Kızıl ve soğuk bir akşamüstü eğiyordu papatyalar boyunlarını toprağa. Ve ben, elimde bir fincan kahve ile izliyordum denizin öfkesini kıyıya vurmasını. Şimdilerde herkes bir şekilde pay çıkartıyordu kendine mutlu sonla biten masallardan, bir ben mutsuz kalıyordum git gide. Ve inanır mısın? Bir ben kalmış bende senden geriye kalan, yalnız bir ben. ‘’Olsun, bu da geçer öncekiler gibi’’ diyordum. Öncekiler dediğim de hâla geçmedi hâlbuki. Alışıyordu gökyüzü bu halime, e malum her zaman gökkuşağı olamam ya güzellik için. Lakin bir o görüyordu geceleri halimi, bir o duyuyordu suskunluğumu, bir de zebellâh kesilen dört duvar. Şimdi hiç bir önemi yoktu aldanışlığın, hiç bir önemi yoktu yarına giden yolların. Önemi olsa da yitirmiştim çoktan yön duygumu. Bazı şeyler için geç olduğunu düşündüğüm her anımda ‘’aslında daha çok erken’’ diye fısıldadı ağaçlar kulağıma usuldan. Bir kahve daha yaptım kendime, şekersiz, en az yaşamlarımız kadar acı bir kahve daha. İstemsizce yakıverdim sigarayı o saçlarını savuran rüzgârın içinden. Ve şimdi bir evde ninniler söylenirken, diğerinde ağıtlar yakılıyordu. İki aşık kavuşurken birbirine, diğer ikisi yok oluyordu karanlığın kudretinde. Bir ses diniyordu kulaklara yük eden, diğerinin tonu yükseliyordu. Bir sigara bitiyordu ve diğeri yanıyordu. Şarkılardan anlamam mesela şiirlerden anladığım kadar. Sen bana şarkı ısmarla bir dahaki görüşmemizde, bense sana şiir olayım. Mutluluğun olayım biraz, hüznün olayım, güzel günlere çıkacak güzün olayım. Sonra susalım kilometrelerce, ve avuçlarıma yer etmişken avuçlarının kokusu, o çok meşhur şâşalı kitapların en güzel sayfası olalım. Okunalım defalarca başkaları tarafından ama yine de sadık kalalım biz bize. Ha bu arada unutmadan alkolü azalttım. Bilirsin hep dengesiz bir adamdım ben, alkol azalınca sigara arttı. İntihara teşebbüs mü dersin yoksa saçma yaşam düzeni mi bilemem fakat uykularım da kaçtı. Yine susar oldum geceye, bilirsin ben bir şey anlatacağım zaman hep susarım. O yüzden artık gece uyanmadan, biz uyuyalım..

Gece Uyanmadan - İlker Saraç

Öyle yani bi’ yangın başladı mahallede, herkes seferber oldu. 
Hani zaten ben de yanmışım da işte, ne bileyim küle dönmeden önceki har ateş misali. 
Kışlık örtüler serdim yatağıma, kaşkolu da hazır kıta bekletirdim zaten hep. Neyse ondan sonra almışım arkama İstanbul’un kalabalık binalarını, tozlu sokaklarını, yeşile çalan denizini. Aslında her binada bi’ hayal, her sokakta bi’ umut, şu izmaritlerle dolu denizin manzarasında da geçmişlerimiz kambur kalmış sanki. 
Devrilmemişiz ama ömür maratonunda engelli koşu parkurundayız hep. 
Beyaz çabuk kirlendiği için siyahı severdim ben. Öyle de olmaz mı zaten? En temiz duygularımız hep en başta karalanmaz mı kendini bilmezler tarafından? Sustum. 
Çünkü konuşsam ne dinleyen vardı, ne anlayan. Eylül’ü de geçeriz bu gidişle, Ekim'e de denk geliriz. 
Biraz yağmur başladı, yağmur tanelerini elimden boynuma, saçıma doğru götürdükçe tadıyordum verdiği sakinliği. Kimisi de var ki korkar ıslanmaya yağmurdan. 
Dudaklarım çatlak çatlak, parmaklarım kırılırcasına basıyordu sigarayı betonarme zemine. 
Boy boy dizilmiş kitaplar birikti masamın üstünde, önsözü bile okunmayan. Tıpkı bizler gibi, başkaları tarafından defalarca kez okunmuşuz da işte gücümüz kalmamış kendimize. E haliyle yoruluyordum zamanla, yıllar saçlarımın bir kısmını alarak ya da beyazlar bırakarak geçiyordu.

Elveda yıllar.

Kısa Bi' Yolluk - İlker Saraç

Küçük çaplı bir yazar. 

instagram.com/ilkersaracc