Sonati

آهای تو که به خوابی عمیق و سرد رفتی
تو قلبا سبز موندی
اگرچه زرد رفتی
کنار خاطراتم با تو همیشه خندس
طرحی که از تو دارم شبیه یک پرندس

شب و روز پیش منی 
تو هنوز پیش منی
تو هنوز تو سفره دل درویش منی

هر جا که باشی خوبه روشن و بی غروبه
غمی نداره تا هی به قلب تو بکوبه
تو اوج هر بی کسیم
همیشه سبز و زنده
بدون دلواپسی 
پر بزن ای پرنده

بدون دلواپسی پر بزن ای پرنده

من خواننده نیستم فقط قلبم لرزیده است و آوازی خوانده‌ام...
اگر کاستی‌ای دارد (که دارد) لطفا نادیده بگیرید.
به نام رمز #مهسا_امینی و برای ایران، برای #زن_زندگی_آزادی 

خون ارغوان‌ها

تِلا وَنْگ بَزو ، فِرو بُورْده شُو ، مِه یار نِمو
دِل پِره دَرده ، نُور ره بَوِرْده ، مِه چِشمه سُو
بَس که هارِشیمه دِرازه راه ره
بَس که وَنْگ هِدامه جانه خدا ره
دِل بَیّه  لِر، درد بَیْته سَر
کِه ره بَووهِم شه حال وزاره
خدایا بَرِسِن مه جانه یار ره
دِلداره سه دِل زَنّه پَر
هاکِرده غم مه دِل ره پِر ، شه جانه جا بَهیمه سِر
خدا مه یار دَره کِجه ، هاکِرده چه وِه اَنْده دِر
شیشِک بَیّه گوم  شو بَیّه تِموم ، وا بَیّه روز
آفتاب بَزو سَر ، روجا بَیْته پَر ، دِل دارْنه سو
مثال چِلچِلا دِل زَنّه پَرپَر ، خوانه پَر بَکِشه یاره خانه سَر
وِه هَسّه مه دله قِرار
خستگی دَر شونه مه تَنْجه وِلّا
وقتی که یار گِنه خدا قوت یار ، خدا وِره مِوِسّه دار
اِنا اِنا مه جانه یار که اِسّائه مه انتظار
بِرو بِرو هِنیش مه وَر ، که بَیْره تا مه دل قِرار
رَفت و روش وَسّه ، اَی وُونی خَسّه ، مه وَر هِنیش
غُصّه نِدارْمه تا تِه ره دارْمه شه چِشه پیش
ته مه چِشه سو و دله قِراری
مه ره پیر هاکِرْده چشم انتظاری
دِرازه شو نَشومْبه خو
چَنْده پِرمِهری و شیرین زِبونی
به قربون ته  و ته مهربونی
ته نَوی مه چِش نِدارْنه سو
ته هَسّی مه دله قِرار ، مِنو بِهار مه جانه یار
بِرو که دم غنیمِته ، فَلِک نِدارْنه اعتبار


خروس مي خواند، شب به پايان رسيده،يارم هنوز نيامده است
دلم پر درده او رفت و نور چشمانم را با خودش برد
از بسكه چشمم به راه بود از بس كه از ته خدا را صدا زدم
پاهام بي حس شده و سردرد گرفته ام
براي چه كسي از حال و روزم بگويم خداي يارم را به من برسان
براي دلدارم دلم پر مي زنه
غم وجودم را گرفته و از جانم سير شدم
خدايا يارم كجاست چرا اينقدر دير كرده است
ستاره هاي شش تايي(از ستاره هاي صور فلكي) گم شدند و روز خود را نشان داده است
خورشيد آمد و ستاره روجا پر زد و رفت و دلم پر سوز است
مثل پرستو دلم پر كشيده و ميخواهد روي بام خانه يارم بنشيند
او قرار دلم هست
خستگي از تنم بيرون مي رود وقتي يارم مي گويد خدا قوت
خدايا او را برايم نگه دار
هنوز يارم نيومده شايد جايي ديگري در انتظارم ايستاده است 
بيا بيا كنارم بنشين تا دلم قرار گيرد
ديگر فعاليت بس است، خسته مي شوي دوباره،بيا كنارم بشين
تا تو در مقابل چشمان هستي من غصه اي ندارم
تو نور چشمان و قرار دلم هستي و انتظاري ديدنت پيرم كرده است
شبهاي طولاني تا صبح بيدارم
چقدر مهربون و شيرين زباني قربونت برم اي مهربون
تو نباشي چشمانم بي نوره
تو قرار دل من و نو بهارم هستي
بيا كه فرصت را غنيمت بدانيم چرا كه فلك اعتباري ندارد                                                                                     


بِرو که دم غنیمِته ، فَلِک نِدارْنه اعتبار

لالایی‌ی بوشهری، زهرا خانم

Edição eletrônica duas faixas exclussiva. 

Cortana (Deluxe)

Not whatay expected

سلامت را نمی‌خواهم پاسخ گفت
سرها در گريبان است
كسي سر برنيارد كرد پاسخ گفتن و ديدار ياران را.
نگه جز پيش پا را ديد،‌ نتواند،
كه ره تاريك و لغزان است.
و گر دست محبت سوي كس يازي،
به اكراه آورد دست از بغل بيرون،
كه سرما سخت سوزان است.
نفس كز گرمگاه سينه مي‌آيد برون، ابري شود تاريك.
چو ديوار ايستد در پيش چشمانت.
نفس كاين است، پس ديگر چه داري چشم،
ز چشم دوستان دور يا نزديك؟
مسيحاي جوانمرد من! اي ترساي پير پيرهن چركين!
هوا بس ناجوانمردانه سرد است… آي …
دمت گرم و سرت خوش باد!
سلامم را تو پاسخگوي. در بگشاي!
منم من! ميهمان هر شبت. لولي‌وش مغموم.
منم من، سنگ تيپا خورده رنجور.
منم، دشنام پست آفرينش، نغمهء ناجور
نه از رومم، نه از زنگم. همان بيرنگ بيرنگم.
بيا بگشاي در، بگشاي، دلتنگم.
حريفا! ميزبانا! ميهمان سال و ماهت پشت در چون موج مي‌لرزد.
تگرگي نيست، مرگي نيست.
صدائي گر شنيدي، صحبت سرما و دندان است.
من امشب آمدستم وام بگذارم.
حسابت را كنار جام بگذارم.
چه مي‌گويي كه بيگه شد، سحر شد، بامداد آمد؟
فريبت مي‌دهد، بر آسمان اين سرخي بعد از سحرگه نيست.
حريفا! گوش سرما برده است اين، يادگار سيلي سرد زمستان است.
و قنديل سپهر تنگ ميدان، مرده يا زنده،
به تابوت ستبر ظلمت نه توي مرگ اندود پنهانست.
حريفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز يكسان است.
سلامت را نمي‌خواهند پاسخ گفت.
هوا دلگير، درها بسته، سرها در گريبان، دستها پنهان.
نفس‌ها ابر، دلها خسته و غمگين،
درختان اسكلتهاي بلور آجين،
زمين دلمرده، سقف آسمان كوتاه،
غبار آلود مهر و ماه،
زمستان است.

زمستان است...محمد رضا شجریان

اونیک ،،گاهی خنده ،گاهی گریه

جان و جهان! دوش کجا بوده ای !

جان و جهان! دوش کجا بوده ای / نی غلطم، در دل ما بوده ای

دوش ز هجر تو جفا دیده ام / ای که تو سلطان وفا بوده ای

آه که من دوش چه سان بوده ام/ آه که تو دوش کرا بوده ای!

رشک برم کاش قبا بودمی/ چونک در آغوش قبا بوده ای

زهره ندارم که بگویم ترا / بی من بیچاره چرا بوده ای؟

یار سبک روح! به وقت گریز/ ! تیزتر از باد صبا بوده ای

بیتو مرا رنج و بلا بند کرد/ باش که تو بنده بلا بوده ای

رنگ رخ خوب تو آخر گواست / در حرم لطف خدا بوده ای

رنگ تو داری، که زرنگ جهان / پاکی، و همرنگ بقا بوده ای

آینهی رنگ تو عکس کسیست / تو ز همه رنگ جدا بوده ای


جان جهان دوش کجا بوده ای...محمدرضاشجریان

دوبیتی عراقی..از آلبوم زمستان است محمد رضا شجریان
نــه از رومم ، نــه از زنگم ، هــمان بیــرنگ بیــرنگم 
بیــا بگشــای در ، بگشــای ، دلتــنگم ...

دوبیتی عراقی آلبوم زمستان است...محمد رضا شجریان

آهنگ تصنیف زهی عشق همایون شجریان آلبوم قیژک کولی
همایون شجریان - زهی عشق  سروده مولوی
زهي عشق ، زهي عشق كه ماراست خدايا
چه نغزست و چه خوب است و چه زيباست خدايا
چه گرميم ، چه گرميم از ان عشق چو خورشيد
چه پنهان ، چه پنهان و چه پيداست خدايا
زهي شور ، زهي شور كه انگيخته عالم
زهي كار ، زهي بار كه انجاست خدايا
زهي ماه ، زهي ماه زهي باده ي همراه
كه جان را و جهان را بياراست خدايا
فتاديم ، فتاديم بدان سان كه نخيزيم
ندانيم ، ندانيم چه غوغاست خدايا
نه دام است ، نه زنجير ، همه بسته چراييم ؟
چه بنداست ! چه زنجير ! كه برپاست خدايا
سروده مولوی
غزل کامل مولوی:
زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا
چه نغزست و چه خوبست چه زیباست خدایا
از آن آب حیاتست که ما چرخ زنانیم
نه از کف و نه از نای نه دف‌هاست خدایا
یقین گشت که آن شاه در این عرش نهانست
که اسباب شکرریز مهیاست خدایا
به هر مغز و دماغی که درافتاد خیالش
چه مغزست و چه نغزست چه بیناست خدایا
تن ار کرد فغانی ز غم سود و زیانی
ز تست آنک دمیدن نه ز سرناست خدایا
نی تن را همه سوراخ چنان کرد کف تو
که شب و روز در این ناله و غوغاست خدایا
نی بیچاره چه داند که ره پرده چه باشد
دم ناییست که بیننده و داناست خدایا
که در باغ و گلستان ز کر و فر مستان
چه نورست و چه شورست چه سوداست خدایا
ز تیه خوش موسی و ز مایده عیسی
چه لوتست و چه قوتست و چه حلواست خدایا
از این لوت و زین قوت چه مستیم و چه مبهوت
که از دخل زمین نیست ز بالاست خدایا
ز عکس رخ آن یار در این گلشن و گلزار
به هر سو مه و خورشید و ثریاست خدایا
چو سیلیم و چو جوییم همه سوی تو پوییم
که منزلگه هر سیل به دریاست خدایا
بسی خوردم سوگند که خاموش کنم لیک
مگر هر در دریای تو گویاست خدایا
خمش ای دل که تو مستی مبادا به جهانی
نگهش دار ز آفت که برجاست خدایا
ز شمس الحق تبریز دل و جان و دو دیده
سراسیمه و آشفته سوداست خدایا

زهی عشق زهی عشق...همایون شجریان

غزلیات صفای اصفهانی


دل بردی از من به یغما ای ترک غارتگر من 
دیدی چه آوردی ای دوست از دست دل بر سر من
عشق تو در دل نهان شد دل زار و تن ناتوان شد
رفتی چو تیر و کمان شد از بار غم پیکر من 
می سوزم از اشتیاقت در آتشم از فراقت 
کانون من سینهٔ من سودای من آذر من 
من مست صهبای باقی زآن ساتگین رواقی 
فکر تو در بزم ساقی ذکر تو رامشگر من 
دل در تف عشق افروخت گردون لباس سیه دوخت 
از آتش آه من سوخت در آسمان اختر من
گبر و مسلمان خجل شد دل فتنهٔ آب و گل شد
صد رخنه بر ملک دل شد ز اندیشهٔ کافر من 
شکرانه کز عشق مستم می خوارم و می پرستم 
آموخت درس الستم استاد دانشور من
سلطان سیر و سلوکم ، مالک رقاب ملوکم 
در سوزم و نیست سوگم بین نغمهٔ مزمر من
در عشق سلطان بختم ، در باغ دولت درختم 
خاکستر فقر تختم ، خاک فنا افسر من 
با خار آن یار تازی چون گل کنم عشقبازی 
ریحان عشق مجازی نیش من و نشتر من 
دل را خریدار کیشم ، سرگرم بازار خویشم 
اشک سپید و رخ زرد سیم من است و زر من
اول دلم را صفا داد وآئینه ام را جلا داد
وآخر به باد فنا داد عشق تو خاکستر من 
تا چند در های هوئی ای کوس منصوری دل 
ترسم که ریزند بر خاک خون تو در محضر من 
بار غم عشق او را گردون نیارد تحمل 
کی می تواند کشیدن این پیکر لاغر من 
دل دم ز سرّ صفا زد کوس تو بر بام ما زد
سلطان دولت نوا زد از فقر در کشور من

Del Bordi Az Man   Shajarian

غزل: مولانا | آهنگساز: بابک افشار | آلبوم: گریه در رگبار

www.facebook.com/delnavazan.playlist 
‎ 
تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان 
تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را
نفسی یار شرابم نفسی یار کبابم
چو در این دور خرابم چه کنم دور زمان را
ز همه خلق رمیدم ز همه بازرهیدم
نه نهانم نه بدیدم چه کنم کون و مکان را
چو من اندر تک جویم چه روم آب چه جویم
چه توان گفت چه بگویم صفت آب روان را
ز تو هر ذره جهانی ز تو هر قطره چو جانی
چو ز تو یافت نشانی چه کند نام و نشان را
چو نهادم سر مستی چه کشم بار کهی را
چو مرا گرگ شبان شد چه کشم ناز شبان را
منگر رنج و بلا را بنگر عشق و ولا را	
منگر جور و جفا را بنگر صد نگران را

جان جهان | شکیلا

بیایید بیایید که گلزار دمیده‌ست
بیایید بیایید که دلدار رسیده‌ست
بیارید به یک بار همه جان و جهان را
به خورشید سپارید که خوش تیغ کشیده‌ست
بر آن زشت بخندید که او ناز نماید
بر آن یار بگریید که از یار بریده‌ست
همه شهر بشورید چو آوازه درافتاد
که دیوانه دگربار ز زنجیر رهیده‌ست
چه روزست و چه روزست چنین روز قیامت
مگر نامه اعمال ز آفاق پریده‌ست
بکوبید دهل‌ها و دگر هیچ مگویید
چه جای دل و عقلست که جان نیز رمیده‌ست
 

بیایید - مولانا- محسن نامجو

کلام: حضرت سعدی؛
آهنگ‌ساز: محمدجواد ضرابیان؛
آواز: همایون شجریان؛
"آلبوم "شوق دوست
---
سرپرست گروه :	محمد جواد ضرابیان
محمد جواد ضرابیان:	سنتور
شهرام میرجلالی:	تار
بهروز الوندی پور:	نی
کامبیز گنجه ای: تنبک و دایره
سینا جهان آبادی:	 کمانچه
حمید خبازی: تاروتارباس
عرفان گنجه‌ای:	تار
فرامرز گرم‌رودی:	عود
همایون شجریان:	کمانچه
نوازنده میهمان:	 
اردشیر کامکار:	کمانچه
---
اگر مراد تو ای دوست بی مرادی ماست
مراد خویش دگرباره من نخواهم خواست
اگر قبول کنی ور برانی از بر خویش
خلاف رای تو کردن خلاف مذهب ماست
میان عیب و هنر پیش دوستان کریم
تفاوتی نکند چون نظر به عین رضاست
عنایتی که تو را بود اگر مبدل شد
خلل پذیر نباشد ارادتی که مراست
مرا به هر چه کنی دل نخواهی آزردن
که هر چه دوست پسندد به جای دوست رواست
اگر عداوت و جنگست در میان عرب
میان لیلی و مجنون محبتست و صفاست
هزار دشمنی افتد به قول بدگویان
میان عاشق و معشوق دوستی برجاست
غلام قامت آن لعبت قباپوشم
که در محبت رویش هزار جامه قباست
نمی‌توانم بی او نشست یک ساعت
چرا که از سر جان بر نمی‌توانم خاست
جمال در نظر و شوق همچنان باقی
گدا اگر همه عالم بدو دهند گداست
مرا به عشق تو اندیشه از ملامت نیست
و گر کنند ملامت نه بر من تنهاست
هر آدمی که چنین شخص دلستان بیند
ضرورتست که گوید به سرو ماند راست
به روی خوبان گفتی نظر خطا باشد
خطا نباشد دیگر مگو چنین که خطاست
خوشست با غم هجران دوست سعدی را
که گر چه رنج به جان می‌رسد امید دواست
بلا و زحمت امروز بر دل درویش
از آن خوشست که امید رحمت فرداست
 


دوبیتی عراقی آلبوم زمستان است...محمد رضا شجریان

Erik Simonson

Recent comments

Frood

mehdi onvani

Faezeh HM

Related tracks