همه جا بعد رفتنم موندم
چون صدام آشناس بلنده تو جمع
زوم روم چشمای قهوه ای سبز
آرزوت میشه منو کنی لمس
تنها چیزی که میمونه ا من
صدا تو بانداس نکنیش سم
میدونم بعد این که من رفتم
میبوسی جای لبام دست خطم
اما این دست خطای توی دفتر
نمیان جای نفسای حبسم
فقط تو میدونی واقعا کیم
رنگای قلبم همه بود بی رنگ
شاید هنوزم بم بگی بی رحم
وقتی مجبورم میزارم میرم
نمیتونم باشم جایی که نیس جام
غد و مغرورم ولی نه بی رگ
میکنه عصبیم نگاه زوم
میگیره جلوی چشمو خون
اگه کسی بود نگاهش روت
میدونی مشتمه که‌ میرفت روش
 ازم میخواستی که بخورم قرصام
 ‏ولی ترجیح دادم بجنگم ترسام
 ‏میدونن بدتر شدم تو این چندسال
 ‏از بم بیشتره لرزش دستام

 ‏چشمای مشکیت برا من کابوسه
 ‏تخت اتاقمم که برام تابوته
 ‏نمیدونم میگن انگار این قانونه
 ‏تو دریا بشی و منم بشم فانوست
 ‏من خودم غرق کردم این فانوسو
 ‏خودمم تختمو کردم تابوتو
 ‏اما میسازم باز از اول
 ‏حتی زمین بخواد وایسه از حرکت
  میکردیم دعوا پس میزد دستمو
  ‏نمیدونست داره میشکنه قلبمو
 اما الآن راحت میگم حرفمو
 ‏تا تهش باهاتم ولی خب تهش نشد
 ‏گفتم اینو نمیبینم همو
 ‏همه خوبیا برام شدن بدو
 فقط یه چیز مونده از من پیشت
 ‏اسمم که زدی رو تنت تتو
 ‏
میگی خوبی تو؟ میگم نیستم
پلنا درمانیت که فیکس
نخوردن این قرصا ریسکن
حالت خوب نبوده تو هیچوقت
 میگی خورشید باش و بتابو
من میگم کم کن نور این اتاقو
هرجا دیدی رفتم نیا تو
به نفعته سریع از من جدا شو
کردی هی بحث
ظرفا شد پرت
هنو رو دیواره جای مشتم
میاد توی سرم صدا کشتن
چشمه های اشکام خشکن
باز چشمام شدن قرمز
میاد توی چشات حالت nerves
 عاشقت بودم تو نور قرمز
 ‏منم پدرو آلونسو لوپز
 ‏این اسم چیه توی مخمه
 ‏انگار صدای اونه تو سرمه
 ‏میگه بکشش، احمق زنمه
 ‏ببین اسم اونم رو تنمه
 ‏میخوام بگذری بری میگی نه
میگم اینا یه روز منو میگیرن
شاید قاتل بشم؛ میگی نه؟
رد خونو رو صورتت میبینم.....
 ‏


Mamrez