Om mij den dag te herinneren waarop wij de Haeven verlieten en het ruimeren sop kozen, moet ik reeds zeer diep in mijnen geheugen graeven. Wel weet ik nog hoe wij tijdens den eersten daegen reegelmaetig vrouwen ende kinderen op onzen Schip ontdekten. Zij zaeten verdooken in het ruim en waegden zich des nachten in het geniepe op het dek om eetensresten te zoeken waarmede zij hunnen hongerigen maegen zouden kunnen vullen. Het verbaest niet dat wij reeds den eersten daegen onweder ende een rattenplaeg dienden te trotseren, dezen vrouwen brachten immers onheil op de open waeteren. Hoewel ik, kapitein Luiz Vitalino Dos Santos, een goed geschaepen vrouwe ten gepaste tijden wel weet te waarderen, hoef ik hen niet op mijnen Schip, en hunnen kinderen al zeker niet! Wij hebben hen dan ook terug naar den Haeven laeten zwemmen, waarna wij van verder onheil bespaard zijn gebleven. Maar nu, zovele Volle Maenen verder, slaat het onheil op onzen Schip weder toe en riskeren wij een voedseltekort te bekomen. Volgens onzen Stuerman zouden zich enkele mijlen ten Noorden van onzen koers enkele Eilanden bevinden, rijk aan grondstoffen. Vandaeg hebben wij het anker gelicht en de dappersten onzer vloot hebben wij te sloep gelaeten, in de hoop dat zij deze Noordelijke Eilanden bereiken en onzen proviand kunnen aanvullen.

Dagboekfragment 15 mei 1427

Reeds zevenmael is de Zonne weder ondergegaan sinds wij onzer bemanningsleden te sloep gelaeten hebben en zij verdwenen aan den horizont. We zullen nooit weten of zij de Noordelijke Eilanden bereikt hebben. De kansen dat zij hunnen Zeemansgraf gevonden hebben zijn zeer Groot. Het woeste onweder van donder ende bliksem kan hunnen sloep gekapseisd doen hebben of de wilde haeien kregen hen mogelijks te pakken. Wie weet zetten zij veilig ende wel voet aan de Eilandkust, maar waeren de inboorlingen hen slechtgezind. Mogelijks hebben zij Hunner Lichaemen verorberd en hunnen Kop op Spiesen stevig in het zand geplaatst. In overleg met onzen Onderkapitein nam ik vandaeg het besluit om niet meer op hunner wederkeer te rekenen en onzer Koers verder te zetten. Volgens de berekeningen van onzen Stuerman zullen wij onzen Bestemminge over twee Volle Maenen bereiken als wij dezen Koers Zuidwestenlijk houden. Ook al worden wij gedwarsboomd door tegenslagen, barre weders ende een nakende hongersnood, ik moet en zal het Einde van de Wereld bereiken, zowaar mijnen naem kapitein Luiz Vitalino Dos Santos is!

Dagboekfragment 22 mei 1427

Onzen tocht wordt guur ende gevaerlijk en onzen proviandvoorraeden beginnen zienderoogen te slinken. Wij hebben bijnaa geen waeter meer in onzen tonnen en zodus laeft de bemanning zich vaak aan het zilte zeewaeter, fris maer oo zo ongezond. De vreselijke ziekte van Scheurbuijck heeft veelen te pakken gekreegen, en sommige bemanningsleeden zijn reeds ter zielen gegaan omwille van dezen barre omstandigheeden. Ook onzen onderkapitein zal het Einde van den Wereld niet meer bereiken. Ik, Luiz Vitalino Dos Santos, begin me zorgen te maeken over het verloop van onzen reis ... Niemand ter Weereld slaegde hier al in, zullen ook wij hierin faelen?

Dagboekfragment 4 juni 1427

Vandaeg hebben wij ook onzen Scheepskok, Marcos, de Laetsten Groet moeten brengen alvorens hem in de ruime Zee te werpen. Eerder op dezen dag stond een versteekeling, die zich al dienen tijd goed verborgen wist te houden in het achterruim, oog in oog met onzen Scheepskok. De versteekeling had dag na dag eetensvoorraeden naar zijnen schuilplaats gesmokkeld. Toen onzen Scheepskok deze wandaad ontdekte, stak den Versteekeling hem neer met een roestig doch puntig ende vlijmscherp scheepsmes, tweemaal in zijnen hart en eenmalig in zijnen maagstreek. Evenwel wisten wij snel ende vlot dezen versteekelinge te overmeesteren, waarna we hem konden kielhalen. Wij zetten onze koers verder met nog slechts twintig manschappen, maar wij hebben wederom eenen voorraed voedsel om op krachten te blijven. Het geluk lacht mij, kapitein Luiz Vitalino Dos Santos, deze keer toe!

Dagboekfragment 11 juni 1427

Heuglijk ende bizar nieuws bereikte ons vandaeg toen onzen Stuerman Alvaro door zijnen Verrenkijker keeke. Waar wij over één Volle Maen onzen bestemming zouden bereiken, zien wij aan den Verre Horizont iets wat ons aan Land doen denken, met Groenen heuvels ende met Goudgelen Stranden. Zou het Einde van de Wereld dan geen oneindige Dieperik zijn waar het Zeewaeter af stroomt, maar het begin van een Landelijk Paradijs dat ik, kapitein Luiz Vitalino Dos Santos, als Eersten van dezen Weereld met eenen Voet zou mogen betreeden?