« پروانه »


من که آزارم حتی به یه مورچه نمیرسید
الان خط میندازم رو صورت هم نوعم
خاک تو سرش میکنم ، بمب رو سرش میندازم
میخوام نابود شه زمین ، که بشه همنوع کم
قراره کی از کجا بیاد ؟! چمیدونم برید اونور
قراره چی بشه تهش ؟! از من نپرس نمیدونم
کدوم نهر شراب ، کدوم حوری بهشتی ؟!
تو سرنوشت بندتو تو آتیش نوشتی !
کارم شده اعدام زیبایی ستایش زشتی
این چشای خیس میبینن زیبایی رو زشتی
 کابوس میبینم نیمه شبا تو خیابونم
با جدولا حرف میزنم ، چراشو نمیدونم
یه جنگل سوخته م یه کویر بی آبم 
نه از خالقش میترسم نه از بنی آدم
من همون سرو تنومند غمای توام
که دور شمع سیاستها پروانه شدم
من خالق این اثرم ، من عضوی از این چرخه م
که دست به سرم میکنه زمونه همیشه
درا رو میبندم ، دور خودم میچرخم
داد میزنم ، میخندم ، با زخمام میرقصم
به همین قلم قسم ، قسم به حال دیشبم
قسم به اشک مادرم قسم قسم به باورم
قسم اخراجم از زیر بیرق داورم 
آره اخراجم حتی از سایه ی پدرم
من پاره کردم پیلمو تو کودکی که پرواز
کنم اما بالامو کندن ، دیگه نای نفس نبود
یکی بود و ده تا نبود ، همیشه جفت چشا کبود
هنر بود اندیشه نبود ، فرهنگم تهش میشه همون
که میبینی ، قصه تموم بشو نیست و داره دووم
چند سالی میگذره از دوره نقاحت 
حالا دیگه خوب شدم ، تو فکر انتقامم
زخمامو بستم بلند شدم رو پام
دارم خالی میکنم خودمو هرشب رو کاغذ
تقاص تک تک کاراتونو باید بدین
من حقمو میگیرم ، پس چی ؟! از آسمون از زمین
از آدمای توش ، از زوزه های سگا
از خنده هام تو طول روز و سوت و کور شبا
از لبخند جای الکل و قی زدن درد
با مزه هایی از جنس دود و خون و اشک
از تنهایی تو کوچه های تنگ و تاریک
از پرواز ، از آسفالت ، از عرصه های باریک
از طعم شیرین برد ، از باخت های تلخ
از شلوغی در عین حال از خلوت شهر
داد نزن بیداد کن ، نشین ساکت نمون
فریاد واژه ی ناجی تو از سکوته
دل بکن از جاذبه ، خیره شو به آسمون
پرواز واژه ی ناجی تو از سقوطه

Comments

Rasoul Dandebar

Mokhles 021

Maryam Malekzade

erfan

Aram