وطن! وطن!
نظر فکن به من که من
به هر کجا، غریب‌وار، که زیر آسمان دیگری، غنوده‌ام
همیشه با تو بوده‌ام،
همیشه با تو بوده‌ام، همیشه با تو بوده‌ام
---
اگر که حال پرسی ام، تو نیک میشناسی ‌ام
من از درون غصه ‌ها و قصه‌ ها برآمدم
---
حکایت هزار شاه با گدا
حدیث عشق ناتمام آن شبان به دختر سیاه چشم کدخدا
ز پشت دود کشت‌های سوخته درون کومه های سیاه
ز پیش شعله‌های کوره‌ها و کارگاه
تنم ز رنج، عطر و بو گرفته است
رخم به سیلی زمانه خو گرفته است
اگر چه در نگاه اعتنای کس نبوده‌ام
یکی ز چهره‌های بی‌شمار توده‌ام
---
چه غمگنانه سال‌ ها که بال ها زدم به روی بحر بی‌کناره‌ات
که در خروش آمدی، به جنب و جوش آمدی
به جنب و جوش آمدی
---
به اوج رفت موج های تو
که یاد باد اوج های تو

در آن میان که جز خطر نبود
مرا به تخته‌پاره‌ها نظر نبود
نبودم از کسان که رنگ و آب دل ربودشان
به گودهای هول
بسی صدف گشوده‌ام
گهر ز کام مرگ در ربوده‌ام
بدان امید تا که تو دهان و دست را رها کنی
دری ز عشق بر بهشت این زمین دل فسرده واکنی
به بند مانده‌ام شکنجه دیده‌ام
سپیده هر سپیده جان سپرده‌ام
هزار تهمت و دروغ و ناروا شنوده‌ام
اگر تو پوششی پلید یافتی
ستایش من از پلید پیرهن نبود
نه جامه، جان پاک انقلاب را ستوده‌ام
---
کنون گر ز خنجری، میان کتف خسته‌ام
اگر که ایستاده‌ام و یا ز پا فتاده‌ام
برای تو، به راه تو، شکسته‌ام
برای تو، به راه تو، شکسته‌ام
---
اگر میان سنگ‌های آسیا چو دانه‌های سوده‌ام
ولی هنوز گندمم غذا و قوت مردمم
همانم آن یگانه‌ای که بوده‌ام
---
سپاه عشق در پی است
 شرار و شور کار ساز با وی است

دریچه‌های قلب باز کن
 سرود شب شکاف آن
 ز چار سوی این جهان
---
کنون به گوش می ‌رسد
کنون به گوش می رسد
من این سرود ناشنیده را، به خون خود سروده‌ام

نبود و بود برزگر را چه باک اگر برآید از زمین
هر آنچ او به سالیان فشانده یا نشانده است
---

وطن! وطن! تو سبز جاودان بمان

 که من،
پرنده‌ای مهاجرم، که از فراز باغ با صفای تو
به دوردست مه گرفته پر گشوده‌ام

وطن! وطن! وطن! وطن!
 تو سبز جاودان بمان
تو سبز جاودان بمان


تصنیف وطن همایون شجریان

ساخته زنده یاد پرویز مشکاتیان با صدای استاد شجریان
-----------------------------------------------------------
همراه شو عزیز، همراه شو عزیز 
تنها نمان به درد، کاین درد مشترک 
هرگز جدا جدا، درمان نمی شود 

دشوار زندگی، هرگز برای ما 
دشوار زندگی، هرگز برای ما 
بی رزم مشترک، آسان نمی شود 

تنها نمان به درد، همراه شو عزیز 
همرا شو، همراه شو 
همراه شو عزیز 
همراه شو عزیز 
تنها نمان به درد، کاین درد مشترک 
هرگز جدا جدا، درمان نمی شود 

دشوار زندگی، هرگز برای ما 
دشوار زندگی، هرگز برای ما 
بی رزم مشترک، آسان نمی شود



همراه شو عزیز

در آستانه  با صدای احمد شاملو:بايد اِستاد و فرود آمد
بر آستان ِ دری که کوبه ندارد،
 

چرا که اگر به‌گاه آمده‌باشي دربان به انتظار ِ توست و
  	 
  	اگر بي‌گاه
 
به درکوفتن‌ات پاسخي نمي‌آيد.
 

 
کوتاه است در،
پس آن به که فروتن باشي.
 

آيينه‌يي نيک‌پرداخته تواني بود
  	 
  	آن‌جا
 
تا آراسته‌گي را
 

پيش از درآمدن
  	 
  	در خود نظری کني
 
هرچند که غلغله‌ی آن سوی در زاده‌ی توهم ِ توست نه انبوهي‌ ِ
مهمانان،
 

که آن‌جا
  	 
  	تو را
  	 
  	کسي به انتظار نيست.
 
که آن‌جا
  	 
  	جنبش شايد،
  	 
  	اما جُمَنده‌يي در کار نيست:
 
نه ارواح و نه اشباح و نه قديسان ِ کافورينه به کف
نه عفريتان ِ آتشين‌گاوسر به مشت
نه شيطان ِ بُهتان‌خورده با کلاه بوقي‌ منگوله‌دارش
نه ملغمه‌ی بي‌قانون ِ مطلق‌های مُتنافي. ــ
 

تنها تو
  	 
  	آن‌جا موجوديت ِ مطلقي،
 
موجوديت ِ محض،
چرا که در غياب ِ خود ادامه مي‌يابي و غياب‌ات
حضور ِ قاطع ِ اعجاز است.
گذارت از آستانه‌ی ناگزير
فروچکيدن قطره‌ قطراني‌ست در نامتناهي‌ ظلمات:
 

«ــ دريغا
  	 
  	ای‌کاش ای‌کاش
  	 
  	قضاوتي قضاوتي قضاوتي
 
درکار درکار درکار
مي‌بود!» ــ
شايد اگرت توان ِ شنفتن بود
پژواک ِ آواز ِ فروچکيدن ِ خود را در تالار ِ خاموش ِ کهکشان‌های ِ
بي‌خورشيدــ
 

چون هُرَّست ِ آوار ِ دريغ
  	 
  	مي‌شنيدی:
 
«ــ کاش‌کي کاش‌کي
  	 
  	داوری داوری داوری
 
درکار درکار درکار درکار...»
اما داوری آن سوی در نشسته است، بي‌ردای شوم ِ قاضيان.
ذات‌اش درايت و انصاف
هياءت‌اش زمان. ــ
و خاطره‌ات تا جاودان ِ جاويدان در گذرگاه ِ ادوار داوری خواهد شد.
 

 
□
 

 
بدرود!
بدرود! (چنين گويد بامداد ِ شاعر:)
رقصان مي‌گذرم از آستانه‌ی اجبار
شادمانه و شاکر.
 

 
از بيرون به درون آمدم:
 

از منظر
  	 
  	به نظّاره به ناظر. ــ
 
نه به هياءت ِ گياهي نه به هياءت ِ پروانه‌يي نه به هياءت ِ سنگي نه به هياءت ِ
برکه‌يي، ــ
 

من به هياءت ِ «ما» زاده شدم
  	 
  	به هياءت ِ پُرشکوه ِ انسان
 
تا در بهار ِ گياه به تماشای رنگين‌کمان ِ پروانه بنشينم
غرور ِ کوه را دريابم و هيبت ِ دريا را بشنوم
تا شريطه‌ی خود را بشناسم و جهان را به قدر ِ همت و فرصت ِ
خويش معنا دهم
 

 
که کارستاني ازاين‌دست
 

از توان ِ درخت و پرنده و صخره و آبشار
  	 
  	بيرون است.
 

 
انسان زاده شدن تجسّد ِ وظيفه بود:
توان ِ دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن
توان ِ شنفتن
توان ِ ديدن و گفتن
توان ِ اندُه‌گين و شادمان‌شدن
توان ِ خنديدن به وسعت ِ دل، توان ِ گريستن از سُويدای جان
توان ِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاع ِ شُکوه‌ناک ِ فروتني
توان ِ جليل ِ به دوش بردن ِ بار ِ امانت
و توان ِ غم‌ناک ِ تحمل ِ تنهايي
تنهايي
تنهايي
تنهايي عريان.
 

 
انسان
دشواری وظيفه است.
 

 
□
 

 
دستان ِ بسته‌ام آزاد نبود تا هر چشم‌انداز را به جان دربرکشم
هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده
هر بَدر ِ کامل و هر پَگاه ِ ديگر
هر قلّه و هر درخت و هر انسان ِ ديگر را.
 

 
رخصت ِ زيستن را دست‌بسته دهان‌بسته گذشتم دست و دهان بسته
گذشتيم
 

و منظر ِ جهان را
 
تنها
از رخنه‌ی تنگ‌چشمي‌ حصار ِ شرارت ديديم و
 
اکنون
آنک دَر ِ کوتاه ِ بي‌کوبه در برابر و
آنک اشارت ِ دربان ِ منتظر! ــ
 

 
دالان ِ تنگي را که درنوشته‌ام
 

به وداع
  	 
  	فراپُشت مي‌نگرم:
 

 
فرصت کوتاه بود و سفر جان‌کاه بود
اما يگانه بود و هيچ کم نداشت.
 

 
به جان منت پذيرم و حق گزارم!
(چنين گفت بامداد ِ خسته.)

Dar_ Astaneh_ Ahmad_ Shamloo

تصنيف جديد و شورانگيز استاد محمدرضا شجريان با آهنگي از کيوان ساکت

Shajarian - Ey Shadie Azadi

يادم آمد

شوق روزگار كودكي

مستي بهار كودكي

يادم آمد

آن همه صفاي دل كه بود

خفته در كنار كودكي

رنگ گل جمال ديگر در چمن داشت

آسمان جلال ديگر. پيش من داشت.

شور و حال كودكي برنگردد دريغا

قيل و قال كودكي بر نگردد دريغا!!

به چشم من همه رنگي فريبا بود

دل دور از حسد من شكيبا بود

نه مرا سوز سينه بود

به دلم جاي كينه بود

شور و حال كودكي برنگردد دريغا

قيل و قال كودكي برنگردد دريغا

روز و شب دعاي من بوده با خداي من

كز كرم كند حاجتم روا

آنچه مانده از عمر من به جا

گيرد و پس دهد به من دمي

مستي كودكانه مرا

شور و حال كودكي برنگردد دريغا

قيل و قال كودكي برنگردد دريغا!!



یادگار کودکی - علیرضا افتخاری

اجرای زیبای شعر کوچه سروده فریدون مشیری توسط بیژن بیژنی در آستانه پنجاهمین سال سرایش این عاشقانه....
کوچه                                                                                                                            
  
بی تو، مهتاب‌شبی، باز از آن كوچه گذشتم، 
همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم، 
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم، 
شدم آن عاشق دیوانه كه بودم.
  
در نهانخانۀ جانم، گل یاد تو، درخشید 
باغ صد خاطره خندید، 
عطر صد خاطره پیچید:
  
یادم آمد كه شبی باهم از آن كوچه گذشتیم 
پر گشودیم و در آن خلوت دل‌خواسته گشتیم 
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.
  
تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت. 
من همه، محو تماشای نگاهت.
  
آسمان صاف و شب آرام 
بخت خندان و زمان رام 
خوشۀ ماه فروریخته در آب 
شاخه‌ها  دست برآورده به مهتاب 
شب و صحرا و گل و سنگ 
همه دل داده به آواز شباهنگ                                                                                                                                
  
یادم آید، تو به من گفتی: 
ـ «از این عشق حذر كن! 
لحظه‌ای چند بر این آب نظر كن، 
آب، آیینۀ عشق گذران است، 
تو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران است، 
باش فردا، كه دلت با دگران است! 
تا فراموش كنی، چندی از این شهر سفر كن!» 
  
با تو گفتم:‌ «حذر از عشق!؟ - ندانم 
سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم، 
نتوانم! 
  
روز اول، كه دل من به تمنای تو پر زد،
چون كبوتر، لب بام تو نشستم 
تو به من سنگ زدی، من نه رمیدم، نه گسستم . . .»

باز گفتم كه : «تو صیادی و من آهوی دشتم 
تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم 
حذر از عشق ندانم، نتوانم!» 
  
اشكی از شاخه فرو ریخت 
مرغ شب، نالۀ تلخی زد و بگریخت . . . 
  
اشک در چشم تو لرزید، 
ماه بر عشق تو خندید! 
  
یادم آید كه: دگر از تو جوابی نشنیدم 
پای در دامن اندوه كشیدم. 
نگسستم، نرمیدم. 
  
رفت در ظلمت غم، آن شب و شب‌های دگر هم، 
نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم، 
نه کُنی دیگر از آن كوچه گذر هم . . . 

بی تو، اما، به چه حالی من از آن كوچه گذشتم!


کوچه سروده فریدون مشیری --  بیژن بیژنی

Do Not Take Another Man's Wife - Zbigniew Preisner 

خاک مهر آیین از سالار عقیلی- آهنگ ساخته شده بدون استفاده از سازهای موسیقی

خاک مهر آیین



  
من از جهانی دگرم من از جهانی دگرم             ساقـی از ایـن عالـم واهی رهـایـم کـن 
  
رهـــــایـــــــــم کـــــن 
  
نمـی خواهـــم در ایـــن عــالـم بمـــانم             بیا از این تـن آلوده و غمگین جدایم کـن 
  
جــــدایـــــــــم کـــــن 
  
تـو را اینجـا بـه صدهـا رنگ مـی جوینـد             تــو را بـا حیلــه و نیــرنـگ مـی جـوینــد 
تـو را با نیـزه هــا در جنگ مــی جوینـد              تــو را اینجا بـه گرد سنگ مـی جـوینــد 
تـو جــــــان مـــــی بخشـــی و اینجـــــا             بـــه فتـــوای تــو می گیرنـد جــان از مــا 
نمیدانم کی ام من نمیدانم کی ام من              آدمــم روحـم خـدایـم یــا کــه شیطانـم 
  
تو با خود آشنایم کن 
  
اگــــــــــر روح خـــــداونــــــدی               دمیده در روان آدم و حواست 
پس ای مردم خـدا اینجاست               خـدا در قـلب انسان هـاست 
بـه خـود آی تــا کـه دریــابــی               خـدا در خـویشتـن پیـداسـت 
  
همای از دست ایــن عـالـم 
پر پرواز خود بگشود و در خورشید و آتش سوخت 
خداوندا بسوزانم همایم کن 
  
نمـی خواهـــم در ایـــن عــالـم بمـــانم             بیا از این تـن آلوده و غمگین جدایم کـن 
  
جــــدایـــــــــم کـــــن 
  
مـن از جهانی دگـرم 


kittyjoon

Popular tracks