sonnati

نی نامه
مولانا؛ مثنوی معنوی؛ دفتر اول: سرآغاز
بشنو این نی چون شکایت میکند
از جدایی هاحکایت میکند
کز نیستان تا مرا ببریده اند
در نفیرم مرد و زن نالیده اند
هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش
من به هر جمعیتی نالان شدم
جفت بدحالان و خوش حالان شدم
جفت خوش حالان و بد حالان شدم
سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویم شرح درد اشتیاق
هرکسی از ظن خود شد یار من
از درون من نجست اسرار من
سرّ من از ناله ی من دور نیست
لیک چشم و گوش را آن نور نیست
تن ز جان و جان ز تن مستور نیست
لیک کس را دید جان دستور نیست
آتش است این بانگ نای و نیست باد
هرکه این آتش ندارد نیست باد
آتش عشق است کندر نی فتاد
جوشش عشق است کندر می فتاد
نی حریف هرکه از یاری برید(
پرده هایش پرده های ما درید(*۲
روزها گر رفت گو رو باک نیست
تو بمان ای آنکه جز تو پاک نیست
هرکه جز ماهی ز آبش سیر شد
هرکه بی روزیست روزش دیر شد
بند بگسل باش آزاد ای پسر(
چند باشی بند سیم و بند زر
کوزۀ چشم حریصان پر نشد
تا صدف قانع نشد پر در نشد
هرکه را جامه ز عشقی چاک شد
او ز حرص و عیب کلی پاک شد
شاد باش ای عشق خوش سودای ما
ای طبیب جمله علت های ما(*۲
با لب دمساز خود گر جفتمی
همچو نی من گفتنی ها گفتمی
هرکه او از هم زبانی شد جدا
بی زبان شد گرچه دارد صد نوا
چون نباشد عشق را پروای او
او چو مرغی ماند بی پر وای او
من چگونه هوش دارم پیش و پس
چون نباشد نور یارم پیش و پس
عشق خواهد کاین سخن بیرون بود
آینه غماز نبود چون بود
آینه ت دانی چرا غماز نیست
زآنکه زنگار از رخش ممتاز نیست
بند بگسل باش آزاد ای پسر
چند باشی بند سیم و بند زر
کوزۀ چشم حریصان پر نشد
تا صدف قانع نشد پر در نشد
هرکه را جامه ز عشقی چاک شد
او ز حرص و عیب کلی پاک شد
شاد باش ای عشق خوش سودای ما
ای طبیب جمله علت های ما


sonnati

mehdi emami