عصرونه

شعر از: سید مهدی موسوی

خواستم داد شوم... گرچه لبم دوخته است
خودم و جدّم و جدّ پدرم سوخته است
خواستم جیغ شوم، گریه ی بی شرط شوم
خواستم از همه ی مرحله ها پرت شوم
کسی از گوشی مشغول، به من می خندید
آخر مرحله شد، غول به من می خندید!
یک نفر، از وسط کوچه صدا کرد مرا
بازی مسخره ای بود... رها کرد مرا!
با خودم، با همه، با ترس تو مخلوط شدم
شوت بودم! که به بازی بدی شوت شدم!!
آنچه می رفت و نمی رفت فرو... من بودم!
حافظ ِ اینهمه اسرار ِ مگو، من بودم
از تحمّل که گذشتم به تحمّل خوردم
دردم این بود که از یار ِ خودی گل خوردم!
حرفی از عقل ِ بداندیش به یک مست زدند
باختیم! آخر بازی، همگی دست زدند

از تو آغاز شدم تا که به پایان برسم
رفتم از کوچه که شاید به خیابان برسم
بوی زن دادم و زن داد به موی فـَشِنم!!
راه رفتم که به بیراهه ی خود، مطمئنم
خسته از بودن تو، خسته تر از رفتن تو
خسته از «مولوی» و «شوش» به «راه آهن» تو
خسته از آنچه که بود و به خدا هیچ نبود
خسته از منظره ی خسته ی تهران در دود

مرده بودی و کسی در نفس ِ من جان داشت
مرده بودی و کسی باز به تو ایمان داشت!
کشتمت! تن زده در ورطه ی خون رقصیدم
پشت هر میکروفون از فرط جنون رقصیدم
از گذشته شب تو تا به هنوزم آمد
مست کردم که نفهمم چه به روزم آمد!
به خودم زنگ زدم توی شبی پاییزی
دود سیگار شدم تا که نبینم چیزی

«خسته» با صدای: «امیر عظیمی»

Ahak - Sorrow Of Lila

هَمش دلم میگیره / نامجو

زندگی یک چمدان است که می آوریش
بار و بندیل سبک می کنی و می بریش

خودکشی ، مرگ قشنگی که به آن دل بستم
دسته کم هر دو سه شب سیر به فکرش هستم

گاه و بیگاه پُر از پنجره های خطرم
به سَرم می زند این مرتبه حتما بپرم

چمدان دست تو و ترس به چشمان من است
این غم انگیزترین حالت غمگین شدن است

بی تو من با بدن لخت خیابان چه کنم
با غم انگیزترین حالت تهران چه کنم

بی تو پتیاره پاییز مرا می شکند
این شب وسوسه انگیز مرا می شکند

قبل رفتن دو سه خط فحش بده ، داد بکش
هی تکانم بده ، نفرین کن و فریاد بکش

قبل رفتن بگذار از تهِ دل آه شوم
طوری از ریشه بکش ارّه که کوتاه شوم

مثل سیگار ، خطرناک ترین دودم باش
شعله آغوش کنم حضرت نمرودم باش

هر پسربچه که راهش به خیابان تو خورد
یک شبه مرد شد و یکه به میدان زد و مُرد

من تو را دیدم و آرام به خاک افتادم
و از آن روز که در بندِ توام آزادم

چایِ داغی که دلم بود به دستت دادم
آنقدر سرد شدم ، از دهنت افتادم

می پرم ، دلهره کافیست خدایا تو ببخش
خودکشی دست خودم نیست ، خدایا تو ببخش

بی تو من با بدن لخت خیابان چه کنم
با غم انگیزترین حالت تهران چه کنم

بی تو پتیاره پاییز مرا می شکند
این شب وسوسه انگیز مرا می شکند

What would I do without you on the streets naked body?
What would I do with Tehran's sad state?
Without you, the whore of autumn will break me
This tempting night is breaking me

https://www.facebook.com/sepidedam

امیر عظیمی - بی تو

Arrange , Vocal , Texte : Rasa Rostam
Electric Guitar : Behnam Shokrollahi
Bass Guitar : Aidin Nikoomaram
Cello : Golsana Shenasaie
Acoustic Guitar : Rasa Rostam , Shervin Raadfar
Mix And Mastering : Shervin Raadfar

Man Mesle Baad

A new collaboration by Shahrzad Sepanlou & Dang Show based on the classic by Kouros Sarhangzadeh. 
Download this song and other songs by Shahrzad on itunes: http://itunes.apple.com/us/artist/shahrzad-sepanlou/id127528825

به دامن این آسمان خدا یک ستاره ندارم
 گوهر که نگو در زمانه یکی سنگ خاره ندارم
 کجا بروم، با که می بزنم، آشنای دلم کو
 به گریه مگر غم رود ز میان, من که چاره ندارم
به دامن این آسمان خدا یک ستاره ندارم
ترانه عاشقی دگر شد افسانه که مانده تنها بجا نشانه پروانه در این زمانه 
چه کردم ای ماه من تو این چنین سرکش
 به هر زمان می کشی مرا به صد آتش به یک بهانه
به دامن این آسمان خدا یک ستاره ندارم
 کجا بروم، با که می بزنم، آشنای دلم کو
 به گریه مگر غم رود ز میان, من که چاره ندارم
به دامن این آسمان خدا یک ستاره ندارم
 
ترانه عاشقی دگر شد افسانه که مانده تنها بجا نشانه پروانه در این زمانه 
چه کردم ای ماه من تو این چنین سرکش
 به هر زمان می کشی مرا به صد آتش به یک بهانه
به دامن این آسمان خدا یک ستاره ندارم

ShahrzadSepanlou-DangShow-1-3-tar-hich (Starless)

Tehran, Smile!

Nimi Az Ma

دوتا چشم سیاه داری-فریدون فروغی/شاعر:بیژن مفید/آهنگ:فولکلور/سال اجرا: 1358

Do Ta Cheshme Siah Dari-Fereidoon Foroughi

سروده‌ ای از: مارگوت بیکل
 ترجمه و صدای: احمد شاملو


برآنم که زندگی کنم

Dang Show - Khata Kardam |  دنگ شو - خطا کردم

موسیقی را دستکاری کردم قرار بود خودش کافی 
باشد
دیالوگها بی تو باهم بر سرم میریزند و من به تنهایی به ارکسترشان گوش میکنم،

(Nilsfrahm Olafur Rework Amir)

هامون ، گلچهره ، چیزهایی هست که نمیدانی،شبهای روشن

دیالوگ‌های بی‌ تو(dialogos sin ti)

سلام بوگوفتم تره    /سلام گفتم به تو 

جواب ندایی مره   /جواب ندادى به من

شاید فدایی دیله    /شاید دلت رو دادى

 باز ایی نفر دیگره    /باز به یه نفر دیگه

تی ناز مره بایه      /نازت برام بیاد

ایپچه مره ناز بوکن / یه کم برام ناز بکن

تی او دیله کُرِی     /اون دلتو دختر

ای میز گره بازه کن  /یه خرده باز كن

مرا لوچان نزن   /براى من چشم غره نرو

میرم تی لوچان ره    /میمیرم واسه چشم غره ى تو

دیله قوربان کنم    /دلم رو قربانى مى كنم

 تی او سر و جان ره   /براى سر و جون تو

آرام آرام آیم شیمی خانه دور و بر   /آروم آروم میام دور و بر خونه ى شما

چچنی مانستن زنم تره بال و پر   /مثل كنجشك برات بال وپر مى زنم

می دیل تی وستی کر، دیوانه بوسته  /دلم به خاطر تو دختر، دیوونه شده

   می اشک شادی، افسانه بوسته  /اشك شادى من افسانه شد

Naeem Jebeli Loochan [ترانه گیلکی  لوچان با ترجمه]

تو را با غیر می بینم، صدایم در نمی آید
دلم می سوزد و کاری زدستم بر نمی آید
شبان آهسته می گریم که شاید کم شود دردم
تحمل می رود اما شب غم سر نمی آید
چه سود از شرح این دیوانگی ها بی قراری ها
تو مه بی مهری و حرف منت باور نمی آیدزدست و پای دلبر گیر این زنجیر جور ای یار
که این دیوانه گر عاقل شود دیگر نمی آید
فراغ از عمر من می کاهد ای نامهربان رحمی
....خدارا از چه بر من رحمت این کافر نمی آید 

#مهدی_اخوان_ثالث
#پرواز_همای

Dar Shab Gisovan To [SariMusic.IR]

Shaban Ahesteh Migeryam

The Little Rusty Brains
تیتراژ پایانی فیلم مغزهای کوچک زنگ‌زده
خواننده و آهنگ‌ساز: رضا کولغانی
ترانه: احسان گودرزی
تنظیم: بامداد افشار

Musicema.com

The Little Rusty Brains

رضا کولغانی - مغزهای کوچک زنگ زده

کاری از حامد طاری
@Haataari
کاور برگرفته از کتاب شعر "تاسیان" است
دانلود: t.me/haataarii/14
|
هوشنگ ابتهاج: یه شعر نسبتا کوتاهی است به اسم تاسیان، در ولایت ما گیلان این کلمه (تاسیان) هنوز زنده است و به کار میره. وقتی که عزیزی از خونه به سفر میره یا از دنیا میره، به اون اولین غروبی که جای اون خویشاوند یا مهمان خالیه میگن تاسیان

خانه دل تنگ غروبی خفه بود 
 مثل امروز که تنگ است دلم 
 پدرم گفت چراغ 
 و شب از شب پر شد 
 من به خود گفتم یک روز گذشت 
 مادرم آه کشید 
 زود بر‌خواهد گشت 
ابری آهسته به چشمم لغزید
و سپس خوابم برد 
 که گُمان داشت که هست این همه درد 
 در کمین دل آن کودک خُرد؟
 آری آن روز چو می‌رفت کسی
داشتم آمدنش را باور 
من نمی‌دانستم 
 معنی هرگز را
 تو چرا بازنگشتی دیگر؟

 آه ای واژه‌ی شوم
 خو نکرده ست دلم با تو هنوز 
 من پس از این همه سال 
 چشم دارم در راه 
که بیایند عزیزانم . . . آه

این شعر یک حالت سیال داره میان دوران بچگی و امروز. یک چیز ساده‌ای بدون آرایش‌های معمول شاعرانه است و فقط همون حالت تاسیان رو می‌خواد بگه
|

هـ . الف . سایه | تاسیان

3noghteh - Shayad bayad

Naser vahdati - aha bogoo

Summer Story

یه شب مهتاب
ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره ، کوچه به کوچه
باغ انگوری ، باغ آلوچه

دره به دره ، صحرا به صحرا
اون­جا که شبا ، پشت بیشه‌ها

یه پری می‌آد ، ترسون و لرزون
پاشو می‌ذاره ، تو آب چشمه ، شونه می‌کنه ، موی پریشون

یه شب مهتاب
ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره
ته اون دره

اون‌جا که شبا
یکه و تنها

تک درخت بید
شاد و پرامید

می‌کنه به ناز
دستشو دراز

که یه ستاره ، بچکه مثل ، یه چیکه بارون
یه جای میو‌ش ، سر یه شاخش ، بشه آویزون

یه شب مهتاب
ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره از توی زندون
مثل شب‌پره با خودش بیرون 

می‌بره اون‌جا
که شب سیا

تا دم سحر
شهیدای شهر

با فانوس خون
جار می‌کشن 

تو خیابونا
سر میدونا

عمو یادگار ، مرد کینه‌دار
مستی یا هوشیار ، خوابی یا بیدار

مستیم و هوشیار ، شهیدای شهر
خوابیم و بیدار ، شهیدای شهر

آخرش یه شب ، ماه می‌آد بیرون
از سر اون کوه ، بالای دره ، روی این میدون ، رد می‌شه خندون


فرهاد - یه شب مهتاب

ريشه در خاک؛ شعر و صدای جاودان فريدون مشیری

 تو از این دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد
و اشک من ترا بدرود خواهد گفت.
نگاهت تلخ و افسرده است.
دلت را خار خار نا امیدی سخت آزرده است.
غم این نابسامانی همه توش و توانت را ز تن برده است.
تو با خون و عرق این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.
تو با دست تهی با آن همه توفان بنیان کن در افتادی.
تو را کوچیدن از این خاک، دل بر کندن از جان است.
تو را با برگ برگ این چمن پیوند پنهان است.
تو را این ابر ظلمت گستر بی رحم بی باران،
تو را این خشکسالی های پی در پی،
تو را از نیمه ره بر گشتن یاران،
تو را تزویر غمخواران ز پا افکند.
تو را هنگامه شوم شغالان،
بانگ بی تعطیل زاغان،
در ستوه آورد.
تو با پیشانی پاک نجیب خویش،
که از آن سوی گندمزار
طلوع با شکوهش خوشتر از صد تاج خورشید است؛
تو با آن گونه های سوخته از آفتاب دشت،
تو با آن چهره افروخته از آتش غیرت،
که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است،
تو با چشمان غمباری،
که روزی چشمه جوشان شادی بود،
و اینک حسرت و افسوس بر آن سایه افکنده ست،
خواهی رفت.
و اشک من ترا بدروردخواهد گفت.
من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم.
من اینجا تا نفس باقیست می مانم.
من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم.
امید روشنائی گر چه در این تیره گیها نیست؛
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم.
من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی،
گل بر می افشانم.
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید،
سرود فتح می خوانم.
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت....

عصرونه

Mohamad