ای رستخیز ناگهان وی رحمت بی‌منتها........................ای آتشی افروخته در بیشه اندیشه‌ها
امروز خندان آمدی مفتاح زندان آمدی.................بر مستمندان آمدی چون بخشش و فضل خدا
خورشید را حاجب تویی اومید را واجب تویی............مطلب تویی طالب تویی هم منتها هم مبتدا
در سینه‌ها برخاسته اندیشه را آراسته..............هم خویش حاجت خواسته هم خویشتن کرده روا
ای روح بخش بی‌بدل وی لذت علم و عمل............باقی بهانه‌ست و دغل کاین علت آمد وان دوا
ما زان دغل کژبین شده با بی‌گنه در کین شده........گه مست حورالعین شده گه مست نان و شوربا
این سکر بین هل عقل را وین نقل بین هل نقل را............کز بهر نان و بقل را چندین نشاید ماجرا
تدبیر صدرنگ افکنی بر روم و بر زنگ افکنی...........و اندر میان جنگ افکنی فی اصطناع لا یری
می‌مال پنهان گوش جان می‌نه بهانه بر کسان..........جان رب خلصنی زنان والله که لاغست ای کیا
خامش که بس مستعجلم رفتم سوی پای علم.................کاغذ بنه بشکن قلم ساقی درآمد الصلا

مولویانه - ای آتشی افروخته در بیشه اندیشه‌ها

عارفان را شمع و شاهد نیست از بیرون خویش..................خون انگوری نخورده باده شان هم خون خویش
هر کسی اندر جهان مجنون لیلی شدند.................................عارفان لیلای خویش و دم به دم مجنون خویش
ساعتی میزان آنی ساعتی موزون این............................بعد از این میزان خود شو تا شوی موزون خویش
گر تو فرعون منی از مصر تن بیرون کنی............................در درون حالی ببینی موسی و هارون خویش
لنگری از گنج مادون بسته‌ای بر پای جان................................تا فروتر می‌روی هر روز با قارون خویش
یونسی دیدم نشسته بر لب دریای عشق........................................گفتمش چونی جوابم داد بر قانون خویش
گفت بودم اندر این دریا غذای ماهیی................................پس چو حرف نون خمیدم تا شدم ذاالنون خویش
زین سپس ما را مگو چونی و از چون درگذر.................چون ز چونی دم زند آن کس که شد بی‌چون خویش
باده غمگینان خورند و ما ز می خوش دلتریم.............................رو به محبوسان غم ده ساقیا افیون خویش
خون ما بر غم حرام و خون غم بر ما حلال.........................هر غمی کو گرد ما گردید شد در خون خویش
باده گلگونه‌ست بر رخسار بیماران غم................................ما خوش از رنگ خودیم و چهره گلگون خویش
من نیم موقوف نفخ صور همچون مردگان...........................هر زمانم عشق جانی می‌دهد ز افسون خویش
در بهشت استبرق سبزست و خلخال و حریر...........................عشق نقدم می‌دهد از اطلس و اکسون خویش
دی منجم گفت دیدم طالعی داری تو سعد..................................گفتمش آری ولیک از ماه روزافزون خویش
مه کی باشد با مه ما کز جمال و طالعش................................نحس اکبر سعد اکبر گشت بر گردون خویش

مولویانه - عارفان را شمع و شاهد نیست از بیرون خویش

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد..........به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد
آن جوان‌بخت که می‌زد رقم خیر و قبول...............بنده پیر ندانم ز چه آزاد نکرد
کاغذین جامه به خونآب بشویم که فلک...........رهنمونیم به پای علم داد نکرد
دل به امید صدایی که مگر در تو رسد......ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد
سایه تا بازگرفتی ز چمن مرغ سحر..........آشیان در شکن طره شمشاد نکرد
شاید ار پیک صبا از تو بیاموزد کار.............زان که چالاکتر از این حرکت باد نکرد
کلک مشاطه صُنعش نکشد نقش مراد.....هر که اقرار بدین حسن خداداد نکرد
مطربا! پرده بگردان و بزن راه عِراق.............که بدین راه بشد یار و ز ما یاد نکرد
غزلیات عراقیست سرود حافظ.............که شنید این ره دلسوز که فریاد نکرد؟

همایون شجریان - یاد باد

[لینک با کیفیت تر : https://soundcloud.com/iman-rahmatizadeh/opera-hafez-riot-against_mobarezeddin_hq]

ضبط سر کنسرت از اپرای عروسکی حافظ

متن شعر: 

غافلی سال و ماه مغروری...... دد و دیوی و ز آدمی دوری
آدمی کی بود گزنده چو تو .....دیو و دد کی بود درنده چو تو
سال و مه کینه‌جوی همچو پلنگ......خلق عالم ز طبع تو دلتنگ
نه همی تا ابد نخواهی زیست.....پس بدین پنج روز  ملک این چیست
ای به باطل ز دیو بُرده سبق.......سایهٔ باطلی نه سایهٔ حق
روز محشر بگو چه عذر آری....زین تکبّر به خلق و جبّاری
تو در این دَور جور سلطانی.....کار بر وفق طبع می رانی
شهر از این ظلم و جور گشت خراب....خلق از این آفتاب شد سیماب
چون تو بر خلق ظلم و جور کنی.....بیخ عدل از میان ما بکنی
زاب چشم چو من گدای بترس.....ورنه از آتش خدای بترس

همچو دریا است شاه خس‌پرور....گوهرش زیر پا و خس بر سر
شه که دون را بلند و والا کرد ............ مر بلا را بلندبالا کرد
خوب زشت است در این ولایت شاه.....گرگ بر گاه و یوسف اندر چاه

به هم بر زنیم  دام این گرگ پیر 
به بیداد و بیدادگر نگرویم...............که ما بنده دادگر داوریم

شعر از سنایی، تک مصرع آخر از حافظ
بیت آخر از ناصر خسرو






اپرای عروسکی حافظ - شورش علیه مبارزالدین

اثر بهروز غریب پور - موسیقی از بهزاد عبدی

متن شعر: 

غافلی سال و ماه مغروری...... دد و دیوی و ز آدمی دوری
آدمی کی بود گزنده چو تو .....دیو و دد کی بود درنده چو تو
سال و مه کینه‌جوی همچو پلنگ......خلق عالم ز طبع تو دلتنگ
نه همی تا ابد نخواهی زیست.....پس بدین پنج روز  ملک این چیست
ای به باطل ز دیو بُرده سبق.......سایهٔ باطلی نه سایهٔ حق
روز محشر بگو چه عذر آری....زین تکبّر به خلق و جبّاری
تو در این دَور جور سلطانی.....کار بر وفق طبع می رانی
شهر از این ظلم و جور گشت خراب....خلق از این آفتاب شد سیماب
چون تو بر خلق ظلم و جور کنی.....بیخ عدل از میان ما بکنی
زاب چشم چو من گدای بترس.....ورنه از آتش خدای بترس

همچو دریا است شاه خس‌پرور....گوهرش زیر پا و خس بر سر
شه که دون را بلند و والا کرد ............ لغوها را بلندبالا کرد
خوب زشت است در این ولایت شاه.....گرگ بر گاه و یوسف اندر چاه

به هم بر زنیم  دام این گرگ پیر 
به بیداد و بیدادگر نگرویم...............که ما بنده دادگر داوریم

شعر از سنایی، تک مصرع آخر از حافظ
بیت آخر از ناصر خسرو


در این صحنه شعرای ایران از دو طرف بر خرابه های تخت جمشید وارد می شوند و به حافظ نهیب میزنند: 

سعدی: 
شنیدم که یک بار در حله ای ..... سخن گفت با عابدی کله ای
که من فر فرماندهی داشتم ...... به سر بر کلاه مهی داشتم 
سپهرم مدد کرد و نصرت وفاق .... گرفتم به بازوی دولت عراق
طمع کرده بودم که کرمان خورم.......به ناگه بخوردند کرمان سرم

خواجوی کرمانی: 
مشو خاک این دیر خاکی نهاد .... که ناگه دهد همچو خاکت به باد
چه خوش گفت جمشید با تاج و گنج ..... که یک جو نیارزد سرای سپنج

مولوی:
 صد هزاران قرن ز آغاز جهان .... همچو اژدرها گشاده صد دهان 
ازدرمها نام شاهان بر کنند .... نام احمد تا ابد بر میزنند 

خیام:
آن قصر که بر چرخ همی زد پهلو .... بردرگه او شهان نهادندی رو 
دیدم به سر کنگره اش فاخته ای ... بنشسته همی گفت کو کو کو کو

حافظ: 
هر پاره خشتی که بر منظری است ... سر کیقبادی و اسکندری است 

به جز خون شاهان در این تشت نیست ... به جز خاک خوبان در این دشت نیست

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیافزود ... زنهار از این بیابان، وین راه بی نهایت
در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود ..... از گوشه ای برون آ ای کوکب هدایت 

اپرای حافظ - نام احمد تا ابد بر می‌زنند

امشب ای دلدار مهمان توییم......شب چه باشد روز و شب آن توییم
هر کجا باشیم و هر جا که رویم.........حاضران کاسه و خوان توییم
نقش‌های صنعت دست توییم..............پروریده نعمت و نان توییم
چون کبوترزاده برج توییم...............در سفر طواف ایوان توییم
حیث ما کنتم فولوا شطره...............با زجاجه دل پری خوان توییم
هر زمان نقشی کنی در مغز ما.........ما صحیفه خط و عنوان توییم
همچو موسی کم خوریم از دایه شیر......زانک مست شیر و پستان توییم
ایمنیم از دزد و مکر راه زن.......زانک چون زر در حرمدان توییم
زان چنین مست است و دلخوش جان ما......که سبکسار و گران جان توییم
گوی زرین فلک رقصان ماست.......چون نباشد چون که چوگان توییم
خواه چوگان ساز ما را خواه گوی.......دولت این بس که به میدان توییم
خواه ما را مار کن خواهی عصا........معجز موسی و برهان توییم
گر عصا سازیم بیفشانیم برگ........وقت خشم و جنگ ثعبان توییم
عشق ما را پشت داری می کند.......زانک خندان روی بستان توییم
سایه ساز ماست نور سایه سوز......زانک همچون مه به میزان توییم
هم تو بگشا این دهان را هم تو بند...........بند آن توست و انبان توییم

با دکلمه‌ی دکتر عبدالکریم سروش

مولویانه - امشب ای دلدار مهمان توییم

ای ز هجرانت زمین و آسمان بگریسته..........................دل میان خون نشسته عقل و جان بگریسته
چون به عالم نیست یک کس مر مکانت را عوض.............در عزای تو مکان و لامکان بگریسته
جبرئیل و قدسیان را بال و پر ازرق شده.......................انبیا و اولیا را دیدگان بگریسته
اندر این ماتم دریغا تاب گفتارم نماند............................تا مثالی وانمایم کان چنان بگریسته
چون از این خانه برفتی سقف دولت درشکست................لاجرم دولت بر اهل امتحان بگریسته
در حقیقت صد جهان بودی نبودی یک کسی.....................دوش دیدم آن جهان بر این جهان بگریسته
چو ز دیده دور گشتی رفت دیده در پیت........................جان پی دیده بمانده خون چکان بگریسته
غیرت تو گر نبودی اشک‌ها باریدمی............................همچنین به خون چکان دل در نهان بگریسته
مشک‌ها باید چه جای اشک‌ها در هجر تو.......................هر نفس خونابه گشته هر زمان بگریسته
ای دریغا ای دریغا ای دریغا ای دریغ..........................بر چنان چشم عیان چشم گمان بگریسته
شه صلاح الدین برفتی ای همای گرم رو......................از کمان جستی چو تیر و آن کمان بگریسته
بر صلاح الدین چه داند هر کسی بگریستن....................هم کسی باید که داند بر کسان بگریسته

مولانا - با صدای دکتر عبدالکریم سروش

Iman Rahmatizadeh

Popular tracks