Bir yıl geçti ben hala ara raa buralardayım

ne zaman dinlesem kalbimde ölen bir şeyler oluyor, sanki çocukluk travmammış ve asla unutamıyormuşum gibi, ablan gittiğinden beri dinliyorum sonra kız kardeşim de gitti benden. gittiler ve herkes ölmeye başladı.

burası çöl
nerde saçların nerde kesildiği yer 
nefesimizin
cevabını bildiğim sorular soracağım sana
hazırlan
kalk ve itaat et yazgımıza

biriktirdiğim ne kadar keder varsa
saçmaya karar verdim
ortalığa
ağarana kadar gün anlatacağım
dinlersen sana 
olmazsa yıldızlara

suyun buz olmadan önceki son akışıklığı
sonunu bile bile iğneler saplamak kalbe
bazen haklı olmak haddinden fazla can yakar
ve ben 
çoktan vazgeçtim haktan hukuktan
sen haklı ol
ben gideyim
bu park ikimiz için çok dar

için buza kesmişken ateşi avuçladın
niye
sonunu bile bile uçuruma koştun
neden
ağrılardan ağrı seçtin her türlü yardımı reddedip
iskambil kağıtlarından yuva yapmaya kalktın
iki baş sığarız diye içine
iyi de görmedin mi
vantilatör dönüp duruyordu tepemizde

şimdi ne yana baksak aklımız bakmadığımızda
ağır aksak ilerleyip iki ileri bir geri
tutunmaya çalışıp kendimizden kalanlara
hatırla ama unutma hatırla ama unutma
ateşle buz neyse seninle ben de oyduk
ayrı ayrı çok güzel
birlikteyken ölümcül..

-ali lidar.

cevabını ikimizin de bildiği sorular (ali lidar)

Sana bir ara aklımda kalanları anlatırım

Saatler ve Geyikler- Lale Müldür

"Ellerim uykuluyken ne eskiye, ne şimdiye tutunabiliyorum. İki uyku arasında güçlü bir omuz yok. Hep korkak omuzlar. Çöp.

Yatağın altı elma çöpleriyle doldu. İki uyku arasında koca bir elmayı gözlerim kapalı yerken ona benziyorum. Kimseye benzemek istemedikçe, en çok babama benziyorum. Acı, sarı ve uykulu bakıyorum. elma çöplerini yatağın altına bırakıyorum.

Aynı sokaklarda, aynı zamanlarda aralıksız yürüyorum. Gün geçtikçe bu daha kolay… Daha anlamlı… Az melankoli, yok kendine acıma.

Kendine acımaktan vazgeç!

Sıkıcı bir konforu var devrile devrile sayıklamanın. Hikayeni sayıklarken, sevmeyi bırakıyorsun bir kere. 

Dünyanın derdi böylesine koyuyken, vasat hikayelerin aydınlanmaya ihtiyacı yok. Uykuya tutununca kırıldıkları yerden sönüyorlar ne de olsa. 

Senden önce sönen sokak ışıkları bitti. “Bilmediğim sokaklarda yürüyorum. Bildiklerimden daha özgür.”, dediğin zamanlar da.

Kalbin zamanı varmış. Güçlü omuzlara inandığı, güzel elleri ve ıssız sokakları inadına takip ettiği... O zamanlar her şey yakın uzakmış. Uzun, kalabalık yemek masaları... dost, arkadaş, sürprizli sabahlar ve soğuk kış akşamları…

Şimdiki zamanda aralıksız sigara içip, aralıksız uyuyor ellerim. Kalbimin çürüğü geçti, omzumdaki burda, demiyor. Saklanan, titreyen bakışlara mutlu numarası yapmıyor. Hiç suçlu aramıyor. Suçlu yok, kalp böyle. Hatalı. 

Mutsuz, dalgın ve bir başına geçiyor kalbin zamanı. 

Kedileri, köpekleri, kızı için peçete satan anneleri, anneleri, çocukları, yalnız çocukları, ağaçları, sardunyaları, küs kaldıklarını, hastane koridorlarında yere bakanları yalnız bırakanları, ara sıra onu… onları… olmayanları… hiç olmayacakları…

severken geçiyor.

Acı, sarı ve uykulu geçiyor. 

Zaman…

Arada, ara sıra omuzlarımı hatırlatıyorsun... İki uyku arasında…

Kaç zaman dur biraz. 

Hatırlattığın yerde dur. Kaçma. Dur biraz. Hayatın hatasını kalbe devirmekten vazgeç.

Sen hiç güçlü omuzlara bu kadar yakından baktın mı?

Dur biraz. Elmayı bırak… 

Öp omuzlarımı."
yazı: kemal hamamcıoğlu
performans: deniz çakır

Sen Gittin Ve Herkes Ölmeye Başladı

eskidim

Recent comments

Nefes.

randomly

elif

sara.

Related tracks