Shahram Nazeri

آواز : شهرام ناظری
آواز دشتی
شعر : مولانا
ای دل چه اندیشیده‌ای در عذر آن تقصیرها
زان سوی او چندان وفا زین سوی تو چندین جفا
زان سوی او چندان کرم زین سو خلاف و بیش و کم
زان سوی او چندان نعم زین سوی تو چندین خطا
زین سوی تو چندین حسد چندین خیال و ظن بد
زان سوی او چندان کشش چندان چشش چندان عطا
چندین چشش از بهر چه تا جان تلخت خوش شود
چندین کشش از بهر چه تا دررسی در اولیا
از بد پشیمان می‌شوی الله گویان می‌شوی
آن دم تو را او می‌کشد تا وارهاند مر تو را
از جرم ترسان می‌شوی وز چاره پرسان می‌شوی
آن لحظه ترساننده را با خود نمی‌بینی چرا
گر چشم تو بربست او چون مهره‌ای در دست او
گاهی بغلطاند چنین گاهی ببازد در هوا
گاهی نهد در طبع تو سودای سیم و زر و زن
گاهی نهد در جان تو نور خیال مصطفی
این سو کشان سوی خوشان وان سو کشان با ناخوشان
یا بگذرد یا بشکند کشتی در این گرداب‌ها
چندان دعا کن در نهان چندان بنال اندر شبان
کز گنبد هفت آسمان در گوش تو آید صدا
بانک شعیب و ناله‌اش وان اشک همچون ژاله‌اش
چون شد ز حد از آسمان آمد سحرگاهش ندا
گر مجرمی بخشیدمت وز جرم آمرزیدمت
فردوس خواهی دادمت خامش رها کن این دعا
گفتا نه این خواهم نه آن دیدار حق خواهم عیان
گر هفت بحر آتش شود من درروم بهر لقا
گر رانده آن منظرم بستست از او چشم ترم
من در جحیم اولیترم جنت نشاید مر مرا
جنت مرا بی‌روی او هم دوزخست و هم عدو
من سوختم زین رنگ و بو کو فر انوار بقا
گفتند باری کم گری تا کم نگردد مبصری
که چشم نابینا شود چون بگذرد از حد بکا
گفت ار دو چشمم عاقبت خواهند دیدن آن صفت
هر جزو من چشمی شود کی غم خورم من از عمی
ور عاقبت این چشم من محروم خواهد ماندن
تا کور گردد آن بصر کو نیست لایق دوست را
اندر جهان هر آدمی باشد فدای یار خود
یار یکی انبان خون یار یکی شمس ضیا
چون هر کسی درخورد خود یاری گزید از نیک و بد
ما را دریغ آید که خود فانی کنیم از بهر لا
روزی یکی همراه شد با بایزید اندر رهی
پس بایزیدش گفت چه پیشه گزیدی ای دغا
گفتا که من خربنده‌ام پس بایزیدش گفت رو
یا رب خرش را مرگ ده تا او شود بنده خدا

شهرام ناظری  -  ای دل چه اندیشیده ای

آتشی در نیستان

 آهنگساز: جلال ذوالفنون
شاعر: مجذوب علیشاه


یک شب آتش در نیستانی فتاد
سوخت چون عشقی که بر جانی فتاد

شعله تا سرگرم کار خویش شد
هر نی ای شمع مزار خویش شد

نی به آتش گفت : کاین آشوب چیست؟
مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟

گفت آتش بی سبب نفروختم
دعوی بی معنی ات را سوختم

زانکه می گفتی نیم با صد نمود
همچنان در بند خود بودی که بود

مردی را دردی اگر باشد خوش است
درد بی دردی علاجش آتش است


Shahram Nazeri, شهرام ناظری،آتشی در نیستان

Shahram nazeri

...شهرام ناظری _ چو خیال تو در آید به دلم رقص کنان

مـن تـرک عـشـق شـاهـد و ساغر نمی‌کنم
صـد بـار تـوبـه کــــردم و دیـــگـــر نـمـی‌کنم
بـاغ بـهـــشـت و سـایه طوبی و قصر و حور
بــا خـــاک کـوی دوسـت بـرابـر نـمـی‌کـنـم
تـلـقیــن و درس اهل نظر یک اشارت است
گــفــتــم کــنــایــتـی و مـکـرر نـمـی‌کـنـم
هــرگــز نـمـی‌شـود ز سـر خـود خـبـر مـرا
تــا در مــیـان مـیـکـده سـر بـر نـمـی‌کـنـم
ناصح به طعـن گفت که رو ترک عشق کن
مـحـتـاج جـنـگ نـیـسـت بـرادر نـمـی‌کـنم

شهرام ناظری و کامکارها - من ترک عشق و شاهد ساغر نمی‌کنم

عليك ان تتقن فن الاستماع الى صمته ... قبل الاستماع الى كلامه


Shahram Nazeri - Sheyda Shodam

در کوی عشق از روی ب آلبوم صدای سخن عشق؛ آواز شهرام ناظری همراه با تنبور نوازی سید خلیل عالی نژاد؛ شعر از مولوی
(توضیحات برگرفته از وب‌سایت شهرام ناظری 
http://www.nazerismusic.com/albumDetail.aspx?type=sound&ID=25)

گفته می‌شه که این آخرین غزل مولاناست و در بستر بیماری و خطاب به پسرش که بالای سرش تیمارداری می‌کرد سروده شده. ما باورش کردیم چون قشنگ بود و دروغ بودنش به کسی بر نمی‌خوره.
---------------------------------
رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن

دردیست غیر مردن کان را دوا نباشد
پس من چگونه گویم کین درد را دوا کن

در خواب دوش پیری در کوی عشق دیدم
با دست اشارتم کرد که عزم سوی ما کن

بر شاه خوب رویان واجب وفا نباشد
ای زرد روی عاشق تو صبر کن وفا کن

شهرام ناظری و خلیل عالی نژاد - در کوی عشق

موجها خوابیده اند ، آرام و رام  طبل توفان از نوا افتاده است چشمه های شعله ور خشکیده اند  آبها از آسیا افتاده است  در مزار آباد شهر بی تپش  وای جغدی هم نمی آید به گوش  دردمندان بی خروش و بی فغان  خشمناکان بی فغان و بی خروش  آهها در سینه ها گم کرده راه  مرغکان سرشان به زیر بالها  در سکوت جاودان مدفون شده ست  هر چه غوغا بود و قیل و قال ها  آبها از آسیا افتاده است  دارها برچیده خونها شسته اند  جای رنج و خشم و عصیان بوته ها  پشکبنهای پلیدی رسته اند  مشتهای آسمانکوب قوی  وا شده ست و گونه گون رسوا شده ست  یا نهان سیلی زنان یا آشکار  کاسه ی پست گداییها شده ست  خانه خالی بود و خوان بی آب و نان و آنچه بود ، آش دهن سوزی نبود  این شب است ، آری ، شبی بس هولناک  لیک پشت تپه هم روزی نبود  باز ما ماندیم و شهر بی تپش  و آنچه کفتار است و گرگ و روبه ست  گاه می گویم فغانی بر کشم باز می بیتم صدایم کوته ست  باز می بینم که پشت میله ها   مادرم استاده ، با چشمان تر  ناله اش گم گشته در فریادها  گویدم گویی که : من لالم ، تو کر  آخر انگشتی کند چون خامه ای  دست دیگر را بسان نامه ای  گویدم بنویس و راحت شو به رمز  تو عجب دیوانه و خودکامه ای  من سری بالا زنم ، چون ماکیان  ازپس نوشیدن هر جرعه آب  مادرم جنباند از افسوس سر  هر چه از آن گوید ، این بیند جواب  گوید آخر ... پیرهاتان نیز ... هم گویمش اما جوانان مانده اند  گویدم اینها دروغند و فریب  گویم آنها بس به گوشم خوانده اند  گوید اما خواهرت ، طفلت ، زنت... ؟ من نهم دندان غفلت بر جگر  چشم هم اینجا دم از کوری زند  گوش کز حرف نخستین بود کر  گاه رفتن گویدم نومیدوار  و آخرین حرفش که : این جهل است و لج  قلعه ها شد فتح ، سقف آمد فرود  و آخرین حرفم ستون است و فرج  می شود چشمش پر از اشک و به خویش می دهد امید دیدار مرا  من به اشکش خیره از این سوی و باز  دزد مسکین برده سیگار مرا  آبها از آسیا افتاده ، لیک  باز ما ماندیم و خوان این و آن  میهمان باده و افیون و بنگ  از عطای دشمنان و دوستان  آبها از آسیا افتاده ، لیک  باز ما ماندیم و عدل ایزدی  و آنچه گویی گویدم هر شب زنم  باز هم مست و تهی دست آمدی ؟  آن که در خونش طلا بود و شرف  شانه ای بالا تکاند و جام زد  چتر پولادین ناپیدا به دست  رو به ساحلهای دیگر گام زد  در شگفت از این غبار بی سوار  خشمگین ، ما ناشریفان مانده ایم  آبها از آسیا افتاده ، لیک  باز ما با موج و توفان مانده ایم  هر که آمد بار خود را بست و رفت  ما همان بدبخت و خوار و بی نصیب  زآن چه حاصل ، جز دروغ و جز دروغ ؟ زین چه حاصل ، جز فریب و جز فریب ؟  باز می گویند : فردای دگر  صبر کن تا دیگری پیدا شود  کاوه ای پیدا نخواهد شد ، امید  کاشکی اسکندری پیدا شود - 

شهرام ناظری...کتاب ریاضت

مرده بودم زنده شدم گریه بودم خنده شدم
دولت عشق امد و من دولت پاینده شدم
گفت که دیوانه نیی لایق این خانه نیی
رفتم و دیوانه شدم سلسله بندنده شدم
گفت که سرمست نیی رو که از این دست نیی
رفتم و سرمست شدم وز طرب اکنده شدم
گفت که با بال و پری من پر و بالت ندهم
در هوس بال و پرش بی پر و پرکنده شدم
چشمه خورشید تویی سایه گه بید منم
چون که زدی بر سر من مست و گدازنده شدم
شکر کند چرخ فلک از ملک ملک و ملک 
کز کرم و بخشش او روشن و بخشنده شدم

شهرام ناظری

دشت هایی چه فراخ 
كوه هایی چه بلند 
در گلستانه چه بوی علفی می آمد؟ 
من دراین آبادی پی چیزی می گشتم 
پی خوابی شاید
پی نوری ‚ ریگی ‚ لبخندی
پشت تبریزی ها 
غفلت پاكی بود كه صدایم می زد 
پای نی زاری ماندم باد می آمد گوش دادم 
چه كسی با من حرف می زد ؟
سوسماری لغزید 
راه افتادم 
یونجه زاری سر راه
بعد جالیز خیار ‚ بوته های گل رنگ 
و فراموشی خاك 
لب آبی 
گیوه ها را كندم و نشستم پاها در آب 

من چه سبزم امروز 
و چه اندازه تنم هوشیار است 
نكند اندوهی ‚ سر رسد از پس كوه 

چه كسی پشت درختان است ؟
هیچ می چرد گاوی در كرد 
ظهر تابستان است 
سایه ها می دانند كه چه تابستانی است 
سایه هایی بی لك 
گوشه ای روشن و پاك 
كودكان احساس! جای بازی اینجاست 

زندگی خالی نیست 
مهربانی هست سیب هست ایمان هست 
آری تا شقایق هست زندگی باید كرد 

در دل من چیزی است مثل یك بیشه نور مثل خواب دم صبح 
و چنان بی تابم كه دلم می خواهد 
بدوم تاته دشت بروم تا سر كوه 
دورها آوایی است كه مرا می خواند ...

شهرام ناظری - در گلستانه

آواز: شهرام ناظری
آهنگ و سه‌ تار : داریوش طلائی
تنبک : بیژن کامکار
تصنیف : امیر جاهد
دستگاه: آواز افشاری 

بهار امید، شهرام ناظری- داریوش طلائی

ز خاک من اگر گندم بر آید

ز خاک من اگر گندم بر آید

از آن گر نان پزی ، مستی فزاید

از آن گر نان پزی ، مستی فزاید

خمیر و نانوا ، دیوانه گردد

تنورش بیت مستانه سراید

ز خاک من اگر گندم بر آید

ز خاک من اگر گندم بر آید

از آن گر نان پزی ، مستی فزاید

از آن گر نان پزی ، مستی فزاید

خمیر و نانوا ، دیوانه گردد

تنورش بیت مستانه سراید

میا بی دف ، میا 

میا بی دف ، میا
بی دف به گور من زیارت

که در ، که در بزم خدا غمگین نشاید

ز خاک من اگر گندم بر آید

از آن گر نان پزی ، مستی فزاید
از آن گر نان پزی ، مستی فزاید

خمیر و نانوا ، دیوانه گردد

تنورش بیت مستانه سراید


گندم - شهرام ناظری

مطرب مهتاب رو آنچه شنیدی بگو
ما همگان محرمیم آنچ بدیدی بگو
ای﻿ شه و سلطان ما ای طربستان ما

در حرم جان ما بر چه رسیدی بگو
نرگس خمار او ای که خدا یار او
دوش ز گلزار او هر چه بچیدی بگو
ای شده از دست من چون دل سرمست من
ای همه را دیده تو آنچ گزیدی بگو
می به قدح ریختی فتنه بر انگیختی
کوی خرابات را تو چه کلیدی بگو

Shahram Nazeri - Motrebe Mahtabroo

آوازهای بدون ساز شهرام ناظری

Single

جانا حدیث شوقت در داستان نگنجد

چاووش ۸
گروه شیدا
شوشتری
آهنگساز و سرپرست گروه: محمدرضا لطفی
خواننده: شهرام ناظری
شاعر: امیر هوشنگ ابتهاج

باز شوق یوسفم دامن گرفت-محمدرضا لطفی- ناظری

Another Concert
Publish Year : 1993
Âvâz-e Afshâri, Dastgâh-e Mâhur
Shahrâm Nâzeri, Vocals
Dâryush Talâyi, Setâr
Bizhan Kâmkâr, Daf and Tombak
M. CD 11

Another Concert

Dar Bahar Omid/ Another Concert

شهرام ناظری
محمدرضا لطفی 
چهارگاه
سعدی

ساز و آواز چهارگاه

الهی به مستان ميخانه ات
به عقل آفرینان دیوانه ات

الهی به آنانکه در تو گُمند
نهان از د ل و دیده مردمند

از آ ن می که در دل چو منز ل کند
بدن را فروزان تر از دل کند

از آ ن می که چون شیشه بر لب زند
لب شيشه تبخاله از تب زند

مغنّی سحر شد خروشی برآر 
ز خامانِ افسرده جوشی برآر

مِی‌ای ده که چون ریزیش در سبو
برآرد سبو از دل آواز هو


ساقی نامه رضی‌الدین آرتیمانی- شهرام ناظری، کامبیز روشن روان

سه تار - اصفهان
جلیل شهناز

من عاشق جانبازم از عشق نپرهيزم *** من مست سراندازم از عربده نگريزم
گويند رفيقانم از عشق نپرهيزی ؟ *** از عشق بپرهيزم! پس با چه در آميزم؟
پروانه دمسازم می‌سوزم و می‌سازم *** از بيخودی و مستی می‌افتم و می‌خيزم
گر سر طلبی من سر در پای تو اندازم *** ور زر طلبی من زر اندر قدمت ريزم
فردا که خلايق از خاک برانگيزند *** بيچاره من مسکين از خاک تو برخيزم
گر دفتر حسنت را در حشر فروخوانند *** اندر عرصات آن روز شوری دگر اندازم
گر در عرصات آيد شمس الحق تبريزی *** من خاک سر کويش با مشک بياميزم

استاد جلیل شهناز - اصفهان

شهرام ناظری
آلبوم: گل صدبرگ
قطعه ضربی
شعر از مولوی
ساخته رضا قاسمی

چـه دانـسـتـم کـه ایـن سـودا مـرا زیـن سـان کـنـد مـجـنـون / دلــم را دوزخــی ســازد دو چــشــمــم را کــنـد جـیـحـون
چـــه دانـــســـتــم کــه ســیــلــابــی مــرا نــاگــاه بــربــایــد / چـــو کـــشـــتـــی ام درانـــدازد مــیــان قــلــزم پــرخــون
زنــد مــوجــی بــر آن کــشــتـی کـه تـخـتـه تـخـتـه بـشـکـافـد / کـــه هـــر تــخــتــه فــروریــزد ز گــردش‌هــای گــونــاگــون
نــــهـــنـــگـــی هـــم بـــرآرد ســـر خـــورد آن آب دریـــا را / چـــنــان دریــای بــی‌پــایــان شــود بــی‌آب چــون هــامــون
...
چــو ایــن تــبــدیــل‌هــا آمــد نــه هــامـون مـانـد و نـه دریـا / چه دانم من دگر چون شد که چون غرق است در بی‌چون
چــه دانــم‌هــای بــســیــار اســت لــیــکــن مــن نــمـی‌دانـم / کــه خــوردم از دهــان بــنــدی در آن دریــا کـفـی افـیـون

Ghet'eye Zarbi (Gole Sadbarg)

موسیقی، هنر زندگی کردن است ؛

Shahram Nazeri

Mohammad