ترانۀ «جمعه»، یک ‌سال پس از واقعۀ «سیاهکل» که در جمعه نوزدهم بهمن ماه سال 1349 اتفاق افتاد سروده شده است. «اسفندیار منفردزاده» که از زمان دانشجویی و تحصیل خود در شهرهای «برلین» و «وین»، سری پرشور و دلی با جریانات سیاسی ـ اجتماعی روز داشت در مصاحبه‌ای از تعلق خاطرش با واقعۀ سیاهکل می‌گوید. اینکه مترصد و در پی این بوده تا این رویداد را با ترانه و آهنگی پیوند بزند و به سهم خود ادای دینی بکند.

آن‌طور که خود می‌گوید، اول سراغ هم‌محله‌ای قدیمی و دوست دوران نوجوانی خود «احمدرضا احمدی» می‌رود و با شرح احساسی که از حال و هوای عصرهای جمعه دارد از او می‌خواهد که آن را در سروده‌ای به کلام بکشد. «احمدرضا احمدی» اما به هر دلیل از این‌کار سر باز می‌زند و در عوض «شهیار قنبری» را که حالا در ترانه‌سرایی نامی آشناست به او پیشنهاد می‌کند.

و این حکایت دغدغه و بغض پنهان در غروب جمعه بوده تا عصر جمعه‌ای که آن دو را در خانۀ «اسفند»، روبروی سازمان سینما پیام، در کنار هم می‌نشاند تا ترانه ـ آهنگی برای «خداحافظ رفیق» «امیر نادری» فراهم بیاورند.

آنجا یک‌بار دیگر «اسفندیار منفردزاده» ـ بی‌آنکه اشاره‌ای به واقعۀ سیاهکل که سال قبلش رخ داده داشته باشد ـ برای ترانه‌سرای جوان، از حس خود و حال و هوای عصرهای جمعه می‌گوید. 

«شیهار قنبری» با درک این احساس و حالتی که از کلافگی به آدمی دست می‌دهد، سرودن ترانه ‌را دست می‌گیرد و از چشم و نگاه «منفردزاده»، ملالتی که در عصر جمعه است را می‌بیند: توی قاب خیس این پنجره‌ها، عکسی از جمعۀ غمگین می‌بینم. . . .؛ و استمرار خفقانی که هست را در: نفسم در نمیاد، جمعه‌ها سر نمیاد. کاش می‌بستم چشمامو، این ازم برنمیاد.

هفت سال بعد از انتشار این ترانه، ‌بار دیگر جمعه‌ای دیگر در تاریخ مبارزات مردمی ایران، رخت عزا تن می‌کند و سیاه‌پوش می‌شود. جمعه‌ای که هفدهم شهریور ماه سال پنجاه و هفت است. هنوز روزی از وقوع این کشتار نگذشته که نسخۀ دوم ترانۀ «جمعه» در تنظیم و اجرایی تازه، با ریتمی نظامی و تمی کوبنده به بازار می‌آید.

«اسفندیار منفردزاده»، در اجرای صدای چکش‌واری که در شروع نمونۀ بازخوانی شدۀ این ترانه می‌شنویم؛ از کوبش ضربه‌های بر هم دو پاره سنگ، و در ادامه از صدای «اسفندیار قره‌باغی»، خوانندۀ سرود مشهور «ای ایران»، برای بخش کورال و همسرایی بهره گرفته بود و «فرهاد» که این‌بار آن‌را با حس و حالی متفاوت از اجرای اول می‌خواند. 

این اجرای تازه با نام «جمعه برای جمعه»، در همدلی با واقعۀ جمعۀ سیاه 17 شهریور منتشر شد و بعد از واقعۀ «سیاهکل» پیوندی همیشه با آن رویداد تاریخی نیز دارد. 

 ترانۀ «جمعه»، یک ‌سال پس از واقعۀ «سیاهکل» که در جمعه نوزدهم بهمن ماه سال 1349 اتفاق افتاد سروده شده است. «اسفندیار منفردزاده» که از زمان دانشجویی و تحصیل خود در شهرهای «برلین» و «وین»، سری پرشور و دلی با جریانات سیاسی ـ اجتماعی روز داشت در مصاحبه‌ای از تعلق خاطرش با واقعۀ سیاهکل می‌گوید. اینکه مترصد و در پی این بوده تا این رویداد را با ترانه و آهنگی پیوند بزند و به سهم خود ادای دینی بکند.

آن‌طور که خود می‌گوید، اول سراغ هم‌محله‌ای قدیمی و دوست دوران نوجوانی خود «احمدرضا احمدی» می‌رود و با شرح احساسی که از حال و هوای عصرهای جمعه دارد از او می‌خواهد که آن را در سروده‌ای به کلام بکشد. «احمدرضا احمدی» اما به هر دلیل از این‌کار سر باز می‌زند و در عوض «شهیار قنبری» را که حالا در ترانه‌سرایی نامی آشناست به او پیشنهاد می‌کند.

و این حکایت دغدغه و بغض پنهان در غروب جمعه بوده تا عصر جمعه‌ای که آن دو را در خانۀ «اسفند»، روبروی سازمان سینما پیام، در کنار هم می‌نشاند تا ترانه ـ آهنگی برای «خداحافظ رفیق» «امیر نادری» فراهم بیاورند.

آنجا یک‌بار دیگر «اسفندیار منفردزاده» ـ بی‌آنکه اشاره‌ای به واقعۀ سیاهکل که سال قبلش رخ داده داشته باشد ـ برای ترانه‌سرای جوان، از حس خود و حال و هوای عصرهای جمعه می‌گوید. 

«شیهار قنبری» با درک این احساس و حالتی که از کلافگی به آدمی دست می‌دهد، سرودن ترانه ‌را دست می‌گیرد و از چشم و نگاه «منفردزاده»، ملالتی که در عصر جمعه است را می‌بیند: توی قاب خیس این پنجره‌ها، عکسی از جمعۀ غمگین می‌بینم. . . .؛ و استمرار خفقانی که هست را در: نفسم در نمیاد، جمعه‌ها سر نمیاد. کاش می‌بستم چشمامو، این ازم برنمیاد.

هفت سال بعد از انتشار این ترانه، ‌بار دیگر جمعه‌ای دیگر در تاریخ مبارزات مردمی ایران، رخت عزا تن می‌کند و سیاه‌پوش می‌شود. جمعه‌ای که هفدهم شهریور ماه سال پنجاه و هفت است. هنوز روزی از وقوع این کشتار نگذشته که نسخۀ دوم ترانۀ «جمعه» در تنظیم و اجرایی تازه، با ریتمی نظامی و تمی کوبنده به بازار می‌آید.

«اسفندیار منفردزاده»، در اجرای صدای چکش‌واری که در شروع نمونۀ بازخوانی شدۀ این ترانه می‌شنویم؛ از کوبش ضربه‌های بر هم دو پاره سنگ، و در ادامه از صدای «اسفندیار قره‌باغی»، خوانندۀ سرود مشهور «ای ایران»، برای بخش کورال و همسرایی بهره گرفته بود و «فرهاد» که این‌بار آن‌را با حس و حالی متفاوت از اجرای اول می‌خواند. 

این اجرای تازه با نام «جمعه برای جمعه»، در همدلی با واقعۀ جمعۀ سیاه 17 شهریور منتشر شد و بعد از واقعۀ «سیاهکل» پیوندی همیشه با آن رویداد تاریخی نیز دارد.

فرهاد و اسفندیار منفردزاده - جمعه (زمزمه)ا

بر اساس ملودی هاوا ناگیلا
منتشر شده در آلبوم: سل ۲
آهنگساز و تنظیم برای ارکستر: کورش یغمایی


فیلم "بازمانده" رو بخاطر دارید؟


فیلمی ساخته سیف الله داد

داستان خانواده ای فلسطینی بود که شهر و در پی آن خانه و کاشانه شون توسط یهودی ها

اشغال شد.

یک زن و مرد جوان یهودی خانه ی دکتری که درکنار همسرش در خیابان کشته شد را تصاحب کردند

در این فیلم این مرد یهودی رادیو روروشن میکنه و به ترانه ای که با زبان عبری خونده میشه

 گوش میده و شادی میکنه.

یادتون اومد؟

Hava neranenah
Hava neranenah
Hava neranenah venis'mecha

این ترانه واقعا ملودی زیبایی داشت و من همون اولین بار قسمتی از اون در ذهنم هک شد و گهگاه جسته گریخته با خودم زمزه میکردم.از اون زمان فهمیدم که واقعا نمیشه برای موسیقی مرز قائل شد.

پ.ن
هاوا ناگیلا (در عبری: הבה נגילה به معنای: بیاید شادی کنیم) ترانه مشهور فولکوریک یهودی است که ستارگان مشهوری همچون جولی اندروز، دالیدا، نیل دایمند، هاری بلافونته، باب دیلن، ایوان ربروف، آندره ریو، لیلا فروهر و بسیاری دیگر از ستارگان موسیقی جهان آنرا تاکنون اجرا کرده‌اند.
هاوا ناگیلا، بیشتر در مراسم شادی یهودیان غیرمذهبی از جمله در مراسم حانوکا و دیگر جشن‌های مذهبی و غیرمذهبی اجرا می‌شود. ترانه هاوا ناگیلا همچنین به زبان‌های مختلف نیز بازسازی شده است.

Houman Mahmoudi - Gard E Khatereh

اقتباس از اثر ماکسيم گورکي
کارگردان: بيژن مفيد

پوديک بچه گنجشک: هنگامه ياشار
مامان گنجشک: شمسي فضل‌الهي
بابا گنجشک: رضا ژيان
مرنو خانِ گربه: رضا رويگري
گوينده: فهيمه راستکار
خواننده: هنگامه ياشار
شعر و آهنگ: بيژن مفيد

بیژن مفید- اولين پرواز . گنجشک کوچولو

"Stars Die" is a beautifully influenced song by the Moody Blues. All you have to do is play this song to someone who grew up in the 60's/70's and watch the smile come over their faces. 
The Moody Blues never claimed to have the answer to the worlds problems (ie; man and his abuse of his environment), although many of their song lyrics took quite a stab at it. 
Nevertheless, "Stars Die" could have been a modern Moody Blues song. Regardless of how you interpret it's lyrics, "Stars Die" stands as one of Porcupine Tree's most beautifully melancholy (Moody Blues) songs. My personal interpretation of this song is that Man makes his plans, but there's only one thing that will last forever... and His Love is eternal.
From someone (me) who loved English Progressive Rock in the 70's, it's amazing to find someone carrying the torch into the new millennium.

p.s
A note of influence to this song is found in “The fountain of Salmacis”, by Genesis from their Nursery Cryme album. The opening melody of this song and the chorus to “Stars Die” are quite similar.
Pink Floyd, another influence in Porcupine Tree’s sound, was considered “Space Rock” in their infancy. Check that out
این  یک  ترجمه  نیست:
ماه عاشق خورشید میشود و زمین بینشان فاصله میاندازد..
ستاره ها در سوگ دوری از هم
یکی یکی در ژرفای تاریک آسمان محو میشوند و خودکشی میکنند..
کوه ها از نرسیدنهایشان بهم فریادِ گریه سر میدهند و شانه های زمین را میلرزانند..
دل من؛ هر دم از نبودِ تو بال در میاورد و دست تقدیر پایش را میبندد..

دست من به دست تو نمیرسد و
ستاره می میرد و
کوه از هم میپاشد و
ماه خاموش میشود و

خورشید زمین را خواهد سوزاند..

کاش ای کاش
روزی خدا هم, عاشق شیطان شود..
شاید شاید 
این فاصله عاقبت نزدیکتر شود..
یا نه, او هم مثل ما درگیر این اجبار و نابود شود..

الف. احتشام

Porcupine Tree - Stars Die  (Acoustic)

Deep Breath (Persian:نفس عمیق) is a 2003 Iranian Crystal Simorgh winner film directed by Parviz Shahbazi. The film also won a FIPRESCI Prize in 2003.The film was Iran's official selection for the best foreign language film Academy Awards in 2004.

آسمون، آبیه /// آسمون، زخمیه /// رنگ من، آبیه /// عشق من، تاریکه /// درد من، آسمونیه /// بارونش، خونیه /// خسته ام، از دردی سخت /// تشنه ام، به دستی گرم /// امیدم به پروازه /// عرش، زیباست!

Mehrdad  Palizban - Deep Breath

"When your life is forgotten by the multi-national society...When your world is overwhelmed by the destruction of nature, when your water is from bottles, your lives...are here. Say good-bye blue sky! It's time for our generation to be aware. The world that we live in...It's time for a change, God dammit! You will no longer be able to see strait through the glass. The glass is tainted. Your vision is not real. Go inside, you'll see what I'm talking about.

+ War
Dark is the light,
The man you fight,
With all your prayers, incantations,
Running away, a trivial day,
Of judgement and deliverance,
To whom was sold, this bounty soul,
A gentile or a priest ?
Who victored over, the Seljuks,
When the holy land was taken

We will fight the heathens, 
We will fight the heathens
We will fight the heathens, 
We will fight the heathens

Was it the riches, of the land,
Powers of bright darkness,
That lead the noble, to the East,
To fight the heathens

We will fight the heathens, 
We will fight the heathens
We will fight the heathens, 
We will fight the heathens
We will fight the heathens, 
We will fight the heathens
We will fight the heathens, 
We will fight the heathens

We must call upon our bright darkness,
Beliefs, they're the bullets of the wicked,
One was written on the sword,
For you must enter a room to destroy it,
International security,
Call of the righteous man,
Needs a reason to kill man,
History teaches us so,
The reason he must attain,
Must be approved by his God, 
His child, partisan brother of war,

Of war, we don't speak anymore,
Of war, we don't speak anymore,
Of war, we don't speak anymore,
Of war, we don't speak anymore,

We will fight the heathens, 
We will fight the heathens
We will fight the heathens, 
We will fight the heathens
We will fight the heathens, 
We will fight the heathens
We will fight the heathens, 
We will fight the heathens

System Of a Down- Goodbye Blue Sky + War?

Ten thousand years ago in Mesopotamia, 
A new type of thinking was developed, 
One that involved totalitarian agriculture 
And now...

Goodbye, blue sky
Goodbye, blue sky
Goodbye, blue sky
Goodbye...

We've fallen asleep as animals on this planet, 
We are here to help nurture this planet. 
We are here, to help guard this fucking place
Not destroy it for god's sake.

I am sick and tired of un-equal globalism, 
I am sick and tired of fascism, 
I am sick and tired of these type of people!

System Of a Down - Goodbye, Blue Sky

Ólafur Arnalds - 3704/3837

خبر مرگمان رفته بودیم فیلم بگیریم.دوهفته قبل از اینکه مرا بیاورنداینجا خبرش

را در روزنامه ات خوانده بودم.کاش نخوانده بودم.من و الیاس باهم رفته بودیم.

به الیاس گفتم حالش بد میشود قبول نکرد.گفتم خودم فیلم میگیرم و خودم با طرف

 حرف میزنم احتیاجی نیست تو بیایی.گفت میخواهد ببیند طرف چه شکلی است؟

گفت میخواهد زل بزند توی چشمهایش.گفت شاید لمسش هم کردم.از همان دوران

 دانشکده یکدنده بود.یادت هست بخاطر صوفی –همان دختر عینکی که همیشه توی

 کلاس روی صندلی جلو مینشست و الیاس خیال میکرد طرف عاشقش شده-سه

ساعت تمام توی برفها جلوی خوابگاه دخترها پابرهنه ایستاد تا ذات الریه گرفت؟

خوب من البته خیلی از چیزهای این دنیای عوضی را نمیفهمم.یکی از آن چیزها

همین قضیه ای است که خبرش را در روزنامه ات چاپ کرده ای.یکی دیگر اتفاقی

 است که سر الیاس آمد.مدتهاست خودم را قانع کرده ام عقلم قد نمیدهد این دنیای

 عوضی را بفهمم.یارو را که دیدم بهش گفتم:(از نظر من تو یه تخته کم نداری.

 یعنی هیچکدوم از ما یه تخته کم نداریم و اگه قرار  باشه کسی یا چیزی توی این دنیا

 یه تختش کم باشه همین دنیای عوضیه .دنیای عوضی با قانونهای عوضی ترش.

بهش گفتم:(بنظر من تو هیچ چیز کم نداری)دندانهاش سالم بود.سفید و سالم.باید میدیدی.

دستاشم سالم بود.پاهاش.چشماش.خوب البته پدرو مادر درستوحسابی نداشت.اما توی

هیچ کتابی ننوشته اند اگر کسی پدر و مادر درست و حسابی نداشت باید دست به چنین

کاری بزند نوشته اند؟یکبار برایت نوشته بودم که هر گندی توی این عالم هست زیر سر

 آدمهاست و در واقع هیچ گندی نبوده که آدمها انجامش نداده باشند.هنوز هم به این حرف

 معتقدم.اما این موضوع چیزی را راجع به عوضی بودن دنیا تغییر نمیدهد.درواقع یکی از

 دلایل عوضی بودن این دنیا اینست که آدمهاش هر غلطی-واقعا و به معنای حقیقی کلمه

هر "غلطی"-که خواسته اند کرده اندو اگر غلطی هست که نکرده باشند بخاطر شرافت

و دلسوزی و اینجورچیزها نبوده.لابد نتوانسته اندبکنند.این چیزی نیست که من کشفش

 کرده باشم.هزاران سال است که هرکس ذره ای شعور داشته باشد این را فهمیده.با این

 حال خبر روزنامه ات چیز عجیبی بود یعنی من تعجب کردم!این در نوع خودش واقعا یکجور

 ابداع است.من اگر صد سال هم فکر میکردمبه عقلم نمیرسیداینطوری هم میشود آدم کشت!

وقتی رسیدیم پاسگاه یارو داشت شام میخورد.کنسرو لوبیا باپوره ی سیب زمینی.الیاس محو

 دستانش شده بود.تو گوشم گفت:"این مهمترین و عجیبترین دستیه که میتونه وجود داشته باشه

"این نامه رابرای این نمینویسم که این چیزهارا برایت توضیح بدهم.این چیزها ربط زیادی به تو

 ندارند.این نامه را مینویسم تا چیز مهمتری بگویم.حتی نمیپرسم:"چرا کسی ناگهان تصمیم میگیرد

 کس دیگری را بکشد؟"چون این از آن سوالهاییست که هیچ کس جوابی برایش ندارد.بخاطر پول

یا گرسنگی یا عشق؟البته اینها دلایل بدی نیستند امامیلیونها آدم هستند که تو این خراب شده دارند

از گرسنگی میمیرند یا شکست عشقی خورده اند اما هیچکدامشان راه نمی افتند و بروند آدم بکشند!

کیمرام میگوید:آدمها به این دلیل دیگران را میکشند تا چیزهای بیشتری داشته باشنداما بنظرمن

 علتش را نباید توی آدمها گشت.آدمها به این دلیل دیگران را میکشند چون این دنیا عوضی ست چون

آدمهاش میتوانند مثل آدامس جویدن آدم بکشند.بازجوی پاسگاه گفت:شده عینهو میدون جنگ.صبح یه

 جنازه پیدا میکنیم ظهریکی شب یکی.وقتی داشت طرف را بازجویی میکرد الیاس آهسته تو گوشم

 گفت:چطور میشه کسی آدم بکشه وبعد بشینه لوبیا و پوره ی سیب زمینی بخوره؟اگر خوب فکر کنی

 میبینی این یکی از سخت ترین سوالهای تاریخ بشریت است.اگر هزار تا فیلسوف عقلشان را روی

 هم بگذارند نمیتوانند جوابی برایش پیدا کنند.یکی از دلایل نوشتن این نامه همین سوال بود.البته سوالهای

 مهم تری هم هست.البته اگر "مهم تر"توی این خراب شده هنوز معنا داشته باشد.

بازجو پرسید:واسه چی این کارو کردی؟چرا اونهارو کشتی؟ طوری سوال میکرد انگار داشت نشانی

 خانه ی طرف یا سنش را میپرسید.انگر داشت میپرسید:امروز چند شنبه ست؟یا نهار چی خوردی؟

یا سیگار نمیکشی؟یا چیزی در همین حدود.خیال میکرد جواب دادن به این سوال به آسانی پرسیدنش است.

درست مثل سوالی که خبرنگار روزنامه ات-عینهو ابله ترین آدم دنیا –پشت تلفن از من کرد:بنظر شما

 چرا الیاس اینکارو کرد؟ میدانی طرف به بازجو چه گفت؟در واقع چیزی نگفت و سوال او را با سوال

 دیگری جواب داد:میتونم برم دستشویی؟

بازجو دوباره سوالش را تکرار کرد:واسه چی بچه هات رو کشتی؟گفت :واسه اینکه خسته شده بودم.

میفهمی؟گفت خسته شده بودم.واقعا جواب معرکه ای بود.میتوانیم این را به دلایل و انگیزه های آدمها

 برای کشتن هم اضافه کنیم:خستگی.بازجو پرسید :ازچی؟ازچی خسته شده بودی؟گفت:از زندگی از زنم.

از بچه هام.از خودم.از بچه هام از خودم.پول نداشتم.نون نداشتم.وقتی جزییات کشتن بچه هاش رو میگفت

 الیاس اوضاعش بهم ریخت.یارو گفت صبح بچه هاشو به بهانه سینما از خونه برده بیرون.لباسای تمیز

 بهشون پوشونده و موهاشونو شانه زده.هردو پسر بودند.8ساله و 10 ساله.اول کنار رودخانه میبرتشان.

گفت جیبهای پیراهن و شلوارو کتهای مخملی بچه ها را پراز سنگ ریزه کرده.کفت بچه ها توی سنگ

گذاشتن در جیبهایشان با هم مسابقه گذاشته بودند.گفت این کار بچه ها را که دیده برای لحظه ای

گریه اش گرفته .بازجو گفت سنگ ریزه واسه چی؟گفت:واسه اینکه ته آب بمونند.

جسد الیاس را توی دستشویی پاسگاه پیدا کردیم .رگ مچ دست چپ اش را زده بود.گمان میکنم

 تحملش را نداشت.اگر کسی یک ذره عوضی نباشد باید کاری را بکند که الیاس کردنه کاری که

 تو داری میکنی.تو تنها کاری که کردی این بود که خبر کشتن بچه هارا توی صفحه ی هجده

روزنامه ات چاپ کردی.همین.یعنی صفحه ای بهتر از هجده نبود؟یعنی تو واقعا فکر میکنی خبرهای

 صفحه ی اول روزنامه ات از خبرهای صفحه ی 18 مهمترند؟قبول دارم که تمام روزنامه های دنیا

 این کار را میکننداما این دقیقا آن چیزیست که تا دم مرگ هم علتش را نخواهم فهمید.بنظر من بی

ارزش ترین خبر صفحه ی 18 از مهمترین خبری که توی صفحه ی اول و باحروف 72تیتر میزنی

 مهمترست.لامسب یعنی حتی آگهی سس قارچ و کباب پزو یا چه میدانم سفر به آنتالیاو مارماسیس که

 توی نیم تای صفحه ی اول روزنامه ت کار کرده بودی از خبر مردن آن دو بچه آنهم با آن وضع

 مهمترست؟توی این دنیای خراب شده روزی هزار نفر میمیرندو آنوقت همه ی روزنامه های دنیا

 تنها کارشان اینست که خبر نشستن و خوابیدن این اتو کشیده های وحشتناک را توی صفحه ی اول

 چاپ کنند.من که برای تمام روزهای دنیا تره هم خرد نمیکم.آدمها مدام دارند توی جزییات صفحه ی

هجده روزنامه ات از بین میروند و آنوقت تو چسبیدی به کلیات صفحه ی یک؟این هم یکی دیگر از

 نشانه های عوضی بودن این خراب شده است که کلیات از جزییات مهمترند.من وقتی عکس این آدمهای

 اتوکشیده ی دندان سفیدرا که خیلی خوشکل حرف میزنندو روزی صد بار شامپو به موهاشان میمالند

 توی صفحه ی اول میبینم چهار ستون بدنم شروع میکند به لرزیدن.فکر میکنی اگریک نفر ازین اتوکشیده ها

 بدون دلیل وبا نیم خط نوشته میلیونها نفر را بکشند چه میشود؟قسم میخورم آب ازآب تکاننمیخورد.یعنی مشتی

 اتو کشیده ی دندان سفید دیگر مثل خودشان نمیگذارند که اتفاقی بیفتد.درواقع بوسیله ی هزاران قانونیکه

عوضیهایی مثل خودشان نوشته اند نجات پیدا میکنند.اما اگر آدمیکه اتوکشیده نیست تنها یک نفر را

به هزاران دلیل بکشد بی برو برگرد دارش میزنند.الیاس راجع به ترس از آدمها عقیده ی جالبی داشت

اینکه هرکس که کمتر گریه کند بیشتر میترسد وحشتناکترین وخطرناکترین آدمهای این دنیای عوضی کسانی

 هستند که یکبار هم گریه نکرده اند.شرط میبندم ایت اتو کشیده های عوضی اگر توی عمرشان گریه کرده

 باشند آن یکبار زمانیست که ازشکم مادر زاده شده اند.اگر گذارت به بهشت زهرا افتاد ازطرف من برای  

الیاس یک شمع روشن کن.تصمیم دارم وقتی حالم خوب شد بروم بهشت زهرا میخواهم با دستهای خودم

 یک شمع بلند خوشگل سبز روی سنگ قبرش روشن کنم.ازآن شمعهایی که روی سفره عقد میگذارند.

دنیا راچه دیدی؟شایدهم دوتا شمع بلند خوشگل سبز...

چند روایت معتبر درباره ی کشتن - مصطفی  مستور

هربار روبروی آینه می ایستم و با او همزاد پنداری می کنم..
هربار که از جلوی او (آینه) رد میشوم،
زیر چشمی او (همزادم) را می پایم
..
با هر بار که میبنمش،
بیشتر به زیر جرمِ جامعه فرو می رود..
هرچه سعی می کنم خودم را جمع و جور کنم تا مثل همزادم نشوم و حداقل خودم را از زیر بارِ این هستی بیرون بکشم یا لااقل باندازه ی سهمِ خودم این بار را تحمل کنم نمیشود که نمی شود..
آخر،
او همزادِ من است،
چه بخواهم،
چه نه،
بایستی با او همزاد پنداری کنم..
دستِ اتاقم مرا میگیرد تا ذهنش را از شلوغی ِ تکه های زندگیم خالی کنم،
اما
باز همزادم و سنگینیِ نگاهش مرا میخ می کند..
به او در آینه خیره میشوم..
به اندازه ی تمام سالهای گذشته نگاهش میکنم،
خیره شده است،
دست از نگاهم بر نمیدارد،
همه جای آینه به قرینه ی من می ایستد،
عصبی میشوم،
خسته نمیشود،
خسته میشوم،
عصبی میشود،
عصبی می شوم،
میخندد،
پوزخند میزنم،
گریه میکند،
گریه می کنم
پوزخند میزند،
نیمی از صورتش شبیه من باقی می ماند،
نیمه ی دیگر شروع به پیر شدن میکند،
میترسم،
گریه میکند،
میترسد،
گریه میکنم،
از چشم نیمه یی که شبیه من است اشک میغلتد،
اشکهایم میغلتند بر گونه م،
نیمه ی دیگری که پیر میشود میخندد،
میخندم،
گریه میکند،
میخندم،
پوزخند میزند،
میخندم،
میخندد،
میخندم،
میخندم
و اشکهایم گریه میشوند..
نیمه یی که شبیه من است
عصبی میشود
عصبی میشوم
دستش را ناگهان میبرد بالا
دستم بالا میرود
پایین میاید
دستم پر از خون میشود.
او ناپدید میشود.
همزادم.
همزادم را از بین بردم؟
به همین سادگی؟
خالی شدم از بارِ هستی؟
آینه شکسته
اتاقِ تاریک شده پُر از شلوغی،
زمان دستُ پا میزند در چنگکِ عقربه های ساعت
همزادم مرده در آینه،
و در من ظاهر شده..
من و همزادم یکی شده ایم..
ناگهان
زیر سنگینی جامعه، رفته رفته در خودم فرو میروم، له می شود تمام "من" های بیشمارِِ ساکنِ من..
16 Dec. Weds

Alef EHtesham - Delirium With The Mirror

هر نفسی که فرو میرود در من، ممد حیات است و هر آهی که بیرون میدهم، رنجی‌ست مضاعف
• هر نفسی که می‌کشم در گلویم جا می‌ماند، گره میخورد، می‌پیچاندم و زمین‌کِـش میشوم و نیمه فروخورده، باقی‌اش را به هوا پس میدهم و نیم دیگرش از فشار پس دادن نیمی به بیرون، به درون شکمم میریزد تا زنده بمانم انگار.. 
لابد دلم آنقدر بزرگ‌شده یا شش‌هایم کوچک شده باشند و شاید، هوای نبودنت پر از سرب و آهن و کربن و کمبود و فقدان و بی‌قراری باشد..!
• اما چرا جای خالی بودن حافظه‌ و شعور در خودم را (جایگاه شعور کجاست!) به گردن حال و هوای این روزهای تو بیندازم!! 
گناه عشقآلودگی را گردن تو انداختن گناه دیگریست، شاید قرمه سبزی را نباید با لوبیای قرمز خیس نخورده، میخوردم، شاید!
..
*این ناخودآگاه موجود دیوثی‌ست که خودآگاه مرا می‌چزاند که اگر سیفون هم خوب کار نمی‌کند تقصیر نگاه تو بر من بوده است!
• اما اعتراف میکنم، 
از تاثیر نگاه نکردن تو بر من، سیفون که هیچ؛
دستگاه ادراری تناسلی، دستگاه گوارش، دستگاه گردش خون، دستگاه تلویزیون من حتی، دستگاه ماهیچه‌ای، دستگاه حسی، دستگاه تنفسی،دستگاه اسکلتی، دستگاه لنفاوی، دستگاه عصبی، دستگاه پوششی بدنم هم دیگر خوب کار نمیکنند و حتی یکی دو تا از آنها دیگر نیستند!
•آه هنوز نمیدانم، خوردن پیاز تند با قرمه سبزی‌ای که لوبیای قرمز خیس نشده داشت را باعث وبانی این فرسودگی در ابراز احساست تو به من بدانم، یا نه هنوز من از زائده‌های وصله شده یک مرد مشرقی، نتوانستم خود را وارهانم که تو این چنین در عشق من پیر شدی..
•وآی و آی، لعنت به موج سوم، به روشنفکری، به مردانگی تزریق شده درمغزی که قلبش زن بود! که تحجر آنقدر هم عذاب نبود که این تظاهر به روشنفکری در من، تخم رنج و درد میپاشد و زخم می‌زندم وهمراه آن نمکم میدهد..
اگر از آغاز اعتراف میکردم که من زخم دل دارم و از بیماری اصرار رنج میبرم شاید چاقویت را بیشتر تیز میکردی که اینچین رگ احساسم را نصفه و نیمه نمیزدی.
سخاوت من درشقاوت با تو، دارد، شَتَک میزند بر پرده‌ی توری سفید بودنمان، میخواستم بنویسم بر شیشه‌ای آرامِ بودنمان، اما زیادی رومانتیک میشود و زخم زبانهای من را هم مگر میشود از روی شیشه پاک کرد و این حقیقت ندارد! هر قدر هم که زاویه‌ی دید مشرقی‌ام را در گلویم بچپانم، نمیتوانم توری سفیدت را پاک کنم..
• من فقط یک مرد متحجرالفکر و مجهول اله‍ویه، نامعلوم‌الحال و اخلاق مدار و به شدت عاشق قرمه‌سبزی هستم، که فمینیست را بیماری قلمداد میکند و ساعتها از آن مینویسد و از طرفی، خود را منجی و حریم امن زن جلوه میدهد، پای معشوقش را هر شب می‌بوسد و تظاهر به درک دموکراسی میکند با آنکه همین تظاهر برایش یک آنارشی‌ست!
• بگذار دیگر همه بدانند من چقدرتظاهرپیشه بودم، که تو اینهمه رنجیدی و من واقعیتت را نسنجیدم! بگذار همه باهم یک برچسب بر من بزنیم.
"مرتیکه‌ی مَرد"
• آنقدر بتو چسبیدم، که زنانگی را در خود احساس میکنم نخند، "آن" سرجایش است! دست بزن، غده‌ی شبه پروستاتی زنانه‌ام متولد شده، و تستوسترون‌هایم، دارند که استروژن میبلعند مدام مبادا که..
• آه شاید ابتذال در من از همان روزی شروع شد که فکر کردم اگر بجای سیاه پوشیدن و سیاه دیدن و سیاه کردن، برای تو رنگ بزنم خود را، قرمه‌سبزی بیشتری گیرم خواهد آمد! 
من؟ 
در جهانی برعکس زندگی میکردم که عامل دیدن اشیا تاریکی بود! از همین رو مرا در غاری پیدا کرده بودی که تو را در آن چپانده بودند و حال من، نمی‌دانستم دنیای دیگری نیز هست که من تنها رایحه‌ای از آن به مشامم خورده بود!
فقط کاش بجای لوبیای قرمز، از لوبیای چشم بلبلی استفاده می‌کردیم!

• خبر تازه آنکه تو نیستی
غدد برون ریز من اکتیو شده‌اند، در مایع لزجی دست و پا میزنم، سـّـم بیشتری به خونم میریزد و خون خونم را میخورد!
دیوانه که نیستی از تو پنهان کنم، پادزهر من، بزاق توست.. 
نیایی اگر، رفتنی میشوم. 
قرمه سبزی هم خودم درست میکنم با هر لوبیایی که بخواهی. افق دیدم فراتر از آن هم میرود قول میدهم، برایت آش بپزم، 
روغنش با تو.. 
تمام نت‌هایی را که دوست داشتی
می‌نوازم..
فقط، نرو، سیفون، را، نکش،
دیگر، گه، نمیشوم..
سشوار دستم است،
..موهای‌ت
• نرو بمان.

نرو بمان

آرامِ آرامم، رامم..

Love In Venice


و آرام، باد همه چیز را با خود خواهد بُرد.. 
خواهد بُرد؟ 
خواهد بُرد!

به قصد خویشتنداری تَبَّتُل جستم و مدام از خلقِ خدا دور که عوام نیزه بر دست مرا در جهت مخالف باد در سایه زدند..

هزیمت کرده و در برهوتِ عبادت با خویش نیز جز تاکید عبارت "این بودنِ بسیار هیچ نیست" ذکر مهملانه ی این یاوه‌گوی پوچ پرست نبود..

تبّاً لك یا الهی گویان منزل به قصد مکاشفه‌ای دیگر ترک کردم، 
باد از سوی دیگرِی وزید و در پی خویشتنِ خویش بی خیش گشتم.. ،
و از آنروز گمگشتم..
از آن روز؟

تو را دیدم و خدا را تاب نیاوردم..
از صلب تو تا جان من، آتش بسوخت ایمان من..
سجافم از فرط ادراکِ عشق ز تن پاره گشت.. 
راز این درهمآمیختگی را جز لحاف، مکتوم نکرد..
از بند خویش هم بگسلیدم.. دنیا نیز ز من بگسست..
خویش و خدا را در خویش کـُـشتم و اکنون لاشه‌ای از مقدسات درونم چون مایعی لزج بر خاک کِشیده به بوی تو میشود و نهادم از ریشه هم گسلید..

نه حکیمی و نه شیخی؛ 
جملگی در شهر قاضی بیمار شده‌اند.. 
و نگاهی چو تــیر می اندازند بر تنت..
آن تنت.. 
بر آن تنت.. 
آخ تنت.. 
آه تنت.. 
وای برمن..
تنت.. 
هیهات، 
تنت.. 
تن..
تنت تنوری‌ست سوزان که خمیر وجود می‌سوزاند 
و   صف درهم می‌پاشاند و 
عقل از سر می‌رهاند و
ایمان بر تن راست میگرداند و..

آخ، 
خدای خیس من..

می‍ـــ‍کِشــــــانی و می‌‍کِــــــــــــــــــــــــشانیمان .. 
من می‍‌کُشانم هر چه تورا نخواستن‍‌یست، 
هرکه تورا نخواستنی‍ست
و آنچه تورا نخواستنیست..

به خود مینگرم در این سالها انگار تویی؟
در من بود؟
تو در من چه کرده‌ای که هنوز در تو نرفته پا پس کشیدم..
هر آنچه جز خیال تو کرده بودم هیچ بود!

عطری از تو ذهن مرا از خویش خالی میکند.. 
بی حضور حضرتت بی پروا شخم می‌زنم بکارت حضورت را در بستر رویا
باد از هر سو می‌وزد؛

بوی خشکیده‌ات بر جامه‌ام پخش تر میشود و شهر مسمومِ شهوت تو 
تو رام می‌شوی و من هارتر، 
من و تو گمراه میشویم..
و پدر شیخ‌ت خارتر..

تو که باد آورده ای چه ناباورانه به خاکت نشستم..
و ندانستم آنکه نخواستنیست..
من، 
هستم..

موی تو مرا تاب نیاورد و در مسیر باد در پی‌ات چه آلت پریشانه رفته‌ام
با اینهمه نیزه در سینه‌ام فرو کردیده نه خویشم را، 
یافتم!
نه کیشم را! 
و تو را هنوز..



هزیمت به هنگام بهتر که جنگ
چو تنها شدم نیست جای درنگ


هجو و حشو و نشو و کشف

قتیل راضی هست اما قاتل راضی نمیشود..

Alef EHtesham

Popular tracks