Klarinetspel

Appelbloesem

De duinen in mijn jeugd
Konden niet zonder
Een nabijheid van zee,
Een nabijheid van schuim
Om kastelen weg te spoelen.
Maar hier kon geen bloem groeien,
In de vlakte, eeuwige horizon van zand.

Hier kon geen bloesem ontspringen.
Hier brandt de zon in mijn vel.
Ik zie ze staren, iedereen kijkt
Naar de eeuwige horizon
De vlakte van zand.

Jij moest mij achtervolgen.
Je daagt me uit vanaf het duin,
Vanaf je kasteel dat ik weg moet spoelen.
Onzichtbare mensen die staren,
Appelbloesem vind je niet zomaar.

Ik ren naar je toe,
Het zand zuigt mij mee.
Stof in mijn ogen,
Tussen mijn tranen door
Verdwijn je even.
Meegenomen door een schim
Langs de horizon,
Een vlakte van zand.

Kristalhelder, verdovend,
Appelbloesem in haar pure vorm
Ben jij, je kasteel spoel ik weg
En mijn keel wil regen.
Ik wil met je baden
In een oase, ik reik naar je
Over de horizon,
Waar jij niet meer bent.

Appelbloesem in je haar,
Toen ik je voor het eerst zag.
Een nabijheid van zee,
Een eeuwige zon
Op je gezicht
Nu is het licht gedoofd.

Ik val neer op het zand,
De mensen naderen,
De vlakte sluit mij in.
Mijn armen schieten wortels,
Mijn benen willen zon.
Het zand wil mijn hoofd,
Zodat ik niet zal zien
Waar de onzichtbaren schuilen.

Hier waar geen zee is,
Kan geen bloesem ontspringen.
Ik bijt in een appel.
De tere huid verwent mijn vingers
En de vlakte verdort
En ik sta alleen aan de horizon
Met een verlept takje.


Appelbloesem

Een lach

De regen viel in lange stromen, onverstoorbaar, als stil geworden  
en raakte niet eens de wilgenbomen die langzaam over het water staarden.
Het was van achter een raam dat ik haar zag, ik dacht dat ze mij ontwaarde
en dat achter onze lange staar een lach klonk die een man vermoorden kan.

Lokken spatten op mijn kussensloop, een waterval die neerstort op een rots.
Mijn vingers glijden over haar levensloop, in zachte handen ligt zij besloten.
De roos was uit de kou geplukt, van bladeren ontkleed tot een blote leeuwin. 
Haar lichaam was goed gelukt en haar ruwe manen schenen rood van trots. 

Terwijl de dakgoten druipen in avondlicht, moet ze weer verder gaan
en ik vergeet al snel haar gezicht, een dierbare herinnering die droogt.
Maar al weet ik niet meer hoe ze keek, er is iets dat nooit loog.
Dat gegiechel, een kiezel in een beek, die lach,  zíj blijft bestaan.

Helgen