Chopin’s rubato—a suspension, or musical sigh—is one of his greatest secrets, the essence of his compositional style. After almost two centuries, I look at his rubato with respect and admiration, through I am also aware it is a view from far away. That such it was, the music will never be, and cannot be. It is true that people remain the same, experiencing similar emotions, but life today goes many times faster. Today, there is often no time for reflection: we experience emotions in a nervous hurry, under pressure from the sheer volume of subsequent events. The idea of rubato is gone.

The work was premiered on 26 May 2013 at the Tokyo Opera City Concert Hall, Takemitsu Memorial.

Sighs (2008-2010, rev. 2012)

Aftersounds – une nouvelle dimension d'instrument augmentée qui ce fonde sur la captation parallèle des sons et bruits des gestes de musicians par les microphones mobiles et leur utilisation creative dans la pratique compositionelle. L'objet de cette recherche est des créer un système de captation de sons et de bruits de gestes musicaux-theatrales par les microphones place sur les mains des musicians et puis trouver en utiles qui permettent élabore ce matériau dans temps réel. L'objectif du ce projet entire était de trouver ou se rapproche d'un utile qui permet unie les performances musicales, leur visualisation et gestualité dans la manière parfaitement naturelle et cohérent e donc aiderait à créer de nouvelles approches à la composition pour la musique informatique interactive.

Aftersounds (2013-2014)

Dans cette oeuvre Stanczyk propose une nouvelle dimension de technique d'aléatoire contrôlé" de Witold Lutoslawski. Dans ces Jeux vénitiens (1961) la liberté de chaque instrumentiste est réduite au tempo, ce qui n'affecte en rien la forme ou la couleur de la composition. Dans Attorno de Stanczyk propose l'inversion de cette méthode. Il utilise des fragments fondés sur la pulsation commune pour tout le trio ou la matière sonore elle-même est instable, mais limitée à certains nombres des possibilités. Par exemple l'utilisation des clusters, mutiphonics, overblowed des sons au niveau des instruments de bois ou le changement de la pression de l'archet ne permet pas parfois de prévoir les hauteurs précises, mais reste toujours dans un certain nombre de possibilités. Tout ça, ensemble avec les moyens techniques utilisés, avec le texte de H. Michaux soulignent la théâtralité de la performance et d'expression, et fait partie de l'idée que Stanczyk décrit comme «performance totale».

Attorno(2013) excerpt_opening_part

Któregoś poranka wybrałem się do Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, gdzie rejestrowałem pracę maszyn tkackich. Ich główną cechą jest miarowa pulsacja, indywidualna dla każdego urządzenia. Spostrzegłem, że gdy słuchamy jednej tylko maszyny, jej rytm jest bardzo wyraźny, jednak w miarę uruchamiania kolejnych i nakładania się pulsacji, jednostkowe rytmy zaczynają się jakby rozmywać. W miarę upływu czasu zaobserowałem też zjawisko samosynchronizcji, niektóre pulsy zaczynały przemieszczać się w czasie i łączyć się z innymi tworząc jednolity, powoli zmieniający się "śpiew maszyn". W ten właśnie intuicyjny sposób starałem się zbudować formę utworu, której najbliżej do rapsodii, a w zasadzie jej źródłosłowu pochodzącego od słów rapto i ode, a oznaczającego "muzykę utkaną".

Oryginalne nagrania maszyn tkackich zrealizowano dzięki uprzejmości Dyrekcji Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi . 


woven music (2013) excerpt_middle_part

12 IX 2014, Paris
Espace de Projection, IRCAM - Centre Pompidou
Openinig concert of the season IRCAM 2014/2015
Création: Les solistes de l'Ensemble Intercontemporain 
(Samuel Favre, Hervé Trovel).
Ircam, Cursus II composition et informatique musicale 
RIM (réalisateur(s) en informatique musicale): 
Marcin Stanczyk, Mikhail Malt (encadrement pédagogique) 
Livret: Bruno Schulz, Les boutiques de cannelle.

Marcin Stańczyk - Aftersounds (2013-2014) Part I

Solarize to opowieść o próbie przekroczenia bariery śmierci, a jednocześnie przekroczenia siebie.  Botha był jedną z najdłużej żyjących osób chorych na progerię, czyli postępujące w straszliwym tempie starzenie się organizmu, które zaczyna się już w chwili poczęcia. Fatum, które wyprzedza nawet narodziny. Był artystą naiwnym. Uciekając codziennie przed swoim losem, w pewnym momencie życia postanowił się multiplikować. Być wszędzie. Całą swoją twórczość umieścił w Internecie. W końcu pojawił się w teledysku południowoafrykańskiej grupy hip-hopowej Die Antwoord, który z miejsca obejrzało dwadzieścia milionów ludzi. Pierwsze pytanie, jakie mi przyszło do głowy, gdy oglądałem teledysk, to: kim jest ta „dziwna” postać, która pojawia się i znika. W ten sposób Leon Botha wkroczył w świat mody, popularności i Internetu. Oddał im siebie. Umarł zaraz potem, u szczytu „sławy”. Czy przekroczył barierę śmierci? Czy odwrotnie – właśnie to go zabiło? Czy uwalniając swoje suche, fotograficzne wyobrażenie „chorego dziwaka”, sam nie dopełnił swojego fatum? A może to właśnie internetowa multiplikacja, a nie choroba była fatum, które nie pozwoli mu nigdy narodzić się jako artyście? A może jednak nieśmiertelność artystyczna nie jest najważniejsza, a decyzja o oddaniu się modzie, Internetowi świadczy o odwadze i wolności wyboru Bothy jako człowieka? Rzeczywiście, śledząc poczynania Bothy, abstrahując zupełnie od wartościowania jego sztuki, miałem wrażenie, że w tym, co robił był wolny, odważny w przekraczaniu siebie i własnych ograniczeń. Pisząc operę, spacerowałem wieczorami ulicą Saint-Denis w Paryżu. Tam wrażenie wolności Bothy przybierało na sile. Tam, gdzie masa ludzi jednocześnie prowadzi swoje odrębne historie, gdzie wszystko się miesza, piękna architektura i slumsy, ekskluzywne butiki i sklepy z batatami. Tam, gdzie obok siebie spacerują wytworne damy i prostytutki, a wokół nie wiadomo, czy śmierdzi, czy pachnie. Tam zadałem sobie pytanie: czy Botha nie znalazł czasem tego, czego szukał? Nie w sztuce, ale we własnym życiu...
-------------------
C'est une historie inspirée par la vie et l’art de Leon Botha – artiste naif sud-africain, peintre, photographe et DJ qui portait le nom -  pseudonyme Solarize. Le personnage principal était malade de progeria, une maladie pendant laquelle la personne vieillit huit fois plus rapidement. Sa vie est devenue une allégorie de notre temps, temps le progrès, monde postmoderne et l'époque d’accélération dans laquelle nous vivons.D'un côté histoire d'un essaie de franchir la mort, d'autre franchir lui même comme a dit Emmanuel Mounier – « l'homme est créée pour excéder ses limites » . 

Solarize_scene_4_(intro)_reading_rehearsal

Solarize to opowieść o próbie przekroczenia bariery śmierci, a jednocześnie przekroczenia siebie. Botha był jedną z najdłużej żyjących osób chorych na progerię, czyli postępujące w straszliwym tempie starzenie się organizmu, które zaczyna się już w chwili poczęcia. Fatum, które wyprzedza nawet narodziny. Był artystą naiwnym. Uciekając codziennie przed swoim losem, w pewnym momencie życia postanowił się multiplikować. Być wszędzie. Całą swoją twórczość umieścił w Internecie. W końcu pojawił się w teledysku południowoafrykańskiej grupy hip-hopowej Die Antwoord, który z miejsca obejrzało dwadzieścia milionów ludzi. Pierwsze pytanie, jakie mi przyszło do głowy, gdy oglądałem teledysk, to: kim jest ta „dziwna” postać, która pojawia się i znika. W ten sposób Leon Botha wkroczył w świat mody, popularności i Internetu. Oddał im siebie. Umarł zaraz potem, u szczytu „sławy”. Czy przekroczył barierę śmierci? Czy odwrotnie – właśnie to go zabiło? Czy uwalniając swoje suche, fotograficzne wyobrażenie „chorego dziwaka”, sam nie dopełnił swojego fatum? A może to właśnie internetowa multiplikacja, a nie choroba była fatum, które nie pozwoli mu nigdy narodzić się jako artyście? A może jednak nieśmiertelność artystyczna nie jest najważniejsza, a decyzja o oddaniu się modzie, Internetowi świadczy o odwadze i wolności wyboru Bothy jako człowieka? Rzeczywiście, śledząc poczynania Bothy, abstrahując zupełnie od wartościowania jego sztuki, miałem wrażenie, że w tym, co robił był wolny, odważny w przekraczaniu siebie i własnych ograniczeń. Pisząc operę, spacerowałem wieczorami ulicą Saint-Denis w Paryżu. Tam wrażenie wolności Bothy przybierało na sile. Tam, gdzie masa ludzi jednocześnie prowadzi swoje odrębne historie, gdzie wszystko się miesza, piękna architektura i slumsy, ekskluzywne butiki i sklepy z batatami. Tam, gdzie obok siebie spacerują wytworne damy i prostytutki, a wokół nie wiadomo, czy śmierdzi, czy pachnie. Tam zadałem sobie pytanie: czy Botha nie znalazł czasem tego, czego szukał? Nie w sztuce, ale we własnym życiu...
-------------------
C'est une historie inspirée par la vie et l’art de Leon Botha – artiste naif sud-africain, peintre, photographe et DJ qui portait le nom - pseudonyme Solarize. Le personnage principal était malade de progeria, une maladie pendant laquelle la personne vieillit huit fois plus rapidement. Sa vie est devenue une allégorie de notre temps, temps le progrès, monde postmoderne et l'époque d’accélération dans laquelle nous vivons.D'un côté histoire d'un essaie de franchir la mort, d'autre franchir lui même comme a dit Emmanuel Mounier – « l'homme est créée pour excéder ses limites » .

06 Solarize Scena 3_1_(intro)_reading_rehearsal

10 Solarize Scena 5 1_(intro)_reading_rehearsal

Blind Walk (2014 - 2015)

A real walk leads nowhere. It is an experience of space, sound, image. It will also be a walk, but a virtual one. Pure experience of space through sound. As in a pure electronic music, where we do not know where the next sound will come from, we are not able to predict its trajectory. A real walk is an experience of loneliness. It is also an experience of an image. And this is where the prepared blindfold comes to aid. Please, put it on and accept my invitation for a real walk in imagination. #musiqueacousmatiqueinstrumentale

Blind Walk (2014-2015)(binaural)

"Nibiru" for ensemble (2009)

Some Drops for double bell trumpet, ensemble and electronics (2016). Marco Blaauw, Ensemble Musikfabrik, con. Christian Eggen. Huddersfield Festival for Contemporary Music 2016

Some Drops (2016)

Some make their journeys alone. 
Others get together, as couples or in small gatherings. 
They connect and they divide. 
This may seem unpredictable. 
But you can guess which paths they will take. 
In the end, most of them follow their forebears. 
It's gravity, apparently.

Some Drops (2016)

Czasem wędrują samotnie, 
czasem tworzą pary lub większe skupiska. 
Mogą się łączyć, ale też dzielić. 
Mimo, że ich zachowanie wydaje się nieprzewidywalne, 
można domyślać się, którą ścieżkę w końcu obiorą.
Większość z nich podąża śladami swoich poprzedników. 
Podobno to grawitacja...

Some Drops (2016)

Armance Quero - cello
31.03.2012 IRCAM Espace de projection

Marcin Stanczyk

Popular tracks