Varsın son acılar da somutlaşsın bende, 
Savunmuyorum kendimi, ey karanlık güçler. 
En büyük sessizliğin yolu sizlerden geçer, 
O yoldan yürürüz en serin gecelere. 
Soluğunuzla daha sesli alevlere boğmaktasınız beni, 
Sabır! Yıldızlar kora dönüşürken, düşler kaymakta 
Bize adlarını söylemekten kaçınan diyarlara, 
Oralara ancak feda edersek girebiliriz düşlerimizi. 

Sen ey kapkara yürek, ey karanlık gece, 
Kimdir yansıtan, en kutsal zeminlerinizi, 
Ve kötücülüğünüzün son vadilerini? 
Acılarımız karşısında donup kalmış maske - 
Acılarımız ve hazlarımız karşısında 
Taştan bir gülümseme boş maskenin dudaklarında 
Bir kaya, bütün ölümlülerin çarpınca kırıldığı, 
Üstelik varlığı bize bile kapalı. 
Ve sonra dikildiğinde karşımıza bir yabancı düşman, 
Alaylarıyla aşağılayarak ölesiye didinmemizi, 
O zaman daha bir hüzünlü olur şarkılarımız ezgileri 
İçimizde ağlayan ise kalır anlaşılamadan. 

Sensin, sarhoşluğu geçiren şarap, 
Ben, şimdi güzel danslarla kanamaktayım 
Ve taçlandırmak zorundayım acımı çiçeklerle! 
Bağrındaki en derin anlamın istediği buysa, ey gece! 
Kucağındaki bir arpın telleriyim sanki, 
Ve son acılarım uğruna şimdi 
Senin karanlık şarkın boğuşmakta yüreğimde, 
Beni ölümsüz kılıp, bir şişe çevirmekte. 

Bu huzur - ey derin huzur! 
Yok artık dini bütün çan sesleri, 
Sen, ey acıların tatlı anası, sen - 
Barışın, sanki ölümün enginliği. 
Sar o serin ve sevecen ellerinle, 
Sar bütün yaraları - 
Böylece içten kanasınlar yalnızca - 
Sen, ey  acıların tatlı anası! 

Bırak, suskunluğum senin şarkın olsun! 
Ne ifade edebilir ki fısıldayışları sana, 
Hayatın bahçesinden ayrılmış bir yoksulun? 
Bırak, hiç adın olmasın iç dünyamda - 
Ruhumda oluşmuş, ama düşlerden yoksun, 
Artık sesi kalmamış bir çan gibi, 
Tatlı gelini acılarımın, 
Ve uykularımın sarhoş gelinciği. 

Toprakta ölüşlerini duydum çiçeklerin, 
Ve havuzların sarhoş yakınmalarını, 
Bir de çanların söylediği bir şarkıyı, 
Gece, ve fısıldayan bir soru; 
Ve bir yürek - yaralanmış ölesiye, 
Yoksul günlerinin ötesinde. 

Suskundu karanlık, beni söndürdüğünde, 
Gün ortasında ölü bir gölgeydim - 
O zaman çıkıp mutlulukların evinden 
Yürüdüm gecenin derinliklerine. 
Şimdi bir gölge oturmakta yüreğimde, 
Bir gölge, hissetmeyen günün çoraklığını - 
Ve dikenler gibi sana doğrulup gülümseyen, 
Senden, yalnız senden yana, ey gece! 

Ey gece, acılarımın önündeki dilsiz kapı, 
Gör artık bu karanlık yara izinin kanadığını 
Ve kabından taşmak üzere olduğunu çektiklerimin! 
Ey gece, ben hazırım artık! 
Ey gece, unutmuşluğun bahçesi, darmaduman, 
Yoksulluğumun dünyaya kapalı ihtişamında, 
Salkımlarla, dikenli çelenkler de solmakta, 
Gel, ey en yüce zaman! 

Bir zamanlar gülmüştü içimdeki şeytan. 
Ben, bir ışıktım parıltılı bahçelerde, 
Oyunlarla dansların eşliğinde, 
Bir de aşkın şarabı, başımı uyuşturan. 
Bir zamanlar ağlamıştı içimdeki şeytan. 
Ben, bir ışıktım sancılı bahçelerde, 
Kadere boyun eğişin eşliğinde, 
Parıltısıyla, yoksulluğun evini nura boğan. 
Şimdi ağlamadığına ve gülmediğine göre o şeytan, 
Yitip gitmiş bir gölgeyim bahçelerde 
Ve ölüm karası eşliğinde, 
Boş gece yarısının sessizliğiyle dolaşan. 

Zavallı gülümsemem san ulaşma çabasında, 
Hıçkıran şarkım ise yitip gitmekte karanlıkta. 
Artık yolumun sonuna varmak, tek istediğim. 
Bırak gireyim senin tapınağına. 
Bir zamanlar ki gibi, çılgınca ve dindarca 
Ve sessiz bir duayla önünde eğileyim. 

Gece yarısının derinliğinde, sen 
Ölü bir sahilin suskun denizin yanında, 
Ölü  bir sahil: Bir daha asla! 
Gece yarısının derinliğinde, sen 
Gece yarısının derinliğinde, sen 
Gökkubbesin, bir zamanlar yıldızının parladığı, 
Bir Gökkubbe, artık hiçbir Tanrı'nın çiçek açmadığı. 
Gece yarısının derinliğinde, sen 
Gece yarısının derinliğinde, sen 
Döllenmeden kalansın sıcak bir rahimde, 
Ve hiç can bulamamış, öylece! 
Gece yarısının derinliğinde, sen...

Georg Trakl

Georg Trakl - Geceye Şarkı

Eray Kılıç