ما سرخوشانِ مست دل از دست داده‌ایم
همرازِ عشق و همنفسِ جام باده‌ایم

بر ما بسی کمانِ ملامت کشیده‌اند
تا کارِ خود ز ابرویِ جانان گشاده‌ایم

ای گل تو دوش داغِ صبوحی کشیده‌ای
ما آن شقایقیم که با داغ زاده‌ایم

پیرِ مغان ز توبۀ ما گر ملول شد
گو باده صاف کن که به عذر ایستاده‌ایم

کار از تو می‌رود، مددی ای دلیلِ راه
کانصاف می‌دهیم و ز راه اوفتاده‌ایم

چون لاله می مبین و قدح در میانِ کار
این داغ بین که بر دلِ خونین نهاده‌ایم

گفتی که حافظ این همه رنگ و خیال چیست
نقشِ غلط مبین که همان لوحِ ساده‌ایم

سیما بینا-سرخوشان مست

آوای لطیف زنده یاد روشنک در گلهای رنگارنگ شماره 239


کم کم آید از چمن بوی بهار 
گشت دور جام لعل خوشگوار

نرم نرمک عطر افشاند نسیم
 اندک اندک گل دمد بر شاخسار

مرغک عاشق به صد شور و نوا 
بر کشد از دل نوای یار یار

گر تو را در دل غمی باشد بزرگ 
در بیابان فراموشی سپار

روز نو کن عشق نو کن می کهن
 چند نالیدن زدست روزگار

شاعر ناشناس



Booye bahaar


آوای گرم زنده یاد روشنک در گلهای رنگارنگ شماره 239

کم کم آید از چمن بوی بهار 
گشت دور جام لعل خوشگوار

نرم نرمک عطر افشاند نسیم
 اندک اندک گل دمد بر شاخسار

مرغک عاشق به صد شور و نوا 
بر کشد از دل نوای یار یار

گر تو را در دل غمی باشد بزرگ 
در بیابان فراموشی سپار

روز نو کن عشق نو کن می کهن
 چند نالیدن زدست روزگار

شاعر ناشناس


Booy-e-Bahaar

( هجرانی ( چه هنگام  می زیسته ام


((( به آرامي حضور كرم ابريشم )))

آه ه ه ه ه
نبايد
سكوت
اين همه
طولاني مي شد
يا به قدري كه شكوفه درخت سيب براي به ميوه رسيدن به
خستگي بنشيند
يا كوچك آن قدر
كه زير پا گم
تا دوباره براي هميشه به دنبالش بگردي
آه ه ه ه ه
***
آه ه ه ه ه
هزار آه براي شكوفه هاي صورتي سيب كه رنگ قهوه اي خاك را
به خود گرفته اند
هزار آه تا شكوفه هاي صورتي
به شاخه درختي اما خسته
به خستگي افتاده ام امشب
آه ه ه ه ه
***
بيا بيابان را براي هم و براي هميشه قسمت كنيم
خاري براي پاي من
خاري به دست تو
دستت چه قدر كوچك و دلم چه قدر بزرگ
ميان اين بيابان غريب افتاده
آه ه ه ه ه
مگذار سر بخورم
بر اين سرسرا
چه سرسراي بزرگ كوچكي ست
آه ه ه ه ه
الفباي عشق را چرا چنين به تعجيل خراب مي كني
از اين ستاره به آسودگي فرار كن
اما ستاره مقصدت را قبلا روي شيشه پنجره نقاشي كن
***
آه ه ه ه ه
سكوت نبايد اين همه طولاني باشد
يا شكوفه درخت سيب براي به ميوه رسيدن به خستگي نشسته
باشد
يا به قدري كوچك كه زير پا گم
تا دوباره به دنبالش بگردي
آه ه ه ه ه
***
تمام احساسم به چرخش افتاده
تمام احساسم با رقصي غريب در پرواز است
شايد تمام دنياست كه مي چرخد
روبه روي مني كه پايم بسته ست
مثل اينكه تمام نمي شود اين رويا
يا بايد به قهقهه اي طولاني سكوت را بشكنم تا تمام سنگريزه ها
باورم كنند
آسمان و زمين و حتي كرم كوچك ابريشم
آه ه ه ه ه
تمام شب مي چرخد
و باز مثل اينكه تمام نمي شود اين رويا
براي اينكه رها شوم
زير پايم را خالي كن
تا به كهكشان ديگري بيفتم

جواد شریفیان - آذرماه 79


به آرامي حضور كرم ابريشم


((( پرتقال، درس كلاس اول )))

- به مناسبت آغاز سال تحصیلی -

دندان شيريم / درد مي كند
مادر دندان ندارد
مادر آش دوست دارد
من شير دوست دارم
مادر مرا شير مي داد
شير مادر هنوز مرا سير مي كند
هنوز ديو بدجنس قصه
پري دريائي را اسير مي كند

***
آسمان آبي است
آسمان آبي / خيلي بزرگ است
من در زير آسمان آبي
خيلي تنها هستم

اگر بزرگ شدم
با پول قلكم
آسمان كوچكتري / براي خودم مي خرم

***
گلابي / خيلي قشنگ است
پرتقال / خيلي نارنجي است
من توپ ندارم
من پرتقال ندارم
من توپ را خيلي دوست دارم

مادرم مي گويد
پرتقال خيلي گران است
مادرم نمي داند / پرتقال ويتامين دارد
آموزگار / خيلي مي داند

اگر بزرگ شدم 
آموزگار مي شوم
و براي اينكه شاگردانم ناراحت نشوند
به حرف ’’پ ‘‘ كه رسيدم مي گويم:
پرتقال / هيچ چيز خوبي نيست

***
آموزگار مي گويد:
دست بايد / پاكيزه باشد
لباس بايد / نو باشد
من لباس نو را / خيلي دوست دارم
من به بابا مي گويم / همين فردا
لباس قشنگي از اداره برايم بياورد

***
من اداره را دوست دارم
من بابا را دوست دارم
من مادر را / دعوا نمي كنم
من آش ديشب را / دوست ندارم
اما دوباره امشب / آش ديشب را مي خورم

با من دعوا نكن
از دعوا / زبانم بند مي رود
من هيچوقت دعوا نمي كنم
فقط با دعوا / دعوا مي كنم

***
به مادرم گفتم :
يواش / دوستم بدار
اگر بعضي موقع ها دوستم بداري
هميشه فكر مي كنم / دوستم بداري

به خواهرم گفتم :
كاري نكن كه گريه كنم
من هميشه زود گريه ام مي گيرد

آموزگار گفت:
براي حفس سلامتي / هر روز پرتقال بخوريد

فردا و پس فردا
اگر مرا دعوا نكنند
ديگر / هيچوقت به مدرسه نمي روم
براي اينكه هيچكس نداند
من هر روز / غذاي نيمروز ندارم

خواهش مي كنم / به هيچكس نگو
ديشب كفتري بخوابم آمد
كفتري كه مرا بر بال خود نشاند
و تا پايان داستان ‹‹داستان بي پايان›› برد

*** 
من
درس كلاس اول را
تا به آخر / ياد گرفته ام
چرا كسي به من ‹‹آفرين›› نمي گويد؟
چرا / ديروز كه عيد بود
كسي سبدي پر از شيريني و پرتقال / پشت پنجره نگذاشت؟

چرا تو كه بابايم هستي
كاغذي به دستم نمي دهي
تا بر سفيديش 
پرنده اي را / درخت سيبي را / و پرتقال نارنجي رنگي را
در وسط يك آسمان آبی / نقاشي كنم؟

*** 
آموزگار گفت:
درس امروز « دايره » است
مادر / براي فريب دادنم گفت: « آفرين »

بابا مي گويد:
سر و صدا نكن
من به مادر مي گويم: / مرا دعوا نكن

به دوستم مي گويم: / فردا بيا كنار پنجره
كنار پنجره اي / با چهار زاويه راست
« هزار» را تازه ياد گرفته ام

هزار بار مي گويم
اگر فردا كنار پنجره بيائي
دايره اي نارنجي / ميان آسمان نشانت مي دهم

دايره نارنجي رنگي كه
هر وقت نگاهش مي كنم
طعم شيرين « پرتقال » را / زير زبانم / حس مي كنم

جواد شریفیان بهمن 70

- از کتاب ستاره های عاشق -

 ار آلبوم « ستاره های عاشق » با صدای خانم منصوره منظری حصار 

پرتقال، درس کلاس اول

ای یوسف  خوشنام ما

پریشان سنبلان

دیری‌ست تا سوزِ غریبِ مهاجم
پا سست کرده است،
و اکنون
یالِ بلند یابویی تنها
که در خلنگزارِ تیره
به فریادِ مرغی تنها
گوش می‌جُنباند
جز از نسیمِ مهربانِ ولایت
آشفته نمی‌شود.
من این را می‌دانم، برادران!
من این را می‌بینم
هر چند
میانِ من و خلنگزارانِ خاموش
اکنون
بناهای آسمان‌سای است و
درّه‌های غریو
که گیاه و پرنده
در آن
رویش و پروازِ حسرت است.
□
بر آسمان
اما
سرودی بلند می‌گذرد
با دنباله‌ی طنین‌اش، برادران!
من این‌جا پا سفت کرده‌ام که همین را بگویم
اگر چند
دور از آن جای که می‌باید باشم
زندانیِ سرکشِ جانِ خویشم و
بی من
آفتاب
بر شالیزارانِ دره‌ی زیراب
غریب و دلشکسته می‌گذرد.
□
بر آسمان سرودی بلند می‌گذرد
با دنباله‌ی طنین‌اش، برادران!
من این‌جا مانده‌ام از اصلِ خود به دور
که همین را بگویم؛
و بدین رسالت
دیری‌ست
تا مرگ را
فریفته‌ام.
بر آسمان
سرودی بلند می‌گذرد.
۳۱ شهریورِ ۱۳۵۱

بر آسمان 
سرودی بلند می گذرد 


غریبانه

دیری‌ست تا سوزِ غریبِ مهاجم
پا سست کرده است،
و اکنون
یالِ بلند یابویی تنها
که در خلنگزارِ تیره
به فریادِ مرغی تنها
گوش می‌جُنباند
جز از نسیمِ مهربانِ ولایت
آشفته نمی‌شود.
من این را می‌دانم، برادران!
من این را می‌بینم
هر چند
میانِ من و خلنگزارانِ خاموش
اکنون
بناهای آسمان‌سای است و
درّه‌های غریو
که گیاه و پرنده
در آن
رویش و پروازِ حسرت است.
□
بر آسمان
اما
سرودی بلند می‌گذرد
با دنباله‌ی طنین‌اش، برادران!
من این‌جا پا سفت کرده‌ام که همین را بگویم
اگر چند
دور از آن جای که می‌باید باشم
زندانیِ سرکشِ جانِ خویشم و
بی من
آفتاب
بر شالیزارانِ دره‌ی زیراب
غریب و دلشکسته می‌گذرد.
□
بر آسمان سرودی بلند می‌گذرد
با دنباله‌ی طنین‌اش، برادران!
من این‌جا مانده‌ام از اصلِ خود به دور
که همین را بگویم؛
و بدین رسالت
دیری‌ست
تا مرگ را
فریفته‌ام.
بر آسمان
سرودی بلند می‌گذرد.

۳۱ شهریورِ ۱۳۵۱


آه اگر آزادی سرودی می‌خواند
کوچک
همچون گلوگاهِ پرنده‌یی،
هیچ‌کجا دیواری فروریخته بر جای نمی‌ماند.
سالیانِ بسیار نمی‌بایست
دریافتن را
که هر ویرانه نشانی از غیابِ انسانی‌ست
که حضورِ انسان
آبادانی‌ست.
□
همچون زخمی
همه عُمر
خونابه چکنده
همچون زخمی
همه عُمر
به دردی خشک تپنده،
به نعره‌یی
چشم بر جهان گشوده
به نفرتی
از خود شونده، ــ
غیابِ بزرگ چنین بود
سرگذشتِ ویرانه چنین بود.
□
آه اگر آزادی سرودی می‌خواند
کوچک
کوچک‌تر حتا
از گلوگاهِ یکی پرنده!

احمد شاملو

دیِ ۱۳۵۵


ترانه بزرگترین آرزو

پس آه واره یی چالاک
بر خاک
جنبید
تا زمین ِ خسته به سنگینی نفسی بکرد
سخت
سرد

***

چشمه های روشن
بر کوه ساران جاری شد .
و سیاهی ِ عطشان ِ شب آرام یافت .
و آن چیزها همه
که از آن پیش
مرگ را
در گودنای خواب
تجربه یی می کردند
تند و دَم دَمی
حیات را به احتیاط
محکی زدند

***

پس به ناگاهان همه با هم بر آغازیدند
و آفتاب
برآمد
و مُرده گان
به بوی حیات
از بی نیازی های خویشتن آواره شدند
***

شهر
هراسان
از خواب آشفته ی خویش
بر آمد
و تکاپوی سیری ناپذیر ِ انباشتن را
از سر گرفت
***

انباشتن و
هر چه بیش انباشتن
آری
که دست ِ تهی را
تنها
بر سر می توان کوفت

***

و خورشید لحظه یی سوزان است ،
مغرور و گریزپای
لحظه ی مکرر ِ سوزانی ست
از همیشه
و در آن دَم که می پنداری
بر ساحل ِ جاودانه گی پا بر خاک نهاده ای
این تنگ چشم
از همه وقتی پا در گریزتر است


پس آهواره ای چالاک

تصنیف « موسم گل» با صدای زیبای قمرالملوک وزیری 

موسم گل

ترانۀ « موسم گل » با صدای جاودانۀ  قمر الملک وزیری 

((( شبانه )))

یله

بر نازکای چمن

رها شده باشی

پا در خنکای شوخ چشمه ای

                                            و زنجره

زنجیره ی بلورین صدایش را ببافد 

                                            در تجرد شب

واپسین وحشت جانت

ناآگاهی از سر نوشت ستاره باشد

غم سنگینت

تلخی ساقه ی علفی که به دندان می فشری

همچون حبابی نا پایدار

تصویر کامل گنبد آسمان باشی

و روئینه

به جادویی که اسفندیار

مسیر سوزان شهابی

خط رحیل به چشمت زند

                                       و ایمن ترین کنج گمانت

به خیال سست یکی تلنگر

آبگینه ی عمرت

خاموش

در هم شکند.


 شاملو



javadsharifian

Popular tracks