Ameba

Lot nad Wisłą i noc na lotnisku

Can't Dance

Truly Madly Deeply

TOI TOI

Zajmują nas przypadkowe, strzępkowe notowania przemijalnych spraw i korespondencja nie unieruchomionych jeszcze wspomnień. Nasza praca to niedokończony proces wzajemnego zaglądania do intymnych archiwów pamięci i odnajdywania komfortu w mdłej, maślanej miękkości wakacyjnych hitów. Pamiętniki, pocztówki, zdjęcia, osoby, gazety, fakty. Przyglądamy się misternym koronkom naszych doświadczeń, zaglądając w oczy Nickowi Carterowi z plakatu nad łóżkiem, i obok najgłębszego sentymentu, towarzyszy nam świadomość utrwalonej przez kulturę masową tamtego czasu struktury znaczeń. 

Where do you go? Idziemy na plażę o zachodzie słońca i zostawiając ślady stóp na złotym piasku, wkraczamy w pułapkę własnych i cudzych oczekiwań. Cała prawda o chłopakach. Nigdy tak naprawdę nie będziemy smutnym macho ani genie in a bottle. Zamiast żalu pojawia się ulga, a uprząż spada na ziemie i fale zabierają ją w głąb oceanu.

Moment, w którym zrzucamy uprząż jest naszym punktem zerowym, kulminacją procesu rekontekstualizacji. Odchodzimy od definicji, pozwalając morskiej bryzie ostatecznie zdekonstruować równy przedziałek złotowłosego Nicka Cartera na środku głowy. Na zbiór piosenek, zdjęć, teledysków, archiwów youtube’a, które nie mają prawa funkcjonować w jakości HD, patrzymy jak na obraz-ekran, zamazujący przed nami to kim byliśmy, zanim staliśmy się tym, kim jesteśmy, lub tym kim społeczeństwo chce, żebyśmy byli. W swoich założeniach nad pracą, przybieramy stosunek do obrazu-ekranu właściwy dla appropriation art, przywłaszczając, adoptując, pożyczając i przetwarzając całe szeregi wytworów-sentymentów. Jednak nasz stosunek do nich pozostaje niejednoznaczny i trudny do ujęcia w ramy precyzji i szczegółowej analizy. Anektując wycinki wytworów kultury masowej z naszego okresu dorastania, przybieramy ambiwalentną względem nich postawę, jednocześnie zanurzając się w nurcie krytycznym i krztusząc się fascynacją silniejszą niż rozsądek. Recyklingując zarówno piosenki, obrazy, jak i wspomnienia, dopatrujemy się w tej dwuznaczności śladu fosterowskiego Realnego. Staramy się, aby Sado Maczo przybliżał je, demaskując iluzję reprezentacji sentymentów, ról społecznych, czy płci kulturowej. Wytwory kultury popularnej, które nas kształtowały dwadzieścia lat temu wrzucamy do wybielacza razem z parą wytartych jeansów. Z tego prania budujemy własny, wypalony, zniszczony i fosforyzujący ekran o zapachu syntetycznych cytryn. When life hands you lemons, grab some salt and pass the tequila. Kropla po kropli, w słodko-gorzkim smaku tequili, która była kiedyś lemoniadą, przez szczeliny ekranu, sięgamy do tego co kryje się za dziełem (tym z lat 90-tych i naszym dzisiejszym) w nadziei, że Sado Maczo jest w stanie podłożyć jeśli nie bombę, to chociaż kapiszona pod system normatywny.
 
Kochamy Nicka, tak samo jak Piaska, Petera André i Britney, ale wybieramy   w o l n o ś ć. 
A nasza tequila ma smak Realnego.

human nature

niecierpliwi

i want it that way

be with you

truly madly deeply

Przypadkowe, strzępkowe notowania przemijalnych spraw i korespondencja nie unieruchomionych jeszcze wspomnień. Nieskończony proces wzajemnego zaglądania do archiwów pamięci - pamiętniki, pocztówki, zdjęcia, osoby, gazety, fakty, bilety, karty informacyjne z izby przyjęć. Przywiązanie do rzeczywistości "niegotowej", płynnej i ulotnej to nasza hybrydyczna forma, którą stale i nietrwale próbujemy odciskać na plastelinie piosenek. Bo kochamy piosenki.

Szara Reneta [naiwna kompozycja / nieudolna produkcja / niepewny wokal]
Srebrzyk [naiwna kompozycja / nieudolna produkcja / niepewny wokal]

haszcze

Popular tracks