انگار عمری ست ریشه دوانیده ام
در روستایی دور
چون درختی هزار ساله
که سایه اش پذیرای کرور کرور مسافر کوچک و بزرگ بوده است
و مثل دانش آموزی
که تمام معلم هایش را به یاد دارد
تک تکشان را و حرف هایشان را
به یاد سپرده ام.

انگار عمری ست مثل یک رود
جاری ام بر سنگریزه های سر راهم
در تکاپویِ با لجاجت های لجن زار
در پی زلال بودن و پویندگی
در خاطراتِ مبهمِ تمامِ آن هایی که آمدند،
ماهی گرفتند و از صدای برخوردم با سنگ ها،
از طنینِ آوایم در آبشاری که یک کیلومتر آنورتر ساخته ام
و از خنکی و طراوتِ قطره قطره ی وجودم،
تصویری بر جای گذاشته ام...

انگار چون نوح
قرن ها ست که زندگی کرده ام.
اما نمی دانم
او در تمام آن سال ها
چگونه دفترچه خاطراتش را می نوشت
چگونه حرف های ناگفته اش را به باد می زد
چگونه از گذشته برای فرزندانش می گفت
و به راستی
بعد از قرن ها
چگونه نگاه می کرد
به آدم ها...
به زندگی؟./

mohammad aghanabi