قطعه در پی روزن استاد حسین علیزاده از آلبوم آن و آن

یک لحظه
یک زخمه
یک روزن
می‌شکفد خورشید در دل

آن لحظه
آن روزن
آن زخمه
می‌کشاند ، می‌رباید، می‌رهاند تا ابد

آن و آن

(حسین علیزاده) 1387

این مجموعه ضبط زنده دو اجرای مستقل بداهه‌نوازی سه‌تار حسین علیزاده در کنار تمبک پژمان حدادی در بهار 1386 است. اجرای اول در آواز دشتی و اجرای دوم در آواز بیات اصفهان فضایی انتزاعی از موسیقی ایران را خلق می‌کنند

Hossein Alizadeh - Dar Peye Rowzan (In Search of an Opening)

آی آدم ها که بر ساحل, نشسته شاد و خندانید
یک نفر در آب, دارد می سپارد جان
یک نفر دارد, که دست و پای دائم می زند, روی این دریای تند و تیره و سنگین
آی آدم ها که بر ساحل بساط دلگشا دارید!
نان به سفره, جامه تان بر تن 
یک نفر در آب می خواند شما را
موجِ سنگین را به دستِ خسته می کوبد 
باز می دارد دهان با چشمِ از وحشت دریده 
سایه هاتان را ز راهِ دور دیده 
آب را بلیعده در گود کبود و هر زمان بی تابیَش افزون

می کند زین آب ها بیرون گاه سر گاه پا
آی آدم ها 
او ز راه دور این کهنه جهان را باز می پاید 
می زند فریاد و امیدِ کمک دارد
آی آدم ها که رویِ ساحل آرام, در کار تماشائید!
موج می کوبد به رویِ ساحل خاموش 
پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده بس مدهوش 
می رود نعره زنان وین بانگ, باز از دور, می آید:
آی آدم ها
آی آدم ها
آی آدم ها


«ری را» نام اولین آلبوم است با صدا و آهنگسازی «سهیل نفیسی» که در سال ۱۳۸۴ توسط انتشارات «هرمس» منتشر شده است. تنظیم این آلبوم برعهده «کریستف رضاعی» و «رضا عسگرزاده» بوده است. در این آلبوم ۱۱ قطعه ای از اشعار «نیما یوشیج»، «احمد شاملو»، «ناصر زمانی»، «ابراهیم منصفی»، «منوچهر آتشی» و «مهدی اخوان ثالث» استفاده شده است. نام آلبوم بر گرفته از شعری به همین نام و از سروده های «نیما یوشیج» است.

آلبوم «ری را» يکی از موفق ترين آلبوم های سال های اخير در ژانر موسيقی «پاپ» به حساب می آيد و دليل آن در درجه اول متفاوت بودن فضای موسيقايی اش است که جای خالی اش به شدت حس می شد. يکي از صفاتی که در طول اين مدت درباره اين آلبوم از دهان دوستدارانش بارها به گوش رسيد «صميميت» است صميميتی که شنونده را با گوش سپردن به اشعار «نيما» و «شاملو» و اجرای ساده و روان «گيتار» و بعضاً همراهی جسته و گريخته «فلوت» و «هارمونيوم» و صدای بی آلايش و گرم «سهيل نفيسی» به فضايی رمانتيک و نوستالژيک رهنمون مي سازد.

اين سادگی و دوری جستن از صداهای اضافه و قطعاً آزار دهنده رمز اصلی گرايش درصد بالايی از جوانان امروز به سمت اين آلبوم بود؛ در زندگی ماشینی که همواره با موسيقی متن بوق ماشين و صدای موتورسیکلت و پتک برقی همراه است که از بام تا شام، یا برج مي کوبند يا برج بالا مي برند، اين گونه از موسيقی با کمترين حجم صوتی ممکن و ميزان بالای تاثيرگذاری کلامی نياز شديدی حس میشود.
«سهيل نفيسی» را می توان يکی از موفق ترين خوانندگان حال حاضر به حساب آورد. شايد يکی از مهمترين دلايل برای چنين ادعای گزافی اين باشد که او بعد از مدت های طولانی جای خالی گونه ای از موسيقی را در ايران پر کرده است. در سال هايی که گروه ها و خوانندگان «پاپ» طرفداران خودشان را پيدا کرده اند و در زماني که موسيقی «راک» و «جاز» و «رپ» و… قانونی و غیر قانونی، زمینی و زیر زمینی به دست مخاطبش مي رسد، در دورانی که «موسيقي سنتی» همواره شنونده خود را حفظ کرده و «موسيقی کلاسيک» نيز آنقدر جذابيت دارد تا سالن «تالار وحدت» را در هر اجرای «ارکستر سمفونيک» پر کند، جای خالی گونه ای از موسيقی حس می شد که پس از خانه نشينی و مرگ «فرهاد مهرداد» کسی نتوانسته بود احيايش کند.

موسيقی «سهیل نفيسی» به گونه ای يادآور سبک موسيقايی خوانندگانی چون «باب ديلن»، «لیونارد کوهن» و نمونه هايی اروپايی مانند «جرجو گابر»، «فابريتزيو دآندره» و «ژرژ براسن» دست کم در دوران آغازين فعاليت هنری شان است. سبکی که برتری مطلق و بی چون و چرای متن و شعر بر موسيقی، دوری جستن از حجم بالای صوتی و گرايشی بعضا افراطی به سوی ملودی از ويژگی های بارز آن به حساب می آيند.

از این روی بسياری از منتقدان و علاقه مندان سبک موسيقايی «سهیل نفيسی» را با «فرهاد مهراد» مقايسه می کنند، گرچه اگر با دقت بيشتری به آثار «نفيسی» دست کم در آلبوم «ری را» توجه کنيم نشانه هايی از ترانه خوانی «فرامرز اصلانی» را مییابیم.

Oh! Humans - Soheil Nafisi


عبارتی است که از دو کلمهٔ " دنگ " و " شو " تشکیل شده و از نظر دستور زبان فارسی یک جملهٔ امری است 

شو " فعل امر از مصدر شدن است و دستور می دهد که از حالی‌ به حال دیگر و از گونه‌ای به گونهٔ دیگر, تغییر کنید "


دستور به تغییر یا تکمیل گونهٔ باشندگی 

تحول در شکل بودن 

...با استفاده از دستور " شو " می‌توان هر بودنی را دگرگون ساخت 

...آهای گره باز شو

...آهای دشمن دوست شو 

...آهای سوار پیاده شو 

...آهای شب صبح شو 

...آهای سبز قرمز شو 

...آهای گریه خنده شو 

...آهای سنگ عاشق شو 

...آهای ماهی‌ دلتنگ شو 

...آهای مرده زنده شو 

...آهای روح مست شو 

...آهای تو ! دنگ شو 

دنگ شو می‌خواهد که هرچه هستی‌ را رها کنی‌ و دنگ بشوی

اما

...دنگ " را شاید نتوان به سادگی‌ معنی‌ کرد "

...دنگ را باید بشوی تا بفهمی 

...دنگ را باید بود و شد 

...دنگ" گاهی مست است گاه دیوانه" 

...گاهی رند است گاه پاک باخته 

...گاهی بالاست گاه خسته 

...گاهی‌ خاموش است گاه صدا 

...گاهی‌ عاشق است گاهی‌ بیمار 

...گاهی‌ بوسه است گاهی‌ آغوش 

...گاهی‌ آرام است گاه آتش 

...دنگ" همان خوشحالی‌ است که می گرید" 

...همان عاشقی است که می رود 

...همان مرده‌ای است که زنده می‌کند 

...همان آرامی است که پاره می‌کند 

...همان آبی‌ است که به آتش می‌کشد 

دنگ "همان آوازی است که زن می‌خواند ، به یاد شب‌های داغ عاشقی"

...مرد می شنود و عاشق می شود ، کودک می شنود و به خواب می رود



...دنگ شو " در دستور زبان فارسی, یک جملهٔ امری است که "معنی‌ کردن" اش, کار بیهوده‌ای است "

...هیچ است

Dang Show - Dang Show

قطعه شوشتری درآمد و ضربی از آلبوم نغمه های جانسوز استاد علی اصغر بهاری

علی‌اصغر بهاری (۱۲۸۴-۱۳۷۴) از استادان موسیقی ایرانی و نوازنده برجسته ساز کمانچه می‌باشد. وی در دههٔ ۶۰، با فرامرز پایور، جلیل شهناز، محمد اسماعیلی و محمد موسوی، در «گروه اساتید»، همکاری داشت.

زندگی نامه
علی اصغر بهاری، به سال ۱۲۸۴ در ناحیه بازار عباس آباد تهران متولدشد. وی در خردسالی به ساز کمانچه دل بست و نزد پدربزرگ خود، میرزا علی خان بهاری، به فراگیری کمانچه پرداخت و سپس در مکتب سه دایی خود به نام‌های رضاخان، اکبرخان و حسن خان که در یک قرن پیش جزو هنرمندان نامی ایران به حساب می‌آمدند دست به تکمیل تجربیات خود درکمانچه نوازی زد. بعد از فوت پدربزرگش هنگامی که ۱۵ ساله بود به ادامهٔ یادگیری کمانچه نزد دایی‌هایش ادامه داد.

فعالیت‌ها
علی اصغر بهاری، از دایی‌های خود چیزهایی را که باید بیاموزد آموخت تا اینکه در هجده سالگی همراه با ارکستر ابراهیم خان منصوری در کنسرتی که در یک سالن بر پا شده بود شرکت می‌کند و از همین جا آوازه شهرت بهاری به گوش موسیقی دانان می‌رسد و او را بنام نوازنده خوب و آگاه به نواختن گوشه‌هایی ایرانی می‌پذیرند.

بهاری پس از چندی در مشهد کلاس موسیقی جهت تعلیم می‌گشاید و یک سال هم با حبیب سماعی استاد سنتور کار می‌کند و شاگرد تعلیم می‌دهند و بعداً به تهران می‌آید و توسط استاد روح الله خالقی به مدرسه موسیقی جهت تعلیم دعوت می‌شود و در هنرستان شروع به همکاری می‌نماید.

وی با همکاری با مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایران، شاگردان خوبی را تربیت کرد که هر کدام هم اکنون یکی از بهترین کمانچه نوازهای‌های کشور می‌باشند. او علاوه بر ساختن قطعه‌های ضربی از قبیل پیش درآمدو رِنگ، بر ردیف موسیقی ایرانی و ضربی‌های روایت شده از متقدمین تسلط کامل داشت. وی در روز شنبه ۲۰ خرداد ماه ۱۳۷۴ درگذشت.

منبع ویکی پدیا فارسی
http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B9%D9%84%DB%8C%E2%80%8C%D8%A7%D8%B5%D8%BA%D8%B1_%D8%A8%D9%87%D8%A7%D8%B1%DB%8C

Asghar Bahari - Shooshtari, Daramad va Zarbi

Waltz No.1
Track From [Mr. Violet] Album

منو بشنو از دور، دلم می‌ خواهدت
هر روز با آواز، دلم می‌ خواندت
می‌ گویمت به باد، باد می‌ نالدت
می ‌ریزمت به ابر، ابر می ‌باردت
می‌ شینمت بمان
می‌ نوشمت چو چای
چای‌ های سبز
سبزهای دور
دورهای سخت
آی عشق آی عشق.. چهره‌ی آبی‌ات پیدا نیست

منو بشنو از دور، دلم می‌ خواهدت
هر روز با آواز، دلم می‌ خواندت
می ریزمت به خاک ،خاک می رویدت
می گویمت به گل،گل می بویدت
می گویمت به شعر
می خوانمت ز حفظ
شعرهای نو
نوهای دور
دورهای سخت
آی عشق آی عشق.. چهره‌ی سرخت پیدا نیست

Pallett Band - Waltz No.1

جلیل شهناز (زادهٔ ۱۳۰۰ در اصفهان – درگذشتهٔ ۲۷ خرداد ۱۳۹۲ در تهران)، یکی از سرشناس‌ترین نوازندگان تار و سه تار سدهٔ اخیر در ایران بود.

زندگینامه

جلیل شهناز، در سال ۱۳۰۰ در اصفهان به دنیا آمد. تقریباً همه اعضای خانواده وی با موسیقی آشنایی داشتند و در رشته‌های مختلف هنر از جمله تار، سه‌تار، سنتور و کمانچه به مقام استادی رسیدند. پدرش «شعبان خان» علاقه وافری به موسیقی اصیل ایرانی داشت و علاوه بر تار که ساز اختصاصی او بود، سه‌تار و سنتور هم می‌نواخت. عموی او غلامرضا سارنج هم از نوازندگان کمانچه بود.
جلیل شهناز، از کودکی به موسیقی علاقه‌مند شد و نواختن تار را در نزد عبدالحسین شهنازی و برادر بزرگ خود حسین شهناز که به خوبی ساز می‌نواخت، آغاز کرد. پشتکار زیاد و استعداد شگرف جلیل به حدی بود که در سنین جوانی از نوازندگان خوب اصفهان شد. 
در کتاب «موسیقی‌دانان ایرانی» نوشته پژمان اکبرزاده آمده است: «شهناز نوازندگی در رادیو اصفهان را از سال ١٣٢٨ آغاز کرد و در سال ١٣٣٦ به دعوت سازمان رادیو به تهران آمد و در برنامه های گوناگونی مانند برنامه گلها، ارکستر حسین یاحقی و ... به عنوان تکنواز و همنواز به فعالیت پرداخت. وی همچنین در گروه "یاران ثلاث" (همراه با تاج اصفهانی و حسن کسایی) و گروه "اساتید موسیقی ایران" کنسرت های بسیاری را در داخل و حارج از ایران اجرا نمود. شهناز در برنامه های جشن هنر شیراز نیز حضوری فعال داشت.»
این نوازنده تار در طول زندگی هنری خود با هنرمندان والای کشور از جمله فرامرز پایور، حبیب الله بدیعی، پرویز یاحقی، همایون خرم، علی تجویدی، منصور صارمی، رضا ورزنده، امیر ناصر افتتاح،جهانگیر ملک، اسدالله ملک، حسن کسائی، محمد موسوی، تاج اصفهانی، ادیب خوانساری، محمودی خوانساری، عبدالوهاب شهیدی، اکبر گلپایگانی، حسین خواجه امیری و محمد رضا شجریان همکاری داشته‌است.
وی در دههٔ ۱۳۶۰ همراه با فرامرز پایور (سنتور)، علی اصغر بهاری (کمانچه)، محمد اسماعیلی (تنبک) و محمد موسوی (نی) «گروه اساتید» را تشکیل داد و با این گروه، مسافرت‌های متعددی به کشورهای اروپایی، آسیایی و آمریکا داشت. 
وی در سال ۱۳۸۳ به عنوان چهره ماندگار هنر و موسیقی برگزیده شد. همچنین در ۲۷ تیر سال ۱۳۸۳، مدرک درجه یک هنری (معادل دکترا) برای تجلیل از یک عمر فعالیت هنری به جلیل شهناز اهدا شد.[۱]
در سال ۱۳۸۷، محمدرضا شجریان، گروهی که با آن کار می‌کرد را به افتخار جلیل شهناز، گروه شهناز نام گذاشت.
جلیل شهناز، علاوه برنواختن تار، که ساز اختصاصی اوست، با نواختن ویولون، سنتور و تمبک و اواز -سه تار نیز آشنایی کامل دارد.که تمام فایلهای صوتی استاد موجود و در درجه استادانی چون یاحقی -پایور-ووو می نوازد معروف است که او در شیوه نوازندگی می‌تواند با ساز خود علاوه برنواختن، آواز هم بخواند.  
کیومرث، علیرضا، فرشته، فریبا، فروزنده و نوشین از فرزندان استاد شهنار هستند که در کشورهای آمریکا، فرانسه و ایران اقامت دارند.

درباره شیوه نوازندگی جلیل شهناز

«شهناز موسیقی ایران»، قطعه ای نواخته که در هیچکدام از آوازها و دستگاههای موسیقی ایرانی نیست. این قطعه به «شوردشت» معروف است.» (چیزی میان شور و دشتی) ...
در آیین نکوداشت استاد جلیل شهناز و زنده یاد درویش خان در فرهنگسرای هنر در سال ۱۳۸۵ گفته شده است:
استاد حسن کسائی: شناخت موسیقی کار هرکسی نیست. همه موسیقی را گوش می‌دهند و دوست می‌دارند اما کسی که سره را از ناسره تشخیص بدهد و بتواند درک مقاماتی را که استاد شهناز نواخته‌اند داشته باشد بسیار نادر است. همه ساز می‌زنند و همه خوب ساز می‌زنند ولی قدرت نوازندگی و محفوظات و لحظات موسیقی که آقای شهناز می‌دانند و اجرا کرده‌اند، چیزی که در دست همگان باشد نیست. یعنی ردیف موسیقی ایران نیست. قدرت آقای شهناز در جواب دادن و دونوازی خارق العاده‌است. من ۶۰ سال با ایشان همنوازی کرده‌ام و ساز بنده با ساز شهناز گره خورده‌است.
استاد محمدرضا شجریان: ساز شهناز در من زندگی می‌کند و من با ساز شهناز زندگی می‌کنم. من تنها خواننده‌ای هستم که خودم را شاگرد جلیل شهناز می‌دانم. ساز این نوازنده بی بدلیل، یک ساز آوازی است؛ برخلاف دیگر نوازنده‌ها که ۸۰ درصد سازی می‌زنند و فقط ۲۰ درصد آوازی. جلیل شهناز به بیان واقعی در نوازندگی تار رسیده است؛ چرا که در گیرودار ردیف و تقلید از دیگران نماند و مانند آبشاری خروشان در جریان است.
داریوش پیرنیاکان: جلیل شهناز هنرمندی است که زاوایای بسیاری در سازش نهفته‌است. وی علاوه براشراف کامل بر ردیف و رموز آن، ویژگی منحصربه‌فردی دیگری نیز داشت. جواب آوازهای شاهکار و بی نظیر، استفاده از تمام امکانات ساز، نواختن بسیاری از گوشه‌های مهجور، رعایت جمله‌بندی در نوازندگی از جمله ویژگی‌های نوازندگی جلیل شهناز است.
استادپرویز یاحقی:شهناز دفتر تار بست
یک عمر توان به ساز دمساز شدن* وز ساز نواختن سرافراز شدن* صد سال توان به تار مضراب زدن* اما نتوان جلیل شهناز شدن*

درگذشت

جلیل شهناز پس از یک دوره بیماری صبح روز دوشنبه ٢٧ خرداد ١٣٩٢ در بیمارستان آراد درگذشت محمدرضا شجریان پس از درگذشت جلیل شهناز گفت: "استاد جلیل شهناز در من شور و عشق آفرید و من با صدای تار شهناز بدین جا رسیدم و کلمۀ استاد فقط لایق شهناز و استاد جلیل شهناز را بسان حافظ که تکرار ناشدنی‌ست و با احترام به تمام نوازندگان تار پس از استاد شهناز باید دفتر تار ایران بسته شود."

آثار

- آلبوم "عطرافشان" (همراه با تمبک محمد اسماعیلی)."زبان تار" (تا تمبک جهانگیر ملک)...
- کتاب "گل های جاویدان" (پانزده قطعه برای تار و سه تار). نت نگاری: هوشنگ ظریف. انتشارات سرود، تهران، 1379.
آلبوم (های) آواز و تصنیفهای ایرانی، نوبهار، ره آورد، راز، آواز شهناز، باغ نوا، بیات ترک، چهارمضراب، صد سال تار، مهر، دفتر تار، افتخار آفاق، عشق و زندگی، نوید بهاری، شور و زندگی، تار سولو، تار و ترمه، یاران زنده رود، شهناز شهنواز و... از جمله آثار جلیل شهناز است.

منبع: http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AC%D9%84%DB%8C%D9%84_%D8%B4%D9%87%D9%86%D8%A7%D8%B2

Popular tracks by iMoh3n