چقدر چاوشی این شعر رو قشنگ اجرا کرد

من همون زمان که پناهی این آلبوم و داد خودکشی کردم و پشیمون نیستم و کاش تموم شده بود همون زمان

مردی که 40 سال پیش به آگاهی رسیده بود

مگه داریم انقدر خفن سرشار آگاهی

شعر

دیوونه کیه؟
عاقل کیه؟
جونور کامل کیه؟
واسطه نیار، به عزتت خمارم
حوصله‌ی هیچ کسی رو ندارم
کفر نمی‌گم، سوال دارم
یک تریلی محال دارم
تازه داره حالیم می‌شه چی‌کاره‌ام
می‌چرخم و می‌چرخونم ٬ سیاره‌ام
تازه دیدم حرف حسابت منم
طلای نابت منم
تازه دیدم که دل دارم، بستمش
راه دیدم نرفته بود، رفتمش
جوونه‌ی نشکفته رو٬ رستمش
ویروس که بود حالیش نبود هستمش
جواب زنده بودنم مرگ نبود؛ جون شما بود؟
مردن من مردن یک برگ نبود؛ تو رو به خدا بود؟
اون همه افسانه و افسون ولش؟
این دل پر خون ولش؟
دلهره‌ی گم کردن گدار مارون ولش؟
تماشای پرنده‌ها بالای کارون ولش؟
خیابونا، سوت زدنا، شپ شپ بارون ولش؟
دیوونه کیه؟
عاقل کیه؟
جونور کامل کیه؟
گفتی بیا زندگی خیلی زیباست؛ دویدم
چشم فرستادی برام تا ببینم؛ که دیدم
پرسیدم این آتش بازی تو آسمون معناش چیه؟
کنار این جوب روون معناش چیه؟
این همه راز، این همه رمز
این همه سر و اسرار معماست؟
آوردی حیرونم کنی که چی بشه؟ نه والله!
مات و پریشونم کنی که چی بشه؟ نه بالله!
پریشونت نبودم؟
من،
حیرونت نبودم؟
تازه داشتم می‌فهمیدم که فهم من چقدر کمه
اتم تو دنیای خودش حریف صد تا رستمه
گفتی ببند چشماتو وقت رفتنه
انجیر می‌خواد دنیا بیاد، آهن و فسفرش کمه
***
چشمای من آهن انجیر شدن
حلقه‌ای از حلقه‌ی زنجیر شدن
عمو زنجیر باف زنجیرتو بنازم
چشم من و انجیرتو بنازم
دیوونه کیه؟
عاقل کیه؟
جونور کامل کیه

دیوونه کیه - حسین پناهی

جلوه ی قمر ( بازخوانی از ویگن )
 تاریخ ضبط:
تیرماه ۹۹. June 2020.

Jelveye Ghamar جلوه قمر

Pallet Band - Hezar Ta Ghesseh | پالت بند - هزار تا قصه

ملودی : اکبر محسنی
شعر : نواب صفا

Kābin - Delaram

توسط کانال ساند کلود پسرکبریت فروش.امیــد


حسیـــن پنـــاهی ،سلام خـــدا حافظ : کسی که هیچ کس نبود

Song written by @ErwinKhachikian and Yaghma Golroue

Gozargah

Baroon

https://telegram.me/radiolimoo

آیدا شاه قاسمی- دی (مادر)

حسین پناهی دژکوه (زادهٔ ۱۳۳۵ دژکوه – درگذشتهٔ ۱۳۸۳ تهران) شاعر و نویسنده وکارگردان و بازیگر ایرانی بود.

همه چی از یاد آدم می ره
مگه یادش که همیشه یادشه
یادمه قبل از سوال
کبوتر با پای من راه می رفت .
جیرجیرک با گلوی من می خوند.
شاپرک با پر من پر می زد .
سنگ با نگاه من برفو تماشا می کرد .
مست می کردم من با زنبور ، از گس عطر گل بابونه .
سبز بودم در شب رویش گلبرگ پیاز .
هاله بودم در صبح ، گرد چتر یاس .
گیج می رفت سرم ، در تکاپوی سر گیج عقاب .
نور بودم در روز ،
سایه بودم در شب .
خود هستی بودم ،
روشن و رنگی و مرموز و دوان .
من عفریته مرا افسون کرد
مرا از هستی خود بیرون کرد .
راز خوشبختی آن سلسله خاموشی بود
خود فراموش بود.
چرخ و چرخیدن خود با هستی
حذر از دیدن خود در هستی .
حلقه افتاد پس از طرح سوال .
ابدی شد قصه هجر و وصال.
آدمی مانده و آیا و محال .
بیکرانه است دریا
کوچیکه قایق من
های آهای
تو کجایی نازی
عشق بی عاشق من .
سردمه !!
مثل یک قایق یخ کرده رو دریاچه یخ ، یخ کردم .
عین آغاز زمین .
زمین !
یه کسی اسممو گفت !
تو منو صدا کردی یا جیرجیرک آواز می خوند ؟
جیرجیرک آواز می خوند .
تشنته ؟ آب میخوای ؟
کاشکی که تشنه م بود .
گشنته ؟ نون می خوای ؟
کاشکیکه گشنم بود .
دندونت درد می کنه ؟
سردمه .
خوب ! برو زیر لحاف .
صد لحاف هم کممه .
آتیشو الو کنم ؟
می دونی چیه نازی ؟
تو سینه ام قلبم داره یخ می زنه
اون وقتش توی سرم ، کوره روشن کردند .
پاتو چرا بستی به تخت ؟
پامو ! پامو بستم که اگه یه وقت
زمین سقوط کنه طوری نشم .
کی ، کی گفته زمین می خواد سقوط کنه ؟
قانون دافعه گفت .
چشممو دور می بینی می ری ددر !
بوی گوگرد می دی !
هی هوار !
فسفر و گوگردو تشخیص نمی دن !
وای از اقبالم !
باز بارون خیال ، آسیاب ذهنتو چرخونده ؟
باز فیلسوف و سوال.
باز عارف و سفال .
باز هستی و زوال .
باز آمال و محال .
باز شاعر و نهال .
باز کودک و خیال ؟
کجاها رفته بودی ؟
میخونه یا معبد ؟
رنج ما قوی تر از مشروبه !
میخونه افسونه !
پس چرا چشات شبیه چشای شیطونه ؟
من نمی بخشم اگه ، جای پات بی جای پام ، روی جایی حک بشه !
کجاها رفته بودی ؟
هیچ کجا !
رو شعاع هستی برا خودم می گشتم .
همه چی برای من ممکن بود
تو خودت می بینی ، همه چیز عادی بود
کاه دادم به خر
کفشامو بردم گذاشتم تو کپر ، که یه هو نصف شبی سگ نبره .
فرقونو شستم که سیمان تو کفش خشک نشه .
لحافو رو بچه ها پهن کردم .
همه چی ! همه چی !
همه چی برای من ممکن بود .
کار و تولید و تلاش
حرمت همسایه
می دونستم که سلام یعنی چه
می دونستم که زمان معناش چیه
من کیه
اون کدومه
می دونی ؟
بعدش هم ،
گردنُ صاف کردم
خیره ماندم به دور .
انگاری سایه م افتاد رو ماه
مثل یه هول
مثل یه غول
به خودم می گفتم : انسانم
من شعور همه آفاق هستم
می تونم برای شیر زائو ماما بشم .
می تونم پلنگو زنجیرش کنم.
می تونم با تیشه
چنار رو سرنگون کنم
می تونم !
بعدش هم زد به سرم که برم پشت سوال
برگردم به کودکی
تا که با چرخ خیال
وصله نور بدوزم به پیراهن شب .
یه هو وسوسه شدم رفتم توی نا ممکن !
تو ناممکن ، فیل هوا می کردن ؟
آره !خب! فیل هوا !
که می خواستی برگردی به کودکی ؟
آره ، آره خب ، پشت سوال
کی ؟ کجا ؟
کی ؟ کجا ؟
می خواستم ! می خواستم اما مقدورم نشد
باید مقدورم بشه
آه !
خنده های بی دلیل
گریه های بی دلیل
خیره گی ها ، خیره گی ها ، خیره گی
خیره گی ها و سکوت
خیره گی و افق سرخ غروب
خیره گی و علف ترد بهار
خیره گی و شبح کوه و درختان در شب
خیره گی و چرخش گردن جغد
خیره گی و بازی ستاره ها
خنده بر جنگ بز و گیوه ی پهن مادر
گریه بر هجرت یک گربه از امروز به قرنی دیگر
خنده بر عرعر خر .
من،
من باید برگردم ،
تا تو قبرستون ده ، غش غش ریسه برم
به سگ از شدت ذوق ، سنگ کوچیک بزنم
توی باغ خودمون انار دزدی بخورم
وقتی که هوای حلوا کردم با خدا حرف بزنم
آخه !
تنها من می دونم شونه چوبی خواهرم کجا افتاده .
آخه !
تنها من می دونم شونه چوبی خواهرم کجا افتاده .
کلید کهنه صندوق عجایت ، لای دستمال چه نوع پیر زنی پنهونه
راز خاموشی فانوس کجاست
گناه پای شل گاو سیاه گردن کیست
چه گلی را اگه پرپر بکنی شیر بزت می خشکه .
من باید برگردم تا به مادرم بگم ، من بودم اون شب ،
شیربرنج سحریتو خوردم
تا به بابام بگم ، باشه باشه ، نمی خواد کولم کنی !
گندوما را تو ببر ، من به دنبالت می آم
قول می دم که نشینم خونه بسازم با ریگ
دنبال مارمولکا ، نرم تا آن ور کوه !
من می خوام برگردم به کودکی

همه چی از یاد ادم میره - حسین پناهی

یه روز زمینو تَرک می کنم
زمینو،
یه روز،
شاید...آخ، اگه وُلوُم می تونست بپره، آخ اگه می تونست، چی می شد؟
پنجره ی اتاقو می کندم و می بستم به باربندش و زمینو ترک می کردم.
می رفتم، می رفتم،می رفتم، می رفتم...تا هیچ جا،
تو هیچ جا پنجره را می کاشتم به تماشا،
نمی گفتی نور،
نمی گفتم خاک،
به عشقِ نگاهت اونجا، یه دنیا می ساختم غوغا،
که همه ی زمین جهانِ سوُمش می شد،
من و تو دو ریلیم که قطارِ پُر از پوکه ی عمر رو از هیچ به هیچ می رسانیم،
و زمین، سرگردانیِ ما رو پیوسته تکرار می کند،
یک دانه سیگار دارم و
هزار معمای لاینحل،
هرچی زمان داشتم دادم و به جاش یه ساعت سوییسی گرفتم،بندش طلا،رنگش وسترن،
دیگه زمان بی زمان،
هشتِ شب، خواب،
هشتِ صبح، اداره،
هرچه راه داشتم دادم و به جاش یه جفت کفشِ ملی گرفتم،
چکمه س بدمصب،تو بَرقِش مو رو از ماست می کشم،
دیگه راه، بی راه،
هشتِ شب، اتاقِ خواب،
هشتِ صبح اتاقِ کار،
نیمه سیگاری دارم و
هزار معمای لاینحل،
دِقِ خیالم گوساله ی گلدانی ست که پوزه ش به پستانِ آفتاب نمی رسد.
لامپ در منطقِ روشنِ مکررش،
طرح تنیدنِ تارِ بر جارو را
در ذهنِ عنکبوت
مغشوش می کند،
و مربای آلبالو در یخچال
کافر می شود به آیینِ انجماد.
فِر، معجزه یی ست در چشم جغدِ خمره ی خالیِ شراب
که آنی ماهی و مرغ را جزغاله می کند.
و رادیو دالانِ مخوفی است
که در ظلماتش،
مادرانِ قهرمان،بر کفش های بی صاحبِ بچه هایشان می گریند،
ته سیگاری دارم و
هزار معمای لاینحل

حسین پناهی - افلاطون کنار بخاری

بغلم کن که جهان کوچک و غمگین نشود - حامد ابراهیم پور

آخرین دکلمه زنده یاد حسین پناهی ‎

The Ways - Bonbast

مرجان 
تو اگه بخوای میتونی
ترانه سرا :محمدرضا رخشانی
 آهنگساز: پرویز مقصدی
تنظیم:  ناصر چشم آذر

متن :
  تو شب زندگی من تو مثل ستاره تابون
     نه بهت میرسه دستم نه ز چشمم میشی پنهون
     من از این زندگی خسته بسکه بیهوده دویدم
     مثل ماهی توی دریا مثل کولی تو بیابون
     تو واسه لبهای بسته ام طعم شیرین کلامی
     گرچه خیلی دوری از من همه دلبستگی هامی
     تو اگه بخواهی می تونی با یه حرف عاشقونه
     با یه ذره مهربونی منو از غم برهونی
     تو مثل شراب کهنه واسه بدمستی عاشق
     خط پایان نیازی مرحم خستگی هامی

Marjan - To age bekhai mitooni | مرجان - تو اگه بخوای میتونی

«شاعرِ همیشه با کُلت»

ای چنار خوش قیافه
تازیانه‌ی نوازش
شاعر همیشه با کلت
ای
عطر آماده‌ی بارش

ای هجوم خشم و خنده
مرد جذاب بداخلاق
حرفه‌ای ترین روانی
ای
عاشق همیشه خلاق

به دیوار خوردم بهم در بده
به این دختر خسته سنگر بده
به دیوار خوردم بهم گوش کن
تو دیوارُ مثل یه آغوش کن
که ما حال‌مون بده، حال‌مون بده، حال‌مون بده
احوال‌مون بده، اقبال‌مون بده، حال‌مون بده
که ما حال‌مون بده، حال‌مون بده، حال‌مون بده
احوال‌مون بده، اقبال‌مون بده، حال‌مون بده

ای مرید خط چشمام
تو نخ ابریشم من
طفلکی‌ترین رفیقم
ای
قتلگاه هر غم من

ای قلمروی ستم‌هام
مرد دل داده به تاراج
ای شفا گرفته از عشق
ای
عاشق همیشه محتاج

به دیوار خوردم بهم در بده
به این دختر خسته سنگر بده
به دیوار خوردم بهم گوش کن
تو دیوارُ مثل یه آغوش کن
که ما حال‌مون بده، حال‌مون بده، حال‌مون بده
احوال‌مون بده، اقبال‌مون بده، حال‌مون بده
که ما حال‌مون بده، حال‌مون بده، حال‌مون بده

DoBaRe Band - Shaer E Hamishe Ba Colt

تمام این شعر که سه واژه اش را هنوز بیشتر نسروده ام
قبل از این نسروده ام
می خواهد بگوید که هوا برای زندگی کافی نیست
و نور نیز لازم
و این می رساند که اگر رسانا باشد شعر
آنکه می سراید می تواند مرده باشد
و می تواند کور کامل
و این می رساند که آنکه می رساند
عاشق است که کور می تواند باشد و مرده
پس هوا را از او بگیر
خنده ات را نه
هوا را از او بگیر
گریه ات را نه
که موی گندیده به چشم نیامده ات هم مازاد بر مصرف من است
من همان هشتاد برگ برجسته یک خطم
و تو زیبا نفس ناسلامت منی اکنون
اصلا تو خورشیدی
از این شعر تکراری تر ممکن است ؟
اصلا تو شراره ای
نه همان خورشیدی
که پشت ابر نمانده ای و نمی مانی و نخواهی ماند و نمانی خواه ...
سی ها سال می گذرد که بتوانم تشدید بر سلامتم بگذارم اگر تو بخواهی
و تو
آآآی تو
ناسلامت کرده مرا و سلامت می کنم من... 
هوا را از من بگیر
خنده ات را نه
هوا را فضا را از من بگیر
غذا را و فضا را و قضا را از من بگیر
حظ ها را از من بگیر
خنده ات را نه
نور را از من بگیر
شعله ات را نه
وفا را از من بگیر
گریه ات را نه
حالا لختم و پختم از دستت دیگر
مرده ام فکر کنم
اما خنده ات را نه
بعید است زنده باشم .... مرده ام
سعید است دستی که پاره می کند گرده ام
سعید است
امامی است
سعید امامی است
من قتل های اخیر زنجیره ای توام
من هم جیره ای تو که جیره را شیره را از من بگیر
باغ پر خنده ات را نه
کشته اند مرا لبانت و دندانانت
و همه آن رسته ها بر جانت
که خنده ات را نه
کشته اندم و جسدم در جایی پنهان است
تویی که می شناسمت ای آئینه بردار
ای سردار آئینه
ای نظر می کنی بر آئینه
چون نظر کردی بر آئینه
جسدم بر تو پنهان است
لاله روئیده است بر کفنم
کشته اندم و زیر لاله گوشت انداخته اند
لاله گوشت
همان هاله لاله گوشت
که ابتدا آغاز تمام جهان بود
جهان را از من بگیر
امان را خزان را باد وزان را
ای باد وزنده از برج
پرتابم کن که بیافتد این شاعر تمام این شعرها را سرود
که بیافتد مرد مرده زیر لاله بوده
سی ها سال چهل ها سال می گذرد که آن زیر پنهان است این شاعر
هوا را از او بگیر
هوای وزنده باد وزنده را از من که خودمم هم هم او که شعر تکراری می سراید ...
من کلیشه ام
هشتاد برگ برجسته یک خط دو خط و ده ها خط هم که بسرایم آزاد نمی شود عشقم
عشق یعنی مغز بیست هزار تخمه آفتابگردان را میان قوطی کبریت ریختن
عشق یعنی از یکدگر آویختن
وقتی تمام جهان در راه است و ول است و رهاست
رها را از من بگیر
خنده ات را نه
خطا را از من بگیر
گریه ات را نه .... زود
وفا را صفا را نگارا نه .... زود
نگارا ... نگارا ... نه ... زو
آرا .... نه ... زو
آرا ... زو
آرا.. زو
تمام این شعر قبل از آنکه بسرایمش می خواست همین را بگوید.


تانگو-  محسن نامجو

Someone asked Socrates: "you tell others to know themselves, but do you know yourself?" He replied: "No, but I understand something about this not knowing"

دیوونه کیه - حسین پناهی

مازیار مهدوی فر MAZYAR

Recent comments

maytra

abolfazl

koosha

koosha

Related tracks