بر آن یار بگریید که از یار بریده است- نامجو

ساز و آواز " نقش خیال "      غزل سعدی



آلبوم نقش خیال

اثری از: 

همایون شجریان و علی قمصری

آهنگساز: علی قمصری 

نوازندگان: علی قمصری، علیرضا خورشیدفر، مصباح قمصری، نیما رحمتی، نوید جابری، حامد زند کریم خانی، گلنار خاضعی، عرفان شهر آبادی، بهزاد احمدی، امیرحسین طریقت، هیرش نقشبندی، مازیار ظهیرالدینی، علی جعفری پویان، پیام طونی و امیر پورخلجی 

ترانه سرایان: سعدی و مولانا 

خواننده: همایون شجریان

"ساز و آواز نقش خیال - همایون شجریان - آلبوم نقش خیال

» ترانه سرا ( فریدون فرخزاد )
» آهنگ ساز : ( فریدون فرخزاد )
» تنظیم : ( آرمیک )
هر وقت که کلمه ی دریچه رو بکار می برم
یاد شعر معروف اخوان ثالث می افتم که می گوید:
ما چون دو دریچه روبروی هم
آگاه ز هر بگو مگوی هم
دریچه نام آهنگیست که من ساختم
شعرش رو هم من گفتم
و سعید برای شما می خونه
این اولین آهنگ و شعریست که من برای سعید ساخته بودم
و چندمین آهنگیست که در این نوار می شنوید

شب اگر دریچه ای داشت به سوی تو باز می شد
ز پس هزار پرده سخن تو ساز می شد
تو سلام صبح زودی
تو عطوفت درودی
تو صدای پای خورشید
آبشار هرچه رودی
الف هزار اول کمری شکسته دارد
قد تو چو سرو بیند لب خویش بسته دارد
من اگر شکسته بالم
قلمی شکسته دارم
نگه تو نور راهم
سخن تو کوله بارم
نگه تو نور راهم
سخن تو کوله بارم

همه اشک به حرفت که نشسته بر زبانم
به که گویم این سخن گر نرسد به استخوانم
واسه خشکی زمین آب 
واسه وسعتش حصاری
واسه حاتم مثل بخشش
واسه من یه جان نثاری
تو سلام صبح زودی
تو عطوفت درودی
تو صدای پای خورشید
آبشار هرچه رودی
الف هزار اول کمری شکسته دارد
قد تو چو سرو بیند لب خویش بسته دارد
من اگر شکسته بالم
قلمی شکسته دارم
نگه تو نور راهم
سخن تو کوله بارم
نگه تو نور راهم
سخن تو کوله بارم
نگه تو نور راهم
سخن تو کوله بارم

فریدون فرخزاد و سعید محمدی،دریچه| Fereydun farrokhzad & saeed mohammadi

جانسوز دادبه( فرزند بانومریم حــاجیانی و غلامحسین حاجیانی)از خــــاندان کهن و تاریخی دادبه ابن مقفه در چهاردهم فروردین ماه سال1299 خوشیدی در شهر اصفهان دیده به سرای خاک گشود. روزگار کودکی و جوانی در این شهر گهرمند پرور و همواره در دوران جـوانی به کار شناخت عـــــــرفان ایرانی در این سرزمین پـرداخته است. زیر نظر استاد سید رحیم اصفهانی و پس از آن پیش استاد حسین ساعتساز آواز و تار را فــــرا گرفته است که شاگــردانی نیز در این زمینه تربیت کرده است و از آثار آوازی ایشان کاست. برگ سبز شماره 115 و اجـــــــراهای خصوصی با اساتیدی چون استاد کسایی،استادعبادی،استاد موسوی و…را می توان یاد کرد. 
استاد دادبه در ازای چهل سال تدریس رایگان در دانشگاههای ایران همواره در اندیشه بـــالیدن پژوهشهای ارزشمند و ژرف فرهنگی و هنری و تـــاریخی ایران بوده است . از همین رو دهها دانشجوی تشنه شناخت فرهنگ ایرانی در آشیان ایــن بزرگوار به فراگیری فرهنگ و تاریخ ایران پرداختند تا بدانجا که از سحرگاه تاپاسی از نیمه شب به آموزش سپری می شد.
روستای دشتی، سومین روستا از روستاهای صحرای باغ در لارستان استان فارس است که بعلت واقع شدن در دشت گسترده‌ای روستا " دشتی " نامیده شده است. بعضی‌ها می‌‌گویند که مردمان دشتی در واقع بخشی از دشتی بزرگ بوده که از بوکات فارس قدیم بوده است که اکنون در شهرستانی به همین نام(شهرستان دشتی با مرکزیت خورموج در استان بوشهر قرار دارد) مهم‌ترین دلیل این است که مردم آبادی دشتی به گویش اصیل دشتی که یکی از اصیل‌ترین گویشهای ایرانی است صحبت می‌کنند، بنابراین این منطقه دشتی نامیده شده است. اما بعضی دیگر می‌‌گویند چون در دشتی واقع شده است، نامش دشتی گذاشته اند. دشتی در 4 کیلومتری غرب روستای زروان قرار گرفته است. امروز روستای دشتی بعد از عماده ده بزرگ‌ترین روستای صحرای باغ به شمار می‌‌آید. شهرستان دشتی نیز در شرق استان بوشهر واقع گردیده و مرکز این شهرستان شهر فرهنگی خورموج با تاریخی بسیار کهن است که وجود اماکنی تاریخی که به قرن ها قبل باز میگردد گویای تاریخ کهن این دیار است. افراد عالم و هنرمندان بسیاری متعلق به این ناحیه از خاک ایران هستند از جمله شاعر معروف: فایز دشتی و یا علی دشتی ( نویسنده معاصر ) و ... اما در آواز، استاد غلامرضا دادبه یکی از مفاخر هنری این ناحیه است. او که دارای اصلیت دشتستانی است از جوانی به آواز دشتستانی علاقه داشت و به تحقیق در نمونه های این آواز پرداخت و آن ها را جمع آوری کرد و در خواندن این آواز ها به سبک و شیوه خاص خود دست یافت. برخی از این آواز ها را نیز با نام مستعار "جهان سوز" در برنامه های رادیو خوانده است. محمدرضا شجریان شیوه دشتستانی را در محضر او آموخته است. غلامرضا دادبه در نهم مرداد ماه 1380 درگذشت.

آواز دشتستانی با صدای مرحوم غلامرضا (جانسوز) دادبه و بیات ترک

دنگ شو - لالایی ارواح

Album: My Enigma ( Asrare Man)
Song: My Enigma ( Asrare Man)
Poetry : Rumi
Music, Vocal & Guitar: Shahab Baradaran
Piano: Saman Shahi
Bass: Reza Moghaddas
Drum: Steve Farrugia
#circleband

My Enigma ( Asrare Man)

پ مثل پلیکان به کارگردانی پرویز کیمیاوی و بازیگری آسید علی میرزا در سال ۱۳۵۱ خورشیدی ساخته شد. این فیلم یکی از تاثیرگذارترین و شاعرانه‌ترین فیلم‌های مستند تاریخ سینمای ایران است بازیگر اصلی‌ آن آسیدعلی‌ میرزا بود. سیدعلی میرزا پیرمردی بود که در خرابه‌های ارگ طبس زندگی می‌کرد و با کمک مردم، روزگار می‌گذراند. گفته می‌شود میرزا در جوانی تحصیلات عالیه کرده ولی از جوانی بدلیل اختلاف با خانواده در خرابه های ارگ زندگی میکرد و به شهر طبس نمی‌آمد. موفقیت فیلم در نمایش فضای غریب، تنها و پر مهرِ آسیدعلی میرزا، او را تبدیل به شخصیت سینماییِ جذاب و ماندگاری کرده بود. شایعات زیادی درباره میرزا وجود دارد ولی مشخص است که او منتظر است و از جامعه بُریده.
--------------------------------------------------------
این قسمت از فیلم، کودکان دور او جمع شده‌اند و آوازی می‌خوانند و سواد یاد می‌گیرند.

پ مثل پلیکان - مریم

تار و آواز در مایه اصفهان 
تار داریوش طلایی 
آواز: زنده یاد رضوی سروستانی
 
ای دلبر زیبای من // ای سرو خوش بالای من// لعل لبت صهبای من// آن دل که بردی ، باز ده// افتاده ام در کوی تو// پیچیده ام بر موی تو// مست رخ نیکوی تو// آن دل که بردی ، باز ده...

ای دلبر زیبای من-داریوش طلایی و رضوی‌سروستانی

Collection of Jalil Shahnaz

بداهه نوازی ابوعطا(تار و ترمه)، استاد جلیل شهناز


کسی‌ عاشقان‌های مرا جدی نمی‌گیرد 

کسی‌ با خورشت من پلو نمی‌‌پزد

کسی‌ گذشته‌ام را به آیندش پیوند نمی‌زند

کسی‌ نمیگوید خرت به چند من

در تنهایی‌ چرا جان پناهی نیست چرا

چرا جان پناهی نیست چرا 

چرا جان پناهی نیست 

در مسیرم هیچ ردپایی نیست چرا

هیچ ردپایی نیست چرا

هیچ ردپایی نیست

من لبانم ترک ترک شده من دماغم کنام زنبورن

پوستینم زوار در رفته کفشهایم پاره و نالان

اسکناس جاودانه خرد 

بوی نم میدهد از اجبار 

دردهای غریبه تنهایی‌ 

به ضیافت میروند انگار

" تو بگو یک قدم پشیمانی

تو بگو عشق بازی‌ با دیوار

تو بگو کّل الیوم العاشورا

تو بگو اشتباهه پر تکرار" 

هیچ مدرسه هیچ گلدانی

جای تدفین و غسل اینجانب

من گذشتم ز استوای زمان

متعفن شده است اینجانب

The Bubble - Khoreshte Asheghane

«آری، آری، زندگی زیباست.
زندگی آتشگهی دیرنده پا برجاست.
گر بیفروزیش، رقص شعله‌اش در هر کران پیداست.
ورنه، خاموش است و خاموشی گناه ماست.»

تیرماه بدون جشن تیرگان و تیرگان بدون تیر آرش و آرش بدون شعر سیاوش بی گمان کمی بی معناست. این نوشته را برای ماه تیر می نویسم . ماهی که درازای روشنی و گرمای روزهایش زبانزد است و یادآور روزهای پر خاطره گذشته. از دلشوره های امتحان تا شوق آغاز روزهای خوش تابستان. ماهی که زیستن را به من هدیه داد. از تیر و تیرگان و افسانه آرش بسیار نوشته اند و خوانده اید و شنیده اید و قصد بازگوییش را ندارم.
در این پست شعر بسیار زیبای آرش کمانگیر سروده زنده یاد سیاوش کسرایی با آوای خودش را به همراه متن شعر و اسکنی کم کیفیت از تنها چاپ این کتاب در سال ۱۳۵۰ خورشیدی به مناسبت جشن تیرگان،‌ روز ملی دماوند و یادروز آرش به همراه چند لینک با شما همخوان می کنم و مطمئن هستم که بارها و بارها از خواندن و شنیدن این شعر و توصیف بی همتای سیاوش کسرایی در تصویرسازی این داستان لذت خواهید برد. جشن تیرگان و روز ملی دماوند خجسته باد.

در این لینک با فرمتی مناسب تر بخوانید و بشنوید. 
http://eArmin.com/arash/

-----
آرش کمانگیر‌

برف می‌بارد، برف می‌بارد به روی خار و خارا سنگ. 
کوه‌ها خاموش، دره‌ها دلتنگ، راه‌ها چشم‌انتظار کاروانی با صدای زنگ.

بر نمی‌شد گر ز بام کلبه‌ها دودی، یا که سوسوی چراغی، گر پیامی‌مان نمی‌آورد، رد پاها گر نمی‌افتاد روی جاده‌ها لغزان، 
ما چه می‌کردیم در کولاک دل‌آشفتۀ دم‌سرد؟

آنک آنک کلبه‌ای روشن، روی تپه، روبروی من. . .
در گشودندم.
مهربانی‌ها نمودندم.
زود دانستم، که دور از داستان خشم برف و سوز، در کنار شعلۀ آتش، قصه می‌گوید برای بچه‌های خود، عمو نوروز:

«. . .  گفته بودم زندگی زیباست.
گفته و ناگفته، ای بس نکته‌ها کاینجاست
آسمان باز؛ آفتاب زر؛ باغ‌های گُل، دشت های بی‌در و پیکر؛
سر برون آوردن گُل از درون برف؛
تاب نرم رقص ماهی در بلور آب؛
بوی عطر خاک باران خورده در کهسار؛
خواب گندم‌زارها در چشمۀ مهتاب؛ 
آمدن، رفتن، دویدن؛ عشق ورزیدن؛
در غمِ انسان نشستن؛
پا به‌پای شادمانی‌های مردم پای کوبیدن، 
کار کردن، کار کردن، آرمیدن،
 چشم‌انداز بیابان‌های خشک و تشنه را دیدن؛
جرعه‌هایی از سبوی تازه آب پاک نوشیدن.
گوسفندان را سحرگاهان به سوی کوه راندن؛
همنفس با بلبلان کوهی آواره، خواندن؛
در تله افتاده آهوبچگان را شیر دادن؛
نیمروز خستگی را در پناه دره ماندن؛

گاه‌گاهی، زیر سقفِ این سفالین بام‌های مه‌گرفته، قصه‌های درهم غم را ز نم‌نم‌های باران ها شنیدن؛
بی‌تکان گهوارۀ رنگین‌کمان را، در کنارِ بام دیدن؛

یا شبِ برفی، پیشِ آتش‌ها نشستن، دل به رویاهای دامنگیر و گرمِ شعله بستن. . .

آری، آری، زندگی زیباست. 
زندگی آتشگهی دیرنده پا برجاست.
گر بیفروزیش، رقص شعله‌اش در هر کران پیداست.
ورنه، خاموش است و خاموشی گناه ماست.»

پیر مرد آرام و با لبخند، کُنده‌ای در کورۀ افسرده جان افکند.
چشم‌هایش در سیاهی‌های کومه جُست‌و‌جو می‌کرد؛
زیر لب آهسته با خود گفت‌وگو می‌کرد:
«زندگی را شعله باید برفروزنده؛ شعله‌ها را هیمه سوزنده،
جنگلی هستی تو، ای انسان؛
جنگل، ای روییده آزاده، بی‌دریغ افکنده روی کوه‌ها دامان، آشیان‌ها بر سر انگشتان تو جاوید،
چشمه‌ها در سایبان‌های تو جوشنده، آفتاب و باد و باران بر سرت افشان، جانِ تو خدمت‌گر آتش. . .
سربلند و سبز باش، ای جنگل انسان!»
«زندگانی شعله می‌خواهد.» صدا سر داد عمو نوروز، ـ «شعله‌ها را هیمه باید روشنی‌افروز.»
کودکانم، داستان ما ز «آرش» بود.
او به‌جان، خدمتگزار باغ آتش بود.

روزگاری بود.
روزگار تلخ و تاری بود؛
بخت ما چون روی بدخواهانِ ما تیره.
دشمنان، بر جانِ ما چیره.
شهر سیلی‌خورده هذیان داشت.
بر زبان بس داستان‌های پریشان داشت.
زندگی سرد و سیه چون سنگ؛
روز بدنامی، روزگارِ ننگ.
غیرت، اندر بندهای بندگی پیچان؛
عشق، در بیماری دلمردگی بی‌جان.

فصل ها فصل زمستان شد، صحنۀ گُلگشت‌ها گُم شد، نشستن در شبستان شد.
در شبستان‌های خاموشی، می‌تراوید از گُلِ اندیشه‌ها عطرِ فراموشی.

ترس بود و بال‌های مرگ؛
کس نمی‌جنبید، چون بر شاخه برگ از برگ.
سنگر آزادگان خاموش؛ خیمه‌گاه دشمنان پُر جوش.

مرزهای مُلک، همچو سرحداتِ دامن‌گستر اندیشه، بی‌سامان.
بُرج‌های شهر، همچو باروهای دل، بشکسته و ویران.
دشمنان بگذشته از سر حد و از بارو . . .

هیچ سینه کینه‌ای در بر نمی‌اندوخت. 
هیچ دل مهری نمی‌ورزید.
هیچ‌کس دستی به سوی کس نمی‌آورد.
هیچ‌کس در روی دیگر کس نمی‌خندید.

باغ‌های آرزو بی‌برگ؛
آسمان اشک‌ها پُربار.
گرم‌رو آزادگان دربند، روسپی نامردمان در کار . . .

انجمن‌ها کرد دشمن، رایزن‌ها گردِ هم آورد دشمن، تا به تدبیری که در ناپاک دل دارند، هم به دستِ ما شکستِ ما براندیشند.
نازک‌اندیشان‌شان بی‌شرم، - که مباداشان دگر روزِ بهی در چشم، ـ
یافتند آخر فسونی را که می‌جُستند . . .
چشم‌ها با وحشتی در چشمخانه هر طرف را جُست‌وجو می‌کرد؛
وین خبر را هر دهانی زیر گوشی بازگو می‌کرد:
« آخرین فرمان،» « آخرین تحقیر . . .»
« مرز را پرواز تیری می‌دهد سامان.»
« گر به‌نزدیکی فرود اید،» «خانه‌هامان تنگ»، «آرزومان کور . . .»
« ور بپرد دور، تا کجا؟ تا چند؟»
«آه کو بازوی پولادین و کو سرپنجۀ ایمان؟»
هر دهانی این خبر را بازگو می‌کرد؛
چشم‌ها بی‌گفت‌وگویی؛ هر طرف را جست‌وجو می‌کرد.

پیر مرد، اندوهگین، دستی به‌دیگر دست می‌سایید
از میانِ دره‌های دور، گُرگی خسته می‌نالید.
برف روی برف می‌بارید، باد، بالش را به پشت شیشه می‌مالید.

ـ «صبح می‌آمد.»
پیرمرد آرام کرد آغاز.
ـ «پیشِ روی لشکرِ دشمن سپاهِ دوست، دشت نه، دریایی از سرباز . . .

آسمان الماس اخترهای خود را داده بود از دست.
بی‌نفس می‌شد سیاهی دردهان صبح؛
باد پر می‌ریخت روی دشت بازِ دامنِ البُرز، لشکر ایرانیان در اضطرابی سخت دردآور، دو و دو و سه‌ سه به پچ‌پچ گردِ یکدیگر؛
کودکان، بر بام، دختران، بنشسته بر روزن، مادران، غمگین کنارِ در.

کم‌کمک در اوج آمد پچ‌پچِ خُفته.
خلق، چون بحری بر آشفته، 
به‌جوش آمد، خروشان شد، به‌موج افتاد؛
بُرش بگرفت و مردی چون صدف
از سینه بیرون داد.

«منم آرش!»
ـ چنین آغاز کرد آن‌مرد با دشمن، 
ـ « منم آرش، سپاهی مردی آزاده،  به تنها تیر ترکش آزمون تلختان را اینک آماده.
«مجوییدم نسب،  فرزند رنج و کار، گریزان چون شهاب از شب، چو صبح آمادۀ دیدار.

مبارک‌باد آن جامه که اندر رزم پوشندش؛
گوارا باد آن باده که اندر فتح نوشندش.
شما را باده و جامه
گوارا و مبارک‌باد!
دلم را در میان دست می‌گیرم.
و می‌افشارمش در چنگ؛ 
دل،این جام پُر از کینِ پُر از خون را؛
دل، این بی‌تابِ خشم‌آهنگ . . .
که تا نوشم به نام فتحتان در بزم؛
که تا کوبم به جام قلب‌تان در رزم؛
که جامِ کینه از سنگ است.
به بزم ما و رزم ما، سبو و سنگ را جنگ است.

در این پیکار، در این کار، دلِ خلقی است در مُشتم.
امید مردمی خاموش هم‌پُشتم.
کمانِ کهکشان در دست، کمان‌داری کمانگیرم.
شهابِ تیزرو تیرم.
ستیغِ سربُلندِ کوه مأوایم.
به‌چشمِ آفتابِ تازه‌رس جایم.
مرا تیر است آتش‌پر.
مرا باد است فرمانبر.
و لیکن چارۀ امروز زور و پهلوانی نیست.
رهایی با تن پولاد و نیروی جوانی نیست.
در این میدان، 
بر این پیکانِ هستی‌سوزِ سامان‌ساز، پری از جان بباید تا فرو ننشیند از پرواز.»

پس آنگه سر به‌سوی آسمان بر کرد، به آهنگی دگر گُفتارِ دیگر کرد، 
« درود، ای واپسین صبح، ای سحر بدرود!
که با آرش تو را این آخرین دیدار خواهد بود.
به صبح راستین سوگند!
به پنهان آفتابِ مهربارِ پاک‌بین سوگند!
که آرش جانِ خود در تیر خواهد کرد؛
پس آنگه بی‌درنگی خواهدش افکند.

زمین می‌داند این را، آسمان‌ها نیز، که تن بی‌عیب و جان پاک است.
نه نیرنگی به کارِ من، نه افسونی؛
نه ترسی در سرم، نه در دلم باک است.»

درنگ آورد و یک‌دم شد به‌لب خاموش.
نفس در سینه‌ها بی‌تاب می‌زد جوش.

« ز پیشم مرگ، نقابی سهمگین بر چهره، می آید. 
به‌هر گامِ هراس‌افکن، 
مرا با دیدۀ خونبار می‌پاید. 
به بالِ کرکسان گردِ سرم پرواز می گیرد، به‌راهم می‌نشیند، راه می‌بندد؛
به‌رویم سرد می‌خندد؛
به کوه و دره می‌ریزد طنین زهرخندش را و بازش باز می‌گیرد.

دلم از مرگ بیزار است؛
که مرگِ اهرمن‌خو آدمی‌خوار است.
ولی آن‌دم که ز اندوهان روانِ زندگی تار است؛
ولی، آن‌دم که نیکی و بدی را گاهِ پیکار است، فرو رفتن به‌کامِ مرگ شیرین است.
همان بایستۀ آزادگی این است.

هزاران چشمِ گویا و لبِ خاموش، مرا پیکِ امیدِ خویش می‌داند.
هزاران دستِ لرزان و دلِ پُر جوش
گهی می‌گیردم، گه پیش می‌راند.
پیش می‌آیم.
دل و جان را به زیورهای انسانی می‌آرایم.
به نیرویی که دارد زندگی در چشم و در لبخند 
نقاب از چهرۀ ترس‌آفرین مرگ خواهم کند.»

نیایش را، دو زانو بر زمین بنهاد.
به‌سوی قله‌ها دستان ز هم بگشاد:

«برآ، ای آفتاب، ای توشۀ امید!
برآ، ای خوشۀ خورشید!
تو جوشان چشمه‌ای، من تشنه‌ای بی‌تاب.
برآ، سر ریز کُن، تا جان شود سیراب.
چو پا در کامِ مرگی تُندخو دارم، چو در دل جنگ با اهریمنی پرخاش‌جو دارم، 
به‌موجِ روشنایی شستشو خواهم، ز گلبرگِ تو، ای زرینه‌گُل، من رنگ‌ و بو خواهم.
شما، ای قله‌های سرکشِ خاموش، که پیشانی به تُندرهای سهم‌انگیز می‌سایید، که بر ایوانِ شب دارید چشم‌انداز رویایی، که سیمین پایه‌های روزِ زرین را به‌روی شانه می‌کوبید، که ابرِ ‌آتشین را در پناهِ خویش می‌گیرید
غرور و سربلندی هم شما را باد!
امیدم را برافرازید، چو پرچم‌ها که از بادِ سحرگاهان به‌سر دارید.
غرورم را نگه دارید، به‌سان آن پلنگانی که در کوه و کمر دارید.»

زمین خاموش بود و آسمان خاموش.
تو گویی این جهان را بود با گفتارِ «آرش» گوش، به یالِ کوه‌ها لغزید کم‌کم پنجۀ خورشید.
هزاران نیزۀ زرین به چشم آسمان پاشید.

نظر افکند آرش سوی شهر، آرام.
کودکان بر بام؛
دختران بنشسته بر روزن؛
مادران غمگین کنارِ در؛
مردها در راه.
سرود بی‌کلامی، با غمی جانکاه، ز چشمان برهمی شد با نسیمِ صبحدم همراه.

کدامین نغمه می‌ریزد، کدام آهنگ آیا می‌تواند ساخت، طنین گام‌های استواری را که سوی نیستی مردانه می‌رفتند؟
طنین گام‌هایی را که آگاهانه می‌رفتند؟

دشمنانش در سکوتی ریشخند آمیز، راه وا کردند.
کودکان از بام‌ها او را صدا کردند.
مادران او را دعا کردند.
پیرمردان چشم گرداندند.
دختران، بفشرده گردن‌بندها در مُشت، همره او قدرت عشق و وفا کردند.

آرش، اما همچنان خاموش، از شکافِ دامنِ البرز بالا رفت.
وز پی او، پرده‌های اشک پی در پی فرود آمد.»

بست یک‌دم چشم‌هایش را، عمو نوروز، خنده بر لب، غرقه در رؤیا.
کودکان با دیدگان خسته و پی‌جو، در شگفت از پهلوانی‌ها. 
شعله‌های کوره در پرواز، باد در غوغا.

ـ «شامگاهان، راه‌جویانی که می‌جستند، آرش را به‌روی قله ها، پی‌گیر، باز گردیدند.
بی‌نشان از پیکر آرش، با کمان و ترکشی بی‌تیر.

آری، آری، جان خود در تیر کرد آرش.
کار صدها صدهزاران تیغۀ شمشیر کرد آرش.
تیرِ آرش را سوارانی که می‌راندند بر جیحون، به دیگر نیمروزی از پی آن روز، نشسته بر تناور ساق گردویی فرو دیدند.
و آنجا را، از آن پس، مرز ایرانشهر و توران بازنامیدند.

آفتاب، در گریز بی‌شتابِ خویش، سال‌ها بر بام دنیا پا کشان سر زد.
ماهتاب، بی‌نصیب از شبروی‌هایش، همه خاموش، در دلِ هر کوی و هر برزن، سر به هر ایوان و هر در زد.

آفتاب و ماه را در گشت، سال‌ها بگذشت.
سال‌ها و باز، در تمام پهنۀ البرز، وین سراسر قلۀ مغموم و خاموشی که می‌بینید، وندرون دره‌های برف‌آلودی که می‌دانید، رهگذرهایی که شب در راه می‌مانند؛
نامِ آرش را پیاپی در دل کُهسار می‌خوانند، و نیازِ خویش می‌خوانند.

با دهان سنگ‌های کوه، آرش می‌دهد پاسخ؛
می‌کندشان از فراز و از نشیب جاده‌ها آگاه، می‌دهد امید.
می‌نماید راه.»

در برون کلبه می‌بارد.
برف می‌بارد به‌روی خار و خارا سنگ.
کوه‌ها خاموش.
دره‌ها دلتنگ.
راه‌ها چشم‌انتظار کاروانی با صدای زنگ . . .

کودکان دیری است در خوابند، در خواب است عمو نوروز.
می‌گذارم کُنده‌ای هیزم در آتشدان.
شعله بالا می‌رود، پُرسوز

سیاوش کسرایی - شنبه 23 اسفند 1337
------

پ مثل پلیکان - مریم

Hesam Shams

Recent comments

amir sohrabi

pejman1981

Related tracks