در آن هوس که شود آن نگار رام و نشد

تصنیف تند تند - آلبوم آرام جان - محمد رضا شجریان

ساز و آواز ۳ غزل از حافظ

آواز آرزومند - آلبوم رندان مست

گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
بسوختیم در این آرزوی خام و نشد
به لابه گفت شبی میر مجلس تو شوم
شدم به رغبت خویشش کمین غلام و نشد
پیام داد که خواهم نشست با رندان
بشد به رندی و دردی کشیم نام و نشد
رواست در بر اگر می‌تپد کبوتر دل
که دید در ره خود تاب و پیچ دام و نشد
بدان هوس که به مستی ببوسم آن لب لعل
چه خون که در دلم افتاد همچو جام و نشد
به کوی عشق منه بی‌دلیل راه قدم
که من به خویش نمودم صد اهتمام و نشد
فغان که در طلب گنج نامه مقصود
شدم خراب جهانی ز غم تمام و نشد
دریغ و درد که در جست و جوی گنج حضور
بسی شدم به گدایی بر کرام و نشد
هزار حیله برانگیخت حافظ از سر فکر
در آن هوس که شود آن نگار رام و نشد

ساز و آواز- غزل حافظ-آلبوم آه باران

لینک ویدئو:
https://www.youtube.com/watch?v=w9pkQMGo1c4&list=UUCLooi4nbTaeRD5Hp-yRSdA

در میان تصاویری که مسعود بهنود برای فیلم «گلهای ماندگار» در اختیار برنامه تماشا بی بی سی قرار داده بود بخشهایی هست که در تدوین نهایی استفاده نشده اند. بداهه نوازی سه تار استاد احمد عبادی یکی از آنهاست؛

بداهه نوازی سه تار استاد احمد عبادی

▨ نام شعر:  یاد آر ز شمع مرده یاد آر
▨ شاعر: علی‌اکبر دهخدا
▨ با صدای: ایرج گرگین
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
شاعر این شعر را به روان یار جوان و همسنگر شهیدش، میرزاجهانگیر خان صور اسرافیل پیشکش کرده.
ـــــــــــــــــ
ای مرغ سحر! چو این شب تار
بگذاشت ز سر سیاه‌کاری،

وز نفحه‌ی روح‌بخش اَسحار
رفت از سرِ خفتگان خماری،

بگشود گره ز زلفِ زرتار
محبوبه‌ی نیلگون‌عماری،

یزدان به کمال شد پدیدار
و اهریمن زشت‌خو حصاری،

یاد آر ز شمع مرده یاد آر 
▨


ای مونسِ یوسف اندر این بند
تعبیر عیان چو شد تو را خواب،

دل پر ز شعف، لب از شکرخند
محسودِ عدو، به کامِ اصحاب،

رفتی بَرِ یار و خویش و پیوند
آزادتر از نسیم و مهتاب،

زان کو همه‌شام با تو یک‌چند
در آرزوی وصال احباب،

اختر به سحر شمرده، یاد آر 
 ▨
 

چون باغ شود دوباره خرّم
ای بلبلِ مستمندِ مسکین

وز سنبل و سوری و سپَرغم
آفاق، نگارخانه‌ی چین،

گل، سرخ‌و به رخ عرق ز شبنم
تو داده ز کف زمام تمکین 

زان نوگلِ پیش‌رس که در غم
ناداده به نارِ شوق تسکین،

از سردیِ دی فسرده، یاد آر 
▨
 

ای همرهِ تیهِ پورِ عمران
بگذشت چو این سنینِ معدود،

و آن شاهدِ نغزِ بزمِ عرفان
بنمود چو وعدِ خویش مشهود،

وز مذبحِ زر چو شد به کیوان
هر صبح شمیم عنبر و عود،

زان کو به گناهِ قوم نادان
در حسرت رویِ ارضِ موعود،

بر بادیه جان سپرده، یاد آر 
▨


چون گشت ز نو زمانه آباد
ای کودک دوره‌ی طلایی

وز طاعت بندگان خود شاد
بگرفت ز سَر خدا، خدایی،

نه رسم اِرم، نه اسمِ شدّاد،
گِل بست زبان ژاژخایی،

زان‌کس که ز نوکِ تیغِ جلاد
مأخوذ به جرم حق‌ستائی

تسنیمِ وصال‌خورده یاد آر 
{پیمانه‌ی وصل‌خورده یاد آر} 
▨
استاد علامه، علی‌اکبر دهخدا
ـــــــــــــــــ
پی‌نوشت: این شعر یکی از درخشان‌ترین شعرهای دوره مشروطه به‌شمار می‌رود و ادبیات معاصر را دگرگون کرد. این شعر را علامه‌ دهخدا پس از به توپ بسته شدن مجلس و در رثای یار جوان و همسنگر شهید خود، میرزا جهانگیرخان شیرازی (صور اسرافیل) نوشته است.

علی‌اکبرخان دهخدا درباره‌ی این شعر چنین توضیح می‌دهد:
در روز ۲۲ جمادی الاولی ۱۳۲۶ قمری مرحوم میرزا جهانگیرخان شیرازی رحمه‌الله علیه، یکی از دو مدیر صور اسرافیل، را قزاق‌های محمدعلی شاه دستگیر کرده به باغ شاه بردند و در ۲۴ همان ماه در همان جا او را به طناب خفه کردند. بیست‌وهفت‌هشت روز دیگر چند تن از آزادی‌خواهان و از جمله مرا از ایران تبعید کردند و پس از چند ماه با خرج مرحوم مبرور ابوالحسن خان معاضدالسلطنه پیرنیا، بنا شد در ایوردن سوئیس روزنامه صور اسرافیل طبع شود.

در همان اوقات شبی مرحوم میرزا جهانگیرخان را به خواب دیدم در جامه سپید (که عادتاً در تهران در بر داشت) و به من گفت: «چرا نگفتی او جوان افتاد؟» من از این عبارت چنین فهمیدم که می‌گوید: چرا مرگ مرا در جایی نگفته یا ننوشته‌ای؟ و بلافاصله در خواب این جمله به خاطر من آمد: «یاد آر ز شمع مرده، یاد آر!» در این حال بیدار شدم و چراغ را روشن کردم و تا نزدیک صبح سه قطعه از مسمط ذیل را ساختم، و فردا گفته‌های شب را تصحیح کرده و دو قطعه دیگر بر آن افزودم و در شماره‌ی اول صوراسرافیل منطبعه ایوردن سوئیس چاپ شد.

برای توضیحات و جزییات ارزشمند بیشتر، پیشنهاد می‌کنم صفحه‌ی ویکی‌پدیای این شعر را ببینید.

علی‌اکبر دهخدا | یاد آر ز شمع مرده یاد آر | دکلمه ایرج گرگین

▨ نام شعر: حسرت
▨ شاعر: میرزا حسن خان وثوق‌الدوله
▨ با صدای: علی‌اکبر یاغی‌تبار
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
بگذشت در حسرت مرا بس ماه‌ها و سال‌ها
چون است حال اَر بگذرد دایم بدین منوال‌ها

ایام بر من چیره شد چشم جهان‌بین خیره شد
واین آب صافی تیره شد، چون ماند در گودال‌ها

دل پر اسف از ماضیم وز حال بس ناراضیم
تا خود چه راند قاضی‌ام تقدیر استقبال‌ها

نقش جبین درهم شده، فرّ جوانی كم شده
شمشادِ قامت خم شده؛ گشته الف‌ها دال‌ها

گویی كه صبحِ واپسین رخ كرد و منشق شد زمین
وین سیل‌های قهر و كین برجَست از این زلزال‌ها

مغلوب شد هر خاصیت برگشت هر خُلق و صفت
مانند تغییر لغت از فرط استعمال‌ها

هم منقصم شد وصل‌ها هم منهدم شد اصل‌ها
هم منقلب شد فصل‌ها هم مضطرب شد حال‌ها

شب كرد ظلمت گستری وآن چشمِ شب‌كور از خری
نشناخت نورِ مشتری از شعلهٔ جوال‌ها

چون ریشه بندد خویِ بد، بهتر نگردد خَود به خَود
سخت است رفع این نمد بی نشترِ كحال‌ها

این نالهٔ شبگیرها، برّنده چون شمشیرها
هم بگسلد زنجیرها هم بشكند اغلال‌ها

تا چند در این كشمكش چون مرغِ بسمل در تپش
گاهِ صعود است و پرش زی كشور آمال‌ها

رخت از محیطِ مردگان بندم به شهرِ زندگان
چون اختران تابندگان چون گوهران سیال‌ها

هر صبح‌دم در كویشان خواهم{بندم} نظر بر رویشان
كز مطلع ابرویشان مسعود گردد فال‌ها

كو عزلتی راحت‌رسان دور از محیطِ این خسان
تا وا رَهَد گوش و زبان زاین قیل‌ها و قال‌ها

كو مهدیِ بی‌منتی كآرد به جانم رحمتی
برهاندم بی‌منتی از شر این دجال‌ها

كو ارشَمیدس كز میان برخیزد و بندد میان
بردارد این بارِ گران از دوش این حمال‌ها

بر عقل گردد متكی اهرم كند حِس ذكی
چیره شود از زیركی بر جَرّ ِ این اثقال‌ها

صبر است داروی این فلج، كالصبر مفتاح الفرج
آری، ومن لجَّ و لج گفتند در امثال‌ها

روزی بر آید دستِ حق چون قرصِ خورشید از شفق
بی‌ترس و بیم از لرز و دَق آسان كند اشكال‌ها

از خون این غدّارها وز خاک این بدكارها
جاری كند اَنهارها برپا كند اتلال‌ها

دعوی اینان كی خَرَد عاقل به بازار خِرد
خود چیست تعداد زبد سنجی چو در مكیال‌ها؟

علم است نزدِ برتران لا اعلم پیغمبران
جهلست علم این خران چون دعوی رمال‌ها

برجای ماند از فیضِ رب خورشید را نور و لهب
باقی نماند از ذوذنب نه جرم و نه دنبال‌ها

باور مكن از سیرها از شر مطلق خیرها
زاین قائم بالغیرها دعوی استقلال‌ها

الحان موسیقی مخوان بیهوده در گوش گران
شیوایی نطق و بیان هرگز مجوی از لال‌ها

این ابلهان و گول‌ها، مشتی ددان و غول‌ها
در فعل چون مفعول‌ها در قول چون قوال‌ها

بر دیگران تسخرزنان خود عیبِ خود پنهان‌كنان
برخاک‌وخاشاک‌افکنان چون گربكان پنجال‌ها

نزد طبیب ای بوالعجب پوشیده داری رنجِ تب
غافل كه او در كنجِ لب می‌بیندت تبخال‌ها

گاهی ز غم پژمردگان داروی غفلت خوردگان
بی‌جنبشی چون مردگان در پنجه‌ی غسال‌ها

گه تندخوی و فتنه‌جو هرزه‌درای یاوه‌گو
اهریمنانی زشت‌خو در آدمی‌تمثال‌ها

گفتا نعامه چون پرم؟ باری كه جنس طایرم
بار دگر گفت اشترم، چون گسترانم بال‌ها؟

فرقان‌شان اندر مَثَل، از چار‌پایان خواند اضل
هستند این قوم، دغل چون هم اضل هم ضال‌ها

نه عاطفت در كویشان نه مردمی در خوی‌شان
رفت آبرو از رویشان چون آب از غربال‌ها

کرده ز کذب و افتری سرمایهٔ سوداگری
هم بایع و هم مشتری مغبونِ این دلال‌ها

یك فرقه از لایشعری تهمت‌زنان بر دیگری
چون سنّی و چون اشعری سرگرمِ استدلال‌ها

نامردمی آیینشان، کفر و دنائت دینشان
انیاب زهرآگینشان چون خنجر قتال‌ها
▨
میرزا حسن خان وثوق الدوله

میرزا حسن خان وثوق‌الدوله  | حسرت

(گلهای رنگارنگ برنامه شماره : 264ب  (بنفشه گیسو)
خواننده : الهه/شهیدی
(تصنیف/ضربی : نسيم صبح نوبهار وزان شد از دامن شب/از خانه من خزان نرفته(کاوه

الهه- شهیدی- بنفشه گیسو

سرو چمان اجرای کالسروهه 
همنوازان : جمشید عندلیبی ، داریوش پیرنیاکان ، مرتضی اعیان

سرو چمان - اجرای کالسروهه - تصنیف بی‌هم‌زبان

گویند شاه عشق ندارد وفا؛ دروغ
گویند صبح نبود شام تو را؛ دروغ

گویند بهر عشق تو خود را چه می‌کشی
بعد از فنای جسم نباشد بقا؛ دروغ

گویند اشک چشم تو در عشق بیهده‌ست
چون چشم بسته گشت نباشد لقا؛ دروغ

گویند چون ز دور زمانه برون شدیم
زان سو روان نباشد این جان ما؛ دروغ

گویند آن کسان که نرستند از خیال
جمله خیال بد قصص انبیا؛ دروغ

گویند آن کسان که نرفتند راه راست
ره نیست بنده را به جناب خدا؛ دروغ

گویند رازدان دل اسرار و راز غیب
بی‌واسطه نگوید مر بنده را؛ دروغ

گویند بنده را نگشایند راز دل
وز لطف بنده را نبرد بر سما؛ دروغ

گویند آن کسی که بود در سرشت خاک
با اهل آسمان نشود آشنا؛ دروغ

گویند جان پاک از این آشیان خاک
با پر عشق برنپرد بر هوا؛ دروغ

گویند ذره ذره بد و نیک خلق را
آن آفتاب حق نرساند جزا؛ دروغ

خاموش کن ز گفت وگر گویدت کسی
جز حرف و صوت نیست سخن را ادا؛ دروغ

دیوان شمس - گویند شاه عشق ندارد وفا؛ دروغ

تصنیف حجاب اثر عارف قزوینی، در بیات اصفهان
روایت از فرید خردمند
خوانش مهدی امامی
به سرپرستی امیر شریفی
عکس از هنگامه گلستان
***
متن تصنیف:
تا رخت مقید نقاب است
دل چو پیچه ات به پیچ و تاب است
مملکت چو نرگست خراب است
چارۀ خرابی انقلاب است
یا درستی اندر انتخاب است
سنگدل بت، آئینه رو باش
با بدان چو سنگ با سبو باش
خانمان نگون کن عدو باش
تا عدوی مملکت به خواب است
ریشۀ بدان
برکن از جهان
گشته امتحان
تو این بدان، تو این بدان، تو این بدان، تو این بدان
هست امید ریشه تا در آب است
امان که خصم خیره گردد
در انتخاب چیره گردد
بدان که روزگار ملت
چو طرۀ تو تیره گردد
شحنه مست و شیخ بی کتاب است
سر به سر ز رشت و یزد و کرمان
فارس تا به صفحۀ صفاهان
از عراق و خطۀ خراسان
ز اشک رنجبر به روی آب است
عقل نیست جان در عذاب است
عبرت از گذشته ات گرفتن
بایدی، بس است خورد و خفتن
رستم انتخاب کن که دشمن
کینه جو افراسیاب است
جمله پیچ و خم
کار ملک جم
چون رخت صنم
ز بیش و کم، ز بیش و کم،ز بیش و کم،ز بیش و کم
این دو پشت پردۀ حجاب است
امان ز اجنبی پرستی
فغان ز روزگار پرستی
مباد دست کس کند با
دو طره ات، درازدستی
زانکه دست غیر در حساب است

ساز و آواز- غزل حافظ-آلبوم آه باران

mohsenatb

Recent comments

SUN

Morteza

shadman shirizadeh

Sina

Related tracks