shams langaroudi


می سوزم و عطر یادهای تو را می دهم
عطر بال پرنده ای تازه سال
که به اشتیاق قوس قزح پر گرفت
و به خانۀ خود برنگشت.

یادهای تو دریاست
و من نهنگ گمشده ای
که در پی قوئی
در جوئی غرق شد،

یادهای تو بارانی سرکش است، 
که به اشتیاق دهانم مست می کند
و سر
به شیشۀ آسمان می کوبد،

صبحی ژاله بار است
که می بارد بر من
بیدارم می کند
و آفتاب
چشم گشوده به من
صبح به خیر می گوید.

شمس لنگرودی
ملاح خیابان ها

یادهای تو / شعر و صدای شمس لنگرودی

دکلمه شعر شمس لنگرودی با صدای شاعر - ویولون: یاور مهدی پور

دلتنگی، خوشه انگور سیاه است - شمس لنگرودی

نه، نمی‌توانم فراموشت کنم 
زخم های من، بی‌حضور تو از تسکین سرباز می‌زنند 
بال های من 
تکه تکه فرو می‌ریزند 
بره‌های مسیح را می‌بینم که به دنبالم می‌دوند
و نشان فلوت تو را می‌پرسند 
نه، نمی‌توانم فراموشت کنم 
خیابان ها بی‌حضور تو راه‌های آشکار جهنم اند 
تو پرنده‌ای معصومی 
که راهش را 
در باغ حیاط زندانی گم کرده است 
تک صورتی ازلی، بر رخسار تمام پیامبرانی 
باد تشنه‌ی تابستانی 
که گندم زاران رسیده در قدوم تو خم می‌شوند 
آشیانه‌ی رودی از برف 
که از قله‌های بهار فرو می‌ریزد. 
نه 
نمی‌توانم 
نمی‌خواهم که فراموشت کنم. 
تپه‌های خشکیده از پله‌های تو بالا می‌آیند 
تا به بوی نفس های تو درمان شوند و به کوهستان بازگردند 
ماه هزار ساله دست نوشته‌ی آخرش را برای تو می‌فرستد 
تا تصحیحش کنی. 
نه، نمی‌توانم فراموشت کنم 
قزل آلایی، عصیانگری که به چشمه‌ی خود باز می‌رود 
خونین شده در رودها که به جانب دریا روان است.

نه، نمی‌توانم فراموشت کنم/ شمس لنگرودی

و ما به شما یاد می‌دهیم
که چه چیزی را ندارید
و کدام خاطره‌یی، خوش تر است
خواب دیدن
اینطوری که شما می‌بینید
اصلا به صلاحتان نیست
اشک 
اینطورها که شما می‌ریزید
قطره قطره 
اصلا معنا ندارد
به قُل قُل ِ چشمه نگاه کنید
مگر از اندوه هست؟
و ما به شما یاد می‌دهیم
چه رویاهایی، چه زمان هایی
خوش تر است
در صورت مردودی
البته، چاره‌ نیست
به جنهم نیز می‌روید
پایان تنفس
به سلول هایتان برگردید


باغبان جهنم - شمس لنگرودی

♥Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ♥
در شب

خواننده: شمس لنگرودی
آهنگساز: کامران رسول زاده
تنظیم: سروش قهرمانلو

متن ترانه در شب:

بی تو چه باشد گردش دوران
بند گرانی بر تن بی جان
در شب من بوی تو هر سوی روانه
از که بگیرم گل من از تو نشانه
از چه نباری بر سر کشتم
همچو کویری گشته بهشتم
خرمی دولت من از چه پریدی
بال و پر طاقت من از چه بریدی
ای تو شکفته در دل و جانم
صبر و خموشی من نتوانم
در شب من بوی تو هر سوی روانه
از که بگیرم گل من از تو نشانه
از چه نباری بر سر کشتم
همچو کویری گشته بهشتم
خرمی دولت من از چه پریدی
بال و پر طاقت من از چه بریدی

در شب ... شمس لنگرودی

Shams Langeroudi - Dar Shab Ahangsaz
شمس لنگرودی - در شب شورانگیز
2011

Shams Langeroudi - Dar Shab Ahangsaz (شمس لنگرودی - در شب شورانگیز)

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ماباشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای
 موسیقی : حامد حبیب زاده

حکایت بارانی بی امان است _ شعر و صدای شمس لنگرودی

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ما باشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای 
 موسیقی : حامد حبیب زاده

دلم به بوی تو آغشته است _ شعر و صدای شمس لنگرودی

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ماباشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای 
 موسیقی : حامد حبیب زاده

بنویس و هراس مدار از آن که غلط می افتد _ شعر و صدای شمس لنگرودی

اگر اندکی پایین تر بود آسمان _ شعر و صدای شمس لنگرودی

دریا
دلشوره‌ی زمین است
سبدی آب نور

مدرسه‌ای از سكوت است
كه به توفان‌ها
درس نظام می‌دهد

برگ برنده‌ی آسمان است
میهن باران

آیینه‌ی ابرهاست
كه صورتشان را می‌آرایند
پیش از آن كه ببارند

دریا !
با آن همه توفان‌ها ، گنج‌ها
از چه پای كرانه را می‌بوسی .

بر ایوانت ، سال ، جامه عوض می‌كند
و سوی درخت می‌رود

شكوفه‌ی كف
گردنبند توست

تا نقره بهایی پیدا كند
به تقلید تو برق می‌زند

تو شوره زار پرنده‌ی كوهساری ، دریا !
كه معجزه‌ات
باغ‌های ماهی است
و سلاح یگانه‌ات
نسیم سحرگاه توست

از صدای تو
نه پرنده و برگ می‌هراسد
نه ستاره ، نه من ، و نه ماهی
كه در انگشتانت خواب رفته است ،
از صدای تو
بانك‌های سیاه می‌هراسند ،
یونس می‌هراسد
كه سینه‌ی ماهی‌ها را
دفینه‌ی قاچاق كرده است

صدای تو ، شب‌ها
لالایی آسمان است ،
روز
پاسبانی كه سرانگشت رود را می‌گیرد
به دست صدف می‌سپارد

با قلبی از آب
عاشق بلبلی حیرانی
و نمی‌دانی نامش چیست

چه قدر در كلام تو غرق می‌شوم
تا تكلم باد را با كف‌های تهی بدانم
ترمه‌دوزی آب را بر شن‌ها

ای تخت روان
كه ابر و شهاب را به ساحل امن می‌رسانی
ستارگان كودك و نو سال را
در شب ناایمن
در بستر بخوابان !
رهزن تازه‌ای در راه است

دندان‌ها یت مهربانند
اسكله‌ها پهلویت را می‌خراشند

تو اسب مقدسی از آبی
با زینی از كف ،
سالیانی دراز می‌تازی
بی آنكه بدانی
در جا جنبیده‌ای

پاییز را
به برگ درختانت راه نیست
چرا كه زاده‌ی رویایی ،
برف
در هراس ندیدن تو چنین پیر می‌شود

آتشفشان‌های عظیم را رام می‌كنی
تا گله اسب‌های دریایی ، فوك‌ها
زغال زمستانی‌شان را مهیا سازند

تو سركش و رام خویی
بی ترحم و مهربان ،
به موسی عمران راه می‌دهی كه بگذرد از آب‌ها
و گوشه‌ی گمنامی بمیرد ،

تو كودك و پیرسالی
رازآلوده و ساده دل ،
كودكان و پرندگان با یالت بازی می‌كنند
و تو چون غولی مهربان با دندان صدف می‌خندی

كنار تو
ماه خیس خورده
نه آب می‌رود
نه چروك می‌شود

آبگینه‌ی نازكی
كه در آن سویت همه چیزی پیدا در امان است ،
ماهی
با تن ململ از شیشه عبور می‌كند
بی جراحت و قطره خونی

با دیواری از آب
شهرهایت را
چگونه چنین ایمن می‌كنی !

خانه‌های تو از آب
كوچه‌ها ، جدول‌ها ، دكان‌ها
با پول رایجی از آب و كف .
سربازان زخم خورده‌ی شیشه‌ای
در سنگر آبت شهید می‌شوند
و دوباره بر سر كف می‌جنگند

ای ماده شیر شاعر
اشكت را دیده‌ام
كه قاطی آب‌ها جرقه زنان دور می‌شود،
ققنوسی تو
ققنوس آب،
و مه
خاكستر بال‌های توست،
صبحانه‌ات تگرگ است
و برشی نور یشم.

تو خواهر مایی دریا!
بیرون ، آفتاب و
درون
دغدغه‌ها، رنج‌ها.
و سگی كوچك پایت را می‌شوید
اشك می‌فشاند
بی آن كه نام تو را بداند،
تو برادر اشك‌پوش مایی

یادم بده!
تجسد صبرها!
یادم بده!
با آن همه زخم كه بر تو فرود آورند
چگونه بر تن تو زخمی نیست.
یادم بده!
كتابخانه‌ی رازها!

©شمس لنگرودی

دریا" با دکلمه استاد شمس لنگرودی" | Shams Langrudi "Darya"

پروردگارا
 بگــــذار
 دهــــان تو را ببوســــــــم
 غبار ستاره هـــــا را از پلک فرشتگانت بروبـــــــــم
 کف خانــــــــه ات را
 با دمب بریده ی شیطان جــــارو کنـــــــــم
 متولـــــــــــد شدم
 در مرز نازک نیـــــــــستی
 سگ های شــما
 از دهان فرشتگان دورو نجاتم دادنــد .
 پروردگارا
 نه درخت گیلاس ، نه شراب بـــه
 از سر اشتباهــــــی!
 آتش را
 به نطفه های فرشته یی آمیختــــــی!
 و مرا آفریدی .
 اما تو به من نفس بخشیدی ،عشـــــــــق من !
 دهانم را تــــــو گشودی
 و بال مرا که نازک و پرپری بود
 تو به پولادی از حریر
 مبدل کــــــــردی .
 سپاسگزارم خدایــــــــــ من
 خنـــــده را
 برای دهــــــــان او
 او را
 به خاطـــــر من
 و مرا
 به نیت گم شدن آفــــــــــــــریدی
…………………………………….
تکرار کن 
هر آنچه می کاری، هر آنچه که می رویانی،هر آنچه را که درو می کنی 
تو کرک شکوفه ای و خون گیلاس های نرسیده را در خود پنهان می کنی 
باریک آب به هوای سیلاب در تخته سنگهای تو موج می زند
 نسیم سحر به هوای طوفانی شدن در آسمان تو خواب رفته است 
تو دانش آتشی صبحانه ققنوس،
 زنبور شفا بخش من
 تکرار کن هر آنچه که درد می کشی،
 هر آنچه که خون می افشانی،
 هر آنچه که بارورت می کند 
قزل آلایم در رود شعله ورت، که می سوزاند و زندگی می بخشد.
.........................................
کاش جوهر خودنویسم بودم 
که پا به پای تو بر سفیدی کاغد راه می رود
کاش قدر پاک کنی
لکه های سیاه را
از حواشی نامت می زدودم
کاش...
چه کنم،شاعرم
باید منتظر بمانم
و غرش شیرهای سیاه را در رگ هایم بشنوم
 که به قلبم نزدیک می شوند


دکلمه اشعار شمس لنگرودی با صدای گرم هم ایشان

انتظار- شمس لنگرودى

نه، نمی­توانم فرامشت کنم
زخم های من، بی حضور تو از تسکین سرباز می زنند
بال های من
تکه تکه فرو می ریزند
بره های مسیح را می بینم که به دنبالم می دوند
و نشان فلوت تو را می پرسند

نه، نمی توانم فرامشت کنم
 خیابان ها بی حضور تو راه های آشکار جهنم اند
تو پرنده یی معصومی
که راهش را
در باغ حیاط زندانی گم کرده است
تک صورتی ازلی، بر رخسار تمام پیامبرانی
باد تشنه ی تابستانی
که گندم زاران رسیده در قدوم تو خم می­شوند
آشیانه­ی رودی از برف
که از قله های بهار فرو می ریزد

نه
نمی توانم
نمی­خواهم که فراموشت کنم.
تپه های خشکیده از پله های تو بالا می­آیند
تا به بوی نفس های تو درمان شوند و به کوهستان بازگردند
ماه هزار ساله دست نوشته ی آخرش را برای تو می فرستد
تا تصحیحش کنی.

نه، نمی توانم فراموشت کنم
قزل آلایی عصیانگری که به چشمه ی خود باز می رود
خونین شده در رودها که به جانب دریا روان است.




اشعار شمس لنگرودی | نه، نمی­توانم فرامشت کنم | Shams Langroudi

بر نمی گردند شعرها 
به خانه نمی روند 
تا برگردی 
و دست تکان دهی .
روبان های سفید را در کف شعرها ببین که چگونه در باران می لرزند 
روبان های سفید ، پیچیده بر گل سرخ های بی تاب را ببین !
بر نمی گردند شعرها
پراکنده نمی شوند 
به انتظار تو در باران ایستاده اند 
و به لبخندی ، به تکان دستی ، دلخوشند !


(شمس لنگرودی)

اشعار شمس لنگرودی | در باران | Shams Langroudi

پنبه ای آتش گرفته است قلب من
کف مزن شعله ورش مکن

شمس لنگرودی

آفرینه ی توست این جهان
رودخانه ها و پرندگان تسلیم شده در نور صبح
و نان تازه و آبشارهای کوچک 
که در کف خود حمل می کنیم 
و به هم می بخشیم.

آفرینه ی توست این جهان.

دریاهای کندوست
در دو چکه عسل،
رودخانه ی دریا
در چهره ی کودکی.

توفان هایی که دقیقه یی مات مانده اند
و دو ساقه علف
که از بن سنگ ها سرکشیدند
تا دست تو را ببینند.

کوهستان های آفتاب زده
زانو می زنند
که جرعه ی آبی بنوشند
در پیاله ی دست های تو،
و درختان خشکیده
پنکه های طلایند
که خنک می کنند 
آشمان ترک خورده را.

دنیایی دیگر است
آنچه تو آفریدی.

و عصرهای زمستانی
که کوچه های دهکده خالی می شوند
و گوسفندان و پرندگان
به آفتاب رنگپریده نگاه می کنند و دعا می خوانند
مردان گُر گرفته دهل می کوبند
در میدانچه ی عکس های تو
و کودکان و زنان می رقصند، ...

دنیائی کوچک است
آنچه تو آفریدی
در جرقه ی دست های خویش.

شمس - 5 فروردین 1380 - باغبان جهنم

آفرینه توست این جهان - شمس لنگرودی

باد را ببین
چگونه بر آب ها شور می زند
تا کنار تو ساکن شود.

موج را ببین
چگونه بر آب ها قدم برمی چیند.

گوش ماهیان 
چگونه
برای خواندن آوازهای شان
به سوی تو لب باز کرده اند،

سپاسگزارم دریا!
که به پاس او
کتابم را
سرشارِ خواب های صدف کرده ای.

پنبه ی آتش گرفته ای است
قلب من

کف مزن
شعله ورش مکن.

باد را ببین
چگونه درختان را دور می زند
و سوی دلم می خزد

کف مزن 
شعله ورش مکن.

قلبم را 
در آتش این جزیره ی تاریک بگذار تا بسوزد

کف مزن 
شعله ورش مکن.

باد را ببین 
چگونه مرا در دهان گرفته و بر آی می رود.

شمس - 6 خرداد 1383 - ملاح خیابان ها

باد را ببین - شمس لنگرودی

چمخاله.
آسمان درخشان.

- مادر!
  من يك ستاره مي خواهم.
- اين ها مال خداست پسرم
تو بايد ساكت بنشيني. 

- مادر!
  مي خواهم سوار قايقي بشوم
و همه ي درياها را بگردم.
- دريا را اعتباري نيست پسرم
تا نيم ساعت ديگر خدا مي داند كه چه توفاني خواهد شد.

بعد
  دريا
   تو را چون مرجاني با خود مي برد
تو بايد ساكت بنشيني. 

- مادر!
  بگذار، بر ساحل نمناك، رو در روي فرشتگان بخوابم.
- پسرم !
اين ها كه در لباس هاي معطر دهانه ي دريا را پر كرده اند
ترا با خود مي برند
بعد
من
ديگر پسري ندارم
تو بايد ساكت بنشيني.

- مادر!
  پيراهن روشني مثل پيراهن اين پسر مي خواهم.
- از ململ ماه و كتان ستاره ها پيرهنت را مي دوزم.
تو بايد ساكت بنشيني.

آرام
دست در دست
به جانب خانه باز مي گردند؛
مادر
نسيم شكسته يي، كه رو در رويِ ستاره ي بخت اش آه مي كشد
پسر
موج ستارگان و پيراهن روشني
كه بر زورق شوخ ساحلِ ناپيدا تاب مي خورد.

شمس - 28 خرداد 1363 - در مهتابی دنیا

چمخاله - شمس لنگرودی

بر نمی گردند شعرها
به خانه نمی‌روند
تا برگردی
و دست تکان‌ دهی
روبان‌های سفید را در کف شعرها ببین که چگونه در باران می‌لرزند
روبان‌های سفید، پیچیده بر گل سرخ‌های بی‌تاب را ببین
بر نمی‌گردند شعرها
پراکنده نمی‌شوند
به انتظار تو در باران ایستاده‌اند
و به لبخندی، به تکان دستی، دل خوشند

هيچ چيز با تو شروع نشد
همه چيز با تو تمام مي‌شود
كوهستان‌هايي كه قيام كرده‌اند
تا آمدنت را
پيش از همگان ببينند.
اقيانوس‌ها
كه كف بر لب مي‌غرند و
به جويبار تو راهي ندارند
باد و هوا كه در انديشه‌اند چرا انسان نيستند
تا با تو سخن بگويند
و تو سوسن خاموش
همه چيزت را در ظرفي گذاشته
به من داده‌اي
تا بين واژگان گرسنه قسمت كنم .
همه چيز با تو شروع نشد
همه چيز با تو تمام مي‌شود
جز نامم

شمس لنگرودی

همه چیز با تو تمام می شود/ شعر و خوانش: شمس لنگرودی

حیوان
فقط می توانست این را
در دلش فریاد کند
حیوان
با درد ِ چشمش کنار آمده بود
اما
دلش آتش گرفت ...

shams langaroudi

dashtimotlagh