Калі Бог ствараў для нас гэты свет
З чагосьці пачаць было трэба…
Вось першая кропка, навокал сусвет
Які потым стал зорным небам.
Хоць звестак дакладных пра кропку няма,
Ды дзесці ж яна існавала?!
І знаўцы мяркуюць, што ўзнікла яна
У тым месцы, што Ракавам стала
Ракаў – калыска для цывілізацый,
Канечная кропка ўсіх зорных шляхоў,
Мястэчка пад Менскам, дзе хочаш застацца
І жыць безклапотна мільёны гадоў
Эпохі праходзілі шэрагам дзён,
Леднік у Ракаў у госці прыходзіў,
Наш першы князь Бай тут размесціў свой трон
І продкамі верхаводзіў
Па ракаўскім узвышшы праходзіць бар'ер
Мяжуе балтыйскае з чорным
Там горцы спрадвеку жылі, і цяпер
Усё тыя ж жывуць ў краі горным.
Ракаў – малая радзіма ўсіх горцаў,
Якія жылі тут шмат сотняў гадоў
Мястэчка пад Менскам, дзе жыў бы бясконца,
Як Дункан Макклаўд, з Шатланскіх халмоў.

Афіны Паўночныя – назвай такой
Наш Ракаў калісьці назвалі,
Бо, кажуць, Афіны, у Грэцыі той 
Паўдневым Ракавам сталі!
На плошчы стаяць касцёл і царква,
Як быццам спрадвеку сябруюць,
Бо л'ецца з крыніцы святая вада
І слепасць удала лякуе

Ракаў – горад для творчых прафесій!
Край талерантны, які бачыць Бог.
Вітаюць тут вернікаў розных канфесій,
Памерлых хаваюць на могілках трох..

Для ўсіх тых хто горад гэты адкрыў
Жыццё незаўважліва зменіцца
З іх кожны паўсюль у свеце будзе сваім – 
Каханкам Вялікай Мядзведзіцы

Ракаў  - яму ўсміхаюцца зоры
Тут розныя межы праходзяць у душы
Мястэчка пад Менскам, дзе Іслач і горы.
Дзе можна застацца, застацца, і жыць.


Garady 04 Rakov

Дзесьці ўверсе, вышэй за высокія зоры
Там дзе ў хаваецца ў небе шпіль Вітава храму
Хтосьці сядзіць – немагчыма  магутны і добры
Сыпле сняжынкі іскрытыя проста ў Влтаву…

Стань апаўшостай у снежань на Карлавым мосце 
І паглядзі ў захапленні на Градскія гмахі,
Пройдзе хвіліна – ты станеш сваім, а ня госцем.
У сэрцы адчуй гэта ўсё: храмы, вуліцы, дахі!

Казачны, казачны, казачны, казачны горад!
Калядная Прага чакае новага году…
У рысачках кожнага дому, ва ўсіх колькі ёсць іх
Такоё імкненне да свята і да прыгажосці!
Тыя хто кажуць, што горад гатычны і змрочны,
Хай прыязджаюць, пабачаць на ўласныя вочы:
Брук у чырвоны тут кроў ня раз фарбавала,
Але марыла Прага стаць казкай, і казкаю стала!

Слухай як Гусава рэха, грыміць у Віфліемскай капліцы,
Грукат вазоў табарытаў! Крыжакам праз іх не прабіцца!
Як пры Грюнвальдзе , Ян Жыжка наперадзе войску
Роўнасць і праўда для ўсіх! Бо такім быў запавет боскі…

Вось па прыступках нябачных з Тынскага храму
На Старамескую плошчу спускаецца Панна…
Словаў ня чутна, але разумеюць усе людзі
Veritas vincit! Спрадвеку было так, и будзе!

Казачны, казачны, казачны, казачны горад!
Калядная Прага чакае новага году…
У рысачках кожнага дому, ва ўсіх колькі ёсць іх
Такоё імкненне да свята і да прыгажосці!
Тыя хто кажуць, што горад гатычны і змрочны,
Хай прыязджаюць, пабачаць на ўласныя вочы:
Брук у чырвоны тут кроў ня раз фарбавала,
Але марыла Прага стаць казкай, і казкаю стала!

Джынджэр і Фрэд, запрашаюць на танец сто вежаў,
Кружацца снег і дамы, сёння святу горад належыць,
Кельцкай Багеміі дух схаваны ў воблаке пены,
Ведае шлях да яго дзіўны вершнік пад дахам Люцэрны.

Круцяцца смерць і анёл разам у курантах,
Час адаб’е метраном, што над горадам узняты.
Сквапна збірае секунды ў гады і стагоддзі,
Гора і радасць у калядным ляцяць карагодзе!

Казачны, казачны, казачны, казачны горад!
Калядная Прага чакае новага году…
У рысачках кожнага дому, ва ўсіх колькі ёсць іх
Такоё імкненне да свята і да прыгажосці!
Тыя хто кажуць, што горад гатычны і змрочны,
Хай прыязджаюць, пабачаць на ўласныя вочы:
Брук у чырвоны тут кроў ня раз фарбавала,
Але марыла Прага стаць казкай, і казкаю стала!


Garady 03 Praga

Я па снах блукаў
У часе вандраваў
Завітаў у Парыж
Вартавы здарова!
Ты чаго сувора
На мяне глядзіш?

Браму адчыняй
У горад запрашай…
Мытаў не бяры…
Хочаш абабраць?!
Можаш абшукаць!
Я схаваў дары!

Я ў душы, я ўнутры пранясу Нотр-Дам!
Гэй, Парыж! Вось, бяры! Гэта будзе твой храм! 
Ён імкнецца да неба
З вострава Сены!
Навокал – сталёвая плынь.
Вежы ўверх паляцяць;
У аблоках лунаць
Будзе храм, адкуль позірк ня кінь!
У вітражах праменьчык малы заблукаў
Выйсця не адшукаў,
Сонца будзе жыць у ім!

А на вуліцах тут
Толькі смецце ды бруд
А ў завулках – яны.
Кашалёк ці жыццё?
Адбіраюць усё
Таць і злодзей начны …
Месяц срэбрам начэй
Робіць цені даўжэй
У цемры страшна хадзіць,
Але гэта мой сон, 
ноч Магу зрабіць днём!
         Тут усё можна змяніць!

Я распростаю вуліцы
Хай бягуць ў далягляд!
Чырвань лямпаў Манмартра!
Цюільры жарсны сад!
Мулен Ружу закруцяцца крылы,
 прыпынячы час 
Ноч квітнее, зацямняе дзень!
На палёх Елісейскіх - вальс
Я штоноч у Парыж баляваць 
запрашаю кожнага з вас!

Я ўсю ноч праблукаў,
Месца Луўру шукаў,
І нарэшце знайшоў!
Пазнаёмся Парыж, 
Гэта Луўр. Што маўчыш?
Запрашай каралёў!

Дазваляю ім жыць!
Панаваць і судзць,
Гэй куды Вы мяне???
За абразлівы тон,
Я з даўгім языком,
Апынуўся ў турме! 

Што ж, калі ўжо сядзець
Вось для вязняў турма!
Усё забыць, з’варяцець прымушае яна…
Але сцены абрынуцца урэшце,
Ліпень спаліць Бастылію ушчэнт,
І я стану на плошчы дзе рэшткі,
Мае вусны выдыхваюць шэпт…
Каб не здацца, я кроў’ю гадамі
пісаў на сцяне свой сакрэт,	
наш сакрэт…

Гэты горад прысніў
Гэты горад стварыў, 
Для адной для цябе
Хутка здзейсняцца сны,
І мы будзем адны,
У Парыжы ў вясне.
Вочы не адчыняй,
Праз вясёлку, давай…
Ну, чаго ты стаіш?
Яшчэ крок… я з табой…
Вось нарэшце! Ён твой!
Расквітнее Парыж!
 


Garady 02 Paris

Сонца высокае над вежай ўстала
Гэтак як сотню гадоў таму
А каралеўна ўсё чакала
Таго, хто шукае яе адну
Ёй расказалі, як знайсці прынца
Трэба заснуць, тэба легчы ў труну,
Ад пацалунка яго абудзіцца,
Ёй абяцалі сто год таму

Трэба прачнуцца, бо прынц не прыйдзе
Трэба уставаць, трэба ісці.
Трэба ісці – наперадзе тыдзень.
Трэба шукаць і трэба знайсці.

Зоры ў вокнах вежы заззялі,
Яна стамілася прынца чакаць
Каб выйсці нявестай з гэтай залі,
Дазволіць і герцагу сябе цалаваць.

Трэба прачнуцца, герцаг не прыйдзе
Трэба уставаць, трэба ісці.
Трэба ісці – наперадзе тыдзень.
Ну а потым, яшчэ адзін.

Вежа пакрылася уся павуціннем,
Зноў паніжаецца шлюбны крытэр	
З войску яе няўжо ні адзіны
Няўжо ні адзіны не прыйдзе жаўнер?

Трэба ўставаць, бо жаўнер не прыйдзе,
Трэба уставаць, трэба ісці.
Трэба ісці – наперадзе тыдзень.
Потым, яшчэ і яшчэ адзін

Пакуль каралеўна хавалася ў вежы 
Ёй на бяду вынайшлі фэмінізм
Цяпер ад яе самой шчасце залежыць
Трэба самой ісці за ім.

Трэба прачнуцца, ніхто не прыйдзе
Трыба уставаць, трэба ісці,
Трэба уставаць – наперадзе тыдзень,
Трэба шукаць і трэба знайсц


Kazki 05 Sonya

А калісьці быў Снежны Кароль –
З ім  так добра было Каралеве…
Ён сыйшоў, а замест прыйшоў боль.
Боль схаваўся ў снежнай завее…
	
У каралеўстве настала зіма,
Два пакойчыкі, кухня і ванна…
Пра мінулае марылі ў снах,
Безнадзейна чакалі і марна.
	
	
Ёй прыйшлося больш моцнаю стаць,
Усё забыць, замяніць сэрца лёдам.
Сыпаць снег і марозам караць,
Бо зіма, бо такая прырода!
	
Яна прынцаў шукала дарма
Каралеўства прынц кожны пакінуў
Мо таму, што ўпотай  сама
Слова вечнасць складала з ільдзінак?

Цёпла сонца заззяе вясной -
Каралева ўсе вокны зачыніць.
Яна Снежная. Ёй быць адной.
Ёй так звыкла. Вясну гэта спыніць!
	…Ёй здаецца, што спыніць…


Kazki 06 Snezgnaya

У яе сёння добры настрой
Апранула жакет у чырвоную клетку
Чырвоная спаднічка на ёй 
А каб хлопцаў лавіць – панчохі ў сетку

Яна ідзе лёгкай хадой
Усміхаецца свету, але асцярожна
Ях ліхтар светлафора, над яё галавой
Чырвоны каптурок, і ведае кожны

Блакітныя берэты – як неба ў Афгане;
Зялёныя берэты – як джунглі ва В’етнамі
І ў колер варожай крыві Чырвоны каптурок!

Ён лічыў сябе самым крутым
Ён быў воўк малады, незалежны, драпежны
Ён лічыў, што кожная з ім
Ноч правесці палічыць за гонар бязмежны

На шпацыры ўбачыў яе
Зіхацяць яго вочы паляўнічым азартам
А сыгналь небяспекі на яе галаве 
Маладога ваўка запалахоаў не надта

Берэты колеру неба Афгана
Берэты колеру джунунляў В’етнама
Але небяспечней за ўсіх Чырвоны каптурок

У яе быў добры настрой
Падалося нахабства ягонае мілым
Падманіла усмешкай, павяла за сабой
І бязлітасным стрэлам з-пад веек дабіла…
Яна прайшла лёгкай хадой
А пікапер былы, незалежны, драпежны…
Як пабіты шчанюк кульгаў следам за ёй
Першы раз у жыцці закаханы бяз межаў

Берэты колеру неба Афгана
Берэты колеру джунунляў В’етнама
Але небяспечней за ўсіх Чырвоны каптурок


Акорды
Em
У яе сёння добры настрой
	D
Апранула жакет у чырвоную клетку
Em
Чырвоная спаднічка на ёй 
	D
А каб хлопцаў лавіць – панчохі ў сетку
Em
Яна ідзе лёгкай хадой

	D
Усміхаецца свету, але асцярожна
Em
Ях ліхтар светлафора, над яё галавой
	D
Чырвоны каптурок, і ведае кожны
	Em
Блакітныя берэты – як неба Афгана;
        С
Зялёныя берэты – як джунглі  В’етнама
Am			В		     Em
І ў колер варожай крыві Чырвоны каптурок

 


Kazki 07 Chyrvony Kapturok

Прыязджай да нас, любая Эліс, хутчэй прыязджай,
На жаль, сбег белы трусік чароўны ўжо з нашых банкнотаў
Крэмзаў у пучшы нулі на купюрах, закрэсліць каб потым,
І сумуючы знікнуць. А ты ўсё адно прыязджай.

Прыязджай да нас Эліс, мы просім, хутчэй прыязджай
Бо ты так, як ніхто, цудоўна умееш здзіўляцца
І з дзівосаў тытэйшых залівіста будзеш смяяца
Мы здзіўляцца стаміліся і ўжо не смяемся, на жаль

Прыязджай да нас Эліс, прашу прыязджай усё адно
Бо Шатун-Баўбатун сядзіць моўчкі і не размаўляе
Крымінальны артыкул яму і сябрам пагражае.
І таму Капялюшнік з’ехаў з краіны даўно

Размаўляй з намі Эліс, бо твая шчырасць як маяк
Апішы ўсё што бачыш, не бойся нікога пакрыўдзіць
Мы тут проста жывем і не думаем, ці можна тут выжыць, 
Бо баімся мы думаць, і нават забыліся як.

Толькі ведаеш Эліс у нас каралевы няма.
Але тут гэтаксама пры ўладзе звычайныя карты
Растлумач ім ты, хто ёсць яны, і чаго яны вартыя
Не чакай дапамогі ад нас, ты зрабі ўсё сама.


Kazki 08 Elis

Якар падымем у апошні раз
З ранішнім ветрам – на ўсход!
Хвалі марскія чакаюць нас,
Боле ня зойдзем мы ў порт
Оў – гэй- гоў
Усё жыццё ў чужынскіх берагоў
Оў – гэй- гоў
Мы ніколі ня вернемся дамоў
Ветразь знікае за небасхіл
Берагу скжаам «бывай»
Трэба каб колер ветразь змяніў
Чорную фарбу мне дай
Оў – гэй- гоў
Вы мяне не ўбачыце ізноў
Оў – гэй- гоў
Не вярнуся ніколі я дамоў
Ван Дэр Дэккен, наш капітан
Марна шукае зямлю
Не адпускае нас акіян
Курс не знайсці караблю
Оў – гэй- гоў
Не ўбачыць нам болей берагоў
Оў – гэй- гоў
Мы ніколі ня вернемся дамоў
		Пад ветразем чорным
		На крылах ляцім
		Для нас неба з морам
		Зліліся ў адным.
		Сярок акіяну
		За краем зямлі
		Мы ў фата-маргану
		Вядзем караблі.
Скончыўся ром трыста год таму
Вечнасць ня скончыцца шлях
І пойдуць нашчадкі за нас ка дну
Ў сталёвых сваіх караблях…
Оў – гэй- гоў
Вы мяне не убачыце ізноў.
Оў – гэй- гоў
Мы ніколі ня вернемся дамоў
Якар падымем у апошні раз
З ранішнім ветрам – на ўсход!
Хвалі марскія чакаюць нас,
Боле ня зойдзем мы ў порт
Оў – гэй- гоў
Усё жыццё ў чужынскіх берагоў
Оў – гэй- гоў
Мы ніколі ня вернемся дамоў


Mora 04 Лятучы галандзец

Выдых – назад, на ўдыху – наперад!
Чацвёра ў рад мы цягнем галеру
Вецер насустрач, а як жа іначай
Іншага ветру ніхто з нас ня бачыў 

	У моры спякотным саленным і шэрым
	Цягнем штодзённа мы нашу галеру
	Нам веславаць яшчэ да халеры
	І паміраць нам на гэтай галеры

Свіст бізуна, кроплі чырвоным
Думк адна: трымаць рытм роўным
На раз, на два – назад, зноў наперад
Плечы ў вузлах, мы цягнем галеру.

Крык: «На таран!»  - мы навалімся разам
Думка адна: толькі б параза
Можа загінем, нарэшце патонем
І нас абдыме блакітнае мора.

Акорды
Am		           Em
Выдых – назад, на ўдыху – наперад!
    G		       Am
Чацвёра ў рад мы цягнем галеру
Вецер насустрач, а як жа іначай
Іншага ветру ніхто з нас ня бачыў 
	C			G	
	У моры спякотным саленным і шэрым
	Dm			Am
Цягнем штодзённа мы нашу галеру
	Нам веславаць яшчэ да халеры
	І паміраць нам на гэтай галеры


Mora 05 Galera

Там, на поўначы – спека
ам, на поўначы – сонца і лета.
А у нас – лёд навокал
У нас ёсць толькі лёд, снег і мэта.
Мы жыццём ахвяруем
Дзеля кропкі  самай паўднёвай
На ільдзіне дрэйфуем
Мы загінем тут, у пеклы сцюдзёным!
	Мы трапілі ў пастку ў пеклы сцюдзёным
	На выратаванне – ні воднага шанцу…
	Але прагучаў загад Шэклтона:
	“Ня смець паміраць! Мы будзем змагацца!”
Залатыя гінэі
Кінем у снег, лепей іх пахаваем!
Возьмем толькі надзею
І ўпартасці с верай да краю…
Абвязаўшыся пойдзем,
Крок за крокам, за месяцам месяц,
Мы марудна па лёдзе
Рушыць будзем пакуль сонца свеціць!
	Па ўздыбленным лёдзе мы ў пеклы сцюдзёным
	Ірвемся наперад – ні воднага шанцу…
	Бязлітасным стрэлам загад Шэклтона:
	“Мы потым памрэм! А зараз - змагацца!”
Мы кахаем яскрава
Што заўгодна для нашае Ледзі
Закаханыя ў Славу
Здейснім подзвіг… А можа прыкмеціць?
З белых плямаў на мапах
Толькі снежны дыван Антарктыды.
Не зважаем на страты
Першы ў памяці стане адзіным!
	Прасторы бязконцыя ў пеклы сцюдзеным
	Дайсці да зямлі – ні воднага шанцу…
	Спакуслівым шэптам загад Шэклтона:
	“Браты, мы героі! Мы будзем змагацца!”
Кажуць – так не бывае
І для тых, кто так кажа – ня будзе
Бо аддаўшы адчаю
Сваю душу ня могуць жыць людзі.
Мы прарвемся і стане
Кожны Славы каханкам на тыдзень,
Як кахаць перастане,
Зноў усмешкі шукаць яе выйдзем…
	Мы ўрэшце загінем у пеклы сцюдзёным
	Сканаць у сваім ложку – ні воднага шанцу
	Але нас запомняць, бо м Шэклтон,
	Мы – тыя, хто быў, тыя, хто не здаваўся!


Mora 06 Shekeltony

Добрай апоўначы брат,
Добрага палявання!
Сённяшней ноччу з табой,
Зорная зграя бяжыць
Добрай апоўначы брат!
Ёсць яшчэ час да світання,
Ёсць яшчэ час паляваць,
Бегчы, змагацца і жыць

Кліч у вачах запалі – 
Скокнуць з нябёсаў на снег,
Зграя ўжо на зямлі, 
не прыпняецца бег.
Следам у след пабягуць,
Следам іх цені лятуць.

Добрай апоўначы брат,
Добрага палявання!
Гэтаю ноччу з табой,
Зорная зграя бяжыць
Добрай апоўначы брат!
Ёсць яшчэ час да світання,
Ёсць яшчэ час паляваць,
Бегчы, змагацца і жыць

Там за спіной ў агні. 
З чорным нажом стары пень;
Вогнішча ты запаліў,
Хопіць. Твой скончыўся дзень.
Ёсць толькі ноччу жыццё.
Ёсць толькі ноч. Потым – ўсё.

Добрай апоўначы брат,
Добрага палявання!
Гэтаю ноччу з табой,
Зорная зграя бяжыць
Добрай апоўначы брат!
Ёсць яшчэ час да світання,
Ёсць яшчэ час паляваць,
Бегчы, змагацца і жыць

Раніцай легчы на снег,
Горача аж да апёкаў,
Болей ты не чалавек…
А хіба быў ім наогул?
Вось надыходзіць світанне…
Дзякуй за паляванне!

Добрай апоўначы брат,
Добрай апоўначы брат!


Noch 02 Vouchja Apounach

Што табе мроіцца ноччу
У час калі зоры паснулі?
Што табе мроіцца ноччу,
У жоўтым самотным вакне?

У думках за хмарамі крочыш?
З месцам побач ты крочыш…
Хораша вам! Але хочаш…
Ты завітай да мяне?..
***
Сонца схаванае знойдзем,
У жоўтым святле маёй лямпы,
Сонца схаванае знойдзем -
Будзем з ім ноч зімаваць…

Урэшце скажу табе: “Пойдзем?”
Ты уздыхнеш ціха: “Пойдзем…”
Сумна па ложках мы пойдзем –
Раніцай рана ўставаць.


Noch 03 Neznajomaj Syabroucy

Будзе туман
Раніцай будзе туман
Будзе раніцай белы туман
Хочацца спаць
Яшчэ цёмна і хочацца спаць
Ды дарога ня можа чакаць

Прыпеў:
Навошта ведаць, што за паваротам
Навошта думаць, што будзе потым
Наперад давай!
Налева, направа, ці проста далей
Дарогі розныя цябе чакаюць
Свой шлях выбірай

Усе ўпершыню
Усе наперадзе, усе ўпершыню
Шлях уходзіць у далечыню
Хто за табой
Хто насустрач, хто разам з табой
Хто з табой па дарозе адной?

Скончыцца шлях
Кожнага скончыцца шлях
Гэта сумна, напэўна, аднак
Можа ізноў
Паміж зорамі можа ізноў
Нас чакаюць яшчэ сто шляхоў
 


05 - Дарогі

Паэтам (live - Вежа Міру)

Чорны замак

Чорны замак у нетрах лясных — 

Вежы як выспы, муры нібы хвалі.

Варта на вежах з вясны да вясны,  

Нястомна шпіёнаў варожых чакае.

 

Прамоўлю закляцце ды апрану

Аблічча імклівае рысі драпежнай, 

Паміж сумётамі я прамільгну

Да замку, як здань, за віхураю снежнай.

         Ніхто не пачуе,

         Ніхто не ўбачыць,

         Ніхто не заўважыць,

         Як я падыйду.

І Месяц ня ўсочыць, як я па мурах

Імкнуся уверх вінаграднай лазою.

Зрываецца ўніз непатрэбны мне страх — 

Я ведаю: поспех заўсёды са мною!

 

Нарэшце бязгучна я замкам іду.

Заходжу ў пакой, каб над ложкам схіліцца...

Праз сон ёй нябачна, што я ўжо тут,

Што час надыйшоў, што пара абудзіцца…

     Адчуўшы мой подых,

     Прачнуліся вочы,

     І зьдзіўлены позірк

     Спыніўся на мне

Адразу пытаньне: "А ты хто такі?!"

У вачах замільгала мальба паратунку,

І, не прагучаўшы, развеяўся крык,

Прыпынены жарсным маім пацалункам.

 

Праз колькі хвілінаў спытала яна:

"Ты хто? Ну, скажы. І адкуль ты узьнік?"

Выдыхваю гучна, каб чула Зіма:

"Вітаю, спадарыня, я Сакавік!"

         

     Будзем з ёй танчыць

         Мы да світання,

         А на світанні

         Пачнецца вясна!

01 - Сhorny Zamak Чорны Замак

Ветразь на Нямізе

Звычайным ранкам 
У звыклым месцы
Людзі бачылі цуд
На Нямізе, у Менску.
Уявіце, што вы
У Траецкім прадмесці,
Паглядзіце на поўдзень  - 
Вы убачыце ветразь!
Паміж шэрымі гмахамі…
Ці вы бачыце ветразь?

А калі не бачыце,
На слова мне паверце
Ветразь на Нямізе,
Белы-белы ветразь!
Рака цячэ ў трубах 
А ён - наверсе
Ветразь на Нямізе,
Белы-белы ветразь!

Карабель дзівосны
З земляў далёкіх
Хвалі асфальту
Рассякаў лёгка.
А з вокнаў крамаў,
І з вокнаў машынаў
Глядзелі людзі,
Як з акварыўма рыбы.
Нешта нема казалі 
Гэтак сама, як рыбы.

Гэта немагчыма,
Але вы паверце:
Ветразь на Нямізе!
Белы-белы ветразь!
Рака цячэ ў трубах,
А ён на волі, уверсе!
Ветразь на Нямізе,
Белы-белы ветразь!

Ён саскочыў у Свіслач,
Вырваўся на прастору,
Пайшоў наперад
Да Чорнага Мора.
Сыйшоў, і нікога
Не забраў ён з сабою,
А людзі ўсё думалі:
Гэта праўда, ці мроя?
Надзіва праўдзівая,
Але ўсё-ж такі мроя?

Праўда альбо мроя?
А навошта ведаць?!
Ветразь на Нямізе
Будзе, калі верыць!
Хай немагчыма -
Усё адно вы верце!
Дапаможа людзям
Белы-белы ветразь!


10 - Vetraz

Папялушка

Неяк Папялушка вярталася з працы, 
З трэцяй і апошняй за сённяшні дзень,
І пашанцавала ёй ля крамы спаткацца
З добраю феяй, што была з “Мэры Кэй”.
   (а тая ёй і кажа:)
«Ведаю пра твой жабрацкі заробак,
Ведаю што хочаш на баль у модны клюб! 
Будзе табе цуд – трымай пакаштоўнік,
За першую дозу грошай не бяру!»

	Вось табе сукеначка з пракату,
Касмэтыку любую выбірай, 
Толькі бачыць цябе без мэйкапу
Не дазваляй! Не, не дазваляй!
Вось табе «Дыёр» і «Габана», і «Дольчэ»,
Пэрліны ў каралях сапраўдныя!
Толькі мусіш аддаць прыгажосць пасля ночы:
Яна не твая! Не, яна не твая!

Папялушка стала прынцэсай танцполу,
Прынц на белым «лексусе» заўважыў яе…
Скакала Папялушка, і туфлік «Дыёра»
Згубіла падчас ламбады на стале.

Папялушка знікла, а туфлік застаўся,
Прынц не разгубіўся, яго аглядзеў…
Нарэшце над вусцілкаю нумар адшукаўся, 
У пракат на лексусе прынц паляцеў.

	Вось табе сукеначка з пракату,
Касмэтыку любую выбірай, 
Толькі бачыць цябе без мэйкапу
Не дазваляй! Не, не дазваляй!
Вось табе «Дыёр» і «Габана», і «Дольчэ»,
Пэрліны ў каралях сапраўдныя!
Толькі мусіш аддаць прыгажосць пасля ночы:
Яна не твая! Не, яна не твая!

Папялушка знікла – на тыдзень, ня меней,
Па мабіле нават не адказвала,
Бо добрая фэя, агент «Мэры Кэя»,
Без грошай касметыкі больш не дала!

Але хутка будзе заробак на картцы,
Зможа зноў яна прыгажосці набыць,
Пойдзе Папялушка прынцэсай на танцы…
І будзе хэппі-энд, яго ня можа ня быць!


Аддаўшы сэрца славутым брэндам,
Хоць кроплю розума ты захавай,	
І верыць, што прыгажосць твая – у гэтым,
Не дазваляй, не, не дазваляй!


04 - Папялушка - Papjalushka

Вільня

Бачу горад, бачу дахі стракатыя,
Ды зялёнае навакольле,
Пазнаю яго, быццам памятаю,
Хоць раней і ня быў тут ніколі.
Мо я ў снах да яго прылятаю,
Ці прачнулася памяць дзядоў,
Але я сапраўды адчуваю
Быццам я тут – адзін з жыхароў.

Гэта родны мне горад, ды цяпер ён у іншай краіне,	
Нават назву замежную пішам на мапах сваіх,
Але ён для мяне назаўжды – беларуская Вільня,
Гэтак сама, як быў ён спрадвеку для продкаў маіх.

Палымнее касцел Святой Ганны,
На далоні ня зьмесьціцца ён,
Захаваю ў душы той цагляны
Скіраваны ў неба агонь.
Брама Вострая — громам у грудзі — 
Запаветнага горада сэрца,
Мімаволі спыняюцца людзі,
Матка Боска глядзіць у вакенца. 

Я зусім не пабожны, таму мне няёмка і дзіўна,
Захацелася ўкленчыць, галаву ля капліцы схіліць.
Ты крывіцкая Мекка мая — беларуская Вільня,
Я маліцца хачу: навучы, як мне гэта рабіць.

Гедыміна ўздымаецца замак,
Побач з ім  толькі неба абшар,
Сустракаў тут апошні свой ранак
Яська – твой назаўжды гаспадар.
Быў ня першым ён, быў не адзіным – 
Я на могілкі Роса прыйшоў,
Там найлепшыя людзі Радзімы - 
Чарадой пахавальных крыжоў.

 Ў непрыкметным завулку я бачу постаць Скарыны,
Там ягоныя думкі дагэтуль рэхам гучаць. 
Ты з дзядоў збудавана маіх, беларуская Вільня,
З маёй памяці ты - і нікому цябе не адняць.

Вечар, трэба дадому спяшацца,
Але цьвёрда упэўнены я:
Раз за разам я буду вяртацца,
На прыгоркі, дзе Вільня мая. 
Дзякуй, горад у нас адабралі,
Не далі зруйнаваць і забіць,
Дзякуй, спадчыну нам захавалі,
Адчуваю, як сэрца баліць.

У гэтым горадзе сёння літоўцы жывуць, не ліцьвіны,
Беларускае мовы на вуліцах ужо не пачуць,
Ды не дасьць нам чужынцамі быць беларуская Вільня
З Вострай брамы у пагоню ізноў воі на конях лятуць.

Гэта родны мне горад, ды цяпер ён у іншай краіне,
Нават назву замежную пішам на мапах сваіх,
Але ён для мяне назаўжды  - беларуская Вільня,
Гэтак сама, як быў ён спрадвеку для продкаў маіх.

07 - Вільня Vilnja

Ірландская

У кожнага хлопца на гэтай зямлі
Ёсць кропля сапраўднай ірландскай крыві,
Зялёнай, як пушча вясною!
Раптоўна у сэрца патрапіць яна,
Адразу ў душы закрасуе вясна,
І ты засьпяваеш са мною!

Вочы ў колер ліста канюшыны!
Наш Патрык Святы – разам з намі!
Зялёная выспа – наша Айчына!
Гэй-го! Чуеш, як мы спяваем?!

За тым, каб душы тваёй стала лягчэй –
У паб завітай, выпі піва хучэй,
Пажадана, каб гэта быў “Гінэс”! 
У пену піўную ты носам нырні,
Адкрый свае чакры, ў астрал зазірні!
А ня будзе з кім піць – запрасі нас!

Вочы ў колер ліста канюшыны!
Гэй-го! Наш Патрык з намі!
Хто піва не п’е — той не мужчына!
А як вып’ем — заўсёды спяваем!

Сваёй прыгажосці ня страціць Айчына,
Пакуль тут ёсць месца прыгожым жанчынам, 
Якія нам так даспадобы!
Хай будуць спачатку насамі круціць,
Мы ведаем як гэта можна змяніць:
Дзяўчаткі, паслухайце словы!

Вочы ў колер ліста канюшыны!
Гэй-го! Наш Патрык з намі!
У сябе закахаем любую жанчыну! 
Гэй-го, сцеражыся! Спяваем!

Калі ж на вайну нас жыццё павядзе
Бяда тым, хто нашых пакрыўдзіць людзей.
Бо Патрык нас не пакіне!
Чакае ўсіх ворагаў верная сьмерць,
Бо гэтак жа сама будзем мы пець,
Калі з іх апошні загіне!

Вочы ў колер ліста канюшыны!
Гэй-го! Наш Патрык з намі!
Ад ворагаў мы абаронім Айчыну!
Ім не ўратавацца! Спяваем!
Вочы ў колер ліста канюшыны!
Гэй-го! Наш Патрык з намі!
Зялёная выспа — наша Айчына!
Гэй-го! Чуеш, як мы спяваем?


02 - Ірландская

Алена

Багацце князёўны Алены ня ў грошах 
Багацце Алены за грошы не купіць,
Ня бачыў яшчэ сьвет дзеўчыны такой прыгожай
Алена ў люстэрка глядзіць. 
І бачыць:

Валасы – светлы лён.
Вочы колеру неба
Захапіла ў палон
Мяне пані Алена

Зноў у замку баль, і зноў кавалеры
З князёўны Алены ня зводзяць вачэй.
Ёй ужо сямнадцаць, і ў князя ў намерах
Дачку выдаць замуж як мага хутчэй.

З далёкіх краін да прыгажуні сьветларусай.
Сватоў засылаюць каралі ды князі, 
А я пайду ў карчму і мёду там нап'юся
Я шляхціц беззямельны –  куды мне да іх.

Я з маленства з табой
Пад валошкавым небам.
Першы пацалунак твой
Не забуду, Алена…

Цэлы вечар князёўна Алена
Ні хвіліначкі не адпачне
І з чарговым сваім кавалерам
Праз імгненьне новы танец пачне.

Курфюст стары прыехаў, каварствам вядомы,
Што рот шмат разоў разяваў на наш край
Ён зараз за Алену дае горад ля мора
Алена… Жаніха сустракай.

Алена маўчыць, 
У вачох яе цёмна
Прыгажосць для яе 
Раптам стала пракленам

Танчыць князёўна з немцам агідным
Стала няўтульна у зале пустой,
Алене так горка, Алене так крыўдна,
Бо на чужыну заўтра ехаць ёй.

Паскакаў наўздагон на насьупным сьвітанні
І крыжакаў дагнаў каля пушчы святой.
Бачаць постаць маю яны у шэрым тумане
Яны чуюць баявы покліч мой

Адчыніліся дзверы
Ў залачонай карэце,
Гэй, крыжакі мы ўдвох, 
Падрыхтуйцеся ўмерці.

У бойцы як у танцы мы разам з Аленай
І немагчыма нас раз’яднаць
На апранахах крыжацкіх па белым
Будзем чырвоным мы маляваць

Разам у пучшы зялёнай,
Усміхаецца неба.
Я з табой назаўсёды
Буду побач, Алена.


05 - Алена

Пірацкая
З маленства жыццё мяне вабіць такое — 
Браць перашкоды на абардаж!
Ня варта старацца мяне супакоіць,
У жылах прыгоды, у жылах кураж! 

Са скалаў скакаў я ў бурлівае мора,
Са сьмерцю у хованкі лёгка гуляў,
Адрынуўшшы страх, і сумнеў, і пакору,
Жыццём рызыкуючы, я рагатаў:
І-ХА, А-ХА-ХА-ХА!
І-ХА, А-ХА-ХА-ХА!
У дваццаць гадоў ужо быў капітанам,
Фартуну лічыў я служанкай сваёй,
Пакрыў галаву пурпуровай банданай
І шаблю заўсёды трымаў пад рукой.

Я танчыў пад музыку залпаў гарматных;
Пад віскат карцечы, пад стогны і крык, 
Насустрач шукаючым сьмерці салдатам
Ляцеў шчыры рогат матросаў маіх.
Ляцеў шчыры рогат піратаў маіх.
І-ХА, А-ХА-ХА-ХА!
І-ХА, А-ХА-ХА-ХА!
Я быў малады і прыгожы, што д’ябал,
Ды сэрца нікому свайго не аддаў,
Нямала жанчын спакусіў я і звабіў,
Але так ніводнай і не пакахаў.

Ўздымала дзявочыя грудзі надзея,
І з тварыкаў што сарамліва ірдзелі
Чароўныя вочы з пытаньнем глядзелі,
Ды рогат мой шчыры на ўсё адказаў:
І-ХА, А-ХА-ХА-ХА!
І-ХА, А-ХА-ХА-ХА!
Цяпер я стары — брыг, разьбіты аб скалы,
У ваньне вандрую, не на караблі,
Чакаю на смерць, засталося мне мала,
Сябры мае даўна ужо адыйшлі.

Але ж калі ўрэшце старая з касою
Падступіцца блізка, дыханьнем кране — 
Я не разгублюся, я буду сабою,
Я буду такі як тады, як даўней.
Я буду смяяцца з яе як раней!
І-ХА, А-ХА-ХА-ХА!
І-ХА, А-ХА-ХА-ХА!


08 - Пірацкая

Беласьнежка

Сямёра гномаў пілі гарэлку
Ды паміналі сваю паненку,
Па куфлях ноччу разьлілі гора,
І пілі моўчкі ўсе сямёра.

Яна сур'ёзна гномаў не ўспрымала,
Яна нікога з гномаў не кахала…
Было пакутай ім жыцьцё такое.
Ды без яе ім стала значна горай…

	Гэта будзе цудоўная казка,
	Вось каб толькі на гномаў забыцца,
	Вы даруйце ёй, калі ласка:
	Беласьнежка кахала прынца.

Кожны з гномаў пісаў ёй вершы,
Кожны з гномаў хацеў быць лепшым,
Каб спадабацца і быць ахайным,
Мурзаты тварык мыў кожны дбайна.

Сямёра гномаў варагавалі,
Было сварыліся бо раўнавалі
І кожны з гномаў ціха па начох
Зьбіраў пад коўдрай слёзы ў кулачок…
     Гэта будзе цудоўная казка,
	Толькі б неяк на гномаў забыцца,
	Вы даруйце ёй, калі ласка:
	Беласнежка кахала прынца.

Сем капялюшыкаў і свае сэрцы
Падаравалі гномы Беласнежцы,
Не паглядзела нават, а з усьмешкай
Пакаштавала яблык Беласьнежка.

Сямёра гномаў пілі атруту,
Сямёра гномаў пілі цыкуту,
Каго хутчэй абдыме сьмерць сівая,
Той Беласьнежку першым павітае.

Скончыцца гэта казка цудоўна
Толькі трэба на гномаў забыцца,
Вы даруйце, любыя гномы,
Беласнежка кахала прынца.

Прынц прыедзе, яе абудзіць,
Толькі гномаў ужо ня будзе.
І каб Прынцэса не сумавала.
Ёй скажа прынц: "Так ім лепей стала"


Сьветлым сумам канчаецца казка
     Трэба неяк на гномаў забыцца,
	Вы даруйце ўжо, калі ласка:
     Бо Прынцэса кахала Прынца,
	Беласьнежка кахала прынца.


06 - Беласнежка

МОРА

А ты мне кажаш, што мора салёнае,
А яно на смак  як інжырнае сочыва.
Незвычайнае і незнаёмае,
Каштаваць зноў і зноў яго хочацца.

Яно шапоча,
Яно грукоча,
І днём і ноччу
Зашыфраваны шле сігнал.
І будзе вечна
Спяваць аб нечым,
Той спеў адвечны
Пакуль ніхто не разгадаў.

А ты мне кажаш, што мора блакітна-зялёнае,
А яно – кожны раз у новы колер,
Ты кажаш, ты кажаш, што мора такое цудоўнае,
А я чуў, што яно – проста мора.

Яно дорыць нам сонца кожную раніцу,
І кожны вечар будуе да месяца шлях,
На гэтым шляху ў хвалях словы для нас нараджаюцца,
Яно размаўляе з намі, ты паслухай як:

Яно шапоча,
Яно грукоча,
І днём і ноччу
Зашыфраваны шле сігнал.
І будзе вечна
Спяваць аб нечым,
Той спеў адвечны
Пакуль ніхто не разгадаў.

А ты мне кажаш, сюды зноў мы вернемся
Але я сваё мора з сабой узяў.
Рытмы мора з адвечнымі песнямі
Як і ракавінка, не забудуся.

Яно шапоча,
Яно грукоча,
І днём і ноччу
Зашыфраваны шле сігнал.
І будзе вечна
Спяваць аб нечым,
Той спеў адвечны
Пакуль ніхто не разгадаў.


09 - Мора

КРЭВА

Я бачу тое, чаго даўно няма:
Прывіды сцягоў над прывідамі вежаў,
І сажалку, што высахла да дна,
Высокія муры замест каменных рэштак.
Хоць тут цяпер пусцілі карані
Ў расколінах бязлітасныя дрэвы, 
Я чую, як спяваюць камяні,
Я чую песню старажытнага Крэва.

Калючыя хмызы – не відно галавы – гэта вы.
Шыльда “Небяспека!”, як штандар баявы - гэта вы.
Бусел на вежы, нібы вартавы,
Чакае, што вернуцца зноў жыхары… 
Адгукаецца рэха з надзеяй: 
«Гэта вы, гэта вы».

Адных тут  душылі шнурком залатым,
Другім тут сваё жыццё ахвяравалі,
Тут Княскую вежу у памяць аб тым: 
Каго ў ёй забілі, перайменавалі.
У Крэве дзве дзяржавы назаўжды
Браліся шлюбам і склалі дамову…
Усё знікла. Але песню чуеш ты,
Па-над зямлёю падымаюцца словы:

У моры цаглінаў выспа травы – гэта вы.
Карэнне прабіла цэментныя швы – гэта вы
Пакінутай крэпасці жыхары – 
Нашчадкі Нальшанаў, нашчадкі Літвы… 
Адгукаецца рэха з надзеяй:
«Гэта вы, гэта вы».

Час не захопіць шэрых тых муроў
Хоць шмат гадоў трымае іх у аблозе.
Чакае Крэва сваіх гаспадароў,
Што вернуцца дадому праз стагоддзі.
Няхай пакрыліся тут мохам камяні,
Яны чакаюць. І пытаюць: дзе вы?
Спыніся, дзе б ні быў ты на зямлі,
І слухай песню старажытнага Крэва!
Напоўняць дажджы засохлыя рвы –  гэта вы.
Сярод муроў мёртвых голас жывы –  гэта вы.
Твае назаўсёды гаспадары - 
Нашчадкі Нальшанаў, нашчадкі Літвы… 
Адгукаецца рэха з надзеяй:
«Гэта вы, гэта вы».


Max Bai

Popular tracks