مرجنگه
ترانه محلی بختیاری
تنظیم :فریدون شهبازیان
آواز:تورج زاهدی

مر جنگه مر جنگه خدا دونه جنگ تفنگه
مر زور مر زوره خدا دونه دوره س ناجوره
مر نو بی مر نو بی خدا دونه جنگ برنو بی
مر او بی مر او بی خدا دونه دوره س خراو بی
شاد اوی آعلی یار خدا دونه پیرهن گرامی 
تا صد سال دال بخوره خدا دونه لاش حرامی
دشمن کله بوقی خدا دونه لنگاس ملاری
نتری جنگ بکنی خدا دونه وا بختیاری
ﺗﻔﻨﮓ ِ ﺁﻗﺎ ﺍَﻭﻭﻝ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﻧﻪ ﺑﺮﻧﻮ ﺑﻠﻨﺪﻩ
ﺍﺭ ﺷﻮﯾﯽ َﺑﻨﮕِﺲ ﺑﯿﻮ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﻧﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﻤﻨﺪﻩ
ﺟﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﺁﻗﺎ ﺍَﻭﻭﻝ ﺧﺪﺍﺩﻭﻧﻪ ﭼﯽ ﻣﺮﺩ ِ ﮐﺎﺭﯼ
ﺷﻮ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺟﻨﮓ ﺍﯾﮑﻨﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﻧﻪ ﺳﯽ ﺑﺨﺘﯿﺎﺭﯼ

تیتراژ بیاد ماندنی فیلم شیر سنگی‌- مرجنگه- تورج زاهدی

شعر ، آهنگ و اجرا : امید طوطیان
غزل از : حضرت حافظ
آلبوم : رستاخیز
طرح: biaban.art

من خونفشانی دارم
آتشفشانی دارم
رستم نشانی دارم
دشمن کشانی دارم

من انقلابی دارم
من پیچ و تابی دارم

اینک قیامی دارم
روشن پیامی دارم

روزگار ـ امید طوفانیان

روزگار ـ امید طوطیان

به خاک سرخ ایران قسم| دانشجویان موسیقی

بازخوانی شده در سریال دندون‌طلا

دیشب پریشب پس پریشب و این دو سه شب و هر سه سه شب 
چی شد که شب شد آخه چی شد که شب شد
هنوز صبح نشده ظهر نشده 
چی شد که شب شد آخه چی شد که شب شد
یارم دل بیچاره من از چه غضب شد
آخه چی شد که شب شد
روزم همه شب بود و شبم اين همه شب شد
آخه چی شد که شب شد 
شب بود شبم سركش و ديوانه شبى بود 
در سينه عجب بيخود و بيگانه تبی بود
غم بود كه بى دعوت دل ساكن دل شد 
دل بود كه بى صاحب و سرگشته و ول شد
غم بود كه از خون جگر طالب مِى شد
دل بود كه ساغر شد و ساقى خود دل شد

چی شد که شب شد؟ - حامد بهداد

موسیقی خلق لر 
علی اکبر شکارچی

دایه دایه وقت جنگه

این آهنگ هیچ ربطی به خوزستان نداره، حداقل برای سازنده‌ش، ولی من این اواخر که میشنفمش فقط یاد آبادان و خرمشهر میفتم که چنین کردن باهاشون بخاطر آب... آهنگ از آلبوم «دا» (مادر) هستش از رحیم عدنانی.

خرید آلبوم: https://beeptunes.com/album/3412954/%D8%AF%D8%A7
متن آهنگ و ترجمه آن: http://www.lori.blogfa.com/post/173

Marjange  - Rahim Adnaani / مرجنگه؟ (مگه جنگه؟) - رحیم عدنانی

فیلم: تیک‌آف، به کارگردانی احسان عبدی‌پور

GoushFilm Podcast

پادکست گوش‌فیلم - اپیزود سوم: تیک‌آف

فیلم: علی سنتوری به کارگردانی داریوش مهرجویی

پادکست گوش‌فیلم - اپیزود هفتم: علی سنتوری

حرمت نگه دار
شاعر: حسین پناهی
با صدای: حسین پناهی
--------------------------
 
حرمت نگه دار
دلم
گلم
که این اشک ، خون بهای عمر رفته من است
میراث من!
نه به قید قرعه
نه به حکم عرف
یک جا سند زده ام همه را به حرمت چشمانت
به نام تو
مهر و موم شده با آتش سیگار متبرک ملعون!
کتیبه خوان خطوط قبایل دور
این ٬ این سرگذشت کودکی است
که به سرانگشت پا
هرگز دستش به شاخه هیچ آرزو یی نرسیده است
هرشب گرسنه می خوابید
چند و چرا نمی شناخت دلش
گرسنگی شرط بقا بود به آئین قبیله مهربانش
پس گریه کن مرا به طراوت
به دلی که میگریست بر اسب باژگون کتاب دروغ تاریخش
و آواز می خواند ریاضیات را
در سمفونی باشکوه جدول ضرب با همکلاسیها
دودوتا چارتا چارچارتا...
در یازده سالگی پا به دنیای شگفت کفش نهاد
با سرتراشیده و کت بلندی که از زانوانش می گذشت
با بوی کنده بدسوز و نفت و عرقهای کهنه
آری دلم
گلم
این اشکها خون بهای عمر رفته من است
دلم گلم
این اشکها خون بهای عمر رفته من است
میراث من
حکایت آدمی که جادوی کتاب مسخ و مسحورش کرده است
.تا بدانم و بدانم و بدانم
به وار
وانهادم مهر مادری ام را
گهواره ام را به تمامی
و سیاه شد در فراموشی ٬ سگ سفید امنیتم
و کبوترانم را از یاد بردم
و می رفتم و می رفتم و می رفتم
تا بدانم تا بدانم تا بدانم
از صفحه ای به صفحه ای
از چهره ای به چهره ای
از روزی به روزی
از شهری به شهری
زیر آسمان وطنی که در آن فقط
مرگ را به مساوات تقسیم میکردند
سند زده ام یک جا
همه را به حرمت چشمان تو
مهر و موم شده با آتش سیگار متبرک ملعون
که می ترکاند یکی یکی حفره های ریه هایم را
تا شمارش معکوس آغاز شده باشد
بر این مقصود بی مقصد
از کلامی به کلامی
و یکی یکی مَردم
بر این مقصود بی مقصد
کفایت می کرد مرا حرمت آویشن
مرا مهتاب
مرا لبخند
و آویشن حرمت چشمان تو بود ٬ نبود؟
پس دل گره زدم به ضریح اندیشه ای
که آویشن را می سرود
مسیح به جُلجُتا بر صلیب نمی شد!
و تیر باران نمی شد لورکا
در گرانادا
در شب های سبز کاجها و مهتاب
آری یکی یکی می مُردم به بیداری
از صفحه ای به صفحه ای
تا دل گره بزنم به ضریح هر اندیشه ای که آویشن را می سرود
پس رسوب کردم با جیب های پر از سنگ
به ته رودخانه "اوُوز" همراه با ویرجینیا وُولف
تا بار دیگر مرده باشم بر این مقصود بی مقصد
حرمت نگه دار دلم گلم
دلم
اشکهایی را که خونبهای عمر رفته ام بود.
داد خود را به بیدادگاه خود آورده ام ! همین
نه ٬ نه
به کفر من نترس
نترس کافر نمی شوم هرگز
زیرا به نمی دانم های خود ایمان دارم
انسان و بی تضاد؟!
خمره های منقوش در حجره های میراث
عرفان لایت با طعم نعنا
شک دارم به ترانه ای که
زندانی و زندانبان همزمان زمزمه میکنند!!
پس ادامه می دهم
سرگذشت مردی را که هیچ کس نبود
با این همه
تو گوئی اگر نمی بود
جهان قادر به حفظ تعادل خود نبود
چون آن درخت که زیر باران ایستاده است..
نگاهش کن
چون آن کلاغ
چون آن خانه
چون آن سایه
ما گلچین تقدیر و تصادفیم
استوای بود و نبود
به روزگار طوفان موج و نور و رنگ
در اشکال گرفتار آمدم
مستطیل های جادو
مربع های جادو
من در همین پنجره معصومیت آدم را گریه کرده ام
دیوانگی های دیگران را دیوانه شده ام
عرفات در استادیوم فوتبال
در کابینه شارون از جنون گاوی گفتم
در همین پنجره گَله به چرا بردم
پادشاهی کردم با سر تراشیده و قدرت اداره دو زن
سر شانه نکردم که عیالوار بودم و فقیر
زلف به چپ و راست خواباندم
تا دل ببرم از دختر عمویم
از دیوار راست بالا رفتم
به معجزه کودکی
با قورباغه ای در جیبم
حراج کردم همه رازهایم را یک جا
دلقک شدم با دماغ پینوکیو
و بوته گَونی به جای موهایم
آری گلم
دلم
حرمت نگه دار
که این اشکها خون بهای عمر رفته من است
سرگذشت کسی که هیچ کس نبود
و همیشه گریه می کرد
بی مجال اندیشه به بغض های خود
تا کی مرا گریه کند؟ تا کی ؟!
و به کدام مرام بمیرد
آری گلم
دلم
ورق بزن مرا
و به آفتاب فردا بیاندیش که برای تو طلوع می کند
با سلام
و عطر آویشن..

حسین پناهی

Hormat Negahdar - Hossein panahi

ما نمی دانیم این شاعر کیست و حتی نمی دانیم اسم شعرش چیست. فقط لقبش را می دانیم که «بیداد خراسانی» ست  و تصویرش را در یوتیوب دیده ایم که یک «غزل مثنوری» را با شوری وصف ناشدنی می خواند. .
به این شعر جاندار گوش دهیم.

متن کامل
«گیرم گلاب ناب شما اصل قمصر است
اما چه سود، حاصل گل‌های پرپر است!
شرم از نگاه بلبل بی‌دل نمی‌کنید
کز هجر گل نوای فغانش به حنجر است؟!
از آن زمان که آیینه‌گردان شب شُدید
آیینه دل از دَم دوران مکدر است
فردایتان چکیده امروز زندگی است
امروزتان طلیعه فردای محشر است
وقتی که تیغ کینه سر عشق را برید
وقتی حدیث درد برایم مکرر است
وقتی ز چنگ شوم زمان، مرگ می‌چکد
وقتی دل سیاه زمین جای گوهر است
وقتی بهار، وصله ناجور فصل‌هاست
وقتی تبر، مدافع حق صنوبر است
وقتی به دادگاه عدالت، طناب دار
بر صدر می‌نشیند و قاضی و داور است
وقتی طراوت چمن از اشک ابرهاست
وقتی که نقش خون به دل ما مُصور است
وقتی که نوح، کشتی خود را به خون نشاند
وقتی که مار، معجزه یک پیامبر است
وقتی که برخلاف تمام فسانه‌ها
امروز، شعله، مسلخ سرخ سمندر است
از من مخواه شعرِ تر، ای بی‌خبر ز درد!
شعری که خون از آن نچکد ننگ دفتر است!
ما با زبان سرخ و سر سبز آمدیم
تیغ زبان، بُرنده‌تر از تیغ خنجر است
این تخته‌پاره‌ها که با آن چنگ می‌زنید
ته‌مانده‌های زورق بر خون شناور است
حرص جهان مزن که در این عهد بی‌ثبات
روز نخست، موعد مرگت مقرر است
هرگز حدیث درد به پایان نمی‌رسد
گرچه خطابه غزلم رو به آخر است
اما هوای شور رجز در قلم گرفت
سردار مثنوی به کف خود، عَلَم گرفت
در عرصه ستیز، رجزخوان حق شدم
بر فرق شام تیره، عمود فلق شدم
مغموم و دل‌شکسته و رنجور و خسته‌ام
در ژرفنای درد عمیقی نشسته‌ام
پاییز بی‌کسی نفسم را گرفته است
بغضی گلوگه جرسم را گرفته است
دیگر بس است هرچه دوپهلو سروده‌ام
من ریزه‌خوار سفره ناکس نبوده‌ام
من وامدار حکمت اسرارم ای عزیز!
من در طریق حیدر کرّارم ای عزیز!
من از دیار بیهقم، از نسل سربه‌دار
شمشیر آب‌دیده میدان کارزار
ای بیستون فاجعه، فرهاد می‌شوم
قبضه به دست تیشه فریاد می‌شوم
تا برزنم به کوه سکوت و فغان کنم
رازی هزار از پس پرده عیان کنم
دادی چنان کشم که جهان را خبر شود
کوش فلک ز ناله «بیداد» کر شود
در شهر هرچه می‌نگرم غیر درد نیست
حتا به شاخ خشک دلم، برگ زرد نیست
اینجا نفس به حنجره انکار می‌شود
با صد زبان به کفر من اقرار می‌شود
با هر اذان صبح به گلدسته‌های شهر
هر روز دیو فاجعه بیدار می‌شود
اینجا ز خوف خشم خدا در دل زمین
دیوار خانه روی تو آوار می‌شود
با ازدحام این همه شمشیر تشنه‌لب
هر روز روز واقعه تکرار می‌شود
آخر چگونه زار نگریم برای عشق
وقتی نبود آنچه که دیدم سزای عشق؟!
دیدم در انزوای خزان، باغ عشق را
دیدم به قلب خون غزل، داغ عشق را
دیدم به حکم خار، به گل‌ها کتک زدند
مهر سکوت بر دهن قاصدک زدند
دیدم لگد به ساقه امید می‌زنند
شلاق شب به گُرده خورشید می‌زنند
دیدم که گرگ، بره ما را دریده است
دیدم خروس دهکده را سر بریده است
دیدم «هُبَل» به جای خدا تکیه کرده بود
دیدم دوباره رونقِ بازارِ برده بود
دیدم خدا به غربت خود، زار می‌گریست
در سوگ دین، به پهنه رخسار می‌گریست
دیدم، دیدم هر آنچه دیدنش اندوه و ماتم است
«باز این چه شورش است که در خلق عالَم است؟!»
از بس سرودم و نشنیدید، خسته‌ام
من از نگاه سرد شما دل‌شکسته‌ام
ای از تبار هرچه سیاهی، سرشت‌تان
رنگ جهنم است تمام بهشت‌تان
شمشیرهای کهنه خود را رها کنید
از ذوالفقار شاه ولایت حیا کنید
بی‌شک اگر که تیغ شما ذوالفقار بود
هر چهار فصل سال، همیشه بهار بود
اما به حکم سفسطه، بیداد کرده‌اید
ابلیس را ز اشک خدا شاد کرده‌اید
مَردم! در این سراچه به‌جز باد سرد نیست
هرکس که لاف مردی خود زد که مرد نیست
مردم! حدیث خوردن شرم و قیِ حیاست
صحبت ز هتک حرمت والای کبریاست
مردم! خدانکرده مگر کور گشته‌اید؟!
یا از اصالت خودتان دور گشته‌اید؟!
تا کی برای لقمه نان، بندگی کنید؟!
تا کی به زیر منت‌شان زندگی کنید؟!
اشعار صیقلی‌شده تقدیم کس نکن!
گل را فدای رویش خاشاک و خس نکن!
دل را اسیر دلبر مشکوک کرده‌ای!
دُرّ دَری نثار ره خوک کرده‌ای!
آزاده باش هرچه که هستی عزیز من!
حتا اگر که بت بپرستی عزیز من!
اینان که از قبیله شوم سیاهی‌اند
بیرق به دست شام غریب تباهی‌اند
گویند این عجوزه شب، راه چاره است!
آبستن سپیده صبحی دوباره است!
ای خلق! این عجوزه شب، پا به ماه نیست!
آبستن سپیده صبح پگاه نیست!
مردم! به سِحر و شعبده در خواب رفته‌اید
در این کویر تشنه، پیِ آب رفته‌اید
تا کی در انتظار مسیحی دوباره‌اید؟!
در جستجوی نور کدامین ستاره‌اید؟!
مردم! برای هیبت‌مان آبرو نماند
فریاد دادخواهی‌مان در گلو نماند
اینان تمام هستی ما را گرفته‌اند
شور و نشاط و مستی ما را گرفته‌اند
در موج‌خیز حادثه، کشتی شکسته است
در ما غمی به وسعت دریا نشسته است
در زیر بار غصه، رمق ناله می‌کند
از حجم این سروده، ورق ناله می‌کند
اندوه این حدیث، دلم را به خون کشید
عقل مرا دوباره به طرْف جنون کشید
«هَل مِنْ مبارز» از بُن دندان برآورم
رخش غزل دوباره به جولان درآورم
برخیز تا به حرمت قرآن، دعا کنیم!
از عمق جان، خدای جهان را صدا کنیم
با ازدحام این همه بت، در حریم حق
فکری به حال غربت دین خدا کنیم
در سوگ صبح، همدم مرغ سحر باشیم
در صبر غم، به سرو بلند اقتدا کنیم
باید دوباره قبله خود را عوض کنیم
با خشت عشق، کعبه‌ای از نو بنا کنیم
جای طواف و سجده برای فریب خلق
یک کار خیر، محض رضای خدا کنیم
در انتهای کوچه بن‌بست حسرتیم
باید که فکر عاقبت، از ابتدا کنیم
با این یقین که از پسِ یلدا سحر شود
برخیز تا به حرمت قرآن دعا کنیم!»
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=ibcZ7xjG4Zo

بیـداد خراسانی

خوش تر از جان چه بود
جان برود باج مدار
غم رفتن چه خوری چون
به از آن میاید.....

گاهی بهتره یه حرفایی رو بشنوم یکم
به جای این که از مشکلات کشورم بگم
گاهی بهتره که بکشم زیپ دهن
وقتی دنیا بو میده مثه زیربقل
اون مرد خسته ای که تو مسیر نبرده
مثل ماهی های کوچک اسیر نهنگه
که اون نهنگی که می گم اسمش جنگه
جنگی که نسل ما به خوبی حسش کرده

ما میفهمیم که پشت این کارها منظوریه
مگه مشکل کمه مگه کالا ازونیه
یاحکومت زوری بود حالاهم زوریه
که تونس ومصر لیبی حالا هم سوریه

تاوقتی سازمان ملل خماره بی حاله
رو سر بچه های حمص خمپاره میباره
هی حیف تف نمی دونم چی برنامه داری
ولی حقیقت اینه میشی بد نام تاریخ

به زجه های مادر به اشکاش قسم
تو هم تقاص پس میدی بشار اسد
اگه قرار غرق خون بمیرم
حاضر نمی شم که خفه خون بگیرم
بدون که ساکت نمی تونه ایرانی
تو اسمت اسده ولی یه شیر بی یاری
شیر چیه چی دارم میگم توکفتارم نیستی
حتی لایق خشم تو رفتارم نیستی

وقتی بشار اسد شده یه عزرائیل دیگه
دنیا نشسته داره از اسرائیل میگه
ازاین حرفاکه میگم هی چی بر نمیاد
واز دسم سال هاست چیزی بند نمیاد
نمیشوی صدایی میگه به دادم برسید
چرا باید که این همه آدم باید بره زیر
خاک وتانک وتوپ وسنگ وبمب وتیر باران
دروغه اون که میگه شهر حمصو دید آرام
دل خونا ندارم لقمه پایین نمیره
کاری کردن که دین وآیین بمیره
توی دمشق می خندند مردم خرسند
اونایی که اشک می ریزند مردم حمصن

اونی که بچشو با خودش میبرده زور
حالا می بیندش رو تخت مرده شورخونه
حیف تف تواز دنیافیلمی تاریک ساختی
فکر نکن که بردی توبه تاریخ باختی

به زجه های مادر به اشکاش قسم
تو هم تقاص پس میدی بشار اسد
اگه قرار غرق خون بمیرم
حاضر نمی شم که خفه خون بگیرم
بدون که ساکت نمی تونه ایرانی
تو اسمت اسده ولی یه شیر بی یاری
شیر چیه چی دارم میگم توکفتارم نیستی
حتی لایق خشم تو رفتارم نیستی


تو فکر نکن مردمتوسر کوب کردی
می بینم روزی که تو از ترس سنگ کوب کردی
روزی که اطرا فیانت تو رو جا میزارن
ولی ونایی که میکشی جاویدانن
اگرچه می کشی تو عده ای با هر سقوط موکش
اما مثل تو در اومد حتی از تو لونه موشم
اون که مرد دید کلی پرستو توی اون شهر
اون که رها شد از دنیا از سقوط موشک

من ندیده تو چهریه تو ترسو خونده بودم
اینا جمله هایی که من سروده بودم
حتی در سکوت اونم یه درد نگفته است
که راز ورمزش لای پرده نهفته است

توحسابت جدا من از یه خودی دلخورم
ولی شهر وکشورم رو من چجوری ول کنم
کسی که دستم بهش میرسه حیفه تف
می خواهم تف به روش بیارم ولی حیف تفه

به زجه های مادر به اشکاش قسم
تو هم تقاص پس میدی بشار اسد
اگه قرار غرق خون بمیرم
حاضر نمی شم که خفه خون بگیرم
بدون که ساکت نمی تونه ایرانی
تو اسمت اسده ولی یه شیر بی یاری
شیر چیه چی دارم میگم توکفتارم نیستی
حتی لایق خشم تو رفتارم نیستی

Emad Ghavidel & Hamed Fard - Nabard Baraye Hamas

در این خاک
در این خاک
در این مزرعه پاک
بجز مهر ...
بجز عشق ...

Emad Ghavidel & Hamed Fard - Nabard Baraye Hamas

Hossein Ronaghi

Related tracks