Sara Naini Ye Tefahom

آهنگ: محمد شیر خدایی 
شعر:نواب صفا 


صلای عشق با صدای دلکش

MohammadReza Shajarian-Navaye Ney.mp3

زده شعله در چمن در شب وطن خون ارغوان‌ها
تو ای بانگ شورافکن تا سحر بزن شعله تا کران‌ها

که در خون خستگان دل‌شکستگان آرمیده طوفان
به آیندگان نگر در زمان نگر بردمیده طوفان

<قفس را بسوزان؛ رها کن پرندگان را؛ بشارت‌دهندگان را>

که لبخند آزادی، خوشه‌ی شادی، تا سحر بروید
سرود ستاره را، موج تشنه با، آهوان بگوید

ستاره ستیزد و شب گریزد و صبح روشن آید
زند بال و پر ز نو، آن کبوتر و سوی میهن آید

گرفته تمام شب شاخه‌ای به لب، سرخ و گرده‌افشان
پرد گرده گسترد، دانه پرورد، سر زند بهاران

کوهستان | خون ِارغوان‌ها

Thirsty for Self

Thirsty for Self - Ali Arshi - Ali Kadivar

پاییز آمد، لابه لای درختان، لانه کرده کبوتر ....
با صدای شهید هدی صابر 

سرود پاییز آمد با صدای شهید هدی صابر

ترانه‌ی «لالایی»- آهنگ: بابک بیات - شعر: شهریار دادور - تنظیم: بامداد بیات - صدا: شیرین مهربد - 2006

Zire Tigh Album

Masnavi- Hossein Alizade. Zir-e Tigh

حکایت کرد مرا دکتر تقی تفضلی ـ که سه‌تار خوش می‌نوازد و آزاده‌ای است افتاده و آدمی‌سیرت ـ که در پاریس بودم، سال‌ها پیش، و هدایت نیز در پاریس بود. گاهگهی دیداری داشتیم؛ و یک‌بار چنین پیش آمد که در گذرگاهی دیدمش، خیابانی نزدیک خانه‌ی من.

گفتیم و شنفتیم و راهکی رفتیم، پیاده، اگرچه من شوریده و رنجور بودم و او افسرده، و به خانه‌ی من که رسیدیم، خواندمش، پذیرفت و درون آمد. لختکی آسودیم، سرگرم تنقل و از ری و روم و بغداد سخن گفتن. مینایی از باده‌ی فرنگان داشتم، پیش گذاشتم. نم‌نمک لب تر کردیم تا کم‌کمک مستان شدیم و آن‌چنان‌تر. دیگر سخن را بازار نمانده بود. هر دو بر این بودیم. صفحاتی چند از الحان و نغمه‌های فرنگ به خانه داشتم، از همه دستی، گوناگون.

خواستم آن صندوقچه‌ی کوکی پیش آورم، شنیدن را. خواستم و برخاستم. لکن حرمت میهمان را، آن هم چنو عزیز میهمانی، به مشورت پرسیدم که از فلان و فلان خوشتر داری یا آن یک و آن دیگر و نام بردم تنی چند از فحول ائمه‌ی شریف‌ترین الحان فرنگ را؛ که همه را نیک می‌شناخت، به تمام و کمال، و اشارتی کافی بود.

دیدم که جواب نمی‌دهد. دیگران را نام بردم و از نو کارتران و نزدیک‌تر به زمانه‌ی ما، باز جواب نداد. خاموش ماندم که او سخن گوید. هیچ نگفت اما به پای خاست ساغری در دست، گریبان و گره زنّار فرنگ گشوده، همچنان خاموش سوی پستوی حجره رفت، که آشنا بود؛ و باز آمد. سه‌تار من در دستش. به من داد؛ و بازگشت به جای خویش و نشست، بی‌آنکه سخنی گوید. به شگفت اندر شدم که به خبر می‌شنیدم او چنین ساز و سرودها خوش ندارد و شاد شدم که به عیان می‌دیدم نه چنان است.

ساز کوکِ تُرک داشت. نواختن گرفتم. نخست کرشمه‌ی درآمدی ملایم و بعد و بعد همچنان تا بیشتر گوشه‌ها و فراز و فرودها. پنجه گرم شده بود، که ساز خوش بود و راه دلکش و جوان بودیم و شراب ما را نیک دریافته، حالتی رفت که مپرس؛ و صادق را می‌دیدم که سرمی‌جنباند و گفتی به زمزمه چیزی می‌خواند. چون چندی برآمد، برخاست. ساغر منش پُر کرده به دستی و به دیگر دست، نُقل. پیش آمد و به من داد. نوشیدم شادی او را و یادی چند تن از دوران عزیز و آزادگان ایران چنان‌ که همه دانند، برین سنّت نوشند از عهد فریدون پسر آتبین تا امروزِ روز.

«اگر یادی خوری، بر نام دوران / وگرنه شادیِ گِشت و قرینا
بر این‌سان «می» خورند احرارِ ایران / هم از ایامِ پور آتببینا»

ساغر تهی از من بستد پُر کرد و به دستم داد با اندکی نُقل و مزه و گفت: «افشاری» و به جای خویش بازگشت و بنشست، خاموش و منتظر.

من مقام دیگر کردم و دلیر براندم. گرم‌تر و بهنجارتر. می‌رفتم و می‌رفتم، همچنان دلیر. در پیچ‌وخم راهی باریک بودم، به ظرافت و سوز که ناگاه شنیدم صیحه‌ای از صادق برآمد و گفت: بس است! بس؛ و گریستن گرفت به زارزار، که دلی داشت نازک‌تر از دل یتیمی دشنام پدر شنیده.

ساز فروهشتم و سویش دویدم. دست فرا پیش زد که به خویشم گذار. گذاشتم و لختی گذشت.

باز به باده خوردن نشستیم و از این در و آن در سخن گفتیم؛ اما من مترصد بودم که سخن را به‌جایی کشانم که از آن حال که رفت طرفی دریابم. گویی به فراست دریافت. گفت: همه‌ی آنچه تو شنیده‌ای از انکار من این عالم جادویی را، این موسیقی عجیب و بزرگ و ژرف را، همه خبر است و بیشتر خبرها دروغ، اما اگر من گاهی چنان گفته‌ام، نه ازآن‌رو بوده‌ است که منکر ژرفی و پاکی و شرف و عزت این الحانم. نه. هرگز. من تاب این سِحر ندارم، که چنگ در جگرم می‌اندازد و همه‌ی درد و اندُهان خفته بیدار می‌کند. تا سر منزل جنون می‌کِشدم،‌ می‌کُشدم، من تاب این را ندارم.

- برگرفته از «حریم سایه‌های سبز»،‌ مهدی اخوان ثالث، جلد اول، چاپ دوم، ۱۳۷۲، انتشارات زمستان،‌ صص ۱۵۰ تا ۱۵۲
- این مطلب در شکل نوشتاری با نمونه‌ی شنیداری آن در برنامه‌ی «گلچین هفته» تفاوت و کم‌وبیشی‌هایی دارد.
-  این متن از سایت پرند parand.se برداشته شده است.

خاطره‌ی دکتر تقی تفضلی از صادق هدایت، به قلم مهدی اخوان ثالث، با سه تار احمد عبادی

نیما رئیسی - آسمان آبی
Nima Raeisi Asemane Abi

Asemane Abi Single

Asemane Abi آسمان آبی

در پادکست این هفته "آواهای کم‌شنیده از دیروز تا امروز" از گروه "دوباره" گفته‌ایم که یک زوج به نام‌های خاطره حکیمی و احسان گودرزی، اعضای آن هستند. از این گروه قطعه "شاعر همیشه با کلت" انتخاب شده است.

در برنامه این هفته با این زوج و کارنامه هنری آنها آشنا شوید. خاطره حکیمی در خانواده ای اهل موسیقی متولد و بزرگ شده است و در دانشگاه در رشته  طراحی صحنه تئاتر تحصیل کرده است. از همان زمان به خاطر صدای خوشش در تئاترهایی که نیاز بود، بازیگری ایفای نقش کند که خواندن هم بداند، فعالیت در حوزه موسیقی را هم جدی آغاز کرد.

سال‌ها با امید نعمتی از گروه پالت همکاری می‌کرد اما پس از آن به صورت انفرادی ادامه داد تا حالا که همراه همسرش گروه دوباره را تشکیل داده‌اند.

احسان گودرزی را هم احتمالا اگر اهل فیلم و سینما باشید، حتما می‌شناسید که پیش از این تجربه کار بازیگری و فیلمنامه نویسی را هم در کارنامه خود دارد.

این هفته در پادکست "آواهای کم‌شنیده از دیروز تا امروز" قطعه "شاعر همیشه با کلت" از این گروه را برایتان انتخاب کرده‌ایم که با اینکه شعر بسیار زنانه ای دارد اما شاعر آن احسان گودرزی است که از چگونگی نوشتن این ترانه گفته است.

همچنین از خاطره حکیمی در رابطه با محدودیت و ممنوعیت آواز زنان در ایران پرسیدیم که به نکات قابل توجه ای اشاره کرده است.

مثل همیشه برای ارتباط با این برنامه و رساندن نظرها، پیشنهادها و انتقادهای خود از طریق ایمیل ava.persian@dw.com یا شماره تلفن ۰۰۴۹۲۲۸۴۲۹۴۸۳۶ با ما تماس بگیرید.

در پادکست‌های هفتگی ترانه‌ها و آهنگ‌هایی را به شما معرفی می‌کنیم که کمتر شنیده‌اید. اگر "دیروزی" هستید با آواهای امروزی و اگر "امروزی" هستید با آواهای دیروزی بیشتر آشنا می‌شوید.

آواهای کم‌شنیده از دیروز تا امروز • گروه دوباره

Mitra Khalatbari