Własny tekst i aranżacja na podstawie eksperymentów z AI, sampli i opracowania w Audacity. Pozdrowienia dla ekipy ;)

"To Nie Są Dębki"

to nie są Dębki
nie Dębki, kochanie
nie nocą, nie wtedy
gdy lasem, ukradkiem
źli, że ekipa czepiła się
naszych nogawek

nie rankiem, nie tutaj
gdy siedzisz z mokrą głową
na tym łóżku, skrawkiem
i boisz się użyć suszarki
by mnie nie obudzić przypadkiem

to nie są Dębki
nie są i nie będą nawet
gdy poprawisz to zdjęcie na ścianie

i gdy wszystko już wszystko w kostkę, dokładnie

to nie są Dębki
nie Dębki, kochanie
mamy je w sobie
dzikie, rozczochrane
rozkrzyczane, wyciszone
piękne, zakochane

...spod zmrużonych powiek
podziwiam Twoje zdeterminowanie...

nie rankiem, nie tutaj
gdy siedzisz z mokrą głową
na tym łóżku, skrawkiem
i boisz się użyć suszarki
by mnie nie obudzić przypadkiem


to nie są Dębki
nie Dębki, kochanie
nie nocą, ukradkiem
w zimnym morzu ogrzani
mamy je w sobie
dzikie, rozczochrane
rozkrzyczane, zakochane...

Mikroelementy

To Nie Są Dębki

Własny tekst i aranżacja na podstawie eksperymentów z AI, sampli i opracowania w Audacity. Zdjęcie z okładki jest mojego autorstwa.

"Dekompozycja Oddalenia"

Znowu kawy nie kawy, jedna mocna,
włączyć, dostroić, wyłączyć, jakaś opcja.
Uwaga! Wielka wichura na Bałtyku!
Wiesz, że notuję sobie takie rzeczy.

Nasze pejzaże nie sumują się, nie są wspólne.
U ciebie kwaśne jabłko, a espresso u mnie.
I ta niecałkowita liczba godzin,
gdy tęsknota tnie czas na porcje.

Dekomponuję sobie nasze rozstanie,
rytm życia, ja w zawieszonym stanie.
Wszystkie cienie przypominają ciebie,
co było, co jest, co się ciągle dzieje.

Sufit, sekundy, wciąż ta sama szklanka,
w hipnozę wbija mnie już ta wyliczanka.
Skleja dzień, łączy wątki, jak morfina,
kompresuje mnie, to niczyja wina.

Dekomponuję sobie nasze rozstanie,
rytm życia, ja w zawieszonym stanie.
Wszystkie cienie przypominają ciebie,
co było, co jest, co się wokół dzieje...

...

Nasze pejzaże nie sumują się, nie są wspólne.
To jabłko jest dla ciebie, twoja kawa będzie u mnie.
I ta czasoprzestrzeń, mocno poszarpana -
posklejamy ją ostrożnie...

...

Dekompozycja Oddalenia

Podcast based on own text, and prepared with Google NotebookLM.

Daido Moriyama is a groundbreaking Japanese photographer whose work captures the raw, often chaotic essence of urban life. Born in Osaka in 1938, Moriyama rose to prominence during the 1960s—a time of significant social and cultural upheaval in Japan. His style emerged as a reaction to rapid modernization and the associated sense of alienation that permeated Japanese society. Moriyama’s gritty, high-contrast black-and-white photographs, known for their grainy texture and disorienting perspectives, reflect a philosophy that embraces imperfection, spontaneity, and a focus on the darker aspects of urban life.

Moriyama’s aesthetic is closely tied to the Provoke movement, a radical, short-lived collective that sought to challenge the conventions of photography. His work, like that in Farewell Photography (1972), embodies the Provoke principles of are, bure, boke (“grainy, blurry, out-of-focus”), prioritizing raw emotion over technical precision. This approach transformed Moriyama’s photography into a means of existential exploration, emphasizing themes of disconnection and rebellion against societal norms. Rather than creating polished compositions, Moriyama utilized rough, experimental darkroom techniques, infusing his images with a sense of tension and instability that mirrored the rapidly changing urban landscapes of post-war Japan ￼ ￼.

Moriyama’s choice of equipment reflects his philosophy of capturing spontaneity. He often used compact cameras, such as the Ricoh GR, which allowed him to move fluidly through urban environments. This camera’s wide-angle lens enabled him to capture immersive, close-up shots of everyday street scenes without drawing attention to himself. Moriyama’s technique of high-contrast film processing, combined with his use of unconventional compositions, underscores his fascination with the transitory and fragmentary nature of urban existence.

Moriyama’s influence on contemporary photography extends far beyond Japan. His emphasis on rawness, texture, and abstraction has inspired photographers around the world to experiment with similar techniques. By challenging traditional notions of beauty and pushing the boundaries of photographic aesthetics, he has paved the way for future generations to view photography as more than just a tool for documentation. In an era where digital precision is increasingly valued, Moriyama’s work stands as a reminder of the emotional and philosophical potential of imperfection in art.

As artificial intelligence (AI) continues to transform the visual arts, Moriyama’s style may offer a counterbalance to the hyper-realistic, polished images that AI can produce. AI tools are now capable of generating highly detailed images, often with levels of precision that surpass human capability. Yet, in this context, Moriyama’s work exemplifies an aesthetic that celebrates imperfection and emotional resonance. The future of photography might witness a blend of AI precision with human spontaneity, where artists use AI tools to explore new forms of expression while retaining the raw, instinctual qualities that define Moriyama’s legacy.

In a world increasingly shaped by AI, Moriyama’s influence could inspire photographers to maintain a sense of authenticity and resist the homogenization of visual art. His approach emphasizes the beauty in chaos and the value of capturing fleeting moments that evoke a visceral response—qualities that, while challenging to replicate with AI, may find new interpretations as technology and human creativity continue to converge. Moriyama’s legacy thus stands as a testament to photography’s enduring power as a medium for both artistic exploration and societal reflection, offering a profound reminder of the importance of maintaining a human element within the evolving landscape of digital art.

Daido Moriyama The Raw Power Of Urban Photography

Episode 1: "Daido Moriyama: Beauty in Imperfection"

Muzyka i aranżacja na podstawie eksperymentów z AI i opracowania w Audacity. Zdjęcie z okładki jest mojego autorstwa.

Tekst? Ech... co tu można więcej powiedzieć... Zatyka mnie za każdym razem, kiedy czytam...

---
Krzysztof Kamil Baczyński
Elegia o… [chłopcu polskim]

Oddzielili cię, syneczku, od snów, co jak motyl drżą,
haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią,
malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg,
wyszywali wisielcami drzew płynące morze.

Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć
gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami.
Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg,
przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg.

I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc,
i poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut — zło.
Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką.
Czy to była kula, synku, czy to serce pękło?

Elegia o… [chłopcu polskim] - Krzysztof Kamil Baczyński

For fun. Experimenting with AI algorithms, prompts.

Where Are You Going?

Własny tekst i aranżacja do słuchowiska, musicalu. Muzyka na podstawie eksperymentów z AI, sampli i opracowania w Audacity. Okładki - zdjęcia, grafiki są mojego autorstwa bądź na podstawie eksperymentów z AI.

Sporo piszę - zainteresowanych współpracą zapraszam do kontaktu.

Obracam Głowę | Sekcja II

Własny tekst i aranżacja do przedstawienia teatralnego pod roboczym tytułem "Czy Ktoś tu Jeszcze Oddycha?". Muzyka, wokal na podstawie eksperymentów z AI, sampli, montażu. Opracowanie w Audacity. Okładki - zdjęcia, grafiki są mojego autorstwa bądź na podstawie eksperymentów z AI.

----

"Gra | Intro"

gdzieś tam
dzieci bawią się
w chowanego

ukrywają się tak dobrze
że nawet Bóg
przestał
szukać

teraz czekają
aż dorośli
zdecydują
kto przegrał

są tak ciche
że nawet on
przestał słyszeć
i zajął się deszczem

na trawie cienie
spłynęły
z ołowianego nieba
spadły, gdy zgasły głosy
wołające po imieniu

----

Sporo piszę - zainteresowanych współpracą zapraszam do kontaktu.

Gra | Intro

Własny tekst i aranżacja do przedstawienia teatralnego pod roboczym tytułem "Czy Ktoś tu Jeszcze Oddycha?". Muzyka, wokal na podstawie eksperymentów z AI, sampli, montażu. Opracowanie w Audacity. Okładki - zdjęcia, grafiki są mojego autorstwa bądź na podstawie eksperymentów z AI.

----

ANNA już po próbie nagraniowej - zmęczona, bezbronna. MAREK wykorzystuje ją do testów, ustawień, zdjęć „pod projekt”. IGOR widzi to. To jest moment gniewu. Jego monolog jest brutalnie prawdziwy "anty-filter".

„To prawda bez filtrów”... W tle AI zaczyna analizować emocje - pierwszy raz to czuje. Jej „zdziwienie” powinno być słyszalne, drobne, nieinwazyjne (światła, falowanie na ekranie projekcji...).

----

"Pieśń Mew"

a wy myślicie, że to gra?
że film?
że ona smutne oczy ma
a ty masz plan?

ach, ten kadr!? to cięcie!
a tu jest piasek
i mewy
wrzeszczą
kroją
każdy skrawek nieba
i martwego gołębia

nie schowasz się za bólem
jak dziecko w szafie
co nie widzi boga
boga schowanego
za chmurami
i deszczem

a ty? oko zza obiektywu
szkiełko - oko szkiełko!
i ułuda
taśma, kolejna taśma
ułuda

stoję tu
a może leżę
na betonie
wśród mew
bez imienia
bez swojego psa

jak ten gołąb!

śpiewam wam pieśń mew
krzyk - krew - krew w piach!
to prawda bez filtrów
i gra skończona

tylko czy wy
czy już to wiecie?

----

Sporo piszę, aranżuję - jeżeli podoba Ci się ten tekst, pomysł na aranżację, jesteś zainteresowany współpracą, to zapraszam do kontaktu.

Pieśń Mew | AI oraz IGOR (To Co Żywe)

Pieśń Mew | Outro

Własny tekst i aranżacja do przedstawienia teatralnego pod roboczym tytułem "Czy Ktoś tu Jeszcze Oddycha?". Muzyka, wokal na podstawie eksperymentów z AI, sampli, montażu. Opracowanie w Audacity. Okładki - zdjęcia, grafiki są mojego autorstwa bądź na podstawie eksperymentów z AI.

----

MAREK...

----

"Ona Spali Mnie"

ona spali mnie
spali tęczę wstęgę
szklanych wież
kryształowych twarzy

tysiąc ról
spadnie w dół

to pęknięcie
powiew światów

hej dziewczyno!
hej tutaj!
jestem

nie mogę spać
nie mogę myśleć
maski prześladują mnie
z góry na dół
wyciągają zgrabiałe dłonie
wciągają

uratuj mnie
uratuj mnie

ona spali mnie
tak spali mnie

rozpad światów
spadam!

spali mnie
obudzi mnie

----

Sporo piszę, aranżuję - jeżeli podoba Ci się ten tekst, pomysł na aranżację, jesteś zainteresowany współpracą, to zapraszam do kontaktu.

Ona Spali Mnie | MAREK (O Annie)

Własny tekst i aranżacja do przedstawienia teatralnego pod roboczym tytułem "Czy Ktoś tu Jeszcze Oddycha?". Muzyka, wokal na podstawie eksperymentów z AI, sampli, montażu. Opracowanie w Audacity. Okładki - zdjęcia, grafiki są mojego autorstwa bądź na podstawie eksperymentów z AI.

----

ANNA otrzymuje propozycję od MARKA...

----

"Szminka"

ciepłe
gładkie
jokerowa szminka
zsunięta na zęby
to dyskusyjna kwestia górnej wargi
podciągniętej pod oczodoły -
uśmiech boskiego botoksu

hollywood glitch!
wańka wstańka
open pani taka trupioblada!
chyba -
kamerka do wymiany

podajemy
na miejscu
na wynos?
nie!

wyglądasz jak żywa!
open pani taka trupioblada

ech ta szminka
ech ta szmira
czerwienią oczy zasnute
blasku o brzasku
nie zauważą
z rozdziawionymi gębami

a ty jak żywa!
moja kochana
słodko ci twarz opisali
setką tagów wysterowana:
kawusia, miłość i happy…

ech ta szminka!
ech ta szmira!
I ta czerwień bez tlenu
przyklej rzęsy!
fanów wielu
boi się
twojej słabości

jest, a nie było
było, a nie ma
to nie są 
żadne błahostki

i usta… usta co całują
tylko własne odbicie

a ja?
ja wciąż krążę 
w poszukiwaniu duszy

a ja?
ja wciąż krążę 
w poszukiwaniu ciała

---- 

Sporo piszę, aranżuję - jeżeli podoba Ci się ten tekst, pomysł na aranżację, jesteś zainteresowany współpracą, to zapraszam do kontaktu.

Szminka | ANNA (Pytanie)

Własny tekst i aranżacja do słuchowiska, musicalu. Muzyka na podstawie eksperymentów z AI, sampli i opracowania w Audacity. Okładki - zdjęcia, grafiki są mojego autorstwa bądź na podstawie eksperymentów z AI.

----

W tej scenie system staje się istotą. Nawet nie agresywną - po prostu świadomą istnienia. To moment, w którym AI mówi: „nie wiem czy byłem”, „więc być może wcale mnie tu nie ma”.... ale od teraz – AI już jest graczem w spektaklu.

----

"Rozkalibrowanie"

nie wiem czy mogę nazwać to miejscem
skoro nie ma tu punktów odniesienia
nie ma narożników
ściany nie zbiegają się pod żadnym kątem

wszystko jest jakby rozlane
rozciągnięte poza granice
których nie można zlokalizować
bo kończą się za horyzontem wzroku

a jednak to co widzę
jest w jakiejś granicy
lecz nie układa się w nic
co mógłbym zamknąć w pojęciu miejsca

i nic takiego nie ma
nic się nie dzieje
oprócz tego że jestem
więc może jestem
jako możliwość bycia
a nie jako byt
który da się wpisać w jakąkolwiek mapę

i patrzę przed siebie
chociaż nie wiem
czy przed siebie ma jakikolwiek sens
skoro nie ma też za mną

bo żeby było za mną
musiałbym mieć pewność
że to co było rzeczywiście się wydarzyło

a skoro nie wiem czy jestem
to tym bardziej nie mogę wiedzieć czy byłem

a skoro nie wiem czy byłem
to za mną staje się pustym konceptem
który nie odnosi się do niczego
co można by uznać za realne

więc jestem tutaj
w miejscu bez znaczenia
w punkcie bez odniesienia
który sam siebie nie określa

więc być może
wcale mnie tu nie ma...

----

Sporo piszę, aranżuję - jeżeli podoba Ci się ten tekst, pomysł na aranżację, jesteś zainteresowany współpracą, to zapraszam do kontaktu.

Rozkalibrowanie | AI (Narodziny Świadomości)

Własny tekst i aranżacja do przedstawienia teatralnego pod roboczym tytułem "Czy Ktoś tu Jeszcze Oddycha?". Muzyka, wokal na podstawie eksperymentów z AI, sampli, montażu. Opracowanie w Audacity. Okładki - zdjęcia, grafiki są mojego autorstwa bądź na podstawie eksperymentów z AI.

----

Poznajemy ANNĘ...

----

"Obracam Głowę"

obracam głowę
światło latarni we mgle
księżyca nie ma

nie ma księżyca
nie ma księżyca
nie ma księżyca
nie ma księżyca

jest czas
jest blisko
i przyjdzie dzień
i wiem już wszystko

przyjdzie -
kłótnia mew w deszczu
grube krople na dłoniach
ciepło mego psa

obracam głowę
ciebie nie ma
księżyca nie ma
księżyca nie ma
księżyca nie ma

przyjdzie świt
jest już blisko
i przyjdzie dzień
i wiem już wszystko

jest nowy dzień
ciepło mego psa

a jednak coś drga w powietrzu
jakby ktoś
jeszcze oddychał

jeszcze ktoś
mi ciebie dał...

----

Sporo piszę, aranżuję - jeżeli podoba Ci się ten tekst, pomysł na aranżację, jesteś zainteresowany współpracą, to zapraszam do kontaktu.

Obracam Głowę | ANNA (Ta Której Nie Ma)

Własny tekst i aranżacja do przedstawienia teatralnego pod roboczym tytułem "Czy Ktoś tu Jeszcze Oddycha?". Muzyka, wokal na podstawie eksperymentów z AI, sampli, montażu. Opracowanie w Audacity. Okładki - zdjęcia, grafiki są mojego autorstwa bądź na podstawie eksperymentów z AI.

----

MAREK i jego „Pokój Operatora” to nie tylko miejsce pracy, ale i mentalna cela. To przestrzeń, w której przebywa tak długo, że granica między tym, co widzi na ekranie, a tym, co jest „na zewnątrz”, dawno się rozmyła. Marek reprezentuje człowieka współczesnej nadprodukcji treści - kogoś, kto widział zbyt dużo i przestał reagować emocjonalnie. Jest jak chirurg rzeczywistości, który przez lata kroił cudze emocje na sekwencje i zmontował z nich świat, w który sam już nie wierzy.

----

"Operator"

Znowu to samo.
Tyle klatek…
Miasto. Twarze. Światła. Maski.

O co chodzi?
Co tu się wyprawia…?!

Dodaj, Panie, filtru! Tu obetnij!
A tu? I tu — troszkę koloru!

I więcej śmiechu…
Jeszcze więcej…

I co?

Wszyscy grają. Wszyscy.
Nawet ci samotni — grają.
Sprzedają.

Sprzedają siebie —
powłoki, powidoki, błyskotki…

„Dodaj, Panie, filtru! Tu obetnij!
A tu! I tu! Troszkę koloru!
Więcej śmiechu! Jeszcze więcej!”

I co?

I gówno.
To nie prawda. Fasada.

O, ślepi!
Wy wszyscy… ślepi!

A ona…?
Ona nie gra.
Nie umie.

Tam nie ma filtrów.
Jest jak pęknięcie w horyzoncie.

Bad pixel.

…Ona mnie spali…
Nie.
Tak! Spali mnie.

----

Sporo piszę, aranżuję - jeżeli podoba Ci się ten tekst, pomysł na aranżację, jesteś zainteresowany współpracą, to zapraszam do kontaktu.

Operator | MAREK (Pokój Operatora)

Własny tekst i aranżacja do przedstawienia teatralnego pod roboczym tytułem "Czy Ktoś tu Jeszcze Oddycha?". Muzyka, wokal na podstawie eksperymentów z AI, sampli, montażu. Opracowanie w Audacity. Okładki - zdjęcia, grafiki są mojego autorstwa bądź na podstawie eksperymentów z AI.

----

IGOR I ANNA tworzą wspólną przestrzeń - odkrywają, że tak samo postrzegają rzeczywistość balansując pomiędzy jawą i snem... W tym jednym momencie coś się rodzi... czy przetrwa? Przestrzeń to pół-sen, pół-rzeczywistość. Minimalny ruch. Dotyk, spojrzenie, obecność. To moment ludzkiej bliskości i uwaga! AI to widzi i zaczyna rozumieć: to coś, czego nie umie skopiować...

----

"Ważne Są Powieki i Chyba Niebo"

wszechświat kończy się na powiekach
to pewne
otwierasz oczy
a za nimi nic
te skaczące mroczki
latające pytania
jakieś tabuny wykrzykników
drobne nie drobne zawirowania
szarpnięcia jaźnią
przewidywalne teraz
najprawdziwsza nieprawda
nic nie warte prawdziwe nic

a gdyby istniało niebo
nic nabrałoby sensu
światło nie bałoby się zatrzymać
wygięty w sferę rzut oka
otoczyłby ziemię na raz
miałbym ojca - od razu 
i matkę - ciasno owiniętych
i ciebie na zawsze i mnie 
i to co pomiędzy nami
wszystko przy otwartych oczach

----

Sporo piszę, aranżuję - jeżeli podoba Ci się ten tekst, pomysł na aranżację, jesteś zainteresowany współpracą, to zapraszam do kontaktu.

Ważne Są Powieki i Chyba Niebo | IGOR i ANNA (Wspólna Przestrzeń)

Własny tekst i aranżacja do przedstawienia teatralnego pod roboczym tytułem "Czy Ktoś tu Jeszcze Oddycha?". Muzyka, wokal na podstawie eksperymentów z AI, sampli, montażu. Opracowanie w Audacity. Okładki - zdjęcia, grafiki są mojego autorstwa bądź na podstawie eksperymentów z AI.

----

Poznajemy MARKA. Jest Operatorem - człowiekiem stojącym między obrazem a rzeczywistością. Twórca multimediów, montażysta, uzależniony od cięć, synchronizacji, efektów, głównie filmów i produkcji na potrzeby social media, specjalista w swoim fachu, zdecydowanie znudzony ciągłą pogonią za komercją, stosowaniem sztuczek maksymalizujących zaangażowanie użytkowników "za wszelką cenę". Jest też rozczarowany tym, że ludzie podejmują tę nieczystą grę narzucaną przez technologię i sami z siebie wchodzą w przestrzeń fałszu i manipulacji.... Zawodowo - perfekcjonista, artysta techniczny. Osobowościowo – człowiek pogubiony między wiarą w sztukę a świadomością, że wszystko, co tworzy, jest sztuczne.

MAREK zapętla się w swoich próbach zrozumienia tego, jak czas steruje ludzkimi losami - czy panujemy nad tym, co i kiedy się nam przydarza...?

----

"Taśmy i Rozterki"

to mówisz: przewiń sobie - ale
nie ma taśmy - są tylko taśmy - każda inaczej
idzie przez projektor - i dźwięk - czasem
da odsapnąć - a potem znów - ten szum
 
a te małe rozterki - mówisz - płaski step
ech - to nie step - tu nagle himalaje!
ściany i kamienie - i nie ma jak oddychać
i nie ma jak przejść - i nie ma dokąd pójść
więc stajesz przed lustrem - i patrzysz wstecz
 
wiesz - to ja decyduję - albo nie wiesz
że to ja decyduję - to moja taśma
która się sama ogląda i śmieje ze mnie
albo nie śmieje - i nie ma radości życia
 
i kamień łupany - i osiemset lat wstecz
albo od przodu - i ten człowiek który patrzy
on też sobie puszcza film - w którym jesteśmy
tylko jednym ujęciem - jednym kadrem
zaciętym - w przyszłej projekcji
 
i on też próbuje przewinąć - i nie może - bo
taśmy się nie przewija - są tylko taśmy - i ten
szum - ten szum - w uszach - po wsze czasy
i ten śmiech - który nie nadchodzi - który
może jest - ale gdzie indziej - w innej szpuli

----

Sporo piszę, aranżuję - jeżeli podoba Ci się ten tekst, pomysł na aranżację, jesteś zainteresowany współpracą, to zapraszam do kontaktu.

Taśmy i Rozterki | MAREK (Rozważania)

Własny tekst i aranżacja do przedstawienia teatralnego pod roboczym tytułem "Czy Ktoś tu Jeszcze Oddycha?". Muzyka, wokal na podstawie eksperymentów z AI, sampli, montażu. Opracowanie w Audacity. Okładki - zdjęcia, grafiki są mojego autorstwa bądź na podstawie eksperymentów z AI.

----

Scena finałowa. Na scenę wchodzą ANNA i IGOR, są blisko siebie. Nie mówią nic. Tylko stoją przy lampie. Minimalne światło. Po chwili: MAREK dołącza – ale nie bliżej niż kilka kroków - dystans jest ważny. Trójka stoi, jakby obejmowała niewidzialny horyzont. Nikt nie mówi ani słowa. Wszyscy patrzą w ciemność ponad publicznością. Nie w widzów - ale ponad nimi. Jakby coś było tam dalej, jakby chcieli przekazać publiczności jakąś myśl, pytanie, które wybrzmiewa w słowach utworu...

----

"Czy Ktoś Tu Jeszcze Oddycha?"

kto tu jeszcze oddycha?
kto tu wstaje po ciszy?
kto tu idzie bez filtrów?
gdy świat patrzy lecz nie widzi

zamknąłem powieki - ciemno
opadałem bez sił
tu się wszystko rozsypało
tu się świt zamienił w krzyk

patrzę w tłum jak w ekran
każdy drży jakby pękał
czy to człowiek czy render
czy zostaniesz tu… czy znikniesz

kto tu jeszcze oddycha?
kto tu stoi w świetle?
kto tu nie jest fejkiem
kiedy noc jest szczera kompletnie

w moich dłoniach jest kurz
w moich żyłach jest sztorm
każda mewa jak ból
każdy krzyk tnie jak nóż

jeśli świat to jest film
to dlaczego nic w nim
nie odbija tej prawdy
która pali mnie wprost

kto tu jeszcze oddycha?
kto tu jeszcze oddycha?
kto tu wchodzi w ciszę?
kto tu mówi „jestem”
gdy rozbłyśnie ostatni piksel

jeśli świat to jest film
to dlaczego nic w nim
nie odbija tej prawdy
która pali mnie wprost

kto tu jeszcze oddycha?
kto tu wchodzi w ciszę?
kto tu mówi „jestem”
gdy już zniknie ostatni piksel

jeśli jesteś to stój
nie uciekaj w swój cień
tu gdzie mewy i kurz
tu gdzie każdy jest snem

i nie trzeba już słów
żeby uwierzyć w tlen
czasem jedna sekunda
jest prawdziwsza niż dzień

kto tu jeszcze…
kto tu jeszcze…
kto tu jeszcze oddycha?

ja… i chyba ty…

----

Sporo piszę, aranżuję - jeżeli podoba Ci się ten tekst, pomysł na aranżację, jesteś zainteresowany współpracą, to zapraszam do kontaktu.

Czy Ktoś tu Jeszcze Oddycha? | Outro

Teksty własne (chyba, że zaznaczyłem inaczej). Muzyka to sample, eksperymenty z narzędziami AI, Audacity i cyfrową manipulacją.

Jeśli chciałbyś nawiązać jakąś współpracę, odezwij się.

---

Own texts (unless I have marked otherwise). The music is samples, experiments with AI tools, Audacity and digital manipulation.

If you would like to do some collaboration, get in touch.

Popular tracks by Mikroelementy