Ghamar

مرا کیفیت چشم تو کافیست

اشک مهتاب، سیاوش کسرایی

اگه حرف خوبی با من واسه گفتن نداری
اگه غیر گفتن " دوستت دارم" حرفی داری
اگه با گوشه کنایه هات میخوای به من بگی
خاطرات خوبی از ما واسه  گفتن نداری
تو با من حرفی نزن. چیزی نگو. منو نرنجون
تو با من حرفی نزن. چیزی نگو. منو نرنجون

تو بگو: که بوی عطر تن تو   بوی جون گرفتنه          اگرچه نیست 

من میگم: دستهای مردونه ات هنوز  مرهم درد منه      اگر چه نیست

تو بگو: لطیف و نرم تن تو   چه هوسناکه هنوز          اگر چه نیست

من میگم: آغوش گرم تن تو   بهترین پناهمه              اگر چه نیست

تو بگو: لباس خواب تن تو رنگ دلخواه منه               اگرچه نیست

من میگم: نگاهت داره به من میگه وقت با تو بودنه        اگرچه نیست

روزی یکبار   نه دوبار   بلکه هزاربار بگو که دوستم داری
بگو بی من میمیری     طاقت موندن نداری

روزی یکبار   نه دوبار   بلکه هزار بار   من می گم دوستت دارم 
میگم که بی تو میمیرم     طاقت موندن ندارم



تو بگو: به برگ گل لاله توئی
تو بگو: به گرد ماه هاله توئی
من میگم: چراغ این خانه توئی
من میگم: بر سر من سایه توئی
تو بگو: زن. آرزوی هر جوونمرد توئی
من میگم: مرد. آبروی هر جوونمرد توئی
                                              1995      آمریکا

Haft Setareh

Agarcheh Nist

Agar Cheh Nist اگرچه نیست Even Though it's Not

هر دمی چون نی، ازدل نالان، شكوه ها دارم 
روی دل هر شب، تا سحرگاهان با خدا دارم 
هر نفس آهيست، از دل خونين
لحظه های عمر بی سامان، ميرود سنگين 
اشك خون آلود من دامان، می كند رنگين

به سکوت سرد زمان
به خزان زرد زمان
نه زمان را درد کسي
نه کسي را درد زمان
بهار مردمي ها دي شد
زمان مهرباني طي شد
آه از اين دم سرديها، خدايا
آه از اين دم سرديها، خدايا

نه اميدي در دل من
که گشايد مشکل من
نه فروغ روي مهي 
که فروزد محفل من
نه همزبان دردآگاهي
که ناله اي خرد با آهي
داد از اين بي درديها، خدايا
داد از اين بي درديها، خدايا

نه صفايي ز دمسازي به جام مي
که گرد غم ز دل شويد
که بگويم راز پنهان
که چه دردي دارم بر جان
واي از اين بي همرازي خدايا 
واي از اين بي همرازي خدايا

وه که به حسرت عمر گرامي سر شد
همچو شراره از دل آذر بر شد و خاکستر شد
يک نفس زد و هدر شد
يک نفس زد و هدر شد
روزگار من به سر شد

چنگي عشقم راه جنون زد
مردم چشمم جامه به خون زد ..یارا
دل نهم ز بی شکيبي
با فسون خود فريبي
چه فسون نافرجامي 
به اميد بي انجامي
واي از اين افسون سازي، خدايا
واي از اين افسون سازي، خدايا

به سکوت سرد زمان

استاد جلیل شهناز در سال ۱۳۰۰ در اصفهان زاده شد. پدرش استاد و نوازنده تار بود. بردرش حسین شهناز نیز در نواختن تار چیره دست بود. زندگی در چنین خانواده ای هنرمند قریحه ی هنری را از همان دوران کودکی در وی برانگیخت. از دوازنده سالگی نزد برادرش به آموختن تار پرداخت. به گفته استاد ، تاثیر شیوه تار نوازی برادر در نوازندگی ایشان کاملاً مشهود است. جلیل شهناز گذشته از نواختن تار با سه تار ، سنتور ، ویولن ، کمانچه و ضرب نیز آشنایی کامل داشت. بداهه نوازی های شهناز در تاریخ موسیقی ایران بی نظیر و هموراه زبانزد بوده است. از مشخصه های مهم جلیل شهناز شناخت بالای او از روی ساز تار است. شهناز تار را رام شده در دست داشت و به هر سو که می خواست می برد.
در آلبوم موسیقی بداهه نوازی تار مرحوم استاد جلیل شهناز در دستگاه سه گاه و بیات اصفهان را به همراه تنبک مرحوم استاد امیرناصر افتتاح خواهید شنید.

آلبوم عشق و زندگی جلیل شهناز

بر گرفته از یک شاخه گل برنامه ۲۴۴

پیش زاهد از رندی دم مزن که نتوان گفت
با طبیب نامحرم حال درد پنهانی
شعر از حافظ - 
آواز : استاد عبدالوهاب شهیدی , نی: استاد کسایی ,  سنتور: کیومرث حقیقی و رضا ورزنده 
مایه سه گاه

وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی
حاصل از حیات ای جان این دم است تا دانی
کام بخشی گردون عمر در عوض دارد
جهد کن که از دولت داد عیش بستانی
باغبان چو من زین جا بگذرم حرامت باد
گر به جای من سروی غیر دوست بنشانی
زاهد پشیمان را ذوق باده خواهد کشت
عاقلا مکن کاری کآورد پشیمانی
محتسب نمی‌داند این قدر که صوفی را
جنس خانگی باشد همچو لعل رمانی
با دعای شبخیزان ای شکردهان مستیز
در پناه یک اسم است خاتم سلیمانی
پند عاشقان بشنو و از در طرب بازآ
کاین همه نمی‌ارزد شغل عالم فانی
یوسف عزیزم رفت ای برادران رحمی
کز غمش عجب بینم حال پیر کنعانی
پیش زاهد از رندی دم مزن که نتوان گفت
با طبیب نامحرم حال درد پنهانی
می‌روی و مژگانت خون خلق می‌ریزد
تیز می‌روی جانا ترسمت فرومانی
دل ز ناوک چشمت گوش داشتم لیکن
ابروی کماندارت می‌برد به پیشانی
جمع کن به احسانی حافظ پریشان را
ای شکنج گیسویت مجمع پریشانی
گر تو فارغی از ما ای نگار سنگین دل
حال خود بخواهم گفت پیش آصف ثانی

Shahidi -  عبدالوهاب شهیدی -  پیش زاهد از رندی دم مزن

وی در ابتدا به سبک نیمایی شعر می‌سرود ولی بعدها رویه خودش را باز شناخت. در این شیوه جدید سهراب سپهری بر دیدگاه انسان مدارانه و آموخته‌هایی که از فلسفه ذن فرا گرفته بود به شیوه جدیدی دست یافت که «حجم سبز» شیوه تکامل یافته سبکش محسوب می‌شود. وی عادت داشت که دور از جامعه آثار هنری اش را خلق کند و برای رسیدن به تنهایی‌هایش «قریه چنار» و کویرهای کاشان را انتخاب کرده بود. شعر وی صمیمی، سرشار از تصویرهای بکر و تازه‌است که همراه با زبانی نرم، لطیف، پاکیزه و منسجم تصویر سازی می‌کند. از معروفترین شعرهای وی می‌توان به: نشانی، صدای پای آب و مسافر را نام برد که شعر صدای پای آب یکی از بلندترین شعرهای نو زبان فارسی است. کریم امامی که از دوستان نزدیک وی بوده در زمان حیاتش برخی از شعرهای سهراب را به زبان انگلیسی ترجمه کرده‌است. بعدها نیز مترجمان دیگری شعرهای وی را به زبانهای انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی و ایتالیایی ترجمه کردند. در سال ۱۳۷۱ شعرهای منتخبی از دو کتاب حجم سبز و شرق اندوه با نام «ما هیچ، ما نگاه» توسط «کلارا خانیس» به زبان اسپانیایی ترجمه شد. در سال ۱۳۷۵ منتخبی از اشعار سهراب سپهری توسط هنرمند ایرانی جاوید مقدس صدقیانی به زبان ترکی استانبولی ترجمه و از سوی انتشارات YKY در کشور ترکیه منتشر شد.

مسافر

دم غروب میان حضور خسته اشیا 
 نگاه منتظری حجم وقت را می دید 
و روی میز هیاهوی چند میوه نوبر 
به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود 
 و بوی باغچه را ‚ باد روی فرش فراغت 
نثار حاشیه صاف زندگی می کرد 
 و مثل بادبزن ‚ ذهن ‚ سطح روشن گل را 
 گرفته بود به دست 
و باد می زد خود را 
 مسافر از اتوبوس 
پیاده شد 
 چه آسمان تمیزی 
 و امتداد خیابان غربت او را برد 
غروب بود
 صدای هوش گیاهان به گوش می آمد 
مسافر آمده بود 
 و روی صندلی راحتی کنار چمن 
 نشسته بود 
دلم گرفته 
 دلم عجیب گرفته است 
 تمام راه به یک چیز فکر می کردم 
 و رنگ دامنه ها هوش از سرم می برد 
 خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود 
چه دره های عجیبی 
 و اسب ‚ یادت هست 
سپید بود 
 و مثل واژه پاکی ‚ سکوت سبز چمنزار را چرا می کرد 
 و بعد غربت رنگین قریه های سر راه 
و بعد تونل ها 
 دلم گرفته 
 دلم عجیب گرفته است 
 و هیچ چیز 
نه این دقایق خوشبو که روی شاخه نارنج می شود خاموش 
 نه این صداقت حرفی که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست 
نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف 
نمی رهاند 
 و فکر میکنم 
 که این ترنم موزون حزن تا به ابد 
شنیده خواهد شد 
نگاه مرد مسافر به روی میز افتاد 
 چه سیبهای قشنگی 
 حیات نشئه تنهایی است 
 و میزبان پرسید 
قشنگ یعنی چه ؟
قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه اشکال 
و عشق تنها عشق 
ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس
و عشق تنها عشق 
 مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد 
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن
و نوشداروی اندوه ؟
 صدای خالص اکسیر می دهد این نوش 
و حال شب شده بود 
 چراغ روشن بود 
 و چای می خوردند 
 چرا گرفته دلت مثل آنکه تنهایی
 چه قدر هم تنها 
 خیال می کنم 
 دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی 
دچار یعنی 
..........عاشق
و فکر کن که چه تنهاست 
 اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد
و چه فکر نازک غمناکی
و غم تبسم پوشیده نگاه گیاه است 
 و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست 
خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند 
و دست منبسط نور روی شانه آنهاست 
نه وصل ممکن نیست 
 همیشه فاصله ای هست 
اگر چه منحنی آب بالش خوبی است 
برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر 
همیشه فاصله ای هست 
دچار باید بود 
 وگرنه زمزمه حیرت میان دو حرف 
 حرام خواهد شد 
 و عشق 
سفر به روشنی اهتزاز خلوت اشیاست
 و عشق 
صدای فاصله هاست 
صدای فاصله هایی که غرق ابهامند 
نه 
 صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند 
 و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر 
 همیشه عاشق تنهاست 
 و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست 
و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز 
و او و ثانیه ها روی نور می خوابند 
و او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را 
به آب می بخشند 
 و خوب می دانند 
 که هیچ ماهی هرگز 
هزار و یک گره رودخانه را نگشود 
 و نیمه شب ها با زورق قدیمی اشراق 
 در آب های هدایت روانه می گردند 
و تا تجلی اعجاب پیش می رانند 
 هوای حرف تو آدم را 
عبور می دهد از کوچه باغ های حکایات
و در عروق چنین لحن 
چه خون تازه محزونی
حیاط روشن بود 
و باد می آمد 
و خون شب جریان داشت در سکوت دو مرد 
اتاق خلوت پاکی است 
 برای فکر چه ابعاد ساده ای دارد 
 دلم عجیب گرفته است 
خیال خواب ندارم 
کنار پنجره رفت 
و روی صندلی نرم پارچه ای 
نشست 
هنوز در سفرم 
 خیال می کنم 
 در آبهای جهان قایقی است 
 و من ‚ مسافر قایق ‚ هزارها سال است 
 سرود زنده دریانوردهای کهن را 
به گوش روزنه های فصول می خوانم 
 و پیش می رانم 
مرا سفر به کجا می برد ؟
 کجا نشان قدم ‚ ناتمام خواهد ماند 
 و بند کفش به انگشت های نرم فراغت 
گشوده خواهد شد ؟
کجاست جای رسیدن و پهن کردن یک فرش 
و بی خیال نشستن 
 و گوش دادن به 
 صدای شستن یک ظرف زیر شیر مجاور ؟
و در کدام بهار درنگ خواهی کرد 
 و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد ؟
شراب باید خورد 
 و در جوانی  روی یک سایه راه باید رفت 
 همین 
کجاست سمت حیات ؟
من از کدام طرف میرسم به یک هدهد ؟
و گوش کن که همین حرف در تمام سفر
 همیشه پنجره خواب را به هم میزد
چه چیز در همه ی راه زیر گوش تو می خواند ؟
 درست فکر کن 
 کجاست هسته پنهان این ترنم مرموز؟
 چه چیز پلک ترا می فشرد 
چه وزن گرم دل انگیزی ؟
سفر دراز نبود 
عبور چلچله از حجم وقت کم می کرد 
 و در مصاحبه باد و شیروانی ها 
 اشاره ها به سر آغاز هوش برمی گشت 
در آن دقیقه که از ارتفاع تابستان 
به جاجرود خروشان نگاه می کردی 
 چه اتفاق افتاد 
که خواب سبز ترا سار ها درو کردند ؟
و فصل ‚ فصل درو بود 
 و با نشستن یک سار روی شاخه یک سرو 
 کتاب فصل ورق خورد 
و سطر اول این بود 
 حیات غفلت رنگین یک دقیقه حوا ست 
نگاه می کردی 
 میان گاو و چمن ‚ ذهن باد در جریان بود 
به یادگاری شاتوت روی پوست فصل 
 نگاه می کردی 
 حضور سبز قبایی میان شبدرها 
 خراش صورت احساس را مرمت کرد 
 یقین همیشه خراشی است روی صورت احساس 
همیشه چیزی انگار هوشیاری خواب 
به نرمی قدم مرگ می رسد از پشت 
 و روی شانه ما دست می گذارد 
 و ما حرارت انگشتهای روشن او را 
بسان سم گوارایی
کنار حادثه سر می کشیم 
 ونیز یادت هست 
و روی ترعه آرام؟
در آن مجادله زنگدار آب و زمین 
 که وقت از پس منشور دیده می شد 
 تکان قایق ذهن ترا تکانی داد 
غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست 
همیشه با نفس تازه راه باید رفت 
و فوت باید کرد 
 که پاک پاک شود صورت طلایی مرگ 
کجاست سنگ رنوس؟
من از مجاورت یک درخت می ایم 
که روی پوست آن دست های ساده غربت 
اثر گذاشته بود 
 به یادگار نوشتم خطی ز دلتنگی 
 شراب را بدهید 
شتاب باید کرد 
 من از سیاحت در یک حماسه می ایم 
 و مثل آب 
 تمام قصه سهراب و نوشدارو را 
روانم 
سفر مرا به در باغ چند سالگی ام برد 
 و ایستادم تا 
 دلم قرار بگیرد 
 صدای پرپری آمد 
 و در که باز شد 
من از هجوم حقیقت به خاک افتادم 
 و بار دیگر در زیر ‌آسمان مزامیر
در آن سفر که لب رودخانه بابل
به هوش آمدم 
نوای بربط خاموش بود 
و خوب گوش که دادم صدای گریه می آمد 
و چند بربط بی تاب 
به شاخه های تر بید تاب می خوردند 
و درمسیر سفر راهبان پاک مسیحی 
به سمت پرده خاموش ارمیای نبی 
اشاره می کردند 
 و من بلند بلند
 کتاب جامعه می خواندم 
و چند زارع لبنانی
 که زیر سدر کهن سالی 
 نشسته بودند 
مرکبات درختان خویش رادر ذهن شماره می کردند 
کنار راه سفر کودکان کور عراقی
به خط لوح حمورابی 
 نگاه می کردند 
و در مسیر سفر روزنامه های جهان را مرور می کردم 
سفر پر از سیلان بود 
و از تلاطم صنعت تمام سطح سفر 
گرفته بود و سیاه 
 و بوی روغن می داد 
و روی خاک سفر شیشه های خالی مشروب 
شیارهای غریزه و سایه های مجال 
 کنار هم بودند 
میان راه سفر از سرای مسلولین 
صدای سرفه می آمد 
زنان فاحشه در آسمان آبی شهر 
 شیار روشن جت ها را 
نگاه می کردند 
 و کودکان پی پر پرچه ها روان بودند
سپورهای خیابان سرود می خواندند 
و شاعران بزرگ 
به برگ های مهاجر نماز می بردند 
و راه دور سفر از میان آدم و آهن 
به سمت جوهر پنهان زندگی میرفت 
به غربت تریک جوی آب می پیوست 
به برق ساکت یک فلس
 به آشنایی یک لحن 
 به بیکرانی یک رنگ 
 سفر مرا به زمین های استوایی برد 
 و زیر سایه آن بانیان سبز تنومند 
 چه خوب یادم هست 
 عبارتی که به ییلاق ذهن وارد شد 
 وسیع باش و تنها و سر به زیر و سخت 
من از مصاحبت آفتاب می ایم 
کجاست سایه ؟
ولی هنوز قدم ‚ گیج انشعاب بهار است 
و بوی چیدن از دست باد می آید 
 و حس لامسه پشت غبار حالت نارنج 
به حال بیهوشی است 
 در این کشاکش رنگین کسی چه می داند 
 که سنگ عزلت من در کدام نقطه فصل است 
هنوز جنگل ابعاد بی شمار خودش را 
 نمی شناسد 
 هنوز برگ 
سوار حرف اول باد است 
هنوز انسان چیزی به آب می گوید 
و در ضمیر چمن جوی یک مجادله جاری است 
و در مدار درخت 
طنین بال کبوتر حضور مبهم رفتار آدمی زاد است 
 صدای همهمه می اید 
و من مخاطب تنهای بادهای جهانم 
 و رودهای جهان رمز پاک محو شدن را 
به من می آموزند 
فقط به من 
و من مفسر گنجشک های دره گنگم 
 و گوشواره عرفان نشان تبت را 
 برای گوش بی آذین دختران بنارس 
کنار جاده سرنات شرح داده ام 
به دوش من بگذار ای سرود صبح ودا ها 
 تمام وزن طراوت را 
 که من 
 دچار گرمی گفتارم 
 و ای تمام درختان زیت خاک فلسطین 
وفور سایه خود را به من خطاب کنید 
به این مسافر تنها که از سیاحت اطراف طور می اید 
و ازحرارت تکلیم درتب و تاب است 
ولی مکالمه یک روز محو خواهد شد 
 و شاهراه هوا را 
شکوه شاهپرک های انتشار حواس 
سپید خواهد کرد 
برای این غم موزون چه شعر ها که سرودند
ولی هنوز کسی ایستاده زیر درخت 
ولی هنوز سواری است پشت باره شهر 
 که وزن خواب خوش فتح قادسیه 
به دوش پلک تر اوست 
هنوز شیهه اسبان بی شکیب مغول ها 
بلند می شود از خلوت مزارع ینجه 
هنوز تاجر یزدی ‚ کنار جاده ادویه 
به بوی امتعه هند می رود از هوش
و در کرانه هامون هنوز می شنوی 
 بدی تمام زمین را فرا گرفت 
هزار سال گذشت 
صدای آب تنی کردنی به گوش نیامد 
 و عکس پیکر دوشیزه ای در آب نیفتاد 
و نیمه راه سفر روی ساحل جمنا 
 نشسته بودم 
 و عکس تاج محل را در آب 
 نگاه می کردم 
 دوام مرمری لحظه های کسیری 
و پیشرفتگی حجم زندگی در مرگ 
ببین ‚ دوبال بزرگ
به سمت حاشیه روح آب در سفرند 
جرقه های عجیبی است در مجاورت دست 
بیا و ظلمت ادراک را چراغان کن 
که یک اشاره بس است 
حیات  ‚ ضربه آرامی است 
به تخته سنگ مگار 
و در مسیر سفر مرغهای باغ نشاط 
غبار تجربه را از نگاه من شستند 
به من سلامت یک سرو را نشان دادند 
و من عبادت احساس را 
به پاس روشنی حال 
کنار تال نشستم و گرم زمزمه کردم 
عبور باید کرد 
 و هم نورد افق های دور باید شد 
 و گاه در رگ یک حرف خیمه باید زد 
عبور باید کرد 
 و گاه از سر یک شاخه توت باید خورد 
 من از کنار تغزل عبور می کردم 
و موسم برکت بود 
 و زیرپای من ارقام شن لگد می شد 
 زنی شنید 
کنار پنجره آمد نگاه کرد به فصل 
در ابتدای خودش بود 
 ودست بدوی او شبنم دقایق را 
 به نرمی از تن احساس مرگ برمیچید 
من ایستادم 
 و آفتاب تغزل بلند بود 
 و من مواظب تبخیر خواب ها بودم
و ضربه های گیاهی عجیب رابه تن ذهن 
 شماره می کردم 
خیال می کردیم 
 بدون حاشیه هستیم 
 خیال می کردیم 
 میان متن اساطیری تشنج ریباس 
شناوریم 
 و چند ثانیه غفلت حضور هستی ماست 
 در ابتدای خطیر گیاه ها بودیم 
که چشم زنی به من افتاد 
صدای پای تو آمد خیال کردم باد 
عبور می کند از روی پرده های قدیمی 
صدای پای ترا در حوالی اشیا 
 شنیده بودم 
 کجاست جشن خطوط ؟
 نگاه کن به تموج ‚ به انتشار تن من 
 من از کدام طرف می رسم به سطح بزرگ ؟
و امتداد مرا تا مساحت تر لیوان 
پر از سطوح عطش کن 
کجا حیات به اندازه شکستن یک ظرف 
دقیق خواهد شد 
و راز رشد پنیرک را 
 حرارت دهن اسب ذوب خواهد کرد ؟
 و در ترکم زیبای دست ها یک روز 
صدای چیدن یک خوشه رابه گوش شنیدیم 
 و در کدام زمین بود 
که روی هیچ نشستیم 
و در حرارت یک سیب دست و رو شستیم ؟
 جرقه های محال از وجود برمی خاست 
کجا هراس تماشا لطیف خواهد شد 
و ناپدیدتر از راه یک پرنده به مرگ ؟
و در مکالمه جسم ها ‚ مسیر سپیدار
 چه قدر روشن بود 
 کدام راه مرا می برد به باغ فواصل ؟
عبور باید کرد 
 صدای باد می اید عبور باید کرد 
 و من مسافرم ای بادهای همواره 
 مرابه وسعت تشکیل برگ ها ببرید
 مرا به کودکی شور آب ها برسانید 
و کفش های مرا تا تکامل تن انگور
 پر از تحرک زیبایی خضوع کنید 
 دقیقه های مرا تا کبوتران مکرر 
در آسمان سپید غریزه اوج دهید 
و اتفاق وجود مرا کنار درخت
بدل کنید به یک ارتباط گمشده پاک 
 و در تنفس تنهایی
 دریچه های شعور مرا به هم بزنید 
روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز 
 مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید
 حضور هیچ ملایم را 
به من نشان بدهید 

بابل | بهار 1345

روح انگیز - بسته دام

Mohamad_ar

Recent comments

Babak Dara

Related tracks