Συμβιβασμός, και άλλα φρούτα (A poem )

Πες πως συνηθίσαμε
 
κρασί την νύχτα
 
και το πρωί μια άσκηση.
 
Δουλειά, εξάντληση, υπερανάλυση,
 
Δίχως ανθρώπινη αλληλεπίδραση,
 
μα συναλλαγή.
 
Περιορισμοί. 

Ρωτάμε τι είναι αυτό που έχουμε απ’ τον άλλο ανάγκη;
 
Σαν να πάμε Μπακάλη.
 
Διαλέγουμε προσεκτικά το κάθε μήλο και αχλάδι.
 
Μήπως έχει καμία γρατζουνιά,
 
να γυαλίζει! Ναν καινούριο.
 
Σαν το αυτοκίνητο του θείου που πέρασε χθες.
 
Πες πως είναι η νέα νόρμα,
 
να μαστε σπίτι κλειστοί – μέσα και έξω -
 
σαν σπίρτα στα σπιρτόκουτά τους.
 
Που για ν ‘ανάψουν, θέλουν τριβή.
 		
Μα η φλογα μας σβηστή θα ναι για πάντα.
 
Πες πως συνηθίσαμε έτσι, χωρίς αναθεωρήσεις,
 
Σέρνοντας τον εαυτό μας για άλλη μια φορά.
 
Να τον κόψουμε στα πλάγια,
 
να τον πλάσουμε όμορφο, φανταχτερό.
 
Να του κάνουμε μια έκπτωση.
 
Να μπορέσει κι αυτός να χωρέσει, σένα κουτάκι χάρτενο που ανοιγοκλείνει
 
για αναγκαίες και μόνο συναλλαγές.
 
 
Γιατί το αυτοκίνητο δεν θα φθαρθεί με το πέρασμα του χρόνου!
 
ίδιο θα μείνει – θα ναι πάντα λαμπερό!
 
Και στον δρόμο, δεν θα υπάρξουν κούρβες.
 
Ούτε από χώμα θα περάσει.
 
Μόνο  από δρόμους ομαλούς και ευθείς.
 
Γιατί μετά θα ‘χει πρόβλημα.
 
Δεν θα δουλεύει η μηχανή.
 
Ούτε το αχλάδι θε να τρώγεται,
 
ούτε το μήλο.

 
Μόνο η όψη θα μετρά,
 
η γεύση ούτε που θα χει σημασία
 
πίκρα θα ναι, μα όμορφο, θα δελεάζει.
 
Γιατί αν είχε γεύση πλούσια θα θέλαμε κι’ άλλο.
 
Και πάλι θα ’χε πρόβλημα.
 
Θα γινόταν χαμός για όλα τα σάπια μήλα.


 
Πές πως συνηθίσαμε,

μόνοι, χωρίς καμία επίδραση.

melina koutsofta