نخست ، هیچ نبود . بیابان بود ، و باران بود ، و سنگ . باران ، هزاران سال بی وقفه بارید ، بیابان دشت شد ، باران رودی شد ، در طلب دریا . بی که بداند گرداگرد بیابان می چرخد بیهوده ، چرخید و ثانیه ای از سماع خود باز نماند ، بی خبر از گم کردن قبله. سنگ تنها بود ، و شبها می گریست ، به آواز بلند ، اندوه تنهاییش را . رود ، رود سرمست تن سنگ را شستشو می داد به معبد آبی اندوه گین بیابان . سنگ ، در آغوش رود خروشید و خراشید و فروکاست . قرن ها می گذشتند وسنگ می کاهید و می بالید ، میان پرنیان نوازش رود و سبزینه های جاری دشت . آن گاه ، ابرها پرکشیدند ، و حضرت آفتاب برآمد بر فراز دشت . سنگ جان گرفت ، به هیات آدمی درآمد ، تن خود را سپرد به اشعه مقدس حضرت مهر . رود ، گردش چرخید و آواز خواند و گریست از زیبایی آدم . آدم ، کنار رود ایستاد و خود را در آیینه چشمانش دید ، و دید که گیاهان جفتند ، و دید که کبوتران جفتند ، و دید که ستارگان جفتند ، ودید که گوشوارهای ابر گوشه های آسمان جفتند ، ودید که تنها اوست که هنوز تنها مانده میان آوازهای جمعی خلقت . پرسیدند دردت ؟ گفت حوا ، گفتند تن تو از سنگ است می آزاریش ، گفت چاره ، گفتند ذبح غرور و عرض نیاز . نشست کنار رود ، به زمزمه نام حوا . تلخ و طولانی گریست . جانش از سنگ بودن زدوده شد ، همه از غرور و صلابت هرچه داشت سپرد به دست نوازشگر رود تا ببرد به دوردست . بعد ، کنار رودخانه نشست ، سر بر زانو ، به اننتظار زوال . تنهای خالق از بالا نگاهش می کرد ، و جانش می سوخت از تماشای تنهایی مخلوق . دمی پیش از پایان بود ، و اوج نحیفی آدم . رود و دشت و ماه و خورشید و باد با چشمهای سرخ نگران ، مهیای انهدام آدم ، آدمِ تنهای بی غرور بی پناه . باران بارید ، به ناگاه . باران بارید ، برای قرون طولانی . و بعد ، دوباره خورشید آمد ، و همه دیدند دو دست کوچک امن خلق شده اند ، برای نوازش آدم . دنیا آسود ، چشمانش را بست ، و لبخند زد . خداوند ، تن داده به تنهاترین تنها بودن ، عشق را می آفرید برای آدم ، لابلای گریه و باران . عشق را می آفرید در هیات حوا ، و خوب می دانست به آدم بعد از این سخت تر خواهد گذشت ، که هرجا عشق هست حوا هست ، و هرجا حوا هست فراق هست ، و دوری هست ، و حوا شوکران عسل پوش است ، که بنوشی و تمام شوی

هرجا حوا هست فراق هست

آخرین لحظات رفتنم است و این متن را برای تو در فرودگاه‌ می‌نویسم، برای زیباترین درد زندگی ام و برای خودم که هرگز از آن نمی‌گذرم. برای تمام دلتنگی های پشت غروب پنجره اتاقم و برای هرکس که این درد متعالی را در آینده خواهد چشید.
دست در جیب ایستاده ام، مانده در بلاهت ها و با کوله بار کوچکی از مهر لیلایی که در ذهن دارم. میدوم...آدم ها میگذرند و شروع این فصل از زندگی ام هم پر از دلهره و تکرار پاییز همیشگیست. پردلهره مانند تمام روزها و شب هایی که یاد تو را در دل کاشته ام.

می‌خواهم دور شوم، می‌خوام فعل رفتن را کامل‌تر صرف کنم.آنقدر دور که صدایی جز صدای قلبم را نشنوم. همچون اشک جاری شوم و در حرکت سیال زندگی غوطه ور شوم. نقل دیروز و امروز گریه های نه از سر سیری است زیرا که این دل لبریز از حس فرار است و همیشه تنها. برای آخرین بار تمام عکس ها را مرور میکنم. برای تو و دل اردیبهشتی ات آرزوی همیشه سبز بودن دارم و همچنان تشنه ی بیشتر آموختن از زندگی خواهم ماند.

Simon

Popular tracks