--اجرای خصوصی شجریان و مجید درخشانی در بیات اصفهان
سال ۱۳۶۷
غزل زیبای سعدی:

خبرت خرابتر کرد جراحت جدایی
چو خیال آب روشن که به تشنگان نمایی
تو چه ارمغانی آری که به دوستان فرستی
چه از این به ارمغانی که تو خویشتن بیایی
بشدی و دل ببردی و به دست غم سپردی
شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی
دل خویش را بگفتم چو تو دوست می‌گرفتم
نه عجب که خوبرویان بکنند بی‌وفایی
تو جفای خود بکردی و نه من نمی‌توانم
که جفا کنم ولیکن نه تو لایق جفایی
چه کنند اگر تحمل نکنند زیردستان
تو هر آن ستم که خواهی بکنی که پادشایی
سخنی که با تو دارم به نسیم صبح گفتم
دگری نمی‌شناسم تو ببر که آشنایی
من از آن گذشتم ای یار که بشنوم نصیحت
برو ای فقیه و با ما مفروش پارسایی
تو که گفته‌ای تأمل نکنم جمال خوبان
بکنی اگر چو سعدی نظری بیازمایی
در چشم بامدادان به بهشت برگشودن
نه چنان لطیف باشد که به دوست برگشایی

جراحتِ جدایی

محمدرضا لطفی | بیات اصفهان

و من   خاموش و بی‌خویش با خلوتِ ایوانِ چوبین بیگانه می‌شدم.

روشنی زیادم چیز جالبی نیست ؛ آدم همه چیزو می‌بینه و همه اونو می‌بینن . توی تاریکی آدم می‌تونه خیال کنه که چیزی ، جایی ، کسی منتظرشه

شب‌های روشن

ای از شراب غفلت مست و خراب مانده
با سایه خو گرفته وز آفتاب مانده

روزی که بازخواهد از جان و دل امانت
هم دل تباه بینی هم جان خراب مانده

آنجا که نقدها را ناقد عیار خواهد
مردانِ مرد بینی در اضطراب مانده

و آنجا که صادقان را از صدق باز پرسند
پیر و مرید بینی کاندر جواب مانده

ترسم که هیچ عاشق این راه را نبیند
وان ماه‌روی ما را رُخ در نقاب مانده

«عطار»

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست
تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست

اجزای وجودم همگی دوست گرفت
نامیست ز من بر من و باقی همه اوست

«مولوی»

رُخ در نقاب مانده - شهرام ناظری - آواز دیلمان، دشتی

امشب همه غم های عالم را خبر کن - سپیده رئیس سادات

(Barahani,Richtrer,Nikravesh,Amir Rework&Mashup)

معشوقِ جان‌ به‌ بهار‌ آغشته‌ی منی که موهای خیس‌ات را خدایان بر سینه‌ام می‌ریزند وَ
 مرا خواب می‌کنند
یک روزَمی که بوی شانه‌ی تو خواب می‌بَرَدَم
معشوقِ جان‌به‌بهار‌آغشته‌ی منی تو شانه بزن!
هنگامه‌ی منی
من دست‌های تو را با بوسه‌هایم تُک می‌زدم
من دست‌های تو را در چینه‌دان‌ام مخفی نگاه داشته‌ام
تو در گلوی من مخفی شدی
صبحانه‌ی پنهانی منی وقتی که نیستی
من چشم‌های تو را هم در چینه‌دانم مخفی نگاه داشته‌ام
نحرم کنند اگر همه می‌بینند که تو نگاهِ گلوگاهِ پنهانی ِ منی
آواز من از سینه‌ام که برمی‌خیزد از چینه‌دان‌ام قوت می‌گیرد
می‌خوانم می‌خوانم می‌خوانم تو خواندنِ منی
باران که می‌وزد سوی چشمان‌ام باران که می‌وزد باران که می‌وزد، تو شانه بزن! باران که می…
یک لحظه من خودم را گم می‌کنم نمی‌بینَمَم
اگر تو مرا نبینی من کیستم که ببینم؟ من نیستم که ببینم‌، نمی بینَمَم
معشوقِ جان‌به‌بهار‌آغشته‌ی منی اگر تو مرا نبینی من هم نمی بینَمَم
آهو که عور روی سینه من می‌افتد آهو که عور آهو که عور آهو که او، او او که آ اواو تو شانه بزن!
و بعد شیر آب را می افشاند بر ریش من و عور روی سینه‌ی من او او می‌افتد
و شیر می‌خورَد می‌گوید تو شیر بیشه‌ی بارانی ِمنی منی وَ می‌افتد
افتادن‌ای که مرا می‌افتد هنگامه‌ی منی! هنگامه‌ی منی -که مرا می‌افتد
آغشته‌ی منی معشوقِ جان‌به‌بهار‌آغشته‌ی منی تو شانه بزن!
اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانَمَم
می‌خوانم می‌خوانم می‌خوانم اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم می‌خوانم
خون‌ام را بلند می‌کنم به گلوگاه‌ام می‌خوانم خون‌ام را مثل آوازی می‌خوانم
نحرم کنند اگر همه می‌بینند که تو نگاهِ گلوگاهِ پنهانی ِ منی
اگر تو مرا نبینی اگر تو مرا نخوابانی، من هم نمی‌بینمم من هم نمی‌خوابانمم
زانو بزن بر سینه‌ام! تو شانه بزن!
پاهای تو چون فرق باز‌کرده از سر ِ زیبایی ِبه‌درون‌برگشته بر سینه‌ام تو شانه بزن زانو!
من پشت پاشنه‌هایت را چون میوه‌ی دوقلو می‌بوسم می‌بوسم
هر پای‌ات را در رختخواب عشق جداگانه می‌خوابانم بیدار می‌شوی می‌خوابانم
ببین! آری ببین تو مرا تا ته ببین! زیرا اگر تو مرا نبینی من هم نمی‌بینَمَم
با وسعتِ نگاهِ بر‌گشته‌ی به درون، به‌درون‌برگشته، تا ته ببین! تو شانه بزن!
اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم نمی‌بینمم اگر تو مرا حالا بیا تو شانه بزن زانو!
من هیچگاه نمی‌خوابم از هوش می‌روم
دیروز رفته بودم امروز هم از هوش می‌روم
افتادن‌ای که مرا می‌افتد هنگامه‌ی منی که می‌افتد معشوقِ جان‌به‌بهار‌آغشته‌ی منی، منی، منی که مرا می‌افتد
و می‌روم از هوش می منی اگر تو مرا تو شانه بزن زانو! منی از هوش می و

رضا براهنی

!از هوش می‌

من بسیار گریسته ام
 هنگام كه آسمان ابری است
 مرا نیت آن است
 كه از خانه بدون چتر بیرون باشم 
من بسیار زیسته ام
 اما اكنون مراد من است
 كه از این پنجره برای باری 
جهان را آغشته به شكوفه های گیلاس بی هراس
 بی محابا ببینم

 احمدرضا احمدی

من بسیار گریسته ام /شعر و صدای ِاحمد رضا احمدی



دلم کپک زده، آه
که سطري بنويسم از تنگي دل،
همچون مهتاب‌زده‌يي از قبيله‌ي آرش بر چکاد صخره‌يي
زِه جان کشيده تا بن گوش
به رها کردن فرياد آخرين.

کاش دلتنگي نيز نام کوچکي مي‌داشت
تا به جانش مي‌خواندي:
نام کوچکي
تا به مهر آوازش مي‌دادي،
همچون مرگ
که نام کوچکِ زندگي‌ست
و بر سکّوبِ وداع‌اش به زبان مي‌آوري
هنگامي که قطاربان
آخرين سوتش را بدمد
و فانوسِ سبز
به تکان درآيد:
نامي به کوتاهيِ‌ آهي
که در غوغاي آهنگين غلتيدن سنگين پولاد بر پولاد
به لب‌جنبه‌يي بدل مي‌شود:
به کلامي گفته و ناشنيده انگاشته
يا ناگفته‌يي شنيده پنداشته.

سطري
شَطري
شعري
نجوايي يا فريادي گلودر
که به گوشي برسد يا نرسد
و مخاطبي بشنود يا نشنود
و کسي دريابد يا نه
که «چرا فرياد؟»
يا «با چه مايه از نياز؟»
و کسي دريابد يا نه
که «مفهومي بود اين يا مصداقي؟
صوت‌واژه‌يي بود اين در آستانه‌ي زايشي يا فرسايشي؟
ناله‌ي مرگي بود اين يا ميلادي؟
فرمانِ رحيل قبيله‌مردي بود اين يا نامردي؟
خاني که به وادي برکت راه مي‌نمايد
يا خائني که به کج‌راهه‌ي نامرادي مي‌کشاند؟»

و چه بر جاي مي‌مانَد آنگاه
که پيکان فرياد
از چلّه
رها شود؟ ــ:

نيازي ارضا شده؟
پرتابه‌يي
به در از خويش
يا زخمي ديگر
به آماج خويشتن؟

و بگو با من بگو با من:
که مي‌شنود
و تازه
چه تفسير مي‌کند؟


شاملو، یک مایه در دو مقام ، مدایح بی صله

ارغوان می‌بینی؟
به تماشاگه ویرانی ما آمده‌اند
مانده‌ایم تا ببینیم نبودن را
آخر قصه شنودن را
پشت این پنجره‌ی بسته هنوز
عطر آواز بنان مانده است
شهریار اینجا
شعر نقاشش را خوانده است
آن شب افشاری
با کسایی و قوامی و ادیب
تا قرایی و فرود
وان درآمد از اوج
شجریان،لطفی
چه شبی بود، دریغ
‌
‌
شعر و صدای هوشنگ ابتهاج
‌

شاملو، یک مایه در دو مقام ، مدایح بی صله

kmrn

Recent comments

bahram khajemalek

Related tracks