HOBUT Album (demo)

۰۱ قطعه اول از مجموعه هبوط : پادشاه نمیمیره هیچوقت (فراموشی) (intro)
توضیحات تکمیلی:
فراموشی همان قدر که می‌تواند محنت باشد همانقدر می‌تواند نعمت باشد ، می‌تواند موجب شروعی مجدد شود ، تمثال پادشاهی که زمین خورده ، جامه و سلاحش را از دست داده و دیگر با سربازی معمولی هیچ تفاوتی ندارد (اما این درایت ذاتی پادشاه است که حتی اگر در دنیای بیرون همرنگ سربازان شود اما پادشاه می‌ماند) ولیکن زخم‌ها و خون‌ها را فراموش می‌کند بلند می‌شود و از بین غبار با شمشیری رقصان حتی اگر تک باشد به سمت سینه هدف می‌تازد و به مضمون جسارت می‌فهماند پادشاه حتی اگر زمین بخورد همیشه پادشاه می‌ماند و هبوطش تولد دوباره شجاعت است.

شعر:
لابه‌لای برف ظهور هیزم 
قدم، آسمونو می‌خورد 
جایی که زمین انتظار خدا رو نداشت 
یواشکی در گوشش شعر می‌گفت 
از خاطر من برید که یادم بره 
کل جهانمو دادم بهش 
من درد کشیدم تا باشم کدر 
هرجا دلی دیدم دلداری رو یادم بره 
با این افتخار زندگی کردم من هی 
اگر بمیرم می‌مونه دفترم ارث اما بقیه شعرمو ...
صادقم ولی پی هدایت نه 
هرجا منعی باشه میلی هم هست 
این مدرنیته هزار رنگ به درونتون ریشه کرده 
مثل دشمنا که زورشون نمی‌رسید و رفاقت می‌کردند 
غبار هیچ جبری رو قلبم نمی‌شینه بی‌شک 
به وسعت خونه‌های سیاه میون ابرهای سفید سپیدینه می‌شم 
حتی اگه لای کل فراموشیاتون اسم من از یادتون رفته 
اینو بدونید پادشاه نمی‌میره هیچوقت


01 PAADSHAAH NEMIMIREH HICHVAGHT (FARAAMUSHI) (intro) [Prod.mayRoosevelt]

۰۲ قطعه دوم از مجموعه هبوط : هبوط
توضیحات تکمیلی:
غم تنها واسطه می‌شود هنگامی که نیمی از جانت بر روی زمین زمان و مکان و علیت باعث تبدیل شدن ماهیتش به یک پندار، یک خیال، یک وجود ناوجود اما نامیرا می‌شود. تنها جسارت نپذیرفتن و تنها غم است که واسطه می‌شود تا گاه دست مرگ را بتوان از پشت بست و دیدار تازه کرد، غمی که از عسل شیرین تر و جدایی که از هزاران آخرین بوسه دلگیرتر است.
هبوط تقدیم به نگاه بی‌جان دخترک مهربانی که سالهاست مرگ اجازه بودنش را از من گرفته و نبودش دلیل هبوط نشان و نشاط من شده.

شعر:
کهکشان چشمات بوده از مدارم خارج
فرسنگ ها حرکت کاروان حاکم ، با آرامش
کجا بودی راهزن قافله عشق
کجا بودی خاتمه‌ی دل
زیباترین تناقض دنیارو دارم، ندارم، نگران از دست دادن
گفتی نیستم یادمو خواهم گفتم نباشی من چطوری باشم
به لیلی بگید هنوز عاشقشه مجنون
دل من صخره چشمات رقاصه منصور
گفتی میشینم رو تاب هُلَم بده 
هُل دادم ولی تاب دلم کم‌ بود
بی تو بهارم خزون شد 
محتسب، گونه ساغرم کبود شد
به دیده ها رسید نشونمو بهش نگید تا بدونِ بدونش،
نشونیم هبوط شد

نمیدونی چقدر دلم تنگه، دینم بوسیدن مرگه
نه تکراری میشی نه تکرار جسمم اینجا روحم یجا دیگه لونه کرده
نمیدونی چقدر دلم تنگه، دینم بوسیدن مرگه
نه تکراری میشی نه تکرار پرنده خیالی تو آسمونم مونده رَدِت
نمیدونی چقدر دلم تنگه دلم تنگه دلم تنگه
نمیدونی چقدر دلم تنگه دلم تنگه دلم تنگه
دینم بوسیدن مرگه بوسیدن مرگه بوسیدن مرگه
نه تکراری میشی نه تکرار جسمم اینجا روحم یجا دیگه لونه کرده

از چراغی که سوخت تو نور شدی من دود
تو ظهور شدی من کور تو عبور کردی من موند
تو طلوع شدی من ثابتم توی دل هر روز
منظره خیالیم باید ببینمت از دور
یه بید لرزونم ، یه راه مسدود 
یه عابد که دیگه نداره معبود، 
یه قایق که دیگه کامل شده مغروق، 
تو اوج رضایت باشمم بازم دارم کمبود
هر تپش انگار یکی در میزنه 
جز تو کی آخه بهم سر میزنه
تمنای رفتن نه اجبار به موندن
این شعر مُرده‌ایه که حرف میزنه
همه ناگفته هام غم شد، غم شد؟
یقینام شک شد، شک شد
منو دائم از این جغرافیا پرت کن 
تا گم بشم تو دامنه‌ی نگاهت از نو

نمیدونی چقدر دلم تنگه، دینم بوسیدن مرگه
نه تکراری میشی نه تکرار جسمم اینجا روحم یجا دیگه لونه کرده
نمیدونی چقدر دلم تنگه، دینم بوسیدن مرگه
نه تکراری میشی نه تکرار پرنده خیالی تو آسمونم مونده رَدِت
نمیدونی چقدر دلم تنگه دلم تنگه دلم تنگه
نمیدونی چقدر دلم تنگه دلم تنگه دلم تنگه
دینم بوسیدن مرگه بوسیدن مرگه بوسیدن مرگه
نه تکراری میشی نه تکرار جسمم اینجا روحم یجا دیگه لونه کرده


02 HOBUT [Prod.fetraak x arshiyoung]

۰۳ قطعه سوم از مجموعه هبوط : خارج
توضیحات تکمیلی:
منیت‌ها اندرون بلوا کرده‌اند. بحث بر سر شناختن خود است و جدل بر سر رسیدن به شخصیت واحدی از بین من و کدر است ، شخصیت واحدی که نه خودش را از دیگران برتر و سرتر می‌دانست و نه پست مرتبه‌تر بلکه فقط خودش را خارج می‌دانست. متحمل شدن به امیال روزمره همسالانش را برای خود در خور تمسخر و تلاش برای دستاوردهای پوچ را پوچ‌تر می‌دید. زیرا محوریت عمیق خواسته‌اش بود با همسفری تاوان‌ها اما این تاوانها نه تنها ملامت خواه نیستند بلکه موجب رشد اند. پس خارج از چهارچوب‌های عرف و عموم به دنبال او بگردید.

شعر:
یه منیت عمیق توی دردام
بوده گوشه قلبم، کنج میدادم به رنج این عصیان
من با خودم تو بزم زانوهام بغل هم رزم منن
من از دل نترسیدم که صانحرو به وقف اغفال دادم هرچند
چرتکه میندازی واسم؟
زورت میرسه واقعا،
پیش میرفت راهم 
وقتی فهمیدم هرچیزیو دیگه قبول نمیکنم راحت،
دیدم از دایره هم نسلام خیلی خارج ترم
به واسطه حده مرزه عقلم
اینکه راهای اصلی هم دیگه همه فرعن
به واسطه دغدغه پوچ شده لابه‌لای هنجار شهرم
به واسطه سنگ فرش هایی که زیر پام گذر کردن رفتنو رفتن بر نگشتن اصلا
به واسطه زمینای بازی واسه خزانه دردمو سرودتو کلماته محض اما که میکنن وجودتو گرم
طرد میشی از خودت تلؤلوعه بعدی شکستن خشمه
بیا بجنگ باش، بیا، از دست میدن بت
پس میدن بت
انقده مقصد پوچ بود مسیرم سر میرفته؛
کی تا حالا یه نیهیلیست واسه زندگی صبر میکرده
تو پیریو ما جوونو پر انرژی
واسه فَک زدن سرم درد میکرده
دوتا قصه داشتم اولی از یادم رفت
دومی خاطره خاطره شد به سمت زندان، جهانه خود کامم سرد 
بشم نشم نه
داستان بگم نگم نه
برم نرم نه
برگشتم برنگردم اصلا من
مهم اینه رو بوم نقشم هست
مهم اینه هرجا باشم تو دریای ذهنت غرقم من
اینم خیاله باطلته مرد،
اما چیزی که زیاد شده انتخاب قدرت
اقلیت پوچو عقدتم اشتباه کلا
اکثریت مهم نبودو ریشه، اضطرابه مُردن
همشون شکاف فرد بود
هنجارو پل، نزاعه من برا وصال به شک بود، وجدان به خفا، علامه دهر بود
نمیرسی های توی سرمم صدای من بود،
اما اگه به چیزی که میخوایی نرسی چی؟
اونم مهم نیست گفتوگو میکنم باش، 
قدرت تکلم، بر محور تصور
اینکه میتونم با خودم تو جنگ باشم رسما
یا که‌ حل معامله فسخ نفس نافیه شک شم
لفظ قلم حرف میزنی، 
تو هم ساده تر بگو از کوکو موادو دختر
نزار همه بشنون چی داری تو مغزت انقده سختش نکن لطفا
وقتی که اونا دوست دارن چیزای جذاب بشنون، 
و مخصوصا، چیزای سطحی کلا
نه نه
منو از این چارچوب خارج کن
منو از این چارچوب خارج کن
منو از‌ این چارچوب خارج کن
منو از این چارچوب خارج کن
بارش کن
بارش کن
ابر اسیدی سریع حامل شو، بارش کن، منو خارج کن، خارج کن
نمیخوام باشم توی این زنجیره اصلا، سریعا
منو خارج کن، خارج کن، خارج کن
ابر اسیدی سریع حامل شو، بارش کن، بارش کن
سریع منو خارج کن، خارج کن، خارج کن
نمیخوام توی زنجیره آدمای معمولی باشم اصلا
منو خارج کن، خارج کن، خارج کن، خارج کن


03 KHAAREJ [Prod.arvm]

۰۴ قطعه چهارم از مجموعه هبوط : میون ابرهای سفید
توضیحات تکمیلی:
پیوند ابرهای سفید و آلاینده‌های کارخانه‌ها تشخیص آنها را از یکدیگر غیر ممکن کرده ، پرنده در آسمان در قفس است چون حس خفگی خلاصه شده بر چند میله فلزی نبود بلکه پرنده در قفس بزرگتری به نام آسمان با طیاره‌ها مرگ را می‌رقصید. برای نجات پرنده، ابر، باران، صاعقه و آسمان هیچ کدام به تنهایی کاری از پیش نمی‌برند بلکه این شبکه آنهاست که رهایی را فعلی ملموس میکند.

شعر:
بغض آسمون اشک شدو ریخت روی 
تن سیاه کارخونه‌ها، هجوم تولیدو شورش دود علیه ابرها ولی آرومِ باد، پرنده می‌رقصه با طیاره‌ها، 
تو فاشی غبار شاید مرگ باشه راز ولی 
هنوزم سَیالِ باد، پرنده نفس می‌خوادو نیست مجرای باز

پرنده گیج دکل محو بودنش، ابر 
که حتی روزنه شکِ تو تَنِش 
می‌گفت صبوری بکنیم اینه زورمون تهش 
اما نمی‌دونست بارون زندونِ تو رگش 
این آسمون چه خوشگله یه دودمون نشه؟ 
وا می‌دادن ابرها، زردن مرتع سبزها 
کمینهٔ زمامشون از دست می‌رفته 
بارونی نبوده خیس بکنه شکاف سنگ‌ها 
نه طلعتی نه طرب
نه عتابی خطاب که آبی من بی‌طلل 
نه قدمی نه قامتی نه شفق 
هم حجله خورشید شده بی‌رمق 
هم طاقِ دل نرگس نورم عزب از هر طرف 
داد زد صاعقه قهرمان جنس فریاد 
نتیجه شجاعت بود و بوسه ابرها 
گفت: «ما سرپوش افتخاریم به خیال عقده 
ولی مُمِد آسمونم و مفرح صحرا»
صاعقه که خیال می‌کرد سرپوش عقدست
از نوبهار گذشت و به ابرها داد درس جرئت 
رهانیده شد آسمون از زنجیر ظلمت 
پرنده می‌خندید و غنچه‌ها شدن گلبرگ 
میون ابرهای سفید هبوط من گم، میشد دید جنون شهرو میون ابرهای سفید 
رهایی فعل شد و به سمت زمین میومد قُشون پرتو

بغض آسمون اشک شدو ریخت روی 
تن سیاه کارخونه‌ها، هجوم تولیدو شورش دود علیه ابرها ولی آرومِ باد، پرنده می‌رقصه با طیاره‌ها، 
تو فاشی غبار شاید مرگ باشه راز ولی 
هنوزم سَیالِ باد، پرنده نفس می‌خوادو نیست مجرای باز
بغض آسمون اشک شدو ریخت روی 
تن سیاه کارخونه‌ها، هجوم تولیدو شورش دود علیه ابرها ولی آرومِ باد، پرنده می‌رقصه با طیاره‌ها، 
تو فاشی غبار شاید مرگ باشه راز ولی 
هنوزم سَیالِ باد، پرنده نفس می‌خوادو نیست مجرای باز


04 MIUNE ABR'HAAYE SEFID [Prod.oneheart]

۰۶ قطعه ششم از مجموعه هبوط : سیاه مال من
توضیحات تکمیلی:
باید سیاه بود ، باید پذیرفت ، باید بخشید و باید گذر کرد از هر آن چیزی که تلخ رقم خورده ؛ باید به جای جنگیدن با گذشته با واقعیت آینده روبه‌رو شد (گرچه زمان توهمی بیش نیست اما زندگی چیزی جز سر کردن با همین موهومات نیست) مانند سیاه که پذیرفته است تلخی خود را اما غرورمندانه و شکوه منشانه خود است و مانند رنگ‌های دیگر با مزه شدن طعم شک در ساختارشان رنگ نمی‌بازد.
سیاه، سیاه می‌ماند و می‌پذیرد خود را هرچند تلخ و هر چند شیرین، مثال ذات زندگی که چیزی جز سیاهی نیست.

شعر:
سیاهی دل مال من، جهان تو شعر مال من
طنین ترانه هام مال تو، تموم ناکوکیه این چنگ مال من
دوری از دیار مال من، مستی بسیار مال من
سرخابو سفیداب مال تو اما، سرمه سیاه مال من
مال من جهانه سیاه وحشت
که دمیده از خودش تا با خیالم بخندم
بخندم آهایی دل مردکه دیده
به حدقه های طَماع اِحرام نکنید هرشب
سیاهی مثل دل شهرم، سیاهی رنگ رد حسرت
سیاه، سیاه میمونه که با حُقه هیچ رنگی رنگ عوض نمیکنه اصلا
سیاهم اگه بشم آدم دمه نوروز میشم حاجی فیروز
که سیاه باشه بدنم 
صدامم سیاست سوخته ته گرفته حنجرم
نگاه منتظره پشت پنجرم
قاصدک به دفینه آرزوهام باخته
محال نبینم من این سیاه دشتو فاخته
با یک کلامو دو کلام نه یک کلاغو چهل کلاغ
دم به دم هر برزنی ، محال رام شه

پس میکشم نفرت تا عشق جوونه بزنه میونه جسمم
پس میکشم چشمم با دیده دل نکنه جدایی رغبت
نور دروغین نه حقیقت سیاهیو عشق است
پس میکشم نفرت تا عشق جوونه بزنه میوونه جسمم
پس میکشم چشمم با دیده دل نکنه جدایی رغبت
نور دروغین نه حقیقت سیاهیو عشق است

آسمون شهر افکار پر از پرنده قواص
رنگ گونه حبس دربار
یه خوش صدا هست دست راست ناخدای اشرار
ما چی؟ یه کلاغو دو کلاغ هفت خط جامم پر برام
که سیاه مسته دغدغم، ته گلوتو میزنه تلخی صحبتام
نه شانس نبوده تاسم بیاره یهو جفت برام
نه نمیتونن قد علم کنن جلوم مُفت‌برا
تنهایی تو خونم زدم قدم قدم قدم
سیاهی رو بومم زدم قلم قلم قلم 
زمانی حضورم فقط تنم تنم تنم 
الان افکارم تو گوشت علم علم علم
از جرقه‌ای کم عمق شعله‌ای برقصه
سیاهی رنگ بگیره باوری بِرَنجه
تن من بسوزه‌ و چشمای تو بخنده 
تو سکوت این فریاد بلند بگم که
منم من همون که تو تنهایی میزنم قدم بلند تر 
تا برسم به سقوط و جدایی از تنم 
حافظمو بکشم تو زمین آرزو هام
جا بمونِ واسه رقص سماع
جنگ فردا، غم شب ها 
طلوع امیدی که میدونم از کسی نمیاد جز خودم 
پس سیاهی میطلبه وَرای بودن، تا زندگی کنم

پس میکشم نفرت تا عشق جوونه بزنه میونه جسمم
پس میکشم چشمم با دیده دل نکنه جدایی رغبت
نور دروغین نه حقیقت سیاهیو عشق است
پس میکشم نفرت تا عشق جوونه بزنه میوونه جسمم
پس میکشم چشمم با دیده دل نکنه جدایی رغبت
نور دروغین نه حقیقت سیاهیو عشق است


06 SIAH MAALE MAN (Feat.BAZTAB) [Prod.shemrooni x oriemu]

۰۸ قطعه هشتم از مجموعه هبوط : ماقبلِ خلقت
توضیحات تکمیلی:
در حال حاضر بیش از ۳۳۰۰ تریلیون‌ها سال از عمر جهان هستی می‌گذرد؛ کهکشان TON-618 به تازگی از هم پاشیده شده است و دیگر هیچ چیزی در این جهان نیست نه کهکشانی، نه سحابی و نه ستاره‌ای، جهانی کاملاً سرد و تاریک و خالی از هرگونه حیات اما تنها ساکن این جهان سیاهچاله ققنوس است. 
فرض کنید تنها موجود جهانی باشید که وسعت آن به بیش از هزاران کوینتیلیون سال نوری می‌رسد و ۸ تریلیون‌ها سال با مرگ فاصله دارید، سکوت و تاریکی مطلق، نه اتفاقی می‌افتد و نه اتفاقی وجود دارد برای افتادن؛ 
غمگین، تنها و متهم به بودن، برای ابد‌.

شعر:
توی بحبوحه برپایی دنیا 
شدم سیاهچاله ققنوس تنها 
خدا واسه تنهاییش انسانو خلق کرد و 
داد انبوهی متضاد از هرگونه ابعاد 
تشدید میزارم روی هر جمله فریاد
تقیه درد خودش عبادت جنجاله 
سرشت آدم از چشم آسمون می‌افتاد لرزه به اندام عدم 
تو این ضیافت باله می‌رقصیدن اجساد 
حسد عشق رو از بین می‌برد و مجذوبِ دوست داشتن لایزال چه بیهودگی عامِ طومارم 
بی تو چه برزخ بی‌پایانیه، بهشت روزگار 
تو هراس دم می‌زنم 
توی بی‌قراری زندگی می‌کنم بی‌کس 
خدا زمانو نیافریده بود 
من تو حیاط خلوت پشت دنیا، دنبال چشمات می‌گشتم 
تقدیر دلخواه دنیا، تموم جونمو دامن زد 
سکوتم از التماس لبریز قید نفس حکم تجرد سینست 
مُلحدِ وجاهت دلیل طلوع کینست 
قلمرو کجاست؟ 
کدوم باد؟
کدوم سر؟
کدوم درد دل غم؟ 
کدوم بی‌نهایت جمله به مصدر نوشتن؟ 
تمرد آرزوی فرار از این زندان 
بود جدایی با جبر اطمال 
دلم بهونه می‌خواد وقتی دستامو گرداگرد زانوهام می‌کنم حلقه 
پشت ظلمت، تو بی‌نهایت، قانون مُرده توی لحظه 
صحرای ابد، قطره سرد حسرت، چرا این همه خسته؟
طنین نافذ زجهٔ کدوم بادیم؟ 
کل وجود بهم نامحرمن 
غمت عین آب شوره 
که هرچی می‌خورم تشنه‌ترم


08 MAA'GHABLE KHELGHAT [Prod.tkhoun]

۱۰ قطعه دهم از مجموعه هبوط : PPD
توضیحات تکمیلی:
زندگی مجموعه‌ای از توهمات است که گاهاً شک کردن بر معنای هبوط پذیرش که شاید ما باقی باشیم آتش ابهامات ما را خاموش کرده و می‌توانیم بدون فکر به اینکه سرانجام چیزی جز یک مشت بی‌ارزش خاک نیستیم به جمع آوری اندوخته‌های مادی خود بپردازیم.
شک کنیم بر معنای فانی زندگی که ما جاودانه هستیم تا بتوانیم فقط دمی آرام زندگی کنیم پس باید احمق باشیم و از سر تا پای زندگی را با شک همرنگ کنیم شاید پس چشمان ساده لوحمان گول اینکه پوچیمو پوچیمو پوچ را نخوریم و چه واقعیت تلخی است که برای شاد بودن باید ابله و برای خوشحال بودن باید دیوانه بود.

شعر:
از مسیر جدا افتادم، جدا افتادم، جدا افتادم 
از مسیر جدا افتادم، جدا افتادم، جدا افتادم 
از مسیر جدا افتادم، جدا افتادم، جدا افتادم 
از مسیر جدا افتادم، جدا افتادم، جدا افتادم

مسیر شک ممتنع به هبوط بودو 
هبوط ممتنع به من 
ما قسمتی از یک داستان جدا نشدنی 
لای پرانتز قصه‌های تلخ 
آسمون طلوع کرده به وهله بعدو 
تو شک شدی، شک به تو قسمت من 
ولی من شدم رقص شاپرک 
توی بوم بوسه (ادوارد) مونک
پالام پولوم پلیچ، میاد تک 
من اونم که خارجم هی میاد شک 
پالام پولوم پلیچ، توی آغوش ظلمت بودم دیدم 
بی دلیل ستاره تباین می‌زنه چشمک 
پالام پولوم پلیچ، همونی که می‌خواد جدا باشه 
تا شک داشته به جهان یقینا شدن بارز 
همونم که عاشق نشد دیگه هیچ وقت 
بعد روزنه خیال هبوط توی دامش 
چراغی روشن نکرده خیابون من رو 
با درک موندن حس می‌کنم حضور رفتن رو 
سخت فهم اینکه دیگه کسی نمی‌فهمتت 
هیچ ابری واسم نمی‌شوره سیاهی شهررو 
این سیاهی هم از من
جدا از دل فرهنگ 
خط خنیای مَحوم، بین کارناوال رنگ‌ها
یه گوشه تو درّه بیگانگی پرتم 
اما دارم شک به خودم من پرنده توی آسمون دردم 
بال می‌زنم هی، بال می‌زنم هی، دارم شک


10 PPD [Prod.shemrooni]

۱۱ قطعه یازدهم از مجموعه هبوط : مُلحِد
توضیحات تکمیلی:
انسان‌ها به دنبال منفعت خود مانند اسپند روی آتش هستند از گوشه کناری به گوشه کناری دیگر و از در بسته‌ای به در بسته دیگر. برای منفعت و خوشحالی خود حتی منکر باورهای خود می‌شوند و بر مسیر خود ثابت قدم نیستند، غافل از اینکه غم و اندوه هزاران مرتبه از خوشحالی و شادی‌های زودگذرِ تعفن آور با ارزش‌تر است اما نمیفهیمم، زیرا مفهوم ارزش را گم کرده‌ایم و در عمق چیزی نمی‌نگریم و راحت طلب شده‌ایم، در خوشحالی مدهوش و مجنونیم اما هنگام رویارویی با موانع ناگهان متعهد بر باورهای قلبی خود می‌شویم به امید معجزه، ولی باز هم غافل از اینکه معجزه همان ثابت قدمی است.

شعر:
نقشم پراکنده و رزق و خطا تا نکنی 
نکنی تا و خطا رزق و پراکندهٔ نقشم
بکندم جامه بلا سوزش اسرار درونم 
درونم اسرار سوزش بلا جامه بکندم 
از محنت یار زیباتر چه باشد 
چه باشد زیباتر از یار و محنت او
بوی تفرج گذری در آغوش حقیقت 
حقیقت آغوش گذرا بشود به مشامم از تو برسد بو 
با دل مدارا نکند صاحب این دل 
دلِ این صاحب نکند با ساقی مدارا 
خُرد کند میان بندِ بیابان، ناله غربت زده کوچیده از یاد 
یاد، کوچیده از غربت زده ناله کنِ عابرِ جنگل و دریا دردمندان، بِلاظاهر، بلا عیش، بلا همهمه فریادِ وقاحت وقاحت فریاد و همهمه عیاشان و ظاهر پسندان 
ملحد، خالق را انکار مخلوقش را نگار می‌دارد 
می‌دارد نگار خود را تا توبه کند ملحد با دیدن مور و نهنگان
بلبل صفتان به خیال زر و سیم بخوابند 
نمی‌دانند سیم و زر تمسک است تا از کوچِ پرستو جا بمانند 
ملحد مستی باده به دست است 
شرم که به هنگام بد مستی به خانه خَمار می‌رود با شکایت این خلق از خلوت پریشانند
از عیار عهد گریزانند
با اینکه به جَنَت فردوس چشم طمع دوخته‌اند 
ولیکن نام عشق بیاید، همه سر به گریبانند 
گر منم این دفتر و جوهر روان است 
گرد خدا خامهٔ تملق حرام است
گر منم عفت این گوشه نشینی به هزار جمله بی‌ارزد 
چه نخواهم که باشم 
چه نخواهم که بخوانم


11 MOLHED [Prod.perfect paradox]

۱۳ قطعه سیزدهم از مجموعه هبوط : نشونی (outro)
توضیحات تکمیلی:
من در جهان غرقم و جهان در من، ابتدا منم، انتهام منم، مسیر منم، مبدا منم، مقصد منم، انتقام منم، بخشش منم، دلیل و برهان، علت و معلول منم، بافت و بافته شده منم، شادی منم، غم منم، زیست منم و هبوط منم.
من وحدت وجودم و این نشان من است که رسالت را برای زندگی کردن به من وا می‌گذارد. 
گاه اندوهگینم و گاه خشمگین، گاه اگزیستانسیالیستم و گاه نیهیلیست، گاه آزاد و گاه درگیر، اما بروز می‌دهم تا مبارزه کنم با کلیشه‌های دهان پر کنی که از من می‌خواهد شبیه دیگران باشم، روی دو پا بدون وکیل و وصی زندگی می‌کنم و قدم برمی‌دارم به دنبال نشانی، حتی اگر آن نشانی غم و هبوط باشد ...

شعر:
میبینی منو؟ من خود شکم 
میبینی منو؟ با هبوطم میرقصم 
میبینی منو؟ عقربِ توی حلقم 
میبینی منو؟ یه معجون پره زهرم 
کیستم از کجا نشونی بس بلندا؟
فَلِذا خالق من شدن‌ ها 
این منم گِلم غریبه با تضرع 
کوکبم و کوهم اَلا یا کَر کنندا 
ابله‌تر از روز شب بود 
که به چه امید تکرار می‌کرد 
واسطه من و تو غم بود اینو 
من نمیگم چشمات میگن 
جلوگیر جریان سَد بود 
چون صید توی تله باشه همه صیاد میشن 
یجوری توی خودم محجوبم و مغروق که انگار جونور دریاییم
حالم بده من حالم بد 
کل جهان از یادم رفت 
نخستین غم واپسین نگاه شد و 
نشونیتو به سایه‌ها دادم من 
آهای تصویرای دروغین پُرتره
حزن دریا واسه ماهیِ توی تنگه 
قلبم نَوان و تپشم بدون جنبش
یه بی‌انتها تاریخچه پشت صورتم مُرده 
مُبَرهنِ گاهی، این تَکینِ تاریک 
کدرترین آشوب دنیا لکه رنگ روی آسمون خوانا
گاه و بی‌گاه از این حس متنفرم که با ذات شما آشنام 
کاتِریم که از شکم اَنانیت در نمیام 
با اینکه زخمیه بال 
ابتذال، اِشانتیونِ بازار شاعرای بُنجُل 
من با همتون تِفلونم گندیده‌ها
اما اگه یه شب دیدی که انبوهو بستم 
یا ماه افتاده از دستم 
با تلو می‌خوردم می‌رفتم 
فکر نکنی با کنیاکِ تهِ بطری‌های آرزو مستم 
من فقط شدم نشونی بی برگشت 
نشون به اون نشون که اَلَکی می‌خندم 
دنیا واسم گیشه بدون بلیط بود و 
این پلاتوی افسرده رو زندگی می‌کردم 

با تمام زور می‌خندم 
با دل کور می‌رقصم 
چرا پنهونی از من 
تو هم خزونی حتماً 
با تمام زور می‌خندم 
با دل کور می‌رقصم 
به زودی زود میرم من 
نگیری نشونی از من
با تمام زور می‌خندم 
با دل کور می‌رقصم 
چرا پنهونی از من 
تو هم خزونی حتماً 
با تمام زور می‌خندم 
با دل کور می‌رقصم 
به زودی زود میرم من 
نگیری نشونی از من


13 NESHUNI (outro) [Prod.bonjr]

شعر و اجرا : کدر
آهنگساز : آ - بی
میکس و مستر : کدر
رکورد و ناظر رکورد : فتراک
جلد : کدر
تاریخ پخش : ۱۰ تیر ۴۰۳

ESTEKAANE SHEKASTEH [Prod.AB]

keder (KD) | (کِی‌دی) کِدِر
MC KD
«ساکن زیرزمین»
underground master of Ceremonies
https://www.instagram.com/mckdwr?igsh=a3FqNmo3N3p2aWdy

04 MIUNE ABR'HAAYE SEFID [Prod.oneheart]

MC KEDER

Recent comments

mohamad

Aidinmanam

Aidinmanam

ìim_deb

Related tracks