Name: معزوفة زرد ملیجه بآلة "الناي" جمشید عندلیبی by l| لحنُ كَاهِن |l
Duration: 3 min 23 s
Description: زرد مليجه من تأليف عازف الكمان ابو الحسن صبا ١٩٠٢-١٩٥٧م

محمد رضا شجریان- گریه ی بید.MP3

His radif is considered to be the main source of contemporary Persian classical music as taught in conservatories and universities in Iran.

Synopsis of his life 
Mirzá Abdollah received his first musical instruction from his older brother Mirzá Hasan. He, in turn, taught tar to his younger brother, Mirzá Hossein Gholi, until he became old enough to study with Gholam Hossein. Despite Gholam Hossein’s unwillingness to teach, the two younger brothers were eager to learn to the point that they would secretly sit outside the door when their cousin was playing in order to learn the melodies. Their mother finally persuaded Gholam Hossein to teach them. They subsequently were to become the successors of Ali Akbar Farahani and Gholam Hossein.

Mirza Abdollah learned music only with great effort and difficulty because of the secretive manner of the musicians of his time, and their jealousy of their skills. As a result, he resolved that whatever music he heard he would learn well, that he would memorize the dastgahs completely and without error, and that whatever he learned he would teach freely to his own students so that Persian music would be passed on to future generations. He eventually became a musician at the court of Nasiru’d-Din Shah and remained such until his death in 1918.

Notable students 
Seyyed Hossein Khalifih 
Dr. Mihdi Sulhi 
Mihdi Gholi Hidayat 
Esmail Ghahremani 
Ali Naqi Vaziri 
Abolhasan Saba 
Haji Aqa Muhammad Irani Mujarrad

Notability as a musician 
Mirza Abdollah’s contribution to Persian music is so important that Haji Aqa Muhammad Irani Mujarrad referred to him as the book of Persian music. Music was Mirzá Abdollah’s life profession, and he became an important musician in the court of Nasiru’d-Din Shah. He organized the classical radif, some say with the help of Seyyed Ahmad. Tsuge states that: “The radif which we practice today in Iran (or rather Tehran) is generally known as the one of the Mirzá Abdollah school.”

His open and generous nature, and his willingness to teach, transformed the image of music from a secret and jealously guarded tradition to an art available to all who desired to participate in its performance, expansion and development.

Origin of his title 
Ahmad Ibadi, one of Mirzá Abdollah's sons, related a story of how his father was given the title Mirzá. One day in one of the buildings of the palace of the shah, some courtiers were eating lunch. After lunch they played ás, a card game. Mirzá Abdollah sat and played the setar for himself. Nasiru’d-Din Shah could not sleep and came into the garden. He went over to that building and heard the setar, put his foot on the door sill, and listened intently. Mirzá Abdollah did not see the shah as he played. The gamers noticed, and all got up flustered. Then Nasiru’d-Din Shah signaled them to sit down and said, “Mirzá Abdollah, do you have a handkerchief in your pocket?” “Yes.” “Put it down in front of you.” Then the Shah ordered gold and silver coins to be put in the handkerchief.

میرزا عبدالله فراهانی فرزند آقاعلی‌اکبر خان فراهانی، نوازنده تار ، از استادان موسیقی ایران ، کسی که ردیف موسیقی ایرانی را به نظم درآورد. احمد عبادی نوازنده بزرگ سه‌تار فرزند او است.

زندگی‌نامه 
میرزا عبدالله دومین فرزند آقای علی اکبر فراهانی اولین آموزشهای خود را نزد برادر بزرگترش میرزا حسن گذراند و پس از آن نزد پسر عمو و ناپدریش آقا غلامحسین آموزشهای خود رو تکمیل کرد و به برادر کوچکتر خود آقا حسینقلی هم آموخت. بزرگانی چون سید حسین خلیفه ، مهدیقلی هدایت، مهدی خان صلحی، فرصت شیرازی، اسماعیل قهرمانی، سید مهدی دبیری، حاج آقا مجرد ایرانی، ابوالحسن صبا و فرزندش احمد عبادی همگی از محضر این استاد بهره بردند. وی با تجدید نظر در دستگاه‌های دوازده گانه موسیقی ملی ایران و ادغام بعضی از آنها با هم ، هفت دستگاه کامل و مجزا پدید آورد که این هفت دستگاه توسط سه تن از شاگردانش به نامهای میرزا نصیر، فرصت شیرازی و مهدیقلی هدایت طی هفت سال نت نویسی شد. میرزا عبدالله در تهران در محله امامزاده یحیی کلاس درسی ترتیب داد که جوانان و متجددین دورش جمع شدند .

ولی بر اثر تحریکات، مخالفان به خانه اش ریختند و با شکستن وسائل تعلیم بساط درسش را تعطیل کردند. با این حال تا دم مرگ دست از تعلیم نکشید و دربستر بیماری با سه تار قطعاتی به‌عنوان یادگار به شاگردان برجسته خود تعلیم می‌داد. ابتکار ساختن برخی قطعات ضربی از اوست که در قطعات مجلسی توام با آواز پس از اجرای چند گوشه، برای تنوع قطعه ضربی می‌نواخت. مضراب ریز و تک مضرابها در ساز او در تعادل و جملات موسیقی او منظم است و در همراهی با آواز پس از خاتمه یک بیت توسط خواننده او خود گوشه جدیدی را شروع کرده‌است وخواننده را هدایت می‌کند. در حفظ وزن قطعه دقیق بوده و غالبا نوازندگی خود را با قطعه تند رنگ مانندی پایان می‌داد. رنگهای او متنوع است و با آنکه آثار ضبط شده از او مربوط به حدود ۶۵ سالگی بوده ولی پنجه او روان و قطعات را راحت اجرا کرده است.

البته ایشان در نواختن تار هم استاد بوده ولی شهرت ایشان بیشتر در نواختن سه تار است. از وی چهار فرزند به نامهان مولود ، ملوک، جواد و احمد عبادی به یادگار گذاشت که همه آنها با موسیقی مانوس بودند، وی در سال ۱۲۷۹هجری شمسی(۱۹۱۸م) درتهران و در سن ۷۵ سالگی درگذشت.

Dashti: 4. Hajiâni - حاجیانی

 زنده یاد استاد بزرگ محمد رضا لطفی-آلبوم پرواز عشق-آواز بیات اصفهان

زنده یاد استاد بزرگ محمد رضا لطفی-آلبوم پروازعشق-آوازبیات اصفهان

تکنوازی سه تار قطعه در دستگاه نوا ساخته شادروان لطفی
- ضبط با موبایل 

تکنوازی سه تار قطعه در دستگاه نوا ساخته شادروان لطفی

Hossein Alizadeh - Aftaab

آواز بیات اصفهان- گلبانگ - بت چین - محمدرضا شجریان

پیش از اینت بیش از این غمخواری عشاق بود
مهر ورزی تو با ما شهره آفاق بود
یاد باد آن صحبت شب ها که با نوشین لبان
بحث سر عشق و ذکر حلقۀ عشاق بود
از دم صبح ازل تا آخر شام ابد
دوستی و مهر، بر یک عهد و یک میثاق بود
سایۀ معشوق اگر افتاد بر عاشق چه شد
ما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بود
بر در شاهم گدایی نکته ای در کارکرد
گفت بر هر خوان که بنشستم خدا رزاق بود
حسن مهرویان مجلس گر چه دل می برد و دین
بحث ما در لطف طبع و خوبی اخلاق بود
رشتۀ تسبیح اگر بگسست معذورم بدار
دستم اندر دامن ساقی سیمین ساق بود
شعر حافظ در زمان آدم
شعر حافظ در زمان آدم اندر باغ خلد
دفتر نسرین و گل را زینت اوراق بود

حافظ

Mohammadreza Shajarian Avaz Bayate Esfahan

زرد مليجه من تأليف عازف الكمان ابو الحسن صبا ١٩٠٢-١٩٥٧م

معزوفة زرد ملیجه بآلة "الناي" جمشید عندلیبی

این روزها که از عراق و لبنان تا شیلی و اکوادور به جان آمده‌گان از ستم سرمایه، گرسنگان، به‌حاشیه‌رانده‌شده‌گان و محذوفان به خروش آمده‌اند شعر عبدالوهاب البیاتی شنیدن دارد. شعری برای هزار هزار انسانی که در گوشه گوشه‌ی جهان، در کارخانه یا معدن می‌گریند، سرود می‌خوانند و درد را به گرده می‌گیرند تا نان‌پاره مگر در خواب ببينند. آدم‌های شعر البیاتی، این شاعر کمونیست عراقی که سال‌ها آواره‌ی جهان بود و دور از عراق درگذشت، حالا پا درآورده‌اند و راسن به میدان آمده‌اند، بی‌امید و آکنده از خشم. در مشت‌های آنان دیده‌ایم که زندگی تحت وضعیت مسلط امکان‌پذیر نیست و امیدواریم از درون این خشم و این خروش سرانجام روزی آن ایده‌ی ایجابی رهایی‌بخشی شکل بگیرد که رهایی همه‌گان را قصد می‌کند و آرزو می‌کشد.

به خواب نمی‌بينند
مرگ پروانه و غم بنفشه را

به خواب نمی‌بينند
بادبانی برافراشته به تابستان
در مهتاب سبز شامگاه

به‌ خواب نمی‌بینند
غزل‌های خیال مجنون را

برهنه‌اند
و پاره‌پاره‌ نیز
حریرها می‌بافند عاشقان را
زورق‌ها می‌سازند خفتگان را
هزارهزار انسانی که می‌گریند
سرود می‌خوانند و درد را
به گرده می‌گيرند
در گوشه‌‌‌گوشه‌ی جهان
در کارخانه يا معدن
از هراس مرگ مقدرشان
خورشيد را به نيش می‌کشند
از هزارتوی خويش می‌خندند
عاشق می‌شوند
عشق می‌ورزند
نه زان عشق‌ها که مجنون راست
در مهتاب سبز تابستان

نان‌پاره مگر در خواب ببينند
هزارهزار انسانی که اشک می‌ريزند
آواز می‌خوانند و درد را به‌ گرده می‌گیرند
در سايه‌سار زرد و سرخ آفتاب شامگاه

مرگ پروانه و غم بنفشه. عبدالوهاب البیاتی. ترجمه و صدای سهند آقایی

هر روز که خبر تعداد درگذشتگان را می‌شنیدیم. با هم در مورد اینکه آنها تنها عدد نیستند بلکه هر یک مادر، پدر، فرزند، دوست، همکار و دلدار کسی بوده‌اند، حرف می‌زدیم.<br>
بدون وداع، تا آخرین لحظه امیدوار و چشم‌انتظارانی که حالا برای تسلی حتی نمی‌توانند همدیگر را در آغوش بگیرند. آمار دروغ، فرصت‌ سوخته، حسرت سینه‌سوز و جامعه‌ی ناامید.<br>
ایده‌ی اولیه‌ی ساخت آهنگ، درگذشت دکتر سهیل کیانفر، دوست قدیمی نیما بر اثر کرونا بود. شعر تلخی از حافظ که ظاهرا در سوگ فرزند گفته بود. نتیجه‌ی تلاش نیما و صدای زیبای شیوا اما انگار برای تمام کسانی است که در سوگ نیمه‌ی جانشان نشسته‌اند، در روزهای آبان، برفراز آسمان ۱۸ دی، میان گورستان‌های شلوغ این روزها و زنی که هر بار به قسمت میوه‌ی دل رسیدم یاد او افتادم، مادر ستار بهشتی.
متن فوق یادداشتی است از همسر عزیزم : متین باقری
پیشنهاد می کنم کار را با هدفون گوش کنید .

Crying in Silence - مویه

Short snippet of a bigger recording of a kurdish melody arranged for 4 Duduks

که ژوله ی چاو که ژالم

به نوکردنِ ماه
بر بام شدم
با عقیق و سبزه و آینه.
داسی سرد بر آسمان گذشت
که پروازِ کبوتر ممنوع است.

صنوبرها به نجوا چیزی گفتند
و گزمگان به هیاهو شمشیر در پرندگان نهادند.

ماه
برنیامد.

۹ آبانِ ۱۳۵۱

معزوفة زرد ملیجه بآلة "الناي" جمشید عندلیبی

l| لحنُ كَاهِن |l

Related tracks