Dionysus.

De Griekse god van het elan en het enthousiasme, van de menselijke beschaving, van de muziek en van de poëzie; de groeikracht van de aarde, met de wijn als zijn mooiste vrucht. Hij was van grote invloed op het menselijk gemoed, bracht de mensen nader tot elkaar en temde de meest woeste natuurgoden. De rituelen om hem te eren, de Dionysiën, waren uitbundige feesten, met heftige muziek en abrupte overgangen van de meest diepe smart tot de meest uitbundige vreugde. In de lente werden zelfs de gevangenen toegang tot deze feesten verleend, omdat het voor iedereen noodzakelijk werd geacht de bevrijder van zorg en leed te vieren.

Geïnspireerd door de heftige stemmingswisselingen in de feestmuziek beschrijft Nietzsche het Dionysische als tegelijkertijd een een onpeilbaar diep afgrijzen en een gelukzalige verrukking. Het Dionysche symboliseert het moment waarop alle onderscheidingen en ordeningen van het menselijk verstand overschreden worden; een extreme ervaring van versmelting en hereniging met de natuur die niet ondubbelzinnig te beschrijven is. Dionysus is voor Nietzsche zodoende 'de grote ambivalente': het goddelijke archetype van de zegevierende held en de lijdende, stervende god. De daarbij horende Dionysische rituelen zijn een viering van de tragische gemoedsgesteldheid.

Zonder tragisch bewustzijn geen echte groei, creativiteit en grootheid. De toeschouwer van het Dionysische kijkt het menselijk leed diep in de ogen aan en bevestigd zo begripvol en vreugdevol het leven. Hij vindt het de moeite waard.

Dionysius

Mazzy__

Pinned to spotlight