KHAS O KHASHAK

از تصویر مجازی آینه‌ها خوشم نمی‌آد؛
هر بار که بخوام خودم رو تماشا کنم
یه بلیت می‌گیرم و منتظر می‌مونم
تا آپارات روشن بشه
و یک فیلم، روی پرده تصویر حقیقی خودم رو
بهم نمایش بده...

طراح،نگارش و اجرا: احسان آهنی   طراح گرافیک: سپهر اُمیدوار

Iron Podcast

The Silver Negative of Memory

ایپزود شماره۸۸ #پادکست موسیقی «جاده‌فرعی» با فرید امین.

با هم می‌شنویم :

بمرانی - کلانتری
ماکان اشگواری (و امیر صارمی) - همیشه
داماهی - پریزاد

جاده فرعی - ۸۸

گلابتون♥️

عاقبت بند سفر پایم بست
می‌روم ، خنده به لب ، خونین دل 

می‌روم ، از دل من دست بدار
ای امیدِ عبثِ بی‌حاصل 

(فروغ فرخزاد)

آواز :  هیوا سیفی‌‌زاده
@HiwaSeyfizade

گیتار و میکس و مستر : شایان گرجی‌‌دوز

@ShayanGorjidouz 


Hiwa Seyfizade - Golabatoon

‎⁨سوگند به خون همرهانم-  بازخوانی دانشگاه فرهنگ و هنر⁩.mp3

در روزهای همین زمستان و همین «زمستان» به یاد می‌آوریم آنهایی را که می‌خواهند نام‌هایشان را فراموش کنیم، آرمانشان را فراموش کنیم و فراموش کنیم چرا، چه زمانی و چگونه کشته شدند. آنها را با تمام آن چیزی که بودند و آن چیزی که خواستند به یاد می‌آوریم و مراسم تشییع آنان را بدون حضور میلیونی، مراسم تشییع پنهانی، نیمه‌شب با حضور جلادان. «همان اواسط تابستان» شعری است از علیرضا آدینه که آن را با صدای خودش خوانده است.

همان اواسط تابستان، ۱۳۶۷
عموعلی و عموعرفان، ۱۳۶۷
دو گل، دو شاخه‌ی از گل پُر
هزار قیچی و گازانبر
اوین، مراسم گلریزان، ۱۳۶۷
هزار شاخه نباتِ تلخ
هزار حجله‌ی خون‌آلود
شبِ عروسی در زندان، ۱۳۶۷
بله نگفتنِ سارا هی ی ی ی
به رسم رفتن و گل چیدن
نگاه وحشی زندان‌بان، ۱۳۶۷
و لاک می‌زندش با خون
به ده هلالکِ بی‌ناخون
به هشت بندیِ ده فرمان، ۱۳۶۷
ولاکن از به ولاکن من
ولاکن از به اَدِرکاسَن
ولاکن از به جماماران، ۱۳۶۷
وطن کجاست که آوازم
نمی‌رسد به تو بیش از پیش؟
کجاست مقبره‌الانسان، ۱۳۶۷
هنوز قصه همان قصه‌ست
حدیث سفره و بوی نفت
همان اواسط تابستان
...

همان اواسط تابستان. شعر و صدای علیرضا آدینه

هر نبردی زبان خودش را پیدا خواهد کرد، زبانی مصادره‌نشدنی، خلاق و آفریننده. زبانی که نظمِ عمومی مستقر را مختل می‌کند تا امکان آفرینش امر نو پدیدار شود. مبارزان نبرد نوین دنبال مجوز و انتشار رسمی نیستند، آنان هرآنچه می‌آفرینند را منتشر می‌کنند چرا که آثار آنان سنگی است از سنگ‌های سنگر. درست در عصر همین هشتم مارس، در حالی که بدن‌ها کبود است و بسیاری روانه‌ی بازداشتگاه شده‌اند سرود «زنانِ راهِ نو» نشان خواهد داد که چیزی تمام نشده است، همه‌چیز هنوز در نقطه‌ی آغاز است. این سرود چنان که در توضیح سازندگان و خواننده‌گانش پیداست حاصل تلاشی جمعی است که در نقاط مختلف جهان پراکنده‌اند و با این وجود اراده به مبارزه، بر پراکندگی آنان چیره شده است تا با هم عمل مشترکی را به سرانجام برسانند. آنها چیزی را ممکن کرده‌اند که تا پیش از این ناممکن یا لااقل غیرضروری می‌نمود. خودشان در توضیح نوشته‌اند:
«صداهایی که می‌شنوید، نمایی عمومی است از «وضعیت»، وضعیتی که بازتاب نابی است از واقعیت بیرونی «ما». مایی که هم هست و هم نیست: نیست چون جغرافیای این تجربه‌ی جمعی، جغرافیای واحدی نیست، اما هست چون می‌شود صدایش را شنید، هم در همین سرود و هم به وضوح جایی خارج از سرود، در خیابان. صداهایی که می‌شنوید حرفه‌ای نیست، چون حاصل تجربه‌ی یگانه‌ای است درجغرافیایی پراکنده از ایران تا خارج از ایران. حاصل زندگی عینی ما، حاصل نبود امکانات و هزار مشکل ریز و درشت دیگر، حاصل پراکنده بودن صداهایی تک‌افتاده که امکان‌پذیر بودن تجربه‌ی جمعی را اصرار کردند. حاصلِ همان چیزی که از خیزش دی‌ماه تا دختران خیابان انقلاب را در خیابان‌ها رقم زدند، حاصلِ ستم جنسیتی و طبقاتی‌ای که وضعیت انتزاعی ما را به امر انضمامی گره می‌زند: ضرورت تاریخی همبستگی «ما»یی که چیزی برای از دست دادن ندارند جز زنجیرهایشان.»

متن سرود:

زنان راه نو بپا بپا
ز یک سکوت و به یک صدا بپا
امید ما ز نسل پیش
برای نسل بعد خویش
رهایی بشر ز دام ارتجاع
رهایی بشر ز دام ارتجاع
به یک سو کارگر در خروش
ازو میرسد صوت شورش به گوش
به یک سو زنان مبارز/ جوان یا که پیر
به بند سیاه ستمگر اسیر
رسیده به خشمی یگانه همه مرد و زن
به تنگ آمده از رسوم کهن
در پی دختر انقلاب نغمه‌زن
در پی دختر انقلاب نغمه‌زن
در پی دختر انقلاب نغمه‌زززززززن

زنان راه نو بپا بپا
ز یک سکوت و به یک صدا بپا
امید ما ز نسل پیش
برای نسل بعد خویش
رهایی بشر ز دام ارتجاع
رهایی بشر ز دام ارتجاع
به گیسوان توبه‌تو/ به روشنای سرخ رو
به شادی و سبکسری/ به این تنِ از آنِ من/ رها ز یوغِ دیگری
که من جهانی دگر را به خواب دیده‌ام
که راه آن از آزادی زن می‌گذشت

سرود زنانِ راهِ نو

خانۀ سبز

دیالوگ‌های ماندگار خانۀ سبز

نگاهت مي‌كنم، خاموش و خاموشي زبان دارد
زبانِ عاشقان، چشم است و چشم، از دل نشان دارد
 
چه خواهش‌ها در اين خاموشيِ گوياست، نشنيدي؟
تو هم چيزي بگو، چشم و دلت گوش و زبان دارد
 
بيا تا آنچه از دل مي‌رسد، بر ديده بنشانيم
زبان‌بازي به حرف و صوت، معني را زيان دارد
 
چو هم پرواز خورشيدي مكن از سوختن پروا
كه جفتِ جانِ ما، در باغِ آتش آشيان دارد
 
الا اي آتشين پيكر، بر آي، از خاك و خاكستر
خوشا آن مرغِ بالاپر، كه بالِ كهكشان دارد
 
زمان فرسود ديدم، هرچه از عهدِ ازل ديدم
زهي اين عشقِ عاشق‌كش، كه عهدِ بي زمان دارد
 
ببين داسِ بلا، اي دل مشو زين داستان غافل
كه دستِ غارتِ باغ است و قصدِ ارغوان دارد
 
درون‌ها شرحه شرحه‌ست، از دم و داغ جدايي ها
بيا از بانگِ ني بشنو، كه شرحي خون فشان دارد
 
دهانِ سايه مي‌بندند و باز از عشوه عشقت
خروشِ جانِ او آوازه در گوشِ جهان دارد
 
"هوشنگ ابتهاج"

KHAS O KHASHAK

Fan Page

Related tracks