پرتوی که می‌تابد از کجاست؟
 یکی نگاه کن
 در کجای کهکشان می‌سوزد این چراغِ ستاره تا ژرفای پنهانِ ظلمات را به اعتراف بنشاند:
 انفجارِ خورشیدِ آخرین
 به نمایشِ اعماقِ 
غیاب
 در ابعادِ دلهره.

 □

 آن
 ماه نیست
 دریچه‌ی تجربه است
 تا یقین کنی که در فراسوی این جهازِ شکسته‌سُکّان نیز
 آنچه می‌شنوی سازِ کَج‌کوکِ سکوت است.

 تا
 یقین کنی.
 تنها
 ماییم
 ــ من و تو ــ
 نظّارِگانِ خاموشِ این خلأ
 دل‌افسردگانِ پادرجای
 حیرانِ دریچه‌های انجمادِ همسفران.

 دستادست ایستاده‌ایم
 حیرانیم اما از ظلماتِ سردِ جهان وحشت نمی‌کنیم
 نه
 وحشت نمی‌کنیم.

 تو را من در تابشِ فروتنِ این چراغ می‌بینم آن‌جا که تویی،
 مرا تو در ظلمتکده‌ی ویران‌سرای من در می‌یابی
 این‌جا که منم

از کتاب مدایح بی صله 

پرتوی که می تابد از کجاست


دستت را 
نه تا گرفتن عرق از پیشانی
نه تا گدایی
یا انفاق
نه تا دراز شدن برای دوستی
نه تا گره خوردن و مشت شدن برای دشمنی
نه حتی برای اینکه پنج انگشت داشته باشد
***
دستت را
نه تا آفریدن
نه تا خراب کردن
نه حتی تا
توازن و زیبایی
یا شستن
یا شکستن
یا اهرمی برای تعادل
یا شیطان کوچکی برای تقابل
نه حتی برای اینکه پنج انگشت داشته باشد
***
دستت را 
فقط برای اینکه دستت باشد
آفریده اند
چشمت را
فقط برای اینکه چشم باشد و ببیند
و قلبت را
تا میان این همه دشمنی
که شوره زار زمین را پر کرده
دوست بدارد
***
دستت را به دستم بده
و بر کلامم
هیچ معمائی افزون مکن

جواد شریفیان

دی ماه 79

از مجموعه ستاره های عاشق

حدیث کوچکی برای دستانت


آه ه ه ه ه
نباید 
سکوت 
این همه 
طولانی می شد

یا به قدری که شکوفه درخت سیب برای به میوه رسیدن به 
خستگی بنشیند
یا کوچک آن قدر 
که زیر پا گم
تا دوباره برای همیشه به دنبالش بگردی
آه ه ه ه ه 

***

آه ه ه ه ه 
هزار آه برای شکوفه های صورتی سیب که رنگ قهوه ای خاک را 
به خود گرفته اند
هزار آه تا شکوفه های صورتی
به شاخه درختی اما خسته

به خستگی افتاده ام امشب
آه ه ه ه ه 
***
بیا بیابان را برای هم و برای همیشه قسمت کنیم
خاری برای پای من
خاری به دست تو

دستت چه قدر کوچک و دلم چه قدر بزرگ
میان این بیابان غریب افتاده
آه ه ه ه ه 
مگذار سر بخورم
بر این سرسرا
چه سرسرای بزرگ کوچکی ست

آه ه ه ه ه 
الفبای عشق را چرا چنین به تعجیل خراب می کنی
از این ستاره به آسودگی فرار کن
اما ستاره مقصدت را قبلا روی شیشه پنجره نقاشی کن

***

آه ه ه ه ه 
سکوت نباید این همه طولانی باشد
یا شکوفه درخت سیب برای به میوه رسیدن به خستگی نشسته 
باشد
یا به قدری کوچک که زیر پا گم
تا دوباره به دنبالش بگردی
آه ه ه ه ه

***

تمام احساسم به چرخش افتاده
تمام احساسم با رقصی غریب در پرواز است
شاید تمام دنیاست که می چرخد
روبه روی منی که پایم بسته ست

مثل اینکه تمام نمی شود این رویا
یا باید به قهقهه ای طولانی سکوت را بشکنم تا تمام سنگریزه ها 
باورم کنند
آسمان و زمین و حتی کرم کوچک ابریشم

آه ه ه ه ه
تمام شب می چرخد 
و باز مثل اینکه تمام نمی شود این رویا
برای اینکه رها شوم
زیر پایم را خالی کن
تا به کهکشان دیگری بیفتم                                                                               

جواد شریفیان

آذرماه 79

از مجموعه ستاره های عاشق


به آرامی حضور کرم ابریشم

- برای هستی -

مجمری از طلا بر رف و ستاره های منگوله دوزی شده
آویزان از سقف
حجمی خالی
لبریز از تواتر هجوم بهار و پائیز
***
کودکی که کودک نبود
مشق شبی را
که مشق شب نبود
و درس هندسه را
که درس هندسه نبود
به نوشتن آغاز کرد

بر دفتری بیابانی
با قلمی نامرئی
دو نقطه رسم کرد
***
هنوز از شروع شب زمان درازی نگذشته
دقیق باش و ببین میان آن دو نقطه چیزی با سرخوردگی سر می خورد

نقطه پایان 
در تدارک تکرار است
تا بشود نقطه آغازی برای سرخوردنی دیگر برای چیزی تا
رسیدن به نقطه پایانی دیگر

این بار اما
سر می خورد نه با سرخوردگی
انگار پله ای رو به بالا فرا رویش قرار داده اند

نقطه پایان
باز آغاز حرکت دیگری ست
به سوی نقطه ای دیگر
و باز ....
***
کنار هجوم مداوم بهار و پاییز
کاشی خانه به شکل آسمانی پر از ستاره
و به زاویه ای از دسترس به دور
سینی مسی گداخته
به گوشه ای افتاده
به رنگ خورشید

جواد شریفیان

شهریور 79

از مجموعه ستاره های عاشق

حرکتی میان دونقطه

سلام
سلام
جواب سلامم را نمی دهی
ندادی ندادی
هیچوقت هم نخواهی داد
تکرار این شب و این سلام
مگر کجای سرمای جهان را
گرم می کند
با تو نیستم
با خودم هستم
***
مثل ماه
ماهی
مثل برکه
برکه
مثل خدا
خدائی می کنی
هر دو سال
از دو روز کوچکتر شده
سه سال دیگر
سه روز دیگر سر می رسد
به چشم سر می بینم که آمدنش شتاب گرفته
و پنج سال دیگر
کم یا بیش
به قایق نیستی سواری
با تو نیستم
با خودم هستم

***
چند بار میان جادوی کلام افتادی
عشق
حرام است
دوستی
حرام
یگانگی
حرام تر
هر چند بار دلت می خواهد به ناله بخند
ناله زندان را
گلستان نمی کند
زندان زندگی 
گلخانه نیست
با تو نیستم
با خودم هستم

جواد شریفیان 

آذر 79 

از مجموعه ستاره های عاشق

با تونیستم ، با خودم هستم - قسمت پنجم

با بلمی بافته از رویا
به دنبال کدام دریای بی کوسه ای 
بگو
دوباره بگو بدنبال کدام سرابی
کدام آسمان آبی
کدام شنزار بی خار و خس
کدام وادی بی عسس
با تو نیستم
با خودم هستم
***
 کدام جهنم
در روبروست 
کدام بهشت گمشده را پشت سر گذاشته ای
کدامشان را بیشتر دوست داری..
عشق؟
نفرت؟ 
غرور؟ 
تعصب؟
با تو نیستم
با خودم هستم
***
نمی دانم کجای جهانی
اگر می دانستم
پیدایت می کردم و عاشقانه ترین شعری را که عاشق ترین انسان
سروده بود
آویزه گوشت می گردم
پشت سکوت نگاهت
خورشید را نقاشی می کردم 
روبروی پنجره ام
صدای تو را
با تو نیستم
با خودم هستم


با تونیستم ، با خودم هستم - قسمت اول

زلزله رودبار و لار و بیرجند و طبس و خرابی هایشان را هرگز ندیده ای 
و باز می اندیشی که حصاری محکم در مقابل زلزله، دور خانه ات 
و بستگان و آینده ات کشیده ای
درست مثل تخت جمشید
قبل از خراب شدن 
با تو نیستم
با خودم هستم
*** 
شرح و تصویر سیل های سهمگین چین و ماچین در روزنامه ها
و اجساد باد کرده قربانیان را از یاد برده ای
حالا که صاحب ویلائی بزرگ تر از هزار متری
فکر می کنی که آسمان همیشه به همین رنگ است
اما اگر بشود
رنگ دیوار خانه و شکل چلچراغ آویزان از سقف  و نقوش زیبای 
قالی زیر پایت را بخاطر بسپار
با تو نیستم
با خودم هستم
*** 
چقدر و چند بار باید
خورشید سر بر آورد و بجوشد و سر رود و فروکش کند
تا تو از این ندانستن بیرون آئی
که همیشه آسمان بهمین رنگ نیست
برای تو شاید باشد اما برای کودکان دوست داشتنی ات چه فکرمی کنی؟
خدا زمین را و آسمانها را در یک هفته خلق کرد
تو تنها ده سال بعد را قاطعانه بیندیش تا چه پیش خواهد آمد
با تو نیستم
با خودم هستم
***
ای دوست
بروز زلزله ناممکن نیست
سنگ بنای خانه ات را به شکلی بگذار
"که از باد و باران نیابد گزند"
با تو نیستم
با خودم هستم


با تونیستم ، با خودم هستم - قسمت سوم

جوجه ای در آشیانه
گُلی در جزیره
ستاره ای در کهکشان.
□
با پیشانی بلندت به جِرمی اندیشیدی
که در پوسته می‌رُست
تا باغچه را
به نغمه
سرشار کند
همچنان که عصاره‌ی خاک
از دهلیزِ ساقه می‌گذشت
تا چشم‌اندازِ تابستانه را
به رنگی دیگر
بیاراید
بر جزیره ای که می‌گذرد
با گردشِ تپنده‌ی روزان و شبان
از برابرِ خورشیدی
که در خود
می‌سوزد.
□
تو میلاد را
دیگربار
در نظامِ قوانینش دوره می‌کنی،
و موریانه‌ی تاریک
تپش‌های زمانت را
می‌شمارد.
۹ آبانِ ۱۳۵۱



مجال

چه هنگام می‌زیسته‌ام؟
 کدام مجموعه‌ی پیوسته‌ی روزها و شبان را
                                                    من ــ
 


اگر این آفتاب
                هم آن مشعلِ کال است
                                             بی‌شبنم و بی‌شفق
 که نخستین سحرگاهِ جهان را آزموده است.
 
 
 
چه هنگام می‌زیسته‌ام،
 کدام بالیدن و کاستن را
                             من
 که آسمانِ خودم
 چترِ سرم نیست؟ ــ
 
 
 
آسمانی از فیروزه نیشابور
 با رگه‌های سبزِ شاخساران،
 همچون فریادِ واژگونِ جنگلی
                                  در دریاچه‌یی،
 آزاد و رَها
 همچون آینه‌یی
                  که تکثیرت می‌کند.
 
 
 
□
 
 
 
بگذار
      آفتابِ من
                پیرهنم باشد
 و آسمانِ من
                آن کهنه‌کرباسِ بی‌رنگ.
 
 
 
بگذار
 بر زمینِ خود بایستم
 بر خاکی از بُراده‌ی‌ الماس و رعشه‌ی‌ درد.
 
 
 
بگذار سرزمینم را
                    زیرِ پای خود احساس کنم
 و صدای رویشِ خود را بشنوم:
 رُپ‌رُپه‌ی طبل‌های خون را
                              در چیتگر
 و نعره‌ی ببرهای عاشق را
                                در دیلمان.
 
 
 
وگرنه چه هنگام می‌زیسته‌ام؟
 کدام مجموعه‌ی پیوسته‌ی روزها و شبان را من؟
 
 
احمد شاملو 

۱۵ اسفندِ ۱۳۵۶
 پرینستون


Javad Sharifian

Popular tracks