کجا میتوان پنهان شد و پیشانی را به خاک مالید؟
 آیا پیشرفته ترین غار، زیباترین زن، ملیح ترین پیراهن قانعم خواهد کرد؟
 به هر چیز مقدس تف خواهم کرد
 به انتظار آتشفشان می ایستم، 
به بزرگترین خدا دروغ خواهم گفت
 تا کمی برگردد و تاریخ را تکرار کند.
.
 عبدالله هستم 
هنوز نفس می کشم
 جسم سردم را نچرخانید
 بگذارید در برهوت محو شود.
 خداوند بگذارد با گناهانم دفن شوم
 گناهانی که چون خاطرات ریشه نشوند در جشن چند هزار سالگی بشر،
 در سوگ او ریشه ندوانند
 نمیخواهم نامت را بگویم
 باید زبان بند می آمد
 و اسمها را خفه میکردم
 کلمات را می کشتم
 و بالای تپه ای زانو زده و گناهی را اعتراف نمی کردم.
.
 بی تبر به سراغت می آید
زنده ی ناشیانه مرده اش را می خواند
 چطور می داند شیون به شیوه مرده ها را؟
 باران نمی بارد
 حتی صدایش نمی کند !


Poem By Abdullah Alavi- Reading By Abbas Rezayi

"حشرات را شکنجه نکنید"
.......................................
کتاب ها 
کتاب های مفلوک راز های شان را برای همه فاش می کنند
پله ها پله های روسپی به هر پوتینی پا می دهند
□ 
تصور این که
باد پنجره را باز خواهد کرد
و بوی بهار در اتاق خواهد پیچید
تصور این که
محبوبت عاشق خواهد شد
درست در لحظه ای که
مورچه های سرباز، چشم هایت را برای ملکه می برند
تصور این که
ساعت دوباره زنگ خواهد زد
زندگی ادامه خواهد داشت
نگرانم می کند
نگران چون دزدی که پایش به میز می خورد
نگران چون وسوسه های ابلیسی غمگین
بر بستر پیامبری لجوج
□
قرار نبود مرده ها حرف بزنند
اما از من به شما نصیحت
"هر گز حشرات را شکنجه نکنید".

Elyas Alavi

Popular tracks