قصه برای کودکی که قصه نمی‌دانست قسمت اول
علیرضا خالوکاکایی (ع. طارق)
در انحنای شب، وقتی سکوتی سنگین دیوارهای نمور و زمخت زندان «صیدنایا» را دربرگرفته بود، تنها صدای قدم‌های زندانبان بود که راهروی باریک و تاریک زندان را از صدا می‌انباشت. نور کم‌رمق و پریده‌رنگ یک چراغ در انتهای راهرو، سایه‌اش را بر دیوار می‌کشید و صورت زندانبان را محو و بی‌روح نشان می‌داد. مردی که در یکی از سلول‌های انفرادی زندانی بود، سال‌ها صدای دیگری جز فریادی دلخراش و خش‌خش زجرآور زنجیر نشنیده بود. اما امشب، شوری در دلش بیدار شده بود. شوری که هر چند کوچک و ضعیف، می‌توانست جرقه‌ای به روشنایی و امید به زندگی باشد.

قصه برای کودکی که قصه نمی‌دانست قسمت اول

ایران آزادی