Yellow Claw - Amsterdamned (Drop 'n' Roll Remix)

Faouzia - Elon (Drop 'n' Roll Remix).mp3

Powrót Kościarza

Ja wychodzę type beat

Huj dup4 c1pa huj dup4 c1pa

Zostań ze mną

Nadzieja na gruzach

Za horyzontem - Beyond the horizon

Skasowane plecy

Znowu się widzimy, jakby to miało coś znaczyć,
jakbyśmy mieli siebie, choć tylko na raty.
Mówisz, że nie jesteś gotowa na związki,
ale piszesz w nocy, że chcesz mnie dotykać.

Mam twoje zdjęcia, ale nie mam twoich słów,
przytulasz, ale boisz się mówić „tu”.
Między nami: Netflix, papieros i szept,
a ja znów nie wiem, czy to był sen, czy wstęp.

I co z nami będzie — nie pytam już więcej,
bo każda odpowiedź tylko wbija we mnie więcej.
Jesteśmy razem, ale osobno,
jesteśmy czymś, ale nic nie wiadomo.


IT HAS TO BE ALRIGHT, DOESN'T IT?

Hey you don't got gotta be afraid

They can't hurt you anyway

But if you see them run away

Run away

Uciekaj

Nie wiem już, czy to jeszcze miłość,  
czy tylko wspomnienie, które boli.  
Mówisz, że jesteśmy młodzi,  
ale zmęczenie nie pyta o wiek.

Między śniadaniem a rachunkiem  
zastanawiam się, kim jesteśmy.  
Twoje oczy – raz przystań, raz burza,  
a ja wciąż nie mam dokąd iść.

Kochać cię – jak iść pod wiatr,  
gdy niebo pęka nad głową.  
Zbyt wcześnie na dorosłość,  
zbyt późno, by uciec słowem.

To nie bajka, to kredyt na dwoje,  
z odsetkami niepewnych decyzji.  
A ja chcę wierzyć, że jeszcze się uda,  
choć serce już nie ma siły.

W nowych miejscach gubię siebie,  
a ty wciąż pytasz, czy jestem tu.  
Obowiązki jak cegły w kieszeniach,  
ciągną nas w dół, bez ratunku.

Między praniem a kolejnym „muszę”  
milknie nasz śmiech, gasną sny.  
Nie dlatego, że nie chcemy,  
ale bo nie wiemy, jak żyć.


Czy to naprawdę my…  
czy tylko cień tego, co mogło być?  
Czy miłość to wybór…  
czy tylko echo dawnych dni?

Kochać cię – to trudny dar,  
gdy każdy dzień coś odbiera.  
Ale jeśli chcesz i jeśli mogę,  
to jeszcze raz… od teraz.

Miłość na kredyt

Artur przyszykuj kadzidło

Wszyscy już poszli.
Zostawili kubki po herbacie,
niedokończone rozmowy,
zapach papierosów na firankach.
Śmiech odbija się jeszcze od ścian,
ale nikogo już nie ma.

Kiedyś było nas tylu.
Całe miasto to był jeden wielki plan zdjęciowy
do filmu, który kręciliśmy bez scenariusza.
Bieganie, krzyki, głupie żarty,
ktoś się zakochiwał, ktoś odchodził,
zawsze była jakaś historia.

A teraz co?

Cisza, która wrzeszczy.
Pusty telefon, który kiedyś dzwonił za często.
Zostali tylko ci, których nie ma,
ich słowa wracają jak echo
po trzeciej w nocy,
kiedy próbuję zasnąć
i wiem, że znowu nie zasnę.

Każdy z nich był jak światło w innym kolorze.
Każdy zgasł w swoim czasie.
Nikt nie powiedział „do widzenia”.
Po prostu zniknęli.
Trochę przez życie,
trochę przeze mnie.

Mam czasem wrażenie, że jestem cmentarzem
dla rozmów, które już nic nie znaczą.
Noszę w sobie głosy jak znicze.
Czasem migoczą,
czasem gasną na dobre.

Czy to ja zostałem w tyle,
czy oni przyspieszyli?

Czy to możliwe, że można żyć
i już nie istnieć dla nikogo?

Zostałem sam.
Z sobą — to znaczy: z najgorszym towarzyszem.
Chodzę po mieście,
patrzę w oczy ludziom
i szukam tam znajomych dusz,
ale wszyscy patrzą przez szybę,
jakby mnie już dawno nie było.

Czasem śni mi się, że siedzimy znów razem —
ten sam stół, te same żarty.
I budzę się z takim bólem,
że nawet nie krzyczę.
Bo już nie ma po co.

Wszyscy już poszli.
Zabrali świat ze sobą.

A ja tu siedzę,
w tym co zostało.
I chyba powoli
sam staję się duchem.


Requiem for Forgotten Ghosts

Tu się rodziło lato,
z opon płonących na placu za Biedrą.
Tam gdzie śmierdziało kotami i wiśniami,
a niebo miało odcień taniego oranżadopodobnego snu.

Tu się grzeszyło na schodach,
po cichu, po kawałku,
w klatkach, gdzie echo znało nasze imiona
lepiej niż my sami.
Kto był kim – wiedział każdy.
Kto kradł dropsy w Żabce,
a kto całował się z Kacprem pod windą.
Kto nosił w plecaku petardy,
a kto w sercu pustkę.

Wtedy jeszcze lato trwało jakby dłużej,
jakby się nie bało niczego —
ani matki z okna,
ani Boga z religii.

Chodziliśmy boso po gorącym betonie,
ze skórą jak z VHS-u,
zdartą, lepką, z nawijką o przyszłości,
która i tak miała przyjść z opóźnieniem
i bez biletu ulgowego.

Miasto znało nasze sekrety,
bo było ich współautorem.
To z nim pisaliśmy manifesty na ścianach,
„Kocham Olkę” sprayem na transformatorze,
„Jebać wszystko” – poniżej, mniejszym drukiem,
dla tych co wiedzą.

To miasto pamięta,
że kłamałem, że paliłem,
że patrzyłem jak on całuje ją,
a potem udawałam, że słońce świeci mocniej.

To nie było Stranger Things,
to było More Real Than Life.
Zamiast potworów z innego wymiaru —
drzwi do piwnicy i stary facet, co zawsze patrzył za długo.
Zamiast supermocy — umiejętność

A teraz?
Teraz to miasto siedzi cicho,
ale śmieje się pod nosem.
Bo wie.
Bo widziało.
Bo pamięta więcej, niż chcemy przyznać.


Miasto, które zna nasze sekrety

Nie wiem, kiedy to się zaczęło.
Może wtedy, kiedy się zaśmiałaś
i wszystko na chwilę ucichło —
we mnie,
wokół mnie,
nawet mój strach stanął na palcach
i patrzył.

Zawsze mam w sobie coś, co chce uciekać.
Zawsze, kiedy robi się blisko.
A z tobą
jest tak cholernie blisko,
choć przecież nic nie mówisz,
nie obiecujesz,
nie dotykasz.
Po prostu jesteś.
I to mi wystarcza,
żeby się rozpaść.

Najpierw — euforia.
Jakbym wrócił do domu,
którego nigdy nie miałem.
Śmieję się, gadam głupoty,
robię z siebie żart
byle tylko nie powiedzieć
tej jednej prawdy
która mnie trzyma za gardło
za każdym razem, gdy odchodzisz.

A potem — pusto.
Jakby ktoś zgasił światło
i wyszedł bez słowa.

Zostaję z tym wszystkim:
twoim spojrzeniem, którego nie jestem pewien,
twoim śmiechem, który brzmi jak „może”,
i moim sercem, które zawsze chce więcej,
choć przecież nie umie przyjmować.

Mam ochotę zniknąć.
Wylogować się z siebie.
Zamknąć oczy i udawać, że nic nie czuję.
Ale czuję.
Niestety.

Znowu to robię.
Znowu łapię się na tym,
że ty jesteś światłem,
a ja się w nim topię.

Nie wiem, czy coś czujesz.
Nie pytam. Boję się odpowiedzi.
I jeszcze bardziej boję się ciszy.

Chciałbym cię kochać.
Ale nie umiem kochać
bez lęku,
bez schematów,
bez tego głosu, co mówi:
„Nie zasługujesz”.

Więc patrzę.
Uśmiecham się.
Mówię: „Do zobaczenia”.

A potem wracam do domu
i próbuję oduczyć się czuć.

Za blisko, za bardzo.mp3

Czasem budzę się o trzeciej,
albo nie zasypiam wcale,
bo ktoś chodzi po moim mieszkaniu.
Nie wiem kto,
ale zna moje imię
i mówi je tak cicho,
że boli

Czasem mijam ludzi na ulicy
i myślę, że to aktorzy.
Statyści.
Są nieprawdziwi.
Wyreżyserowani przez coś, co siedzi we mnie
głębiej niż ja sam.

Czasem patrzę w lustro
i nie jestem tam ja,
tylko ktoś, kto bardzo dobrze mnie udaje,
ale ma obce oczy
i lekko drży mu lewa ręka,
jakby trzymała coś, czego nie powinna.

I boję się,
bo to nie jest sen,
ani metafora,
ani wrażliwość.
To są obrazy,
dźwięki,
twarze, które się pojawiają
i znikają.
Mówią: „znowu cię widzimy”.

I wiem,
że to nie jest normalne,
ale próbuję wyglądać normalnie.
Uśmiech numer cztery,
mowa ciała: zero luzu, ale nie za sztywno,
żeby nie było, że jestem psychol,
żeby nie było, że coś jest nie tak,
bo jak to powiesz komuś:
„hej, widzę ludzi, których nie ma,
ale możesz mi zaufać”?

Nauczyłem się odtrącać ludzi
zanim oni mnie,
zanim się przestraszą,
zanim zobaczą ten cień w moich oczach,
który czasem tańczy, czasem drapie od środka
i mówi: „oni cię znają, oni wiedzą, oni ci nie pomogą”.

Nikt mi nie pomaga,
bo nikt nie wie,
bo nikt nie pyta,
bo jak mówisz prawdę, to nagle milkną
i stają się tak cholernie przezroczyści,
że boli bardziej niż sam strach.

Mam sny, których nie rozumiem
i dźwięki, których nie mogę wyłączyć.
Mam myśli, które nie są moje,
ale znają moje imię
i mówią do mnie per „ty”.

Czasem myślę, że to już,
że nie wrócę,
że jestem za daleko,
po drugiej stronie ekranu,
który sam sobie zbudowałem.

A czasem udaję, że to tylko zmęczenie,
napięcie,
nieprzespana noc,
zła dieta,
trochę stresu
i przecież to się zdarza
każdemu, prawda?

Każdemu.

Kurwa...

To nie ja...

Uciekam z miasta,
bo miasto mnie zna za dobrze,
zna moje wpadki,
moje twarze po imprezach,
zna nawet rytm mojego kroku
i zawsze potyka mnie w tym samym miejscu.

Tam, gdzie jadę,
nikt mnie nie zna.
Jest czysta karta,
czyste powietrze,
a w sklepie „U Basi” sprzedają ciastka na wagę 
i krówki w papierkach,
których nie zmienili od trzydziestu lat.

Jadę rowerem,
co skrzypi jakby był ze starego filmu VHS,
wiatr łapie mnie za koszulkę,
jakby chciał mnie zatrzymać,
ale ja pędzę — po piwo, po spokój, po chwilę.

Na ławce siedzi dwóch gości:
jeden z oczami jak jeziora po gradobiciu,
drugi śmieje się bezzębnie,
i za piwo opowiadają mi historię
o tym, jak kiedyś byli kimś więcej,
albo przynajmniej wydawało im się, że byli.

Słucham pijaczków,
co za amarenę sprzedają mi historie
o tym, że kiedyś tu było weselej,
że wszystko miało lepszy smak,
a dziewczyny tańczyły na festynach
jakby to był ich jedyny występ na scenie życia.
I wierzę im,
bo tu wszystko wydaje się prawdą,
nawet to, co niemożliwe.

I tak słucham,
kiwam głową,
i myślę, że ja też kiedyś będę takim gościem,
co odda pół życia
za jednego marlboro i cudzą uwagę.

Ale teraz jest tylko lato.
Lato, które pachnie kurzem z pola,
i wolnością, która ma smak piwa
wypijanego z butelki w cieniu sklepu „U Basi”.

Psy szczekają na wszystko, co się rusza,
albo biegają luzem za rowerami,
beztroskie jak dzieci, których nikt nie woła do domu,
bo dom i tak zawsze stoi otwarty.

Tu każdy dom jest opowieścią:
jeden zbudowany na kredyt, jeszcze bez tynku,
plastikowe okna patrzą w pole, jakby chciały szybciej dorosnąć.
Drugi stary, pokrzywiony,
z dachem, co pamięta więcej wojen niż ja rozmów telefonicznych
i oba wyglądają tak, jakby miały rację bytu
w tym samym kadrze.

A gdzieś w tle
z otwartego okna leci disco polo
trochę za głośno,
trochę fałszywie,
ale jakoś tak idealnie do tej scenerii.
Jak soundtrack do filmu,
w którym nie ma aktorów, tylko zwykli ludzie.
I to wystarcza.

I przez chwilę
nie ma miasta,
nie ma ciężaru,
nie ma mnie z wszystkimi moimi winami i problemami.

Jestem czysty.
Jestem tu.
Jestem nikim.
I to jest najpiękniejsze,
co mogło mi się przytrafić.

Domatowo

Pachnie palonymi liśćmi i zgniłą trawą,
jakby świat chciał się sam skremować
i mieć to już za sobą.

Wszędzie dynie, uśmiechy na patyku,
udawane szkielety z plastiku,
a ja idę przez to wszystko jak przez cmentarz,
bo wiem, że straszy nie halloween
tylko życie.

Boję się nie duchów,
ale tego, że znowu minie rok
i nic się nie zmieni.
Że dalej będę tym samym typem
w zbyt dużej kurtce,
co patrzy w szybę sklepu
i widzi siebie jako obcego.

Wszyscy się przebierają.
Wszyscy noszą maski.
Ja też – niby dorosły, niby stabilny, niby normalny,
ale w środku chodzą we mnie całe procesje umarłych:
ludzi, których znałem,
uczuć, które miałem,
wersji siebie, które mogły istnieć,
ale ktoś je wyrzucił jak resztki zniczy po pierwszym listopada.

Jesień jest jak kac,
po lecie, po złudzeniach, po tym, że można coś jeszcze zacząć od nowa.
W dzień deszcz pada mi na plecy,
a w nocy – nie śpię,
bo słyszę, jak ktoś szura butami po korytarzu w mojej głowie i mówi, że czas się kończy.

Na festynie halloweenowym dzieci śmieją się z plastikowych pająków, a ja stoję obok,
patrzę jak świat próbuje udawać, że śmierć to tylko zabawa i myślę:
może o to chodzi,
żeby się oszukiwać,
bo prawdy i tak nikt nie uniesie.

Wracam do domu.
Zdejmuję buty,
patrzę w okno – ciemność wciska się do środka jak dym.
I nagle wiem, że to nie potwory nas zabiją,
tylko ta zwykła jesień,
która zawsze przychodzi,
zawsze zabiera
i nigdy nie pyta, czy jesteśmy gotowi.

Jesień

Nie umiem spać,
patrzę w sufit, który oddycha szybciej ode mnie.
Coś się rusza w kącie,
ale kiedy zapalam światło
zostaje tylko cień i kurz.

Mam kieszenie pełne pustych słów,
które mówię ludziom, żeby się odczepili.
Śmieję się, żartuję,
robię z siebie film,
a potem wracam do domu
i gubię się w ciszy,
która wcale nie jest ciszą,
tylko chórem,
co śpiewa mi w głowie
o wszystkich porażkach.

Nie biorę, żeby się bawić.
biorę, żeby wyciszyć ten hałas,
żeby zamienić siebie w tapetę,
która nikogo nie interesuje.
Alkohol smakuje jak plaster,
który nie chce się trzymać rany.

Uczę się grać twardego,
tak mnie wychowali:
żadnych łez, żadnych słabości,
masz być jak cegła,
masz przetrwać cokolwiek.
Więc stoję wyprostowany,
ale w środku zapadam się
jak puste bloki z wielkiej płyty,
które udają, że jeszcze ktoś w nich mieszka.

I niby żyję,
ale każdy dzień jest bardziej przezroczysty.
Jak folia, która się rwie w rękach,
jak zdjęcie, które blaknie od patrzenia.

Czasem myślę,
że jedyne, co naprawdę istnieje,
to te parę sekund
gdy ciało jest ciężkie,
głowa pusta,
a świat wydaje się mniej wrogi.
I wtedy wierzę,
że da się przeżyć jeszcze jeden dzień.

Ale rano znowu patrzę w lustro,
i widzę kogoś, kto udaje,
że wie, jak to się robi.
A w oczach mam tylko to samo pytanie,
które nigdy nie dostaje odpowiedzi:
ile jeszcze można uciekać,
żeby naprawdę zniknąć?

Lil Peep x Sidewalks and Skeletons - absolute in doubt x goth (Drops n' Roll remix).mp3

Wszystko kiedyś się kończy.
To nie jest groźba, to fakt.
Tak samo jak to, że po niedzieli przyjdzie poniedziałek,
a po wakacjach – szkoła albo praca,
tak samo jak to, że pierwsza miłość przestaje być pierwsza,
a druga rzadko jest ostatnią.

Ludzie przychodzą i odchodzą.
jedni zostawiają w nas ślady,
jak tatuaże, które z czasem blakną,
inni znikają tak lekko,
że po latach zastanawiamy się,
czy naprawdę istnieli, czy tylko ich sobie wymyśliliśmy.

Marzenia też się kończą.
Najpierw chcemy być astronautą,
potem pisarzem,
a na końcu po prostu kimś, kto nie zasypia ze strachem w środku.
I to też jest okej.
bo nawet jeśli nie wylądujemy na księżycu,
to możemy zdążyć na ostatni autobus
i czasem to jest większe zwycięstwo.

Praca się kończy.
Nawet ta najlepsza,
nawet ta najgorsza.
Zostają tylko wspomnienia biurek,
pustych kubków po kawie
i twarzy, które mijamy na ulicy,
ale już bez tego „cześć” co rano.

Miłość się kończy.
Czasem cicho, jak wyłączony telewizor,
czasem głośno, jak tłuczona szklanka.
Zawsze trochę boli,
ale zawsze w końcu uczymy się oddychać bez tej drugiej osoby.
I wcale nie znaczy to, że już nie kochamy,
tylko że miłość też zna swoje granice.

Wszystko ma swój finał.
filmy, książki, wakacje,
nawet imprezy,
kiedy ktoś włącza światło i sprząta plastikowe kubki.
I to dobrze.
Bo gdyby trwały wiecznie,
przestałyby cokolwiek znaczyć.

Czasem trzeba się pożegnać,
żeby wiedzieć, że naprawdę coś mieliśmy.
czasem trzeba stracić,
żeby zrozumieć, jak dużo to było warte.

I to nie jest depresja,
to nie jest rezygnacja.
To po prostu życie:
ciągła zmiana,
ciągłe „do zobaczenia” zamiast „na zawsze”.

Więc kiedyś odejdziemy i my.
Zostaną po nas zdjęcia,
kilka piosenek w starym telefonie,
może jakaś historia opowiadana przy stole.
I to wystarczy.

Bo jeśli wszystko się kończy,
to znaczy, że kiedyś się zaczęło.
A to już jest coś.

Wszystko kiedyś się kończy

Pod od blokiem zawsze pachniało kurzem
i smażonym kotletem z czyjegoś okna.
Wszyscy mieliśmy po kilkanaście lat,
ale udawaliśmy dorosłych,
paląc te pierwsze, tanie papierosy,
które bardziej kręciły w głowie niż w płucach.

Czas płynął inaczej –
sierpień trwał wieczność,
a każde „zaraz wracam” mogło 
oznaczać cały dzień.
Nikt nie pisał na messengerze,
tylko krzyczało się pod oknem
albo waliło piłką o ścianę bloku.

To nie była wielka miłość,
nie były to poważne rozmowy,
ale do dziś pamiętam ten trzepak,
na którym rozwiązywaliśmy wszystkie problemy świata,
zanim ktokolwiek nauczył nas,
że ich się nie da rozwiązać.

Lato na osiedlu miało kolor oranżady 
i smak wygranego big milka.
Jeździliśmy na deskorolce po osiedlu,
jakby to były wyścigi życia,
a słońce robiło z nas bohaterów,
choć nikt o tym nie wiedział.

Każdy znał każdego,
każdy miał jakąś ksywę,
i nawet jak ktoś zniknął na chwilę,
to i tak wiedzieliśmy, gdzie jest.
Dzisiaj znikają na zawsze,
i nikt już nie wie gdzie.

Czasem wracam tam w snach,
ale już nie ma trzepaka,
nie ma deskorolek
i wygranych big milków.
jest tylko echo,
które odbija się od pustych bloków,
jakby próbowało kogoś wołać.

To było w podstawówce,
na boisku, pod wiatr,
kiedy jeszcze wierzyłem,
że serce to coś, co można złapać w ręce.

Pamiętam, jak podałaś mi zeszyt,
i nagle zrobiło się jaśniej,
jakby ktoś odsunął chmury,
choć to był zwykły wtorek.

Nie mieliśmy słów,
żeby to nazwać.
mieliśmy tylko spojrzenia,
przypadkowe dotknięcia,
które paliły jak żar.

Nic z tego nie zostało –
ty poszłaś swoją drogą,
ja swoją.
Ale gdy dzisiaj myślę o miłości,
zawsze wracam do tamtej chwili,
jakby wszystko, co przyszło później,
było tylko powtarzaniem tego samego uczucia,
którego już nigdy nie uda się odzyskać.



Początki

Bardzo lubię Lorde i cały jej album Pure Heroine 

Lorde - Ribs (Drop n' Roll Remix).mp3

Przyszedł bez rozgłosu.
Jak ktoś, kto wchodzi do mieszkania po cichu i siada w rogu,
nie chcąc przeszkadzać nikomu w życiu.
Potem drzwi się zamknęły i już nie otworzyły.

Pojawiły się kartki. Kondolencje skreślone rękami, które znałem.
Ludzie przychodzili i odchodzili szybciej niż zwykle, jakby nie byli pewni, co robić z własnym smutkiem.
Na stole stały kwiaty, które pachniały obco.
Na fotelu tkwiła kurtka, nie spalona wspomnieniem — po prostu pusta.

Śmierć zmienia język: mówimy o „ostatnim razie”, o „pożegnaniu”, o „ostatnim słowie”.
Zaczynamy powtarzać historie, które nagle stają się ważne, bo są jedynym dowodem, że coś było.
Przy stole cisza rozkłada się jak obrus — ciężka, nienaganna, i wszyscy boją się ją poruszyć.

Ludzie mówią nowym głosem: spokojniejszym, mniej roszczeniowym.
Wzruszają ramionami nad rzeczami, które kiedyś kłóciły.
Zauważasz im drobne gesty — ktoś kto kiedyś nie dzwonił, teraz sprząta, ktoś kto był daleko, stoi obok.
To nie ratuje. To tylko znak, że śmierć działa — obraca świat o jedną oś i wszystko wygląda inaczej.

Ból jest prosty jak nóż. Nie ma w nim metafor.
Płaczesz, bo nic nie możesz już naprawić.
Złość jest też krótka i twarda: na los, na Boga, na przypadek.
Potem pozostaje cisza, która ostatecznie przychodzi i zostaje dłużej.

I wtedy, po ceremonii, po zdjęciach, po zapalonych zniczach, po zdjęciu fotografii z półki — zostaje pustka codzienności.
To jest prawdziwy koniec: nie dramat, nie katharsis, ale rutyna bez tej osoby.
I musisz przeżyć tę rutynę. Krok po kroku.
Uczysz się oddechu na nowo.

Koniec

Teraz, kiedy to już się stało, patrzę na mapę połączeń, które miałem: ludzi, miejsc, zwykłych czynności.
Wszystko poskładane w nieład, z którego uczę się wszystko na nowo czytać.
Śmierć wyostrzyła kawałki, które do tej pory były tylko tłem — głosy, dotyki, przypadkowe „kocham cię” rzucone między jednym a drugim.

Nie ma jednej prawdy.
Są małe prawdy: że warto było, że ból miał sens, bo był śladem przeżycia, że miłość nie znika, po prostu zmienia formę — zostaje w rzeczach, w zwyczajach, w twoim sposobie patrzenia na świat.
To nie jest klepsydra do odwrócenia. To raczej notatka: przeczytaj jeszcze raz, zanim wyrzucisz.

Przewartościowanie nie przyszło od razu. Nie pojawia się z samych ceremonii.
Przyszło w drobiazgach: w ciszy po północy, gdy zamiast krzyczeć, zaczynasz słuchać;
w porannych spacerach, gdzie odebrałeś sens drobnych gestów;
w rozmowach, które w końcu nie chcesz wygrać, lecz rozumieć.

Nie wszystko można odkupić. Nie wszystko trzeba naprawiać.
Czasami jedyne, co pozostaje, to pamiętać z czułością, a dalej iść.
Przyjąć, że życie to seria startów i kresów — nie wszystkie piękne, niektóre brutalne, ale wszystkie uczą.

Siedzę więc z tą historią jak z książką, którą czytałem wcześniej i czytam teraz jeszcze raz.
Nie zmieniam treści. Czytam inaczej.
Jestem mniejszy i większy jednocześnie: mniejszy przez to, co straciłem, i większy przez to, co zostało we mnie.

I jeśli ktoś zapyta, czego się nauczyłem, odpowiem:
— że koniec nie zawsze zabiera sens, czasem go ujawnia;
— że żałoba to zmęczenie i szkło połamanych rytuałów;
— że pamięć ma moc, której nie mieliśmy, dopóki nie została sprawdzona.

Na końcu odkładam książkę, wstaję i idę dalej.
Nie dlatego, że zapomniałem, ale dlatego, że pamięć i życie muszą iść razem.
To wystarczy.

Epilog

Może to wszystko musiało się zdarzyć.
Każda strata, każdy ból,
każde nocne rozpady w cztery ściany,
żebyśmy nauczyli się widzieć światło,
nawet jeśli wpada przez szczelinę.

Bo przecież gdyby nie ci ludzie,
którzy przyszli i odeszli,
nie byłbym dziś tym, kim jestem.
Gdyby nie tamte miasta,
z ich trzepakami i cichymi ulicami,
nie miałbym wspomnień, które mnie karmią.

Życie to nie równanie do rozwiązania,
to bardziej brudny zeszyt w kratkę,
pełen błędów, skreśleń,
ale też słów, które nagle zaczynają mieć sens.

I kiedy myślę o końcach,
myślę też o początkach,
które zawsze czają się gdzieś za rogiem.
Bo nawet w największej ciemności
jest miejsce na jedno światełko —
czasem to piosenka z radia,
czasem głos przyjaciela w słuchawce,
czasem własny oddech, który przypomina,
że jeszcze tu jestem.

I może właśnie o to chodziło:
żeby przejść przez wszystko,
żeby na końcu umieć powiedzieć —
było warto.

Outro

Ten album to moja pierwsza naprawdę poważna próba opowiedzenia historii — nie kilku kawałków wyrwanych z kontekstu, ale całej drogi.
To projekt, nad którym siedziałem długo i uważnie, układając każdy tekst, każdy motyw, tak, żeby miał sens i prowadził dalej. To nie są przypadkowe utwory, to nie jest zbiór szkiców — to spójna opowieść, mój największy i najważniejszy projekt do tej pory.

O czym jest?
O życiu, które składa się z początków i końców.
O nostalgii za dzieciństwem i beztroską, której już nie ma.
O pierwszych miłościach i ekscytacjach, które zawsze niosą w sobie cień straty.
O pęknięciach, samotności, gniewie, ucieczkach w mrok, o śmierci i o tym, jak trudno o tym mówić.
Ale też o tym, że w tym wszystkim da się znaleźć światło. Że nawet gdy toniesz w cieniu, gdzieś jest mała iskra, która prowadzi cię dalej.

Chciałem, żeby ten album był czymś więcej niż tylko muzyką.
Żeby brzmiał jak pamiętnik, jak rozmowa ze sobą, jak film, który odtwarzasz w głowie w nocy, nie mogąc zasnąć.
Żeby zostawiał ślad — nie tylko w uchu, ale i w sercu.

To moje pierwsze duże dzieło, i takie, w które naprawdę się włożyłem cały.
To nie jest playlista do puszczenia w tle — to projekt, który trzeba przeżyć, kawałek po kawałku, od pierwszych wspomnień, przez mrok, aż po finał i ostatnie światło.

Jeśli miałbym go streścić jednym zdaniem:
to opowieść o tym, że wszystko przemija, ale właśnie w tym tkwi sens.

Intro

2010s śmietnik

Spoko piosenka, pozdrawiam Dawida, który lubi Podsiadło. Puść to jakiejś duperce na randce, albo coś fajnego 🤗😘

Dawid Podsiadło - Millenium (ale to remix typu house)

Nie mam w sobie nic stałego.
Każdy gest jest półprawdą,
każde słowo pęka zanim doleci do końca zdania.
Boję się ludzi — nie dlatego, że są źli,
tylko dlatego, że widzą za dużo.
Boję się, że odkryją, jak bardzo nie pasuję.

Kiedy ktoś się zbliża,
czuję jak wszystko we mnie zaczyna się psuć.
Jakby relacja była kwiatem,
a ja – kwasem, który ją podtruwa.
Nie wiem, jak to się dzieje,
ale zawsze kończy się tak samo:
zostaję sam, a oni idą dalej,
bardziej poukładani niż ja.

Czasem myślę, że jestem testem dla ludzi.
Takim etapem, po którym poznają,
czego nie chcą już nigdy więcej.
A ja zostaję w tym samym miejscu,
trochę bardziej zniszczony,
trochę mniej prawdziwy.

Nie potrafię już mówić, że wszystko będzie dobrze, bo wiem, że nie będzie.
W moim świecie wszystko działa chwilę,
a potem się rozpada — powoli, bez wybuchu,
aż zostaje tylko echo po rozmowie,
pusty kubek po kawie,
i to uczucie, że znowu spieprzyłem coś,
czego nawet nie zdążyłem zrozumieć.

Nie szukam już ludzi.
Nie chcę nikogo poznawać.
jestem jak pokój, w którym nikt nie powinien spać, pełen przeciągów,
zimny, z pęknięciami w ścianach,
których nie da się zaszpachlować.

Czasem chciałbym wierzyć, że to się da naprawić, ale prawda jest taka,
że jestem tylko chwilą w czyimś życiu.
Kimś, kto był „na moment”,
kimś, kogo się wspomina,
ale już bez emocji.

Osobą tymczasową.
Taką, co nie zostaje.
Bo jak zostaje,
to wszystko się psuje.

Drop n' Roll

Popular tracks