قصه برای کودکی که قصه نمی‌دانست

قصه برای کودکی که قصه نمی‌دانست قسمت اول
علیرضا خالوکاکایی (ع. طارق)
در انحنای شب، وقتی سکوتی سنگین دیوارهای نمور و زمخت زندان «صیدنایا» را دربرگرفته بود، تنها صدای قدم‌های زندانبان بود که راهروی باریک و تاریک زندان را از صدا می‌انباشت. نور کم‌رمق و پریده‌رنگ یک چراغ در انتهای راهرو، سایه‌اش را بر دیوار می‌کشید و صورت زندانبان را محو و بی‌روح نشان می‌داد. مردی که در یکی از سلول‌های انفرادی زندانی بود، سال‌ها صدای دیگری جز فریادی دلخراش و خش‌خش زجرآور زنجیر نشنیده بود. اما امشب، شوری در دلش بیدار شده بود. شوری که هر چند کوچک و ضعیف، می‌توانست جرقه‌ای به روشنایی و امید به زندگی باشد.

قصه برای کودکی که قصه نمی‌دانست قسمت اول

قصه برای کودکی که قصه نمی‌دانست – قسمت آخر
علیرضا خالوکاکایی (ع. طارق)
رگه‌ای تند از یک احساس همذات‌پندارانه از خاطر زندانبان گذشت. او نیز خود کودکی در منزل داشت که گاه برایش کتاب می‌خواند و گاه... مکثی کرد. دلش می‌خواست بپرسد چرا باید به این موضوع اهمیت بدهد و به‌خاطر آن امنیت شغلی خود را به خطر بیندازد، اما التماسی عمیق در نگاه مرد بود. او به‌خاطر خودش التماس نمی‌کرد. هرگز ندیده بود که از سختی زندان شکایتی داشته باشد. متانت و غرور مبارزاتی‌اش اجازه نمی‌داد که در برابر امر و نهی زندانبانان و رئیس زندان سر خم کرده باشد. همین ویژگی، زندانبان را بیشتر به تأمل واداشت... شاید ندایی از اعماق وجدان خودش بود که به او می‌گفت پاسخ منفی به زندانی ندهد.

قصه برای کودکی که قصه نمی‌دانست قسمت اول

ایران آزادی