Nabz

Shirje

Hadese

Partab

Naraftan

So'oud

Romane Moztareb

"به نظرم تو از همه بهتر می‌نویسی. کسی به گَردِ پات هم نمی‌رسه. قلمت از همه بهتره. از همه بهتر می‌نویسی. از همه بهتر. بهترین نویسنده‌ای که تا حالا دیدم."

نداره پیشرَوی سقف
برای تیزترین مغز
ببین عظمتِ کوه‌های یخ رو
که با همه چیت غریبه‌ست
گُم و گیج دریده‌ست
تو جایی که با مداد می‌شکنیم دست
کودن‌ها اکتفا می‌کنند به شُهرت
واسه من همیشه چیزِ بیشتری هست
نداره پیشرَوی سقف
توی جناقِ سینه‌ی جدالِ بی‌وقفه
تا تلفات ندی مثلِ کلاسِ بی‌درسه
این فردیت مثلِ یک سلاحِ بی‌نقصه
طوری که یا می‌کُشی یا کُشته می‌دی
سرِ همینه که دور و ورَم جنازه می‌رقصه
شکسته‌ها شکست ناپذیر‌ اند
سُستیتون یه لباسِ قناسِ بی‌رنگه

قطب
قطب
قطب
قطب
قطب
"تو بهترینی"
قطب
"هیشکی هم قَدت نیست"
قطب
"بلندترینی"
قطب
"تو بهترینی"

سر منم
و برتر منم
سنگر خودم
همسنگر منم
فعلِ رفتن خودم
و کَندن منم
و کولاکِ آینده ی قبلاً منم
هم خونواده من
هم همسر منم
هم عجله‌ام
خودِ صبر کردن منم
وکیلم و قاضی
حاکم و محکوم
هم طناب من هم گردن منم
وسطِ پهنه‌ی قطبِ نبوغ
من می‌رونم سورتمه همراهِ دَه تا سگم
شما گم می‌شین تو جهانِ پهناورم
تفریقِ توی جمع ها منم
از توده‌های قطب
به توله های اُستوا
ظهورِ ترسناکِ معنا منم
من شکار می‌کنم از آب‌های زیرِ یخ
نابغه‌ی توی سرما منم
فراتر از افق‌های پلیدی و خوبی
بیرون از خونه‌های قدیمی و چوبی
توی جمعِ خفیف‌ها غرور چه به جاست
منم کورانِ سازنده‌ی غریبی و دوری
صاحبِ نیروهای بدونِ سرپرست
تصویری از من میشه نشونِ منطَقه‌م
حالا دیگه خودِ پُلِ اضطراب منم و یقه‌م وایستاده صاف به زورِ گردنم

قطب
قطب
قطب
قطب
قطب
"تو بهترینی"
قطب
"هیشکی هم قَدت نیست"
قطب
"بلندترینی"
قطب
"تو بهترینی"
قطب
قطب
قطب
قطب
قطب
قطب
قطب
قطب

Ghotb

من یه جمله‌ی ضد ام
که تو کمینمه نقطه
عددها به باد می‌رن تا بگیره نسیمَم به چُرتکه
حقیقتش رو بخوای غریب‌ام به کُلِت و جریمم به جُرمت
جوری میخِ غرورم رو کوبیدم که فرو نمی‌ریزه حتی اگه کُلِ زمین هم بجنبه
به نظرتون من عجیبم یه خُرده
شما ورثه‌های وصیتِ مُرده
یه جمله‌ی ضد ام
واسه دفع کردنِ هرچی نصیحتِ خُرده
پلِکان رو دوست دارم و نمی‌خوره سلیقم به رتبه
مثلِ باری که گذاشته شریعت به گُرده
اجازه می‌دم احساسِ شدیدم یه جوک شه
تو این بداهه بودن و وضعیتِ مُضحک
آزادیِ من کنجکاوی‌هامه
شرم اگه پا برهنه پریدم به چُرتت
یه جمله‌ی ضد ام
همون زنده‌ای که پریشبش مُرده
از چشمهای خودم
یه مژگان دادم
اینه هدیه‌م به مُژده
ببرش به دلِ طبیعتِ خوشگل
که من تنها راه و مسیرم به قطبه و پُرِ شک و تردیدم به تغییرِ جمعی
وقتی عوض نمی‌شه هیچ کسی بعدِ مشکل
کتاب می‌میره اگه قریحه‌م بِخُشکه

تو دلِ حرفهای ضِدَم
من می‌شم شروع
می‌میرم بعدِ هر قصه‌م
باز می‌کنم طلوع
از کدوم درخت باروت بچینم؟
تصمیم ندارم که آروم بگیرم
تو دلِ حرف‌های ضِدم
من می شم شروع

من به بدبینیم مغرورم
نیروهم رو میگیرم از نبودنِ امید
تفاله های پوچی تو من داد می‌زنن همینه ضرورتِ تولید
از درونم ببُرید
همه‌ی زیست‌ها که نتونستید رو
گفتم حتی اگه دندون‌هام زبونم رو جوئید
من چیزی به جز نوشته‌هام نمی‌شم
نقطه انتهای من نیست
 قبولم بکنید
هنوز هم سبزم تو وسط‌های پائیز
بنیانِ متنِ حرکت‌ام قبلِ جا به جایی
جلو سواره نظامِ روشن فکریِ زرد
شعله می‌سازم با نفس‌های خالیم
صدا می‌زنمتون هست‌های بی‌سبب
فروشنده های جمله های بیشرف
روی مبل‌های راحتی با حرف‌هایی واسه تختخواب
من یه فلکه مخالفت ام وا می شم روتون
جوری خوش خط‌ ام که انشاء می‌شم روتون
مبل‌های راحتی و حرف‌هایی واسه تختخواب
نه نشستم نه که خوابیدم روتون
روبروتون می‌ایستم تا ابد تمام قد
زنده باد خُشکیِ جزیره
نه به دروغِ باطراوت
آسودگی نئشگی می‌زاد
درود به سختیِ تداومِ مهارت
رَدل من رو توی ضدیت ببین
یه مستاجرِ بی‌ملیت نشین
لبریزِ علت‌ام علیت بچین
ردِ من رو از این کیفیت بگیر
من از دلِ سنگ روئیدم
شکاف می‌دم دلِ پاراگراف
به اعتراض‌هام راه می‌دم
به اختلاف‌هام، دلم خوش نیست به اشتراک‌هام
ضدیت
من نورل تویل دلِ چراهام

تو دلِ حرفهای ضِدَم
من می‌شم شروع
می‌میرم بعدِ هر قصه‌م
باز می‌کنم طلوع
از کدوم درخت باروت بچینم؟
تصمیم ندارم که آروم بگیرم
تو دلِ حرف‌های ضِدم
من می شم شروع

آب و هوای من هوای تغییره
که زنگ می‌ده به تمامِ زنجیرِت
تو فهرست نمی‌آم چون خرابه تحلیلش و من اون شوکِ توی صفحه‌هام
اگه بده شرایط تغییرت و صادر بشه جوازِ تخریبت بیوفتی می‌ده زمانه ترتیبت
می‌کنه جواهر تقدیمت
یا که حل می‌شی تو سوادِ جمعی که می‌کنه توی قواره تعریفت
ضدیت تو دمایِ منفیمه
گرمایِ پوشالیِ شما من رو میخواد زمانِ تحویله
من ول می‌شم کشِ همه مراحل در می‌ره
یه کابوسِ آشفته که هیچ منبعی نیست برای تعبیرش و مخالفم با توده‌ی هوای سمی که با تبلیغش
عقاید جمع می‌شه و آدمیزاد مُنکِر روی همه دقایق لم می‌ده
حواسش حل می‌شه
یه دهن که به کُلِ این شرایط نه میگه
من خبرِ دست اولم جراید تعطیله
نمایِ نزدیکِ یه ایده که با بالا پائینِ همه‌ی قواعد ور می‌ره
مقاومت پیامِ تب می‌شه
جمله‌ی ضد جایی خم شده که به کُلِ وقایع خندیده
پاره کننده‌ی فضای تحمیله

هم می‌دونم انتهام رو هم یادمه از کجا شروع می‌شم
یک جاده‌ی پر پیچ و خم که یک تونل ازم ظهور می‌کرد
بی‌حسی سارقِ روحه
برنگشته‌ترین آب به جوبه
منم حاملِ برف
که سفیدیم زنده به گوره
از دور یک رایحه خوبه
تا این سنگینی‌ام رو بِروبه
دوست داشتن حادثه بود
چه حد از این حادثه خوبه؟
وقتی قایقت دوره
زمان در حالِ عبوره
وقتی که دل مسته به خشم
همه چیزِ سانحه جوره به عشق
گُواراترین ناگواری
بی‌لایحه بی‌قانون می‌رونه حُکم
بی‌رحمانه‌ترین جوشش ایستاده بیرونِ ظلم
لباسِ دل گیسوی لُخت
مگه می‌شه که موند بیرونِ گود؟
باخت جبره جلو نیروی بُرد
نرسیدن فکر و خیاله
و رسیدن ترسِ عظیمِ از دست دادنه
راهِ گریزی نیست از بودنل یک ورِ معادله
نامساوی‌ترین مبارزه
از تهِ تونل می‌اومد سمتم
این دردِ بی‌معالجه

دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه
دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه
خونین
بی‌تکلیف مثلِ اشکهای شوقه
نمی‌شه ساکن نفسم هوامه سُرفه
دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه

هیکلِ ظریفی از تهِ تونل سمتم می‌اومد صلیب‌گونه
با دستهای باز
بی‌هراس از سایه‌های پریشون دل
همون مثل من‌ها
"بهتر از تو ها"
خیال بافهای نصفه شب‌ها
قصه نویس‌ها حس بخر‌ها
اون منطق‌های بی‌دلیل مونده
موهاش حرکت می‌کرد عکسِ جهتش
انگاری روی هوا شناور بود
مثلِ مُسَکن به طرفِ تسکینِ جراحت
می‌دونستم ایستادم رو گُسَل
ریختن
بود از این ترسم
چَشم‌ها زمین لرزنده‌اند
لرزیدم با نگاهش بنیانم سست شد
خندید گفت "آشنام برات؟"
من زبونم قفل شد
"هنوز طفلکِ ترسیده‌ای
بیش از قدیم رنگ پریده‌ای"
گفتم فوت کن زنده شم
گفت "هنوز همون نفس ندیده‌ای؟"
تو صورتم دمید
یک لایه ازم رفت
یک لایه ازم رفت
استشمام کردم تمومِ فصل‌ها رو
دوباره بوسه شکست تمومِ مرزها رو
ولی این بار
قبل از حرکتِ درِ قفسِ لذت
گفتم
بِکَن من رو از تنت
که توانِ عشق نیست
دورم کن
زشت نیست
"توانِ عشق نیست؟"
"چرا؟"

دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه
دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه
خونین
بی‌تکلیف مثلِ اشکهای شوقه
نمی‌شه ساکن نفسم هوامه سُرفه
دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه

Aghoush Pt2

برای دوستِ خوبم
با همه نقص‌هام
باور بکنی یا نه منتظره فردام
که ما خُنکا به ارمغان آوردیم
از همین دقایقِ مُشتعلِ شب‌ها
یه دلِ سیر چه وحشیانه خندیدیم
به کُلِ زخم‌های مدفون شده
دو ستاره نوشتیم از قدرتِ زایشگری
زیرِ آسمونِ مجبور شده
برای دوستِ خوبم
تو جنگ‌ایم تنها
نگاه می‌کنن کف می‌زنن مرد و زن‌ها
گفتم خیلی خسته‌ام از این درگیری با رگبار
گفتی هر طوری هست سنگر رو نگه دار
زخم خوردیم از تهِ وجودمون
از نو ساختیم هر دفعه غرورمون
ما گدشتیم از جلوی جوخه‌های وحشت
چه مهیبِ غریوِ این لحظه‌ی وقوعمون
برای دوستِ خوبم
تو خونه آخر
اتِکا می‌کنیم باز به ارتکابِ باور
تو قفسِ ساخته شده با یاوه‌های دیروز
چه بی‌مهابانه زد انزجارِ ما پر
ما اون اوجِ خواستن‌ایم تو اوجِ بی‌میلی
تو منطقه‌ی ممنوعه‌ی آب ما خودِ سیل‌ایم
تو لحظه خوب
تو لحظه بد
همزمان آری و همزمان خیر‌ایم

برای دوست خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم
نوشتم
برای دوستِ خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم

معنی دارند قصه ها
تو گوشِ شهر
هرچند ما نشنیدیم جز صدایِ اصطکاک
اون بیرون که همدیگه رو هُل می‌دن تو گور
انزوا بهایِ گزافِ ما زنده‌هاست
دوستِ خوبم ما با خونِ اشتیاق نوشتیم
تا تبعید شدیم از جایی که نبود شکلِ ما
روئیدیم از زیرِ نارُستنی‌ترین خاک
تصویرمون خط انداخت رو جدالِ جلوه‌ها
پیمویدم راه‌ها رو کرد مسیر ما رو گُم
نباشی نمی‌کنه کسی جات رو پُر
دوستِ خوبِ من 
تو این پهنه‌ی بی در و پیکر
دوباره جهان بیافرین از خیال و خود
تو با عشق نوشتی وقتی مهر گم شد تو مِه
هر چیزی که فک می‌کنی گم شد تومه
به این خمیرِ بدشکلِ زمان بخشیدیم یه معنا
ساعت تو چُرت بود
سه تا عقربه کِسل
برای دوستِ خوبم
اونجا که جفت چِشامون باریدن گرفت
بدون که بالیدم بهت
فهمیدم هنوزم زنده‌ایم حتی با شکوهِ بیشتر
بذار بذاریم مرگ شاکی‌تر بشه داداش
بذار بذاریم عصیان هُل بِدتِمون جلو
تا جایی که جریانِ بودن جاری‌تر بشه
هر دو به دنبالِ جایگزین با حذفِ دلیل‌ایم
ما خودِ نفسِ بدیل‌ایم

برای دوست خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم
نوشتم
برای دوستِ خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم

Baraye Dooste Khoubam

به دنبالِ لیوا‌ن های نیمه پر بودیم که
تمومِ ظرف‌های زندگی شکست
یاد ندارم چندمین بار بود می‌مُردیم
دوباره زنده می‌شدیم با حسِ تیره‌تر
جنسِ ما اگزمایِ پوستِ اجتماعی بود
که شب‌هاش نمی‌رسید به سپیده‌دم
کتاب‌ها که چاپ می‌شد داستا‌نهای ما بودند
از ما بی‌شمار قصه می‌شه کشف
ماجرای بچه‌های کوچه‌های فقر
ماجرای کوره های درد
ماجرای گناهکار ماجرای شرم
ماجرای شورش‌های شهر
ماجرای خفه شو به سویه‌های شک
ماجرایِ دروغینِ خوبه حالِ من
که نتیجه‌ی غرورِ کمک نمی‌خوام بود
آزمایش می‌شدیم تو لوله‌های تنگ
تمومِ اون شیرها که می‌نوشیدیم تله بود
لبِ جوب
ما بودیم
آب نبود، عمرِ بی‌کَله بود
که ندیدیم چطور می‌گذشت
دور تا دورِ مغزمون نرده بود
هم منظره‌ی پنجره غروب
هم پنجره‌ی منظره غروب
تاریخ تاریکی واسمون به ارث گذاشت
که ریشه دَوونده بود تا تهِ وجود

من بیرون زدم از دیوارِ سایه‌ها
دیوار ایستاده بود
محکوم کردنم همسایه‌هام
دیوار ایستاده بود
یه جوری مشت کوبید زیرِ چونه‌م
دستهای زمختِ گذشته‌ی پریشونم
که بیرون زدم از دیوارِ سایه‌ها

لحظه‌ها که بی‌ثباتن
همه رفتگان و موندگان کیش و ماتَن
بینِ راهی های وسط باز انگل‌ها بودند
استرسِ فردا به ما راهِ دیو رو باز کرد
اونی که رفته بود رو غربتِ غرب
اون که مونده بود رو کُشت تهمتِ شرق
این جدالِ بی‌پایانِ ما
یه لایه دیگه رو برد
مگه هستیمون چند تا لایه داشت؟
عدالت، امید
واژه های شوم
همون خالی بکن های زیرِ پایِ آرزو
مُدرنیته رسید با مسجدهای شیک‌تر
کُهنگی و سنت با لباس خوب
فریب می‌رقصید با دامنِ کوتاه
جلو صورتهای لاغرِ تودار
حتی اگه فکری هم با باد می‌اومد
تفکر رد می‌شد از باورِ سوراخ
خدا داشت تلویزیون نگاه می‌کرد و مادرم دعا
خدا داشت واسه خودش چای دم می‌کرد و مادرم دعا
زمان رو گم کردم ساعتم رو باهاش
من همون نویسنده‌ی ساغرم کجاست
چنگ کشیدم به زیرل خاک‌های بودنم و کَندم ریشه و ساقه رو با جاش

من بیرون زدم از دیوارِ سایه‌ها
دیوار ایستاده بود
محکوم کردنم همسایه‌هام
دیوار ایستاده بود
یه جوری مشت کوبید زیرِ چونه‌م
دستهای زمختِ گذشته‌ی پریشونم
که بیرون زدم از دیوارِ سایه‌ها

من بچه‌ی سرخِ همون دوزخ‌ام
که پای بهشتِ آینده‌م تو برزخ گیره
کِش می‌آم تو جدلِ روح و تنم
وقتی چشمام می‌مونن و صورتم می‌ره
واسه خودم دلم نمی‌سوزه ولی بهش حق می‌دم
که واسه دلداریش بهم شک می‌کرد
آروم می‌گفتم چیزی نیست بیخیال
بعل می‌کردمش و می‌شدم زخمی‌تر
کودکِ ناخلفِ آرامش با خیال
که نمی‌دن بهش آرامش واهیات
دهنم یه چاهِ عمیقه به دل شب و این گنجِ مدفون شده پالایشگاه می‌خواد
تندرو ام عینِ دلنوشته‌ها
مثلِ حسِ قصه‌هام که دل‌ها می‌شنیدنش
صدای توی سر کُشت ما رو ولی من جنازم رو دنبال خودم می کشیدمش
نوکیسه‌ها با الفاظ و تیپِ نوگرا
می‌اومدن ولی بودن بلغورِ کُهنه‌ها
دادم ترجیح چروکِ واقعیت رو به اُتو کشیده‌های روی فیگورِ دروغ
اتفاقم افتاد بیرونِ وقوع با کُلی نیروی بروز تو انتها که می‌پوسه شروع
منم همون دیوونه کُنون
بی‌‌وطنِ بی‌مرز
بی‌خط
ایستاده بیرونِ جنون

من بیرون زدم از دیوارِ سایه‌ها
دیوار ایستاده بود
من بیرون زدم از دیوارِ سایه‌ها

Bi Khat

تویِ شرجیِ ساحلِ گُم‌ها
توی افزایشِ موج‌ها
چنگ می‌زنم به ماسه‌ی رویا
به دنبالِ بارِ یکُم‌ها
پیِ قایقِ نوپا
که دوباره بشم واردِ دنیا
سینه‌م زیرِ زانویِ شعر
دست به گردنِ واژه‌ی خُنیا
من بیمار می شم از عادت
از چَشمهایِ بی‌حرارت
از رهگذرانِ عبور
از تخت‌های بی‌عیادت
از بانداژِ زخمِ امید
از جعلِ صحنه و ریتم
تو صورتِ سدِ عظیمِ قدیم
من رو ضربه کنید
گاهی که کم می‌آرم زیر وزنم
کوچ می‌کنم به دره‌ی یاد
اونجا که لایِ مویِ خیال می‌پیچید صدایِ خنده ی باد
ایستادم لبِ وقفه‌ی ناب
هُلم بده با یه نغمه‌ی شادت
من رو مهمون کن یه سقوط
تا بیوفتم توی قهوه‌ی داغت
یا بشم یک صفحه کتابِت
عکسم بیوفته تو رنگِ نگاهت
من رو بنداز به ادامه‌ی راهِت
تا بیدار شم توی ورطه‌ی خوابِت
تیر بشم تو قلبِ سلاحت
پیروز شم به نفعِ سپاهت
تو ای خیالِ من
می‌خوام تو هر لحظه بپامِت

راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی‌کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی‌اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام
راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی‌کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی‌اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام

نویسنده‌ی کارهای زخمی
سرمایه‌داری از زخم‌های کاری
تا بلرزونم دلِ آینده رو
محکم کوبیدم تنها به تاریخ
دست تو دستِ دست‌های سایه
تانگویِ بدنامِ تاریک
طلسمِ دیروز کارش همینه که با توهم روی گنج‌ها بخوابی
گاهی رفتن بدونِ وداع
یه درود می‌شه به ادامه‌ی راه
بهایِ دیدنِ دردِ بودن
کندنِ چتره بدونِ نجات
من و آغوشِ بازِ خیال
یه گریز به کوچه‌ی ماه
جایی که عادت غوطه‌وره
نبوده خونه‌ی ما
بطریِ آشوب دستمه با
لیوانِ لب‌پَره خاطره‌ها
منطقِ مستی از منطَقه‌هایی که دلبری می‌کنن منظره‌هاش
من رو دور کرد از امنیِ نقطه
چون تعادل هیچی توی چَنته نداشت
ورطه‌ای که کُلش پیروزیه
نموندن تو جایِ دیروزیه
شکوفه‌ای تو قعرِ انفرادی که به کُلِ سلول‌ها می‌پیچه تنم
می‌خندم دیوونه وار
چی می‌مونه اگه بریزه غمَم؟
سنگین این کوله بار
دست هام به جیبِ بغل
توی فرسایشِ کوچِ دائم
یه فراز ام که مهیبِ همه‌ش
تابم زیاد
کی به جز من با من می‌آد؟
چون این واقعیت مثلِ یه دینه که خیلی از اوقات کافَر می‌خواد
یه پانتومیم صامتِ محض
که کُلی تئاتر رو به دامِ شکست می‌بره
و باید تن داد به نشیب
که تو سرعت حادثه هست
حادثه آغازِ یه ترس
ترکِ شجاعانه ی عقل
راه و رسمِ علاقه به رقص
با جنونی قابلِ بحث
توی تبَلوُرِ سختیِ زیست
زیرِ سایه‌ی هاله‌ی غرق
یک پنجه من رو بالا می‌کشه
خیاله صاحبِ دست

راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی‌کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی‌اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام
راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی‌کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی‌اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام

Khial

بعدِ کُلی سوخت دادن تو سفرِ وحشت
خستگی به تماشای من نشسته بود
تویِ سرم هنوز هرج و مرجی از صدا به پا
که این بار با تمامِ قُوا حمله کرده بود
یه ابر
باردارِ بارونِ اسیدی
تو کمینِ خونه‌های ناودون شکسته
یه انگشتِ پیر روی ماشه‌ی تپانچه‌ی تخریب
که هر لحظه شاید آروم بلغزه
هرچی بالاتر می‌رفتم پله تمومی نداشت
می‌کشیدنم پائین یا هُل می‌دادنم؟
ارواح بهم می‌گفتن که کُلی آدم ام
من یادم رفت تو شلوغی کدومشون ام
کنارم حضور نیست
من عبورشون ام؟
دستم بنده به کجا تو غروبِ شونه‌ام؟
هستیِ من آروم آروم نیستی می‌زائید ولی
نبودن نبودِش تو گروهِ خونم
دوباره برگشتم به خونه
همون کنجِ دورِ دورِ دور
چهار تا دیوار و سقف طبله کرده بودن
نمورِ نمورِ نمور
تابلوهای قدیمی رو کَندم
موریانه‌های زیرشون فرار کردند
خلوتِ من هنوز پر از سر و صدا بود
پنجره رو باز سکوت رو برقرار کردم

دفتر و خودکارم از یه گوشه صدام می‌زدند
بلند بلند خندیدم بدون این که خوشحال باشم
باید می‌نوشتم

"بنویس جنسی
بنویس جنسیت
بنویس ملی تکرار
بنویس دروغ
بفروش بنویس
بنویس بفروش
بنویس متر معیار دجال ناجی
بنویس اخبار
انکار انکار
افسار
اجبار
منتظرم بنویس بنویس
منتظرم بنویس بنویس
منتظرم بنویس بنویس
منتظرم بنویس بنویس"

منم نویسنده‌ی بی‌ناشر
روی در و دیوارهای دردِ معاصر
جای دندون و نیشِ دیو پاک نمی‌شه من هرچقدر می‌مکم این زهرِ خُرافه
تویِ مجاورتِ جنگِ مُداوم
پریدم توی دره خلاصه و نوشته‌های من چَمدون بنده و می‌پرم واسه‌ی حملِ مسافر
چند سالی گذشت از قصه‌ی پرده‌ و غروبم
جا گداشتم توی داستانهام گرمیِ وجودم
بود بدونِ سهمیه ورودم
بکو می‌کشه کدوم تهویه خروجم؟
قدم برمی‌دارم به طرفِ سرزمینِ وحشیِ بُرودت
شطرنجیِ حضورم
می‌چکه رو این کاغذها از نَشتیِ وجودم
به خونِ عشقم و کودک دست‌هام آلوده‌ست
راحت رَدم رو می‌زنن چون پا گداشتم رو جسدهاشون
کفِ کفش‌هام آلوده‌ست
تَرَک‌هام تخمِ خباثتِ نیاکان
نصفم به جرمِ جنایتِ نیاکان
اونی که بی‌خبر از دیروزمونه
من شک ندارم که فرداش آلوده‌ست
چپ و راست چَک می‌باره
می‌نویسم از گونه‌ی سُرخ
من شرابِ تاریکی‌ام
مَستی با من شک می‌آره
نشریه چیه تُف توی چاپ
جوهرِ من شب بیداره
منم هدفِ تک تیراندازِ سُنت
ببین حمله پاتَک می‌آره
زنده ام به خلافِ میلِ جم با سیلِ حرف من دستگاهِ تولیدِ کلمه‌ام
اونی میگفت نمی‌ترسه دروغ گفت
چیزی پیش نمی‌رونه ما رو غیرِ ترس و چند تا شد سکته رد؟
تا جلوه‌گر شه چهره‌ی دیوی که بلعید نصفِ من
نشی گُم تو چرکِ بینِ خط
من رو می‌خونی از جلدِ چند؟
همزمان شیرم و خط
این یعنی شانسِ کم تو چالش‌ام که صاف راه برم تو راهِ کج
هنوز کُلی خوابِ بد خوابِ مقابلم
کسی تعیین نمی‌کنه جایِ من
نویسنده بی ناشرم
که پنجه تو پنجه‌ی دیوِ قاتل ام
همه قالب‌ها تُهی من عوض نمی‌کنم این قالبم
ایستادم توی روی غولی به طولِ تاریخ
با کوله باری از زمانِ مُرده تو شوره‌زاری
با استخون های جنازه‌ی مُهلت می‌کنم خونه‌سازی
بدونِ داشتنِ نورِ کافی
کتابی از دفنِ دقایق و تبعیدی به شهرِ درکِ شرایط و پمپاژ می‌شم از قلبِ حقایق
منم نقطه‌ی عطفِ نمایش

Nevisande

تو خیابون
تو خیابون برافراشته قد دودِ سفید
پهنای صورت‌ها خیسِ اشک بی‌گریه
"دست و پا زنون جنگِ ناتموم حرفِ رو زبون قرمز"
تو خیابون
تو خیابون برافراشته قد دودِ سفید
طلبِ زندگی به نظم می‌آد شعرش
"رقصِ واژِگون تاولِ قرون می‌زنه بیرون چرکش"
تو خیابون
تو خیابون برافراشته قد دودِ سفید
نفسِ آرزو به تنگ می‌رسید
"افکارِ شومِ کهنه چون سیاره‌های مُرده"
تو خیابون
تو خیابون برافراشته قد دودِ سفید
قلم‌مو روی بوم درد می‌کشید
"اندام‌های طاغی جلو مغزهای دست خورده"
تو خیابون
تو خیابون مهمونیِ فلزهای داغه
و سینه‌ها شکافته با این شگردهای قاتل
"زمان برنمی‌گرده به سابق، تا این صفحه برنگرده"
تو خیابون
تو خیابون حرارتِ فلزهای داغه
قماروار سیل شنا
استخرِ مذاب
"پرواز می‌ره به اوج با نقضِ هر پرنده"
تو خیابون
تو خیابون رو هوا معلق‌اند جوانه‌ها
ببین چه بی‌جاذبه‌ست زمانِ ما
"فریادِ انتقام دادِ احترام چیدمانِ روی صحنه"
تو خیابون
تو خیابون که تمامِ شهر می‌جوشید
دیو برای کُشتنِ رقص می کوشید
"تکثیر می‌شیم و زاده
با نعره های آماده"

تو خیابون
تو خیابون برافراشته قد دودِ سفید
پهنای صورت‌ها خیسِ اشک بی‌گریه
"دست و پا زنون جنگِ ناتموم حرفِ رو زبون قرمز"
تو خیابون
تو خیابون برافراشته قد دودِ سفید
طلبِ زندگی به نظم می‌آد شعرش
"رقصِ واژِگون تاولِ قرون می‌زنه بیرون چرکش"
تو خیابون
تو خیابون برافراشته قد دودِ سفید
نفسِ آرزو به تنگ می‌رسید
"افکارِ شومِ کهنه چون سیاره‌های مُرده"
تو خیابون
تو خیابون برافراشته قد دودِ سفید
قلم‌مو روی بوم درد می‌کشید
"اندام‌های طاغی جلو مغزهای دست خورده"
تو خیابون
تو خیابون مهمونیِ فلزهای داغه

Too Khiaboun

"یک از دور می‌شه نزدیک
من نزدیک به واپسین دم
بازدم
به پشت افتادم می‌غلطم به پهلو
آهای
من راهِ آخرین‌ام
می‌بینم شده گُم
از پشتِ پلکِ خونیم
بالا می‌آرم
دست‌های استخونیم
هی
من اینجام
باید من رو ببینی
کجایِ طوفان‌های نقطه کوری؟
خاطرِت نیست؟
رشدت دادم
داد زدم هر دفعه گوش‌های کَرِت من رو
کُشتن باز هم
نجات
نجات
نجات
نجات"

بیابون
پُرِ کاکتوس
یک منطقِ زِبری باهام بود
با خشونت
بی‌ظرافت
زُمُختی نقابِ نِگام بود
لطافت یه خطر بوده واسه من یکی
لِه کردم هر گُلی که سرِ رام بود
ابرازِ نرمِ حس و رو بودنش
واسم نقطه‌ی ضعفِ رُمان بود
هیچی پیش نرفت اونطوری که پیش‌بینی می‌شد و پهنه‌ی آسمونِ نیلی‌شون هم
تا به دست من می‌خورد قیری می‌شد
هرجا روی خوش نشونِ این روزگار می دادم
دستِ بی‌مهرش سیلی می‌شد
دل رو پرت می‌کردم هرجا درگیری می‌گفت
"چون به قدِ کافی نمی‌ارزی، از اونایی که همیشه غمگینی بیخود"
من به دنبالِ شریکِ جُرم بودم
شریکِ زندگی و لبخند به چه کار؟
مفرد ایستادم تو اوجِ سکوت
زوری پر کردنِ غم و لحظه‌ام به چه کار؟
روحِ ملیح که تاب نمی‌آره
دست خالی بدونِ طعمه رفتن به شکار
مُرده‌ی متحرک تابوت نمی‌خواد
دیگه چاله کندن به چه کار؟
بیابون
پُرِ کاکتوس
یک منطقِ زِبری باهام بود
تو خروشم
از دور یه صدایی خورد زیرِ گوشم

نجات
نجات
نجات
نجات

رسیدم به کودکی به حالتِ ضعف
سر بالا کرد نگاه به قامتِ من گفت:
"خیلی وقته با هم بازی نکردیما
دلم گرفت انقدر جایی نرفتیم
اینجا خشکه درخت‌هاش تیزَن دیدی؟
گل نمی‌دن انگار مریضَن
چند باری دست زدم
بُرید انگشتهام
خون اومد
شُستم
دستهام تمیزَن"
پُک زدم به سیگارم دیدم دود از دهنِ اون می‌آد بیرون
پاک گیج شدم
جایِ کتک بود روی تمومِ تنِش
"اوه انگار قراره که باز دیر کنی"
"اون دفعه پیش که قایم باشک بازی کردیم
انقدر خوب قایم شدم پیدام نکردی
چرا تا حالا ندادی من رو نشونِ کسی؟
آخه حوصله‌ام سر می‌ره بدونِ رَفیق"
وسطِ این برهوت این بچه کی بود که من رو می شناخت فراتر از مرزِ دیروز؟
اون من رو رها
یا من اون رو وِل
کرده که شدیم سرگردون و لِه؟
"می‌آی ببینی که نقاشیت رو خوب کشیدم؟
واسه اون باره که گفتی جای دور نمی‌رم"
ببین بچه من سالهاست جاری از دردم
"خب منم خیلی وقته بازی نکردم"
تا اومدم داد بزنم رنگش پرید
افتاد رو زمین و نفسش رفت
گُر گرفت وجودم از شعله‌ی گناه و دَویدم به طرفش و بدنش سرد
چطو پاک کنم دست آلوده به خون رو تو این شرِ وجود با سردرِ شوم؟
بد ریختم پائین وقتی که دیدم
گردنبندِ من گردنش بود

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

Koodak Ft. Noora

با کِشی و قوصی ظریف
می رقصید پیشِ چشمم
قلبم سینه‌ام رو شکافت
فهمیدم چیه دلبر
بیرون زدم از غار
مصلوبِ شروعِ قمار
افتادم توی چشماش
دروازه‌های خمار
دست رو نشون داد قلب رو ربود
پا رو تکون داد مغز رو ربود
چاله‌ی نافِش خورد منطقم رو
بند به بندِ من رو ربود
بهم گفت که "ازم شعر نمی‌گی؟"
گفتم از شعر که شعر نمی‌گن
خندید گفت "رنگت پریده"
گفتم فوت کنی زنده می‌شم
آروم با کمر یه چرخی زد
برگشت دید نگام یه ور دیگه‌ست
فهمید حسِ گناه می‌خوردَم
گفت "طفلکی رو ببین چه ترسیده‌ست"
تاب داد موهاش رو
گفت "کی گفته لذت نبری؟ زندگی نمی‌ارزه به در به دری، اصلاً کی گفته نازم رو کم بخری؟"
گفتم یادم نیست
مالِ قدیمه
دلیل همینه که حالِ من اینه
انگاری لطافت رشدم نمی‌ده
علتِ احساسِ لالِ من اینه
"یعنی حرفات گوش نمی‌خوان؟ آوازه‌ش توی شهرها پیچیده، هوا سردتر میشه‌ها، یعنی گرمای آغوش نمی‌خوای؟"
حرف زد
ریخت ترسم
بهم دستبرد زد در رفت
من آواره توی شهرِش
اون آوازِ نابِ مقصد

رسیدیم به یه باغ پیشِ ابرها
به درخت‌هاش تاب زیر مهتاب
با گروهِ کُری از جیرجیرک‌ها
که یه کلبه‌ی چوبیِ بی‌رمق داشت
نشست رو تاب گفت "هُلَم می‌دی؟"
بدونِ هیچ حرفی هُلِش دادم
موهاش حرکت می‌کرد عکسِ جهتش
با موهاش یادِ خودم افتادم
رفتم به طرفِ هیزُم با تبر
نمی‌ساختش مغزم با تنم
گفت "خوشم می‌آد کم حرفیا، به نظرت من گنج‌ام یا خطر؟"
کُلی کُنده چوب شکستم
حس می‌شد جای خالیِ تردید
از پشت بازوم رو لمس
گفت "به قدِ کافی شکستی"
سکوت شد
آتیشِ کلبه رو به راه کردم
از آینه‌ی صد تیکه‌ی روی طاقچه
از صد تا جهان نگاش کردم
گاردم افتاد
تو آرامشِ زن بودنش کُلِ داد و فریادم افتاد
جانم افتاد
اعتراضِ سازم افتاد
"تموم کن این نگرانی"
نوازشم کرد گفت "در امانی"
تا اومدم جمله‌ی بعد رو بگم
بوسه رو لبهای خامم افتاد
در هم تنیدن تنهامون
سکوت بود و نفس‌هامون
بعدِ باز شدنِ درِ قفسِ لذت
گوشم رفت روی نُتِ قلبش
گفت "حالا بگو آرزوت چیه"
گفتم اینجا زمان شه متوقف
خندید
بشکن زد
بعدش جهان نبود متحرک

"بلند شو، بلند شو بلند شو
تکون بخور
خجالت بکش
خجالت بکش
عشق که بره تو نیست
پاشو
پاشو برو بیرون
دل بکن
دل بکن
پاشو برو بیرون
دل بکن
خجالت بکش
بهش دست نزن
به درد نخور
برو بیرون"

Aghoush Pt1

"برمی‌گردیم، با شنونده‌ی بعدی صحبت می‌کنیم
سلام
بگید که از کجا تماس می‌گیرید."

تماسم از دلِ فتنه‌ست
از زمان که من رو طی کرد
خط انداخت رو این پیکر
یه خلافم پُرِ پیگرد
فشار تا حدی می‌ده سیقل
آیا باقیش نمی‌آره نکبت؟
حتی انگشت به دهنِ حیرت که
کی اومد؟
کِی موند؟
کِی بود؟
کِی رفت؟
هر دفعه بیرون می زنم از جلدم یه هیکل با تهدید ایستاده بین‌ام
یه جوری با تحقیر نگام می‌کنه که تنگ می‌شه کُلِ کشور
توی حالتی مث هیپنوتیزم می‌رم و عرق می‌باره به کُلِ چهره‌ام
یک لحظه ببخشید
چیه پای تلفن‌ام باش توی تُنگت فعلاً
من فاصله ها رو می بلعم
تنهایی از تنهایی می‌ترسم
دائماً رادیوم روشنه چون
از صدای تویِ سرم می‌لرزم
می‌خوام در برم از قصه‌ی سرزنش
به صدای خانمِ قصه‌گو می‌چسبم
سِر
چند ساعت روی صندلی بی‌حرکت
دیو می‌گه هرچی هستم غلطه
شادی و رقصم غلطه
زبونش خشک و طلبکاره
بهم میگه زبون و حرفم غلطه
غلط غلط غلط غلطه
بدنم تب توی سر جهنم
گوشم افتاده گوشه‌ی رینگ
دره‌ی قلبم دَرَکه

جلو هر قدمم دورِ هر حس
کشیده خطِ قرمز
یه روز شکلِ پدر
یه روز پدربزرگ
یه روز جَدمه با یه نقاب
یه روز لای خط‌های کتاب

انگاری کُلِ وجودش کینه‌ست
من پُرِ نقصم اون بی‌نقص
پُرِ دست و پاست من بی‌دست
آس و پاس و بی‌کس
روحم حکمِ تقضیه‌اشه
نصفشو خورده
پیِ بقیه‌اشه
من کُلِ آپارتمان رو آتیش می‌کشم
تا بلکه بسوزه ریشه‌اش
مایوسم
مایوسم
مگه غلامِ حلقه به گوشم؟
کی چی من رو اینطوری مجبور کرد
تا از هر چیزی که دوست دارم دور شم؟
دیدی گاهی کابوس می بینی، که باید در بری هر طوری هست
می‌خوای داد بزنی و در نمی‌آد کلمه‌ات؟
توی بیداریم اینطور فلج‌ام
وای الاناست ظاهر بشه
ماه وقتی که حاضر می شه
راهِ آسمون کامل می‌شه
ایا این جادو باطل می‌شه؟
همسایه پائینی‌ها دلخورن
پائین می ره صدای دلهره‌ام
باید ماهی‌ام رو از تنگ دربیارم
زیرِ تختم قایمش کنم

جلو هر قدمم دورِ هر حس
کشیده خطِ قرمز
یه روز شکلِ پدر
یه روز پدربزرگ
یه روز جَدمه با یه نقاب
یه روز لای خط‌های کتاب

Tamas

زنجیرِ هنجار هنوزم چفتِ مچِ پام بود و من پائینی می‌رفتم و قبله پشت بام بود
می‌مُردم قدِ همه خدایانِ تاریخ
چه جمله‌ها که تو سوگِ سقطِ نقطه‌هام بود
زدم بیرون و پشت سرم موند شهرِ من به جا
پُرِ حفره‌هایی که بود جایِ قتلِ خنده‌ها
ترس بود و تردید
قرض بود و تهدید
زمان خشک می‌شد توی شک به لحظه‌ها
امید تو قحطی مُرد از فرطِ گشنگی
همه خط
من یکی، مونده پشتم رد نقطه‌چین
گرسنگی می‌گفت یالا خودتون رو هُل بدین
سفره‌ها می‌سوختن زیرِ داغیِ سُربِ دین
می‌گفتن : ول کنین این خود آزارِ نکته‌بین که جلو همه منطق‌هامون گذاشته یه خب که چی
تهفه نیست که نه
هنوز معلوم نیست که داره ذوقِ چی
مُرده از درون
زندگی با شوقِ چی؟
من که واسه‌ی رسیدن نمی‌رفتم احمق ها
من از دستِ نرسیدن‌هام فرار بودم
شما عشق می‌ورزیدین به پالون و قاطر
من سوار بودم اگه هم قطار بودم
اگه پائیز رفیقِ اشک های چَشمم نبود
زمستون علتِ یخِ قلبم نبود
اگه تابستون پوستِ منو نکَنده بود
چه می‌دونین؟
شاید من بهار بودم

بزرگراهِ متروک
بی‌چراغ، ساکت
پشتِ سرم یه کوه از ماشین‌ها و اسکلت
دو طرفم دره
بدونِ گارد ریل
دو طرف سقوط بود و تک و تنها می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو

پوستِ لبم خشک بود
می‌کَندمش خونِ کُلِ تاریخچه‌ام می‌پاچید بیرون
خاطره چی بود؟
وقتی خشکسالی به درونت حمله کرد
چی رو می‌کاری بیرون ها؟
یک جهان از تراژدی سُر می‌خورد از گودیِ پایِ چشمم به طرفِ گودالِ گونه‌ام و چاله چوله های صورتم و تهنشین می‌شد توی کُدورتم
آه زندگی رفوزت‌ام
کرکس‌های نفرینِ منحوس بالا سرم می‌پلکیدن
تو ارتفاع
در انتظارِ مرگ
گیجِ رسیدن
یک دنیا توی سینه‌ام لونه داشت
یک جهان کشته می‌دادم اگه می‌ترکیدم
هر دستم شروع کرد به لرز کردن
توی محدوده‌ی رعشه از ترس‌های مرد افکن
برخوردم به یه دست خط
نوشته بود دری پیدا نمی‌کنی تو مسیرِ در رفتن
حسِ توی بد خطیش خشکوندم و سردم کرد
چی کشیده تو خطِ خاطراتِ بدمصب
نقشه ریخته بود؟
یا نقشه ریخته بودن روش؟
شاید اصلاً پریده بود پائین با خیالِ برگشتن
مبهوت و مات بدونِ ایده
انتهای برگه نوشته بود می‌خوام برگردم
پشت کاغذ نوشته بود که خورشید مُرده
سرم رو بالا کردم ماه بهم لبخند زد

بزرگراهِ متروک
بی‌چراغ، ساکت
پشتِ سرم یه کوه از ماشین‌ها و اسکلت
دو طرفم دره
بدونِ گارد ریل
دو طرف سقوط بود و تک و تنها می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو

BozorgRahe Matrouk

بهم یاد ندادن
سوزنِ بودن رو که فرو کردن توم اجازه‌ی فریاد ندادن
دورِ دهنم موند جای پنجه‌هاشون
ترس می‌وزید از لایِ نعره‌هاشون
من میونِ کاکتوس‌ها قد کشیدم
خارها بالا تا پائینم رو خط کشیدن
یه مرزِ فرضی
که هیچوقت ازش رد نمی‌شم
بهم یاد ندادن
ممکن چیه، امکان ندارم
شرمه بروزم
چطور می‌تونم پنهان نباشم
قدبلندتر از سقفِ عبورام
صدایِ شکستنِ شانِ حضورام
توی مجلسِ حُضارِ مُسن
چقدر خورشید مُرد تو نوشته‌هام
آواره‌ی قعرِ غروبم
چقدر کشتم احساس قبلِ ابراز
فقط یاد گرفتم بنویسم
جا نوازش های سرنوشت ساز
حتی نوشت‌هام رو پاک کرد دستِ انکار
کلی تابلویِ کهنه به دیوار
نگاه بهشون یعنی شرِ اجبار
چاره‌ی ترسِ از آزادی چیه؟
اگه دلتنگِ حبس شی بعدِ زندان؟
بهم یاد ندادن
قصه‌هام کافی نیست
من کافی نیستم
لابد هیچ فرقی با اشتباه ندارم
آینه‌ی قدیمی نشون نمی‌ده منو اگه روی صورتم یه نقاب نذارم
چه نویسنده‌ای ام که هنوز که هنوزه یه کتاب ندارم؟
نکنه استعداد ندارم؟
از کجا حسِ ناب درآرم؟

از دیربازها می‌آد
صدایِ واژِگونی
از دوردست‌ها می‌آد
صدای سازِ خونی
انگار
از گورستونِ ای کاش
بلند شد دود از روحِ من
در من که ریخته خونِ شهر

رو تصویرهای تارِ زندگیِ گذشته‌ی من که از پارازیت پُره
همیشه یه پیرمرد ظاهر می‌شه و رویا رو میندازه بالا می‌جوئه
شومی از لبخندش می‌ریزه و بعد جسدِ رویا تف می‌کنه درست مرکزِ تصویر
تاریخچه‌ای که آینده رو گذاشته مقصدِ تحقیر
چطوری برم مرحله بعدی؟
با چه مقیاسی کنم رده بندی؟
وقتی زنده موندن اوجِ هنر بود
چطوری می‌تونم بگم دستمه تصمیم؟
معتادم به مصرفِ تقدیر
پس می‌دم فِسی به تختم بیندید
زبونه‌های آتیشِ گناهم
شعله‌ور تو جهنمِ تقصیر
جَوونی گم
هم‌صحبتی رو که بیخیالم، هم‌زبونی گم
تا که مژه‌های دلبر می‌خورد به هم طوفانِ احساس من رو می‌برد
توی خطه‌ای که عشق یه لکه‌ی ننگه
باید دلت بره خودت نخوری جُم
دلم واسه خودم می‌سوزه ولی بهش حق نمی‌دم
با این که کُشتم قبولیم رو
خورد بهم قرعه
باد من رو برد با یه سرفه از میراثِ حُقه
رو پوستِ سرطانیِ شهرم
از آسمون می‌باره غُده
چرکِ کهولت پخشه رو پوسته
روبروی آبرو می‌بازه غرش
یکسانی بود ارزشِ برتر
که همیشه می‌زد زیرآبِ جنبش
سایه‌های با نگاه‌های خشمگین بهم غلابن
تمسخر به دست
همیشه مشغولِ هُل دادن
هُل دادن، تا افتادم من
توی تورِ تارِ بی‌سامان‌ها
بی‌شروع و بی‌پایان بازها
آخر شکل گرفت خمیرِ من لایِ بینوایان
بی‌ ژان وال ژان‌ها

از دیربازها می‌آد
صدایِ واژِگونی
از دوردست‌ها می‌آد
صدای سازِ خونی

Moteassefam Ft. Maziyar Khavajian

سکوتی ممتد
کر کننده بود سوتِ گوش
بی‌رمق
زُل به دیوارِ روبرو
از زیرِ در
وارد می‌شد یه ردِّ خون
سُر خورون، کهنه، پر جنب و جوش
مارپیچ گونه
مرموز
احوالِ خونه، مثِ هر روز
گم
چاره
کاغذها
پاره
قهوه، قهوه
کافئینِ آواره
آینه‌ها رو به دیوار
لامپ‌های خونه بیکار
کف پُرِ خاکستر
سقف خاطره بیمار
اکنون روی زانو نشست، گذشته داد فتوا
تنهایی، تنهایی، تنهایی، تنها
ردِ خون داشت قد می‌کشید
بوی بلوا می‌اومد از حمله‌ی رعشه به پیکر
پوست غرقِ عرق
ساعت رو عقب می‌کشید دستِ لحظه‌ی ولگرد
هیچ جمله‌ای واسه دردِ دل نبود
تغییرِ شکل می‌داد سرکوبِ این همه نعره به دل درد
ناخوانا صفحه ی لذت
خون داشت قد می‌کشید تو اتاق
داغ، جوش، پُرِ دادِ حباب
جلو اتحادِ چاله و چاه
گلو بسته بود راهِ بُزاغ
کُلی حضورِ بدونِ بدن افتاده بودن به جونِ تنم
اون ورِ پُلِ اضطراب ایستاده
گردنم صاف به زورِ یقه‌ام
یه کلاغ با صورت خورد به پنجره
گردن رو چرخوند جغدِ سرنوشت
نزولِ رسوبِ نحسی می‌شد حس
یه قدم مونده تا شعله‌ور بشه
صدای پچ‌پچِ وِردی عجیب رقصید آغشته به سرعتِ ترس
صدتا دست معلق شد رو هوا
اشاره کردند به پشت سرِ من
برگشتم
خون شده بود تبدیل
یه هیبت
بلند قد
چهار دست
نُه تا پا
تَکیده صورت
دو تا شاخ
کرخت
لزج
بی‌چشم
بی‌گوش
بی‌دهن
ولی بدصدا
کی ... کی هستی؟
"کی نه، چی"
از کجا می‌آی، اینجا چی می‌خوای
"ماورای فعل خواستن‌ام، من خودِ دارم‌ام"
من که... من که بهت کافرم
"عه، متاسفانه نمی‌شه که بشه باورم"
از کدوم دوزخی؟ از کجا اومدی؟
"از کجا نه ابلَه، از کِی"
با چه وِردی، با چه سحری؟ تو کدوم جادو از دنیای غیبی؟
"من رو با خُرافه‌هات یکی نَدون، نیومدم از غیب"
حتما خوابم، این یه کابوسه
یک بوسه از ترسِ منحوسه
"اَه، یک نگاه به زندگیت کن
تویی اون که نحسه
ببین همه رهات کردن
گُم بی‌نقشه"
حقیقت نداره، مثلِ شومیِ خونی که جوشیده تو قعرِ سُرفه‌ی تاریخ
پس تو هم تموم کن این اذیت‌هات
"دیگه نبینم که صدات رو بردی بالا، نبینم‌ ها"
"بی‌عمل، بزدل، ترسو، بی‌جَنَم، بی‌رمق، بی‌ریخت، بدتیپ، بی‌نمک، منفور، بی‌استعداد، سربار، بی‌وجود، وصله‌ی ناجور، بی‌رگ، بیشعور، بی‌لیاقت، بازنده، افسرده، بی‌هنر، بی‌بخار، گوشه‌گیر، بیفکر، بی‌سخن، بی‌عرضه، بی‌فایده، هرچی هست زیادیته، بی‌حرکت خفه شو فکر کردی چی حالیته؟"
خشکم زد
دیو دوباره خون شد
خزید
روی تن
و رفت
تویِ من
زدم بیرون

Taskhir

[بخش اول]
شدم از لبه رد بیرون زدم از تهِ خط
گذشتم از تنِ شب
نبود هیچوقت صف بَره من
گفتم نمی‌شه رفت بی‌حس
پژواکِ صدام قهقهه زد
پهنه‌ی پوک پراکنده شد
موج برد اکثریت رو
هیچ پلکید دم‌پرِ من
مایی نبود من پاش بریزم
جایی نبود سرانجام بگیرم
نه امکانِ زندگی هست
نه دلم میخواد که الان بمیرم
رنگی بالاتر از سیاهی که نیست
چنگ می‌کشم رنگ‌هام بریزن
ترجیح می‌دم با دردهام بمیرم
تا به انتطارِ درمان بشینم
نقاشی رو حل کن
یه کم ریاضی بکش 
سیمِ آخر رو قطع
یه کم خیالی بچش
توو هیچ دسته‌ای نشدم جا
چون گفتم ندارم نیازی به اسم
هرچی از قدسیت می‌تابید گره
از بدنم می‌بارید زِره
بیارید طلسم
که من ضربه‌ی ضدِ ضربه‌هام
جلو می‌زنم از ریلِ ردِ پام
میگن توو انکار شادیه من زدم قیدِ خنده‌هام
تعیین نکرد شرایط راهم
نمی‌بندن سلایق پام
هوای تازه نمیاد از این درهای باز
توی اضطرابِ نمایِ باز


[همخوان]
از توو سیاه‌چاله
دَرنده و پاره
تو ابعادی تازه
بی‌سازش ساختم چاره
از توو سیاه‌چاله 
آزاد شد ادامه
یه نزاعِ بی‌انتها
یه نبردِ بی‌افتخار
از توو سیاه‌چاله
دَرنده و پاره
تو ابعادی تازه
بی‌سازش ساختم چاره
از توو سیاه‌چاله
از توو سیاه‌چاله


[بخش دوم]
همیشه می‌لنگه یه جای کار
چون هزارتا چون جلو چرای ماست
ما صدای طبقه‌مون میشیم؟
یا طبقه‌مون صدای ما؟
گردن‌ها شدن نثارِ دار
تنگه حلقه اطرافِ گلایه‌ها
من وزش‌ام سلاحِ باد
چون هیچکی نایستاد کنارِ ما جز
یه روز مسلم یه روز ملحد
یه روز مبارز یه روز مهره
یه روز گلاب یه روز کوکتل
یه روز مقابل یه روز مخلص
بستگی داره کجا بماسه بیشتر
یه روز مراقب یه روز مشکل
من رنگ همه‌ی اینها رو دیدم
یه روز آبن یه روز شعله
اینا همیشه پیِ رهبر‌َن
یه روز فردَن یه روز انترِ سلطنت
می‌رن و برمیگردن هربار
جَلدَن کفترِ منطقه‌ان
نبودن هیچوقت رو صندلی عقب
عوام‌ فریب‌های برتری طلب
صُلحن با اسانسِ ترور
کمک با معنای من قوی‌ترم
گفتی بندازن لوح رو بِت چند؟
طوطی‌های مزد و قیمت
هنوز هم دنبالِ کلید میگردی
من به خودم گفتم قفل رو بشکن
هنرِ شما اونجایی مُرد که تبدیل شدید به یه سرباز تا خشتک
ترجیحمه قهرِ با عزت
با خدا، شیطان، بُت یا کشور


[بخش سوم]
توو سیاه‌چاله‌ام
منظم‌تربن هرج و مرجِ خارجِ منظومه
روبرومه
هر بُعدی که از من دوره
همیشه پیِ شناخت بودم
نه تو جهانی که شایعه مرسومه
محاسبه محبوبه
خیلی جاها ریختم فرو
نموندم نشم ساکنِ مخروبه
نکردم قبول هرکسی ساکته مجبوره
تایید واسه اونه که توی دایره محدوده
پاره کردم حد
توی جَوی که بودن همه معلق
نکشیدم دست از جایی که جاذبه مغروره
توو سیاه‌چاله‌ام
اونجا که حتی نور گیره
نونِ فعلِ نبود می‌ره
دیر زوده و زود دیره
خطِ صافِ ایستادنم
به خطِ مرگم عمود میشه
بی‌زمانی، به هر لحظه زور میگه
دیگه می فهمی خوب دیوِت
بودم قبلشون
می‌مونم حتی سالها بعدِ مرگِ این حرومی‌ها
با انبوهِ کلمه‌ها می‌کنم غرقتون
پفیوز تونستی دَووم بیار
که من احضار می‌کنم جَوونی‌هام
هم بیرونت میمیره هم درونی‌هات
طوریکه خودت سیخ صاف سر جات وایسی
جلوتر برن کتونی‌هات
من رشد کردم توو این خُرده فرهنگ و دشمن با اونا که دوره گردَن
من صحنه نمی‌خوام که شعله‌ور شم
نه تقدیر میخوام نه شوقِ پرچم
دِ تفسیر نمیخواد لخته لفظَم
و انفجار خوابیده پشتِ هر خط 
جلو "جماعتِ فَک‌های شُل"
هیچ نیازی نیست که نقطه‌زن شم
توی خلوتت منم اون جغدِ شومِ بد یُمن
روزها مرگم و شب تولد
ترکیبی از ایده و فکر و تبحر
با نگاهِ بی‌توقف
جلوم، بی‌اثره فحش و حرف و نقدِ مردم
واسه من داره حق تقدم
هم دوره‌ی وحشی‌ام هم تمدن
هم دوره‌ی جنگ‌ام هم تفکر
نشدم بُت که بتونید بِشکنیدم
غریبه و آشنا هم بهم پریدن
پشتم رو نکردم به عقیده‌م
با وجودِ کم و کاستی
همیشه موندم توی بهترین حد
الهام بخش‌ام حتی اگه بِینمون نسبتی هست
بودم و هستم و خواهم بود
بِیت بیتِ آخره شعر ولی نه

Siah Chaale

[بخش اول]
از پائین شهرِ وجودم
از زبونِ زخمهای زاغه نشینم
از بروزِ بارزِ خشم از داخلِ سینه‌م
دستِ من نیست که متولد نشدم ساده بمیرم
به جنگِ با خورشید میرم 
اینا میخوان یه جا توی سایه بگیرن
زندگی میگیره ازت
حتی هرچی نداده رو
عرف، فرهنگ می‌کِشن هر سمت
باید باز کرد این قلاده رو
می‌بَرَدت سمتِ پائین اون توده‌ای که ندید فراتر رو
ببین چیا چیدن توو این ساختمون
فقط واسه دعوتی از نما نرو
من کُشتم توو مسیر بهانه رو
وقتی دیدم می‌بُرن سرها سر رو
هر موردی اکثریت دیکته می‌کرد
برمیداشتم خلافِ رو
بودن فرساینده‌ست
اونا می‌زنن نباشن
من می‌سازم بکوبم
نمی‌زنم بمونم
من پشتم به هیچ جا نیست گرم 
جهانِ اطراف سردرگمه
نمی‌دونه کدوم وری بده هُلم
تا من نتونه بشه بلند
به قید و بند
نمیره پام
نمی‌افتم حتی بریزه جام
بی‌تکیه‌گام
یه ول شده‌ام
تو خُرد میشی اگه ولت کنن
هی میشه نگام خسته
می‌بینم بگاست لحظه
اوضاع میشه بدتر اگه بذارم تصمیم بگیره به جام صحنه
از شما بی‌مقدارها کندم و وصلم با چهار خط شعر به آینده
جزئیات بوده توو حجاب
وقتشه که بشه این لباس کنده

[همخوان]
می‌شم منتقل
از این حالِ منجمد
می شم منتقل
به فضای مشتعل
جُم نخوری کُشتنت
باید شد بیدار از این خوابِ مُمتنع
می‌شم منتقل
با یه دادِ آزادِ مستقل


[بخش دوم]
من زندگیم با جربزه بود
ظاهر نشدم جلو دوربینِ شما بزدل‌ها
بیخِ گوشم
زیر خونه‌م می‌کُشتن آدم
"میگن وایبِ رنگی نمی‌ده کارش"
آره لوده‌های خُرده پا
میخوابید زیر سفره واسه لقمه‌ها
بلنده شعله‌های رشدِ ما
که میسوزونه چشم و ابروت
نمی‌رسی چه فرم چه تکنیک
چه به گَردِ شعر و مفهوم
زندگیت هم نیست جدی
میمیره هر لحظه بلندگوت
رد میشه هر مود از روت
خنثی‌ای
نه قبولی نه مردود
همیشه زرد و محدود
این هم به زبونِ خودت
موردهای قبولِ دورت
این اصالتی که تومه قراره به نوه نتیجه‌ت هم کمونه کنه
من توو یه راه دیگه‌ام
که رد شم از سالِ پیشم
زبون رو از دهن بنداز بیرون
تویی مزه خوره میزِ حاکمیت
هنوز تاریک‌ام
ولی وایسادم پای معیارهام
بکنید جمعش
شما که سهل‌اید 
من زنده موندم لای شیطان‌هام
روبروی تخریب باید مخرب بود
همتون کور می‌لولید
آب ساکنه مُردید رو می‌مونید
کاش حداقل کُپی‌های خوبی بودید
نشخوار کُنه استفراغِ داغِ رئیس زیرِ سایه‌ی پول
میگیرید لب از لاشه‌ی سود
پسرهای بَده قانعِ خوب
نمی‌کنه چیزی انگیزه‌م رو کور
ترکشَم میخوره نزدیکم و دور
زیربنام رو ساختم محکم
تغییری نمیده اندیشه‌م رو زور
به حرکت درمیاد از پیشم سکون
بکشید شما نتیجه‌ش رو بو
بکَنید چاله
اما هر بار ما باز هم می‌کنیم زخمی‌تر شروع
پلاسیده‌ها
تهِ ظرفِ جهان ماسیده‌ها
نه مهمون‌اید نه اهالیِ ما
این زنجیره پیوسته‌ست 
خفه می‌شید لا توالیِ ما

Enteghal

[بخش اول]
خونه‌ی من نداره بالکن
ولی وقتی رنگ غروب میریزه رو ساختمون
تو توو بالکن ایستادی
دیگه صاحبخونه نیستم
من همیشه مهمونم تا تو میزبانی
نگاهت نمی‌کنم تا ببینمت
ما، چقدر دور میشیم با رسیدنت
خواستم تصویر کنم راهِ بِینمون رو
دیدم که فاصله بیشتر میشه با کشیدنش
یادم نی از دنیا کِی کندم
صدام زدی از توو شلوغی‌هام غیبم زد
گمون نمی‌کردم بیشتر از این بریده شم اما
تیزیِ خواستنت نصفم کرد
شدم دو تا
پلک می‌زنم یکی میشم
پلک میزنم یه چی دیگه‌ام
سومی دَمِ کوتاهِ بینِ این دوئه
و من هنوز نمی‌دونم که آخر به کی میرم
این احساس با نبودن موندگاره
بودنِ دائم تقلیلش میده به وظیفه
بذار اصابتِ دستهامون بمونن تازه
مثلِ برخوردِ اولِ دو تا غریبه
ما که نمی‌کنیم شروعِ ویژه‌ای
چند من و تو مُرده توی تابوتِ هم؟
هر لمسِ دوباره میشه سقوطِ دیگه‌ای
و دوستت خواهم داشت دروغِ دیگه‌ای
پلک می‌زنیم پایداری از دست میره
پلک میزنیم بودنمون عوض میشه
با وجودِ تاری هم هنوز می‌کنم ستایشت
ناخودآگاه تصویرت میشه صاف
نگو فضام رو خم می‌کنه شدتِ گرانشِت
گرفتاره این قصه توو پانتومیم
نباشی هستم
بمونی میرم
عدمِ قطعیتِ این عشقِ کوانتومی
دوستَت دارم
بی‌اینکه بخواهمت
مهر از من دریغ کن


[همخوان]
من رو پوسونده آنچه گذشت
تو کوتاه کن شعاعِ باورت
پوسیدگی رو باید قالش رو کَند
کی فکر می‌کرد که این رمانسِ آخره؟
من رو پوسوند آنچه گذشت
تو کوتاه کن شعاعِ باورت
پوسیدگی رو باید قالش رو کَند
کی فکر می‌کرد که این...

[بخش دوم]
درست جایی که انتظار میریزه فرو
توو این انزوای جمعی دیگه خاطره رو کی میده بروز؟
توی دست بلیطِ طلوع
وقتی که هر دومون میریم به غروب
توو این عصرِ بحران و خفقان که قاتلِ حسه
نبودنت از داشتنت نی جدا
من رسالتی دارم توو این اتاقِ تاریک
نمی‌تونم گیر کنم توی "آه اگه میشد‌ها"
من جدام از رسیدن
تقلا بی‌فایده‌ست
مثلِ دم مرگ و دعاهای آخرِ یه آدمِ بی‌خدا
چه طنزی
بهشتِ تو نیست واسه منِ کافرِ بی‌دعا
اعتماد جایی درونمون مُرد
من گذشته رو کندم با دست پیِ یه دلیل
تو دست زدی به دلِ یه بدیل
ببین چقدر فرق دارن دستهامون
چقدَر دورن نگاه‌هامون وقتی که میخورن به هم گره چشمهامون
ما رو روی یک بومِ مشترک کشیدن
ولی چقدر فرق دارن با همدیگه رنگِ نقش‌هامون
دیدی فرق دارن درد زخم‌هامون؟
که هیچ جاده‌ای نیست بینِ شهرِ حرف‌هامون؟
این افقِ رویدادِ یک عاشقانه‌ست
میمیره با هم نبضِ فردامون
آزادترین سرزمینم اِشغالته و امکانِ رهائیم توو انکارته
نمی‌دونم میشیم شروع یا میگیریم پایان
وقتی پیدا کنه هجوم این حس خاتمه
من یه داستانِ طولانی‌ام منتظرم تا تو بتونی به قدِ یه قصه کوتام کُنی
نباشم هستی
بمونم میری
عدمِ قطعیتِ این عشقِ کوانتومی
دوستم داری
بی‌اینکه بخواهی‌ام
مهر از من دریغ کن

Ofoghe Rouydad

[بخش اول]
می‌کنه حس غلیان
بدون هر هیجان
چکُشه هر ضربان
کوبیده میشه سفت به
روی هر قطب و خزان
رابطه‌ی ذوق و زمام
خارجه از لوح و قرار
یعنی رفتن از امنیِ نقطه‌ی صلح و صفا
معلق رو هوا
یعنی فرق دارن با همدیگه فرم و ادا
یعنی تداخلِ عمدیِ صبح و شب‌ها
تخمی که بشی حقیقت و صوت رو سوار
وسطِ این شُل شدن‌ها
صحبتِ ایستادنِ ما کِی شد خطا؟
بهتره براتون نچسب بمونم چون
فولاد بُر نمیخوره لا بُراده چُدن‌ها
هیچوقت نمی‌گم کَله شد پرواز
نمی‌شه نرم سمتِ حل معما
میشه دیکته بی نقشی درسته
ولی دست بنداز خودت نقشت رو بردار
صدایی که کَند قبرش رو صد بار
باز می‌کنه از دورِ کَله مُشَما
نه دایره میشم نه یه نقطه
میریزم به هم این بازیِ صفحه و پرگار
سَمِ جَو به من نکرد غلبه
همونم که هرگز نزد کپک قلمش
هر کی ایستاد تو طرفِ غلط غلطه
من اونم با هفت پشتِ اون طرف طرفه
که هنوز، لباسهای شرف تنمه
مروارید چیه؟
بیرون ریختنِ دل و روده‌ی همه دروغهای صدف هدفه
خودی و غیرخودی همه‌اش تلفه
قایم نکن ترست رو پُشتت
پیِ ریتم نباش واسه رقصِ درستت
میخوام برم بیرون از ساعتِ همه
تا بفهمم کدوم لحظه درشته
پام رو زمینه، بالاست نِگام
از جایی میام که نبوده زمان به کام
باور دارم هنوز میشه پرید
من این پرنده رو ساختم با نداشته‌هام

[همخوان]
شروع میشه ذوب شدنت
وقتی که آتیشم دور کندت
حتی دیگه صدات نمیاد
چون میشکنه دیوارِ صوت رو جهش
بی‌انعطافم و بدونل خَمش 
وقتی، میشه خاموش با یه تُف رونقت
حتی دیگه صدات نمیاد 
چون میشکنه دیوارِ صوت رو جهش

[بخش دوم]
خیلی چیزها توی دستهای تو نیست
این پرنده نمیشه تو نهرهای تو خیس
ترجیحم فَوران بود
نه یه تشتَک شدن روی قتلهای پلیس
حالا تنهام تو پهنه‌ی هیچ
عبور کردم از همه‌ی مرزهای توبیخ
من به دیگران دیگه هیچ امیدی نداشتم
وقتی دیدم آلوده‌ست دستهای خودی
من شروع میشم
توی حرکت
جایی که میریزه قانون‌ها به هم
هم میترسم
هم شجاعم
هم آغوش بازه واسه زانوهای غم
میان شهاب‌سنگها خلاف جهتم
گذشته‌ام روبرومه هنوز از اون رِندهام
گذروندم دیگه همشون رو
کُلی هرمان
بعدِ هرمان
بعدِ هرمان
پرواز پُرِ تنهاییه
ولی کار نکرد رو من یکی تبلیغِ ضدِ پریدن
مثلِ سفینه‌ام تو خطر زنده‌ترین‌ام
هر جا داستانی نبود زندگیم رو فروختم قصه خریدم
نمی فهمنم اونایی که غیر همینن
یه تصویرِ شفاف که چرکِ زمینَم
ارزشم حفظه
چون خودم رو شبیه به یه سکه ندیدم
زندگی رو کردم درک از مسیرِ سختش
بی‌واسطه بی‌میونبُر
الان رو آغاز می‌کنم از دلیلِ قبلش
اطمینان حاصل میشه از طریقِ شک بهش
دنیا میشه قدِ سرزمینِ وصفت
و می فهمیمش از زمینِ دردش
و اون که همه چیز رو با هم میپذیره
خودش تبدیل میشه به جِنِ زیر تختش
رهام از تور توی راه
از دست و پا گیریِ این کوتوله‌ها
از اونا که از عمقِ تاریکی میترسن
بهشون میگم نندازین نور روی کارم
طوری می‌پرم که دودم بمونه
من نمیذارم لِه بشم لای قفل‌هام
حذف نمیشم
از دست نمیرم
توقف نمی‌کنم با یه قُلاب

Jahesh

"نیست"
آهنگساز : فرشاد
میکس و مسترینگ : سعید دهقان
طراحی : سِواد
________________
دریافت
https://www.mediafire.com/?3714416omun3ccu
http://Trainbit.com/files/3122131884/Farshad_-_Nist.zip
______________________________________

بخش اول
فردا  هم مثِ امروز از بین می ره
من اون بچَم که فرمونِ دوچرخشو خیلی وقته ول کرده دست ول می ره،گاهی داد می زنه و سرکش می شه
خودمو کوبیدم ولی از نو نساختم،همه رو بردم و از خودم باختم
چه قمارِ سختی بود،چه دنیای کجی بود،اینکه چرا تنهایی چه سواله بدی بود
گندش بزنن که واسه ی شادی باید خودت یه طرف باشی فهمت یه طرف
تاب نمی آرم اصاً نمی ره به کــَــتم اینکه بیان و بزنن رو من اِتیکتِ نفهم
من یه خفاشم اهلِ تک پری،دور از عکس و رقص و طرح و نقشِ دست جمعی
من توو روشنیِ مصنوعیِ روز شما گم می شم همونطوری که شما توو تاریکیِ من
من گم شدم یه طوری توو خودم رفتم که ندارم سرنخ از مسیرِ برگشت
رابطه ی صمیمیِ من و دلهره،صدایِ منو می آره از توو هدفونت

همخوان
طوفان شکسته بیدِ مجنون،بازیگرِ جادوگرِ حیله گر کو
باید خیره بشم به کدوم روزنه،وقتی کورسوی هر نوری می شه محکوم

بخش دوم
امید و آرزو و رویارو،همه دلخوشی های کل دنیارو،همه دیوونه هارو همه خُل هارو
من همشونُ با همدیگه اینجا می خوام
حس لذت بخشِ آزادیُ،بوی گل پرِ روی باقالیُ،پر کردنِ هرچی جاخالیُ
من،همشونو اینجا می خوام
دیدم جیره خورای ارشادِ درنده،الهام سیاهِ چادرِ چرخنده،چشایِ لعنتیِ من باز بودن همیشه
حالا هر چی که ندیدمُ اینجا می خوام
داد زدنِ عقیده بی ترس و واهمه بی جنگ و حادثه بی هر مقایسه حقیقتُ شنیدن توو هر مصاحبه
من همشونُ اینجا می خوام
از ما که گذشت،فردایِ روشن،شاید بیاد واسه فردهای روشن
اونا اینطوری ازم یاد می کنن
می گن هر چی که اینجا نبود اینجا می خواست

همخوان
طوفان شکسته بیدِ مجنون،بازیگرِ جادوگرِ حیله گر کو
باید خیره بشم به کدوم روزنه،وقتی کورسوی هر نوری می شه محکوم

بخش سوم
چقد دلها مردن توو دلِ این کلبه ی افسرده
من از آمارایی که تو می دی سر در نمی آرم تنها چیزی که می بینم اینه،یه گربه ی پژمرده
تلخ زیاد،قند می خواد،بخاری نداریم چرا برف می آد؟
رنج می آد،حرف می زاد،خودتُ به کوری زدی اشک می آد
راه طولانیِ منم پا برهنم ولی مغرورم نمی گم کفش می خوام
زخم زیاد،داره خون می چکه،نمی گم خونِ منو بند بیار
بذا پشت من ردم بمونه،بذا پشت سریم،از من بدونه
وقتی روشنیِ روزا اِنقد مبرهنِ
بذا واست یکمی ام از شب بخونه
با مدادِ شکسته ی من بِکشه،دلیلشو صاحبای آبرنگ بدونه
بذا کل وجودِ منِ لعنتی رو،خلاصه شده توو همین آهنگ بدونه
شیشه شکسته از سنگ بخونه،از آقای هفت رنگ بخونه
بذا پشت من ردم بمونه
بذا پشت سریم از من بدونه


Nist

خمیازه
آهنگساز، میکس و مسترینگ: فرشاد
جلد: هلّه
مدیر اجرایی: علی اسماعیلی
زمستان ۱۴۰۳
——-
بخش اول

دنبالِ آیام
لا بقایام
یا می‌شم گم‌تر
یا نمایان
جدام راضی‌ام، مُدام راهی‌ام
سوال باریدم
جواب نروئید
من موندم با زوایام
تو تکاپو تاوون داره فراسو
شک دارم هم به وزنه هم به ترازو
بیش از حد گم می‌شن همه‌ی دلیل‌ها
برا کی؟ بره کِی؟ اصلا خودِ برا کو!؟
زدم ضربه باز کرده در آشوب
میگه التماس کن ذره‌ای برا نور
ولی صلحِ درون یعنی نبینم هیچی
پس چیه فایده‌ی نور بره کور؟
پشتِ پنجره ایستاده آلتِ قتل حالتِ بعد می‌کنه یقه‌م برای من
آرامش و راحتِ تن
یعنی خونریزی نکردن با تنِ زخم
نه وطن دنیا نه دنیا وطنم
همینه طعمِ ته‌مزه‌ی دهنم
قبلِ اینکه فکر کنم تصمیم گرفتم
تصمیم گرفتم که فکر کنم
آسایش، التهاب شکنجه‌ست
تعلیق، انتخاب شکنجه‌ست
عمل کردن، انفعال شکنجه‌ست
ضربه یا حفظ گارد شکنجه‌ست
سکوت، حرف، ازدحام شکنجه‌ست
مرگ بر یا زنده‌باد شکنجه‌ست
ولی موج رو نسپار به دستِ لنگر

همخوان
تو آغوشِ تابوتِ زندگی عمیق کندم قبرِ مرگم رو
زمانِ من بریدنی نیست
پس از دستِ این لحظه در نرو
تو آغوشِ تابوتِ زندگی
همه چیز میخواست بشم گیج‌تر
شکوه ساختم از به هم ریختن
یه کم بیشتر، یه کم بیشتر
برق زدم
صدام اومد بعدا
من برق زدم چون
صدا اومد از قبلا

بخش دوم
صدای شکستن بلند شد
پنجره رو به بیرون شده بود خُرد
نمی‌شکست بغضم با اینکه درونم شده بود تُرد
خمیازه‌ی عظیم تو آسمون می‌چرخید
همه‌ی نِگاهش می‌کردن با دهنِ باز
با چشمهای سفید
روح محیط رو می‌بلعید
من دیدم آدمها هرز میرن
صداها محو میشن
توی رخوتِ جمعی
بی‌توجهی به این کسالتِ تحمیلی
یعنی درگیری با هر کثافتِ تزئینی
خمیازه پخشه با رضایتِ تسلیمی
خشکیدن با سرایتِ تضمینی
فرو نرفتن با جراحتِ سنگینی
زورِ زیاد میخواد و قرائتِ بد‌بینی
می‌پوسه مغز بیرونِ جمع
فقط وقتی که روش نظارتِ قلبی نی
باشکوهِ تنهایی
حتی وقتی با خودت تو دعوایی
این یعنی هنوزم دنبالِ معنایی
شکلت رو بشکن اگه طرحِ فرمِ فردایی
وقتی کامل خاکستر شدی
تازه باید با جفت دست‌هات شعله برداری
تنفسِ مرگ تو خمیازست
نفس زندست تو اوجِ ژرفایی که
همراهی یا تضاد شکنجه‌ست
باشی راویِ قصه‌هات شکنجه‌ست
باید برسه زودتر پات به مقصد
تا بفهمی مقصد و راه شکنجه‌ست
حرکتم خیلی بیشتر از موندنمه
هر قدمِ بزرگ تو حیات شکنجه‌ست
یه لحظه‌ست که میاد فریاد به دستم
می‌کِشم که خودِ فریاد شکنجه‌ست

همخوان
تو آغوشِ تابوتِ زندگی عمیق کندم قبرِ مرگم رو
زمانِ من بریدنی نیست
پس از دستِ این لحظه در نرو
تو آغوشِ تابوتِ زندگی
همه چیز میخواست بشم گیج‌تر
شکوه ساختم از به هم ریختن
یه کم بیشتر، یه کم بیشتر
برق زدم
صدام اومد بعدا
من برق زدم چون
صدا اومد از قبلا

Khamiyaze

"اون ماییم"
بخش اول

با هر رنگی که مینویسه سیاه میشه،دیگه نمی دونه چی حال می ده،هیچی
بی انگیزه ترین فرد زمین توو هر کوچه ای که می ره تهش دیوار می شه
سیاه مسته،بلکه شاید یه دفعه بیوفته،شبیهِ یه اتفاق
قیامت شه
اگه قیامتی باشه،شاید خودِ خدام از این مریضای سیاستی باشه
سیگار خرید،باقی پولشُ یادش رفت بگیره،فندکُ زد کلیک،ادامه داد به راهش با نفرت
چقدر کلنجار رفته بود توو خودش،دهنش از همه ساکت تر
یه پوک زد،خیابون دورِ سرش چرخید به سرعت،همه از الان بودن اون از یه رُبع بعد
به صندوق صدقه محکم یه مشت زد
گفت کلیدی نمی خوره به قفلم،از این به بعد دیگه همه چی به تخمم
فحش و نگاهای چپ،خنده به موهای ژولیدم و لباسای بد
اون توو یه دنیای دیگه بود،نقل مکان کرده بود از جایی که همه بودن رفته بود
برنده ی جایزه ی کسالت هفته بود،سفر نمی رفت،ولی ساکشو بسته بود

همخوان
اون ماییم،مضروبِ عروسِ جهل،راز و نیازاتون قبول حق
اون ماییم،مقابل اکثریت،چهره ی ناراضی و عبوسِ شهر

بخش دوم
می شه یه مردُ کشت ولی ایده هاشو نه،با اره اومد تنه ها رو قطع کرد
پیش خودش فکر می کرد ریشه هارو زد
عضله ها مُردن اندیشه ها موند،جور نیست خیلی چیزا با سلیقه هاتون
جایی که آشناهای تو پرسه می زدن،برای اون میدونِ غریبه ها بود
اون گردبادِ تویه کویر آروم
بهش پیله کردی یه نیگا بهت کرد ولی جوابتو نداد،نمی دونستی توش دنبال چی بگردی
بزدلها خوابیدن ولی اون فهمید و شد یه شیر وحشی
غرید نمی خواست شیکارت کنه،غرید واسه اینکه بیدارت کنه
خواب خیلی سنگینیه،غرید شاید بشه بیداری رو نگاهش کنه
همه خواب می بینن اون حقیقتو،شاید همسایت باشه یه روز برگردی خونه ببینی با یه تیر سوراخ کرده شقیقشو
یه یادداشت نوشته آخرین وصیتشو
ساده می نوشت ساده گوش نکن،هنوزم تو خوابی وانمود نکن
حتی یه بار تیر به سیبلِ آرزوش نخورد،ازتشنگی مُرد آبِ جوب نخورد

همخوان
اون ماییم،مضروبِ عروسِ جهل،راز و نیازاتون قبول حق
اون ماییم،مقابل اکثریت،چهره ی ناراضی و عبوسِ شهر



Oon Maeim

Farshad - Oon Maeim

Enferad
Farshad & Bamdad
Art Pic: Sevaaad
Download: yon.ir/qmKq
Buy: www.FarshadHipHop.com

Farshad Ft. Bamdad - 02 Rooze Khobe Man (Prod. Farshad)

نت سیاه
کلام : فرشاد
آهنگساز : فرشاد
میکس و مسترینگ : شروین رادفر
طراح جلد : یگانه اسفندیاری
تاریخ انتشار : 19 اردیبهشت 1398

----

Note Siah
Producer : Farshad
Mix And Mastering : Shervin Raadfar
Artwork : Yeganeh Esfandiari

Single

Note Siah

Producer, Composer , Hip-Hop Artist Based In Tehran

Farshad

Popular tracks