شعر

www.facebook.com/shamlou23
در قلمرو شعر 


فردا تمام را سخن از او بود. ــ
گفتند:
«ــ بر زمینه‌ی تاریکِ آسمان
    تنها
        سیاهی شنلش نقش بسته است،

    و تا زمانِ درازی
    جز جِنْگ جِنْگِ لُختِ رکابش بر آهنِ سَگَکِ تَنگِ اسب
    و تیک و تاکِ رو به افولِ سُمَش به سنگ
    نشنیده گوشِ شبْ‌بیداران
                                   آوازی.»

 

تنها، یکی دو تنی گفتند:
«ــ از هیبتِ سکوتِ به‌ناهنگام در شگفت،
    از پشتِ قابِ پنجره در کوچه دیده‌یم،
    انبوهِ ظلمتی متفکر را
                             که می‌گذشته است
    و اسبِ خسته‌یی را از دنبال
                                     می‌کشیده است
    و سگ‌ها
    احساسِ رازناکِ حضوری غریب را
    تا دیرگاه در شبِ پاییزی
                                لاییده‌اند؛
    زیرا چنان سکوتِ شگرفی با او بر دشت نقش بسته‌ست
    کآوازِ رویِشِ نگرانِ جوانه‌ها بر توسه‌های آن سویِ تالاب
    چون غریو
    در گوش‌ها نشسته‌ست!»

 

□

 

یادش به خیر مادرم!
از پیش
در جهد بود دایم، تا پایه‌کَن کند
دیوارِ اندُهی که، یقین داشت
                                 در دلم
مرگش به جای خالی‌اش احداث می‌کند. ــ

 

خندید و
         آنچنان که تو گفتی من نیستم مخاطبِ او
                                                           گفت:
«ــ می‌دانی؟
    این جور وقت‌هاست
    که مرگ، زلّه، در نهایتِ نفرت
    از پوچیِ وظیفه‌ی شرم‌آورش
    ملال
        احساس می‌کند!»


shamlou.org 


احمد شاملو، در شب " فردا تمام  سخن از او بود "  دشنه در دیس

عشق را ای کاش زبان سخن بود / احمد شاملو

احمد شاملو - غزل مولانا - چه دانستم که این دریا مرا اینسان کند مجنون

https://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

خبر این است که من نیز کمی بد شده ام-محمد علی بهمنی-دکلمه رضا پیربادیان

حمید مصدق-رود باید شد و رفت-دکلمه اشعار با صدای خود شاعر

و دیگر جوان نمی شوم
نه به وعده ی عشق و
نه به وعده ی چشمان تو

و دیگر به شوق نمی آیم
نه در بازی باد و
نه در رقص گیسوان تو

چه نامرادی تلخی !
و دریغا
چه تلخ تلخ فرو می ریزم
با سنگینی این غربت عمیق
در سرزمین اجدادی خویش

و دریغا
چه عطشناک و پریشان
پیر می شوم
در بارش این گستره ی تشویش
در خانه ی خورشیدها و خاطره ها

دریغا چه بی برگ و بار
لال می شوم
در دور دست آن گلها، گمانها وگفتگوها

و مگر فراموش می شود
سرانجام آن جستجوها
و آن چشمه و چشم انداز آواز و آرزوها ….

و مگر فراموش می شود
آن بهاری که آمده بود
با رقص شکوفه هایش
و وعده همان بهار
که در کرامت درختان تابستانیش
هیچ سبد و سفره ای بی نصیب نخواهد ماند
از سرشاری میوه های مهربانیش

و دریغا بر من
چگونه فراموش می شود
سبد ها و سفره هایی
که سالهاست
نه سیب را می شناسند
و نه مهربانی را

و دریغا بر من
چه لال و بی برگ و بال
پیر می شوم
در این سوی دیوارهایی
که از من دزدیده اند،
سیب را
و جانمایه سرود های جوانی را

و دیگر جوان نمی شوم ،
نه به وعده ی این بهاری که آمده است
نه به وعده ی آن شکوفه های شکستنی …
________________________
صدای زنده یاد خسرو شکیبایی "دیگر جوان نمیشوم "  - شعر محمد رضا عبدالملکیان

دیگر جوان نمیشوم دکلمه خسرو شکیبایی

تو را زن می خواهم -نزار قبانی-دکلمه رضا پیربادیان

قصه ی ' حسینقلی مردی که لب نداشت'
سروده ی احمد شاملو
دفتر شعر ' در آستانه'/ 1338 شمسی

اجرا: هانیه سلیمی
انتخاب و میکس موسیقی: کاوه حیدری

ضبط: تهران / زمستان 1388 شمسی
طرح: مهدخت امینی

موسیقی ها :

زرد ملیجه، اثر استاد ابوالحسن صبا، آلبوم ' به یاد صبا' ، گروه کامکارها
آلبوم ' اوجاداغلار' موسیقی قشقایی : جسین حمیدی
شش تصنیف قدیمی، نشر ماهور : تصنیف 'نگارا' در سه گا

حسینقلی مردی که لب نداشت | احمد شاملو | هانیه سلیمی

خســــــــــرو شکیبایی - پرواز را به خاطر بسپار پرنده مردنیست

پس آنگاه زمین به سخن درآمد و آدمی، خسته و تنها و اندیشناک بر سرِ سنگی نشسته بود پشیمان از کردوکار خویش و زمینِ به سخن درآمده با او چنین میگفت: ــ به تو نان دادم من، و علف به گوسفندان و به گاوانِ تو، و برگهای نازکِ ترّه که قاتقِ نان کنی. انسان گفت: ــ میدانم. پس زمین گفت: ــ به هر گونه صدا من با تو به سخن درآمدم: با نسیم و باد، و با جوشیدنِ چشمهها از سنگ، و با ریزشِ آبشاران؛ و با فروغلتیدنِ بهمنان از کوه آنگاه که سخت بیخبرت مییافتم، و به کوسِ تُندر و ترقهی توفان. انسان گفت: ــ میدانم میدانم، اما چگونه میتوانستم رازِ پیامِ تو را دریابم؟ پس زمین با او، با انسان، چنین گفت: ــ نه خود این سهل بود، که پیامگزاران نیز اندک نبودند. تو میدانستی که منات به پرستندگی عاشقم. نیز نه به گونهی عاشقی بختیار، که زرخریدهوار کنیزککی برای تو بودم به رای خویش. که تو را چندان دوست میداشتم که چون دست بر من میگشودی تن و جانم به هزار نغمهی خوش جوابگوی تو میشد. همچون نوعروسی در رختِ زفاف، که نالههای تنآزردگیاش به ترانهی کشف و کامیاری بدل شود یا چنگی که هر زخمه را به زیر و بَمی دلپذیر

Ahmad shamlo

آب اگرچه بی صداترین ترانه بود/ تشنگی بهانه بود /من به خواب های کوچک تو اعتماد داشتم /چشم های عاشق تو را به یاد داشتم می وزید عطر سیب سمت خواب های ساده و نجیب / من به جستجوی تو/ در هوای عطر و بوی تو /رفت وآمد کبود گاهوارها ٬زیر چتر روشن ستاره ها /تا هنوز عاشقم/تا هنوز صبر میکنم/ ابر می رسد/باد مویه می کند/ چکه چکه از گلوی ناودان یاس تازه می دود/ تا هنوز تشنه ام /تا هنوز تشنگی بهانه است /آب بی صداترین ترانه است/ تا هنوز عاشقم تا هنوز صبر می کنم

هنوز تشنه ام/ صدای احمدرضا احمدی

زیبا !

زیبا هوای حوصله ابری است ...

چشمی از عشق ببخشایم تا رو به آفتاب بشوید

دلتنگی مرا

 زیبا

هنوز عشق

در حول و حوش چشم تو می چرخد

از من مگیر چشم!

دست مرا بگیر و کوچه های محبت را با من بگرد!

یادم بده چگونه بخوانم تا عشق در تمامی دلها معنا شود

یادم بده چگونه نگاهت کنم که طری بالایت درتندباد عشق نلرزد

زیبا هوای حوصله ابریست  -  خسرو شکیبایی

حال همه ی ما خوب است ٬ اما... تو باور نکن ( خسرو شکیبایی)

احمد شاملو - طرف ما شب نیست


چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!


چه بی تابانه تو را طلب می کنم!


بر پشت سمندی


گویی، نو زین


که قرارش نیست


و فاصله


تجربه ئی بیهوده ست


بوی پیرهنت


این جا، واکنون...


کوه ها در فاصله


سردند


دست، در کوچه و بستر


حضور مانوس دست تو را می جوید


و به راه اندیشیدن


یاس را، رج می زند


بی نجوای انگشتانت


فقط...


و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو/  ‏چه بی تابانه می خواهمت /  ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری

http://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

گریه هم این بار آرامم نکرد-نجمه زارع-دکلمه رضا پیربادیان

نه، نمی­توانم فرامشت کنم
زخم های من، بی حضور تو از تسکین سرباز می زنند
بال های من
تکه تکه فرو می ریزند
بره های مسیح را می بینم که به دنبالم می دوند
و نشان فلوت تو را می پرسند

نه، نمی توانم فرامشت کنم
 خیابان ها بی حضور تو راه های آشکار جهنم اند
تو پرنده یی معصومی
که راهش را
در باغ حیاط زندانی گم کرده است
تک صورتی ازلی، بر رخسار تمام پیامبرانی
باد تشنه ی تابستانی
که گندم زاران رسیده در قدوم تو خم می­شوند
آشیانه­ی رودی از برف
که از قله های بهار فرو می ریزد

نه
نمی توانم
نمی­خواهم که فراموشت کنم.
تپه های خشکیده از پله های تو بالا می­آیند
تا به بوی نفس های تو درمان شوند و به کوهستان بازگردند
ماه هزار ساله دست نوشته ی آخرش را برای تو می فرستد
تا تصحیحش کنی.

نه، نمی توانم فراموشت کنم
قزل آلایی عصیانگری که به چشمه ی خود باز می رود
خونین شده در رودها که به جانب دریا روان است.




اشعار شمس لنگرودی | نه، نمی­توانم فرامشت کنم | Shams Langroudi

من اگر نظر حرام است بسی گناه دارم -سعدی-دکلمه رضا پیربادیان

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست
اشک آن شب لبخند عشقم بود
قصه نیستم که بگویی - نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی - یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم مرا فریاد کن
درخت با جنگل سخن میگوید - علف با صحرا - ستاره با کهکشان
و من با تو سخن میگویم
نامت را به من بگو - دستت را به من بده
حرفت را به من بگو - قلبت را به من بده
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دستهایت با دستان من آشناست
در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند
دستت را به من بده - دستهای تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن میگویم
بسان ابر که با توفان - بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا - بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن میگوید
زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست - احمد شاملو

دکلمه ی بانو : کیکاووس یاکیده
کیکاووس یاکیده (زاده بهمن ۱۳۴۷ در تهران) دوبلور و شاعر ایرانی است.یاکیده اخیرا کتابی با نام بانو و آخرین کولی سایه فروش از طریق انتشارات کاروان، منتشر کرده که رویکردی متفاوت به شعر سپید است و به نوعی هایکو وارهایی بسیار ملموس

شعر

mi na