Некогаш касно навечер се будам од сон.
Очите ми се полни сурова, детска, морничава залудна љубов.
Се будам навечер касно ко од кошмар со сето „Зашто?!“ Зашто ?Зашто? за кое немам одговор. 
И од ништо не се плашам.
мислам оти капка крв нема да потече и со хефталица за тапацирање да ме плеснат дирекно на срцево.
И го прашувам Зошто Зошто
сето зло кое го гледам во луѓето
го прашувам сето зло кое молче и коленичи пред мене кое молчи и се смее ко да е глупо
кое ми ползи под нозете како змија 
кое пробува да ми ги изгори веѓите дури палам цигара со упаљачот
кое пробува простачки да ми наштети со сите препарати од АКМЕ фабриката од Којотот со која има склучено договор
кое пробува очајно да ми наштети и пука куршум преко блиндирано стакло 

Некогаш касно навчер се будам како дете сираче
во очиве полн со сурова и залудна љубов како дете кое станува во домот од креветот
како дете исчукано како дете да не даде да ти се роди такво Господ
дете во три сабајле кое го прашува : Зошто не сакаш да признаеш дека и ти и мајка ми која и да е - одстално сте се плашеле од преголема љубов?! на управникот на домот
кое прашува тивко и спокојно по пижами со втренчен нерасонет поглед во ходникот ..


Некогаш касно навечер се будам од сон.
 Очите ми се полни сурова детска морничава и залудна љубов.
Таа љубов е пострашна од сето зло на светот.
Во такви ноќи,
Во такви ноќи и ѓаволот пред мене го спушта погледот.

Во вакви ноќи - Darko Lesoski

Веќе не боли.


Сега веќе не боли.

Надолу се слики звуци и зборови на кои долго им лупав во себе шамари

кои ги мачев 

кои ги голтав

кои ги лупав како пијан татко дечиња сираци со клоци 

слики звуци и зборви кои ми ја гризеа душата како на еврејче кое бега од логор по пижами кучиња стражари 

кои ми се истетовирани од задната страна на градите 
по рацете по нозете пo грбот по челото отпозади на забите 
Ама веќе не боли. 
надолу се звуци слики и зборови во една песна
песна која ја мразам 
песна чиј крај го знам одамна
песна на која прв и последен пат сум залипал 
и сама ми одела раката
Песна која долго ми велеше не плаши се и одамна знаеш оти ќе е така 
пушти ме да излезам:
И веќе не боли 
еве ја пуштам 
-Никогаш не сум се гледал стар дури умирам 
Никогаш не сум се гледал во постела или во болница 
За пофалба или за срамота ама од дете не сум се плашел од смртта 
Никогаш не сум мислел дека ќе ме најде со катетер во курот или со цевка во устата
Дека ќе мириса на „Готов е“ собата
Дека во моментот ќе фрчат банални вести за појасот Газа или за фудбалско првенство во Аргентина
Дека ќе мириса на манџа
Дека ќе пробува на паркинг некој да ја запали колата дур тивко во фотељјата испуштам душа
Дека ќе зуе мува над шишето со инфузија
И веќе не боли 
оти секојпат во мислите сум во простачка во сите цветови бои кошула
Од дете се гледав така откога научив дека еден ден ќе дојде по мене 
Таа без име и пшрезиме убава жена
Оти не е далеку -Ете ја за некоја година
И носам обични сини фармерки 
Бос сум во светнати ко за на некоја приредба кондури
Се симнувам по скали.
И прво пијам кафе со моите
Топло е.
Како простачки шлагер со весел глас и лоша глума на прикриена депресија се дере сонцето 
Се дере весело низ белите облаци кои низ меури од сапуница
Ко низ руно од овци
Денот е на небо син
Зелен е наземи
Веќе не боли!
Да си ебе ко „си беше еднаш“ е почеток на цртан од Дизни
Пак бе бос си во кондурите?!
- ме ремети сестра ми...
аман бре сељјачиште што виде во нив очи ке си извадиш
Само и мафтам со раката најтопло братско „Маани ми се – прекини “ без зборови 
Со насмевка.
Се договараат за заеднички ручек сите роднини. 
Им викам Важи се враќам ја таман за саат два три...
Дојдени се сите.
Од Белград , од Струга , од Скопје , од Битола од пичке материне.
Сите што ми позајмиле гени.
Е сега тука се!
Собрани се сите мои.
Се гледам со сите .
По минута.
По две.
Им се смеам и им викам кај си како си да си ебеш...
Потем што ти е ова тука на кошулата и по нос ги плескам со прстот нагоре.
Со оние глупи сељачки стари финти.
Весела ми е душата.
Ми ѕуни крвта и ме пече низ вени.
И кришем се мушнувам.
Веќе не боли!
Ко демек до веце и на улица ја подоткопчувам на грло кошулата.
Трча по мене куче 
Тажен басет Веселин.
Му шепотам љуто ко нервозна жена на пијан маж на погреб – 
Сус бре сус прибери се! Слушаш?!
Врати се одма си доаѓам не ме издавај ајде!
Ме гледа со тажен поглед кој вели кажи бар чао знам дека ме лажеш
Потем се враќа и го брише асфалтот со ушите
Ја приоткопчувам кошулата.
Топло ми е во градите.
Мајски ветер како кеса ми ја дува на половината.
Ја одврзувам косата и ги затворам очиве
Празна е улицата- на глас ждригам..
Па ваљда ќе мислат дека сум до продавница по цигари.
Дека се враќам одма.
Заглавувам со некој 2 пати што сум кажал Зддраво како си во животот 
заглавувувам во некоја кафана.
И ми доаѓа некоја радост во градите , 
се засилува некоја топлина.
Ми доаѓа да ркнам на сите јанѕи во џигерите
Да и се помочам на младоста и на сите мои мочани песни и поезија
Како да ми пее либе мое либе веќе не боли
Така таа топлина ко да ми пее
Внатрешен глас ко да ми вели
Келнерот го припушта телевизорот 
И спикерката погласно сега се слуша
„Почитувани гледачи и официјално од денес владата го прогласи Ѓурговден денешниов датум за државен празник на нашата република“

Ми се примочува. 
Треба човек пред да умре да мисли и на тие работи.
Веќе не боли!
Во вецето е гужва.
Се лапаат дечко и девојка на огледалото – девојката погледнува и се кикоти 
Ми се присмејува ко усрамено дете што влегло во туѓа спална.
Македонија е тазе во Европска Унија.
Излегувам надвор и чекорам накај паркингот. 
Му викам на келнерот однеси уште една тура од мене и потем во ред е фала -со дваес евра.
Се стемнило.
Зениците ми треперат како неонка без мастурбатор.
Ми треперат како гласот на „И тИииииИИии од и ти златна месечино на Сариевски“
Ко да ми иде во градите наизменично топла и ладна струја 
Ѕвездите светат магично и спокојно по небото.
Како отсај од златни рипки шкралупките во бистра вода на сонце.
Како остјај од за мерак чашите пред триесет години од татко ми искршени – синче ми се роде!
Како сјајот од нејзиниот кармин со мене под диско топки.
Го барам телефонот дури мочам – не сум ја чул стогодини.
Позади мене женски глас „Знае дека ја сакаш“ ми вели
Од нигде никаде
Потем ми се приближува со „Излезена е ! Со друг е сега остај го телефонот со друг е- спие!“
Се вртам измеѓу колите
Се шантравам и нема никој друг освен таа убава девојка.
Се јасно ми е!http://www.youtube.com/watch?v=F89D8yorv3o#t=1m18s

И се насмевам .
МИслев ќе почекаш до полноќ - и велам 
Не сум навикнат оволку рано да се лапам ... ќе ти корнам на шприцер..
Ми се насмева кисело. 
Ко да ми носи пола срце од срцето во себе таа убава девојка.
Ко да ме разбира. 
Ко да ми е и цура и мајка.
Ми вели Ако...
Ти уште сабајле знаеше кога стана нели Дарко ?
Ајде дој да те гушнам фраер – толку ти е!
И дур трепнувам еве ме на две...
Сао рома бабо 
Сао рома бабо бабо е бакрен чинен...
Седумдесет и пет кила на асфалтот 
Три грама летаат нагоре
Грст ѕвезди во прегратка ми подава
Грст ѕвезди ги носат ликовите од моите неродени дечиња
Од душава моја души искршени светкави стакла
Исак 
Вишна
Весела
Темјан 
Лука
Ја молам да не ме боли
Ја молам со солзи во очиве да ми ја вришти Едерлези 
И таа ми ја пее. 
Почнува тивко а потем се дере
И веќе не боли!
Гласот нејзин како скалпер вените и грлото ми го пресекува.
Не се слуша веќе ништо ни од паркингот комбето ни келнерот ни минувачите нит болничарите 
Ги затворам очите.
Сите луѓе кои бар еднашка сум ги видел во животот јас се сеќавам како им мириса душата и како им е име.
Трчам низ нив како низ ливада полна разноврсно цвеќе.
Во секунда сите илјадници се смеат и ко во реклама прашак за перење им светат забите.
Топло ми е.
Штом престанува да пее очиве ги отворам.
Топла и влажна е земјата.
Ликот нејзин спроти мене го гледам.
Со ноктите по капакот од ковчегот со лутина едвај името нејзино го пишувам.
Со ноктите и гребам кратка љубовна песна.
Ме боли мракот.
Ме боли шарката од ковчегот што личи на нејзиното око.
„Шшшшшш - смири си ја душата готово е ! 
Се витка околу мене црна голема змија
Ми ја валка кошулата со масло и нечистотија
„Жените не ги убиваат змиите ако ги најдат под праг
Мислат оти куќата од зло им ја чуваат – им е страв!
Дај ми го срцето јас ќе ти ја чувам јас и до сега ти ја чував проклет еден да не ја убиеш со љубовта.
Дај ми го срцето одмори си ја душата
Готово е – отвори ја устата!
Ја отворам устата.
Ми капнува од окото крвца ко последна солза .
Ја отворам устата ко за причесна – ја пуштам.
Сао рома бабо бабо оро келена
Ладна и е кожата . 
Ладна како нејзината душа.
Топла е земјата 
Топла како здив од тазе заклано јагне.
Како гласот од Смртта.
Како нејзината сега туѓа пичка.
Потем ништо нема. 
Ни мене .
Ни неа.
Ништо веќе не постои.
Нема.
Нема.
Срцево веќе не боли.
Едерлези бабо...
едерлези!

Сега веќе не боли...едерлези бабо,едерлези! - Darko Lesoski

„Ти учиш! “ - Х. Л. Борхес

"Само очите ми се од тебе мамо!"
(за мама)

Ако остарам некогаш.
Ако ја имам среќата да остарам и да имам внук или правнук од мое чедо ќе му шепнам дека само очите ми беа од тебе мамо!
Дваесет и седум!
И многу љубов.
Во нив премногу љубов.
И многу страв.
Дваесет и седум.
Сиот страв собран во нив од светот.
Дека само очите ми беа од тебе ќе му кажам мамо. 
Оти ти само тоа си!
Дваесет и седум!
Сета сирова љубов и сиот суров страв во очите твои - собрани од светот!
Дваесет и седум!
Онаа сирова љубов со која мајките креваат автомобил со голи раце ако заглави под него бебето
Оној страв од кој антилопите споулавуваат и му ја гризат аортата на вратот на лавот ако му се случи нешто на антилопот 
Само очите ми се од тебе мамо.
Дваесет и седум.
И во нив сета љубов и сиот страв собрани од светот.
И стално ќе можам да ти ги нацртам очите со обичен јаглен, со молив, со прст во калта, во правта, на плажата во песокот- кога и да е на што и да било.
Дваесет и седум!
Ќе ти ги нацртам најлесно колку и да бидам стар или сенилен или да не ме држи умот!
Дваесет и седум!
Во еден круг само двојче.
Седмиче мало во десниот.
Како дваесет и седум коски да ти крши некој истовремено.
Како дваесет и седум коски да ти крши некој истовремено
- болката што жената ја истрпува кога се р'ва со Господа на ридот од Рајот низ бездната да фрли и низ себе да донесе на светов нов живот...
Само очите ми се од тебе мамо!
И во нив сета љубов
Во нив сиот страв собран од светов!
И кога љубиме и кога се плашиме до смрт - само очите наши да светат исто.
Кога бев средно еден монах или поп везе немам онде карши Житолукс еден ден ме праша кај е Државна безбедност? 
Го извадив вокменот од уши и му реков : Само право, малце подолу!
Ми се насмеа и рече фала ти многу момче, а послем тоа одма додаде што убави очи ти дал Господ! - погласно.
Не се од Господ од мајка ми се му реков! 
Од мајка ми ми се очите му реков.
Кога подзастарев многу девојки ми рекоа дека убави очи имам мамо.
Ти ми рече да бидам со онаа што нема да се плаши од мојот страв и од мојата сирова љубов.
Кога умрев во ковчегот солза од окото ми протече под чаршафот низ левото око и сестра ми се исплаши и скокна утрото.
Тоа ти плачеше.
Тоа ти плачеше не јас!
Мажи не плачат ти така велеше и јас стално те слушав - тоа ти плачеше!
Тоа ти плачеше низ очите мои таму од небото мамо.
Оние очи за кои Бог ми рече дојди поблиску! 
Дојди да ти ги видам очите малку поблиску!
Оние очи за кои не се сеќаваше дека ги создал баш така Господ! 
И се смееше.
И се смееше слатко и те опцу!
Кога умрев тебе прво те опцу Бог!
И јас тогаш дознав дека си била ангел ти мамо.
Ангел кој скришум се протнал во телото твое на ридот од Рајот.
Ангел кој ме чувал ѓоа мајка своја синот.

Дваесет и седум!
Дваесет и седум!
Дваесет и седум!

И јас тебе многу!
И јас тебе мамо...

Само очите ми се од тебе мамо - Дарко Лешоски

„Смотана една!“
Сакам да те гледам од огледало по синдикалка дури се бричам седната зад мене на машината за перење алишта дури пере на ефтина струја во недела. 
Сакам да те гледам од огледалото како нездраво сркаш од теглата Нутела само по прслуче и гаќи седната дури мрдаш со нозете во воздухот ко да шлапкаш во невидлива бара.
Сакам од милост да те вреѓам и да ти мрчам: Полека мори краво диши! Полека 
(а да не признавам дека таква баш таква со бушава коса и несредена мене ми си најубава!)
Сакам да си со мене сегде па дури и во купатило и да се расправаме за теорија на заговор и за Русија и за Америка и ти за дома да навијаш а ја за кафана и за теорија хаоса и кога ќе ми кажеш дека ти се свиѓала некоја моја песна да ти кажам: Врска ти од поезија немаш! За сув кур песните не ми ги бива! 
https://www.youtube.com/watch?v=BMRDMQl0hHo
Сакам да се расправаме за музика дури се бричам и за името и за политика и за за друга педерана.
Сакам да не ти признавам дури те гледам така дека мене баш кур ме боли и за пички и за пари и за слава.
Сакам да те гледам од огледалото се дури не ме прекинеш наеднаш и викнеш насмеана : „Ќути бе цреп! Шшшшшшш! Ќути ! Клоцна! Ме клоцна! 
Сакам да ти се наведнам врз стомакот и очиве да ги затворам. 
Сакам да се насмеам тивко и неприметно дури ми поминуваш со раката низ косава.
Сакам се да заборавам!
Се! 
И кој сум. 
И која си.
И наново да ме сретнеш и да те сретнам. 
Сакам да те гледам позади мене во огледалото.
Ете малку сакам. 
До смрт да не ти признаам. 
До смрт да не ти признаам дека се дури тебе те имам зад мене така - јас се можам!
Јас се можам! 
Смотана една!

„Смотана една...“ - Дарко Лешоски

1. strofa
Samo pogled. Sudaren s mojim, raspuče se, pa?nja kriknu; iz pogleda iscure?e ?marci, zubima za kičmu, pijucima za du?u - čista sabota?a nirvane. Piljeći nemo ka busu, ka?em vremenu da stane. Samo pogled, zar ne? To me prenu na tren. Nekuda krenula svest, samo slučajnost, to je sve. Samo lice na staklu busa, oči u prolazu. Ja uvek rasejan, ne znam ni ?ta mi bi da zveram tu. Al' eto, ima lica ?to ulube lobanju, pa se pita? ko li su? Slično kao kad boli zub, a ti jezikom čačka?, ne mo?' da se mane?, mada smeta. Vrag bi znao ?ta nas tera da čačkamo bolna mesta. Ko su svi ti ljudi, ?to ih u prolazu srećemo? Glupi pogled. Ni?ta vi?e znati nećemo. Al', odjednom, neka seta seti te na svrhu svega: svi smo mi hladni, k'o fol, jeb'o romanse iz poema. Al' ova kora tu gore je zbog kamufla?e i fore. Tamo ispod, vapi? ipak da srodne du?e postoje. Da joj s licem psiha prizna? da ne vidi? druge ?ene, da će se desiti kraj tebe - ako ona ne bude kraj tebe. On
ako s dečačkom patetikom, čisto naivno i sme?no čak, k'o da je za tri dana zvezda pad i sveta smak! Onako kako priznajemo samo onda kad smo mortus. Onako kako trezni la?emo za istu stvar. Onako kako se te?imo da je u nedosti?nom čar, dok ?akom teramo mu?ice ma?te u mrak.
Refren:
Mimohod. Svet je mali, osim kad to hoćemo (I sve je samo mimohod). Stvarnost se saplete na tren (samo na tren) i to je to. Mimohod... samo tren.

2. strofa:
I setih se Big Mazija ? hm, taj je jeo satove. Kakav car, a mo?da je imao vi?estruke razloge. I, ?ta ga zna?, vele ljudi, čudni su putevi gospodnji. Mo?da, ali lavirinti su samo ljudski, prokleti k'o i mi. Mada ponekad stanu u poneki stih. Al' samo kad se njima ćefne, pa ni tada ne znamo ?ta s tim. A ko si ti? Kuda si i?la? Na posao, mo?da? Kafa u kancu, hrpa papira, tvoje pa?nje konak. Ili pak - ?ank i mrcine ?to ti kriče na sav glas svoje glupe istine noćima, ovako kao ja sad. Ili si i?la kod dečka? Hm, pametan tip, svestran, ali kilav u krevetu, pa ?vrlja? a on pojma nema. Mo?da te noćas izmasakrira, ?paklom skrcka sinuse, jer je ba? krečio gajbu, crveno dekori?e zidove. A mo?da ste srećni, izvini ?to mi prvo sine morbidno. Mo?da ste pukli, ali biste ipak hteli ponovo, pa si ba? bila po?la na svoj prvi novi stari sudar. A mo?da se samo heftate i ba? vas izbole za sutra. A mo?da bi ba? meni bila ta, i, vidi?... ja tebi taj, zna? ono: t
roje dece, kamin, raj - sve kako treba. A mo?da sam samo blesav ?to večito budan dremam i serem koje?ta, serem tamo gde čuda nema. Al' čudna neman ipak mi sela na du?u večeras... Ko si ti, ?ta me to muči kroz tebe? Ne znam.
Refren
Epilog:
Te noći sam usnio jedan neobičan san: na megdan me zove crni čovek, u ruci mu mač. Ja goloruk vičem da to nije fer, al' ode glas, ode skupa s glavom koju mi odseče u taj čas. Al' kako već biva u snu, nekako sam ipak ?iv: glava gleda sa poda ubicu i otkriva trik: tek tada videh jasno, sa tog malog razmaka, da to u ruci nije mač, nego ogromna kazaljka.

Marchelo - Mimohod

Се смеев - Дарко Лешоски 

(2009 или 2010 не знам :) 



Ме разбуди сестра ми.
Сум се смеел во сонот.
Ме разбуди  во листови изгужвани- гомила!
и кога се разбудив се смеев знаејќи дека никад нема да се пробудам ко човек,
-ами ко поет...
потем и се смеев и на мајка ми
знаејќи дека ниедна мајка ко нејзе нема да биде богумила
толку горда на толку голем скаперник ко мене 
- што се смее!
Се смеев и во пекара на господинот со убава врска,
крокодилки без врска и црна актовка
оти јас никогаш нема да имам таква кожа
-на мојов образ!
Се смеев и кога бев по Диазепам во аптека
и се смеев на една гром девојка и се трудев да не ја гледав во гради
оти знаев дека и сум надвор од лига ,а и срам ради...
и таа може да пукне,
но јас никогаш ќе ги немам нејзините...
-на моиве гради!
И се смеев и  на аптекарката,
оти таков Remifemin ко мојов јазик не оди на рецепт
-кога сакам!
Му се смеев и на бебето што се смееше ако му плазиш јазик
се смеев и на дебилното ни заразно смеење
-ко крвна врста!
И се смеев на мајка му која купуваше крема со Q10
оти таа никогаш веќе не ќе има кожа ко неговата
-на вратот!
Им се смеев и на навијачите со питбули и големи крстови што одеа на натпревар во парк
и на навијачот што се сопна на прав пат (онде спроти Соко Штарк!)
и поради моето смеење ме фати за гуша
им се смеев оти јас никогаш нема да го имам нивниот отров
- во душа! 
Им се смеев и на црешите расцутени оти ко нас луѓето брзо скапуваат
- во оваа (иста) земја.
И на комшиката што пости увек  пред Велигден и се смеев 
и како немало што да се дојаде кај ми раскажува низ пцости
и се смеев и се клацкав ко дете на столица
оти јас никогаш нема да имам толку чиста
- столица!  
Низ солзи се смеев и на погребот од дедо ми
се смеев и благо се сеќавав како ми се насмевна пред срцето да му запре
во себе се смеев и липав оти знам дека беше помлад од нас сите заедно
-одвнатре!
Му се смеев и на татко ми кога го најдов пред да залипа
моите тужни песни откога ги нашол во фиока и без да праша зел да ги прочита
му се смеев и му кажав оти тоа се само зборови обични и лесни
само бели линии и црни редови возени ко црни вовчиња по бели шини
дека јас не носам никакви лузни и пајажини
-во срцево.
Им се смеев и на рибите во парк
оти и јас знам да пливам,а тие па немаат точак
му се смеев и на дождот кој ме накисна,
и на госпожата со џип што ме испрска
и на луѓето убави кој се смееја,
им се смеев оти не знаеја
дека и со чадор јас пак би имал премногу вода
- и во колено и на плуќа.
Им се смеев и на ѕвездите оти не знаат да паметат
ко јас нив!
им се смеев оти знам дека нема да ми ги паметат очите
-откога ќе згаснат.
Му се смеев и на Бога, на купола небото! 
ко на рецепионер во хотел наутро!
му се смеев во холот светол и преполн
ко на мафијашки погреб секакво мирисно  цвеќе
се смеев громогласно и продолжив
-оти знам дека никогаш не ќе му се вратам повеќе!


Se smeev - Darko Lesoski

„Мењам срце за Порше деветсто и единаеска"

Морам да верувам дека постои проста убавина до бол на оваа земја.
Непоткулива и сурова како гризење на долната усна на ЛИбертанго од Астор Пјацола после седусто деци Кратошија.
Како емоција на тазе мајка која штотуку раѓа и незнаеш дали е тоа болка или смеа на ликата.
Морам да верувам дека постои за мене таква среќа барем на еден ден дојдена со спиење во душава.
како ветер во косава во порше деветсто единаеска со бугарски таблици од двеиљади и трета.
Во пет поручек.
во мај.
во сабота.
Некаде на кривината во синото измеѓу Ница и Трпејца.
Морам да верувам дека еден дека постои таа убавина во градите под мојата бела обична ефтина памучна маица.
Оти од дете јас во љубов не верувам.
Не верувам откога Дилан и раскина на Бренда и оваа се скина од плачење на Лузинг мај рилиџан.
Не верувам во судбина.
Не верувам во судбина откога и ја напишав првата песна и таа ми кажа ко низ пушка па ова не е твое кујзнае од кај си го препишал да ти ебам.
Верувам дека еден ден ќе си ја исцедам таа залудна љубов од мене во песна како серум во ампула.
Низ пенкалото како низ игла за трансфузија
како низ змијата од знакот за апотека
Не верувам дека ќе е долга.
Дотогаш само во тоа верувам.
Само во тоа морам да верувам само во сето напишано и во едно спокојно Порше деветсто и единаеска карера со две седишта.
Верувам во спокојна самотија во таа кола.

Верувам во ритамот од тиии рарара од Орбитал кој тогаш ќе ми струи низ крвта.
Морам да верувам.
Инаку ќе експлодирам како галеб кој пролтал карабит во парче кифла , па се напил од водата.
Морам да верувам во таква убавина.
Во машина.
Морам .
Инаку ќе овенам.
Срам не срам ама понекогаш гуглам дали најдоа ефтини пумпи во замена за човечки срца.
За ова грозно срце на Косово негде да го продадам и ампутирам.
Да си купам Порше деветсто единаеска на старо и бугарски пасош на ново.
И да се возам и да се смеам...
И сонцето , птиците, нејзиното прво треперење од првиот пат под рацеве,
од максим горки цутот од црешите ,
И од баба ми топлото чувај се ,
првото пијанство и после првото лапање близината на ѕвездите,
од Амазон и Тресонче во пролет смарагдите во очиве
и младоста, детсвото , и голтката сино небо за гргара во грлото
да ми екслодираат во черепот дури ркам ко некој сељак од поршето.
Јас не верувам оти човек може да ти ја донесе таа убавина.
Верувам во машина.
Пред некој ден си го најдов Поршето Карера во старата куќа.
Пројдов по него со раката како да галам икона.
Поради таа играчка јас почнав да верувам дека мора да постои проста убавина до бол на оваа земја.
Моите другари ги знаеја на памет составите од фудбалските тимови на Италија на Србија на Хрватска на Македонија на Ѕвезда на Ренова...
јас знаев се за Порше деветсто единаеска од првиот модел од шеестрета со 128 коња па навака...
Некогаш и не знам дали првиот збор ми бил Порше или Мама...
знам само дека верувам во оти мора да постои таа убавина до бол на оваа земја и оти вистинска е само онаа љубов меѓу човек и машина.

 

-Дарко Лешоски

Мењам срце за Порше 911- Darko Lesoski

Во тишина ги складирам моите соништа сите нежности
што никогаш немав сила да ти ги кажам во темни бунари и црни дупки
низ вените во катакомби и од фармерки малечките предни џепови
Во празни кутии од смоки мастики и баунти чоколади во мисли и под влошките од кондури
Во црни кеси
како мртви тела
како нежност за моите четри неродени деца за тебе пизда ти материна
 како тегла нутела
како седала од сува лаванда за мене гавран и носоња
како седало од мајчина душица за тебе ластовица со кругче на мешето од тифани сина
 како нежност за твојот врат 
ко здиплена марама од свила
како се што никогаш немаше храброст да го чуеш како скриена вистина а без твоето : не ти ги сакам
без твоето : во тебе живее ѓавол и нечиста сила 
некогаш се сонувам како си ја вечерам душата
со една што личи на тебе заедно 
со преубава самовила
со кечап мајонез букувец и пире од портокал
 како мртва срна
Младите дечки како мене плачат ретко
со затворени очи испуштаат само една солза.
 Во празна темна соба.
Во глува тишина.
Потем долго си пцујат мајката.
Ко змии кои сами си ја гризат опашката. Се грчат ко фетуси во постела.
Вилиците ги стегаат ко за глувци од цртани филмови стапици.
Во себе се гризат беспотреба. За инат.
За инат. За инат.
Оти носам залудна љубов за двајца.
Како лузна.
 Ko Икона.
Како насмеана полна месечина.
Љубов која тежи како камбана на рамена ноќва... 
која ечи и боли во тишина.



Marchelo - Mimohod

Lu Lu

Related tracks