ماشین سواری سواری سواری 
خوبه به شرطی چو من پر درآری پیش نگارت یهو سر درآری
 با بی قراریییی
رویش ببوسی بخندی به غم ها
 با او بگویی ز عشق و تمنا
چیزی نکوتر نباشد به دنیا از عشق و رویا

ماشین سواری

نفس کشیدن را 
من با تو میخواهم
ای سبزه زار من
بی تو نمیخوابم
من باتو میخوانم آواز مستی را
این نامه ی کوچک در وصف هستی را
پیشانیم بوسید هر لحظه خاک ت را
پیمانه پیمانه میریزد از لب هات شکر شکر لاله
گلدان این خانه بی لاله می میرد
بی شانه ی گرمی کآغوش میخواااهد
نکن بیش از این با  من
 تمرین دوری را
این سایه ی رفتن
سرمای آفتاب ست
در چله پاییز
.
#مصطفی_عباسی

‎⁨آواز مستی⁩

چه کسی میداند، دلخوشی شعبه ی دیگر دارد!؟
مادیان از چه طلب دارد که سم میکوبد!؟
بچه‌ی موش چه کم از بچه ی گربه دارد!؟
این سایه‌ی غم ز کدام شِی‌ء بزرگ است، 
که کسوف را میماند!؟
کدام درنده گان آسمانی بهم آویخته‌ند،
که زمین از این غرش مهیب سرگیجه گرفته ست!؟
در کدامیک از هفت آسمان دور آتش میرقصند که آتش میبارد!؟
نفس پاکِ سنگشهابی ترقوه‌ی زمین را نکرده ست کبود، یا بنوازد نوری تا برون آییم از سایه‌ی بی روحِ هوا!؟
نوشدارو هم اثر دارد کنون، پاسبانِ مار است سهراب، ز نون!
ار شود بیمار هر آن شاهدی، پاسبان آنگاه میمیرد، نه با بد صیرتی!
پنجره دیگر نمیتابد به داخل نور را، آیینه شده‌ست و باز میزند بر رخ آفتاب غرور را
راهی اگر به سوی آیینه شدن دارید، نشوید، پنجره مانید!
قافله پیش از رفتن ما رفته ست، این ردپا ها سرابی ‌ست از قافله، یا نوایی ست که چرخش زمین میپیچاند در گوش ما!
پاسخی در خور دندان جهان در من نیست،
پاسخ ار باشد همان درمان است.

#مصطفی_عباسی

در خور

پیدا کن مرا

میباره برف 
میباره برف
میشینه کنارت یه تیکه برف
کنارتو 
که بارونی 
که باریدی
از همون ابر
برررررف میباره برف
چشماتو بستی
چشم بسته اومدی از اون بالا*
نشستی روی این شاخه
این شاخه ی انجیر 
که 
آویز 
بود 
یه انجیر از اون شاخه 
که نشستی روش
تو فرو 
رفتی
تو تنه
اون شاخه که نشستی روش
تو موندی تو تنه اون شاخه
تو شدی
یه انجیر که آویز بود
تو رو چیدن
خندیدن

#مصطفی_عباسی

میباره برف

هَ‌مین که سبزی و کوچه مون با حضورت گرمه
بارون که میباره تو میشی پناه گنجیشکا
برفی که بارید دیشب رو شونه ت سنگین بود اما ما
شنیدیم که گفتی به دیوار خونه که دیگه خسته ای از بارش
تو که سبزی و بلندی و میبینی منو
چرا حرفاتو میزنی به دیوار
بیاااا به من بگوووو
بیاااا که من نوازشم بلدم 
که شاخه ها و برگ هاتو من بلدم بپرستم
تو هم ریشه تو آسمون داری هم زمین
پس بگووو 
پس بگو که چیه میون این دو 
تو هستی و من هستمو او که میبارد
می خواند
میسازد
میخَندد

پنآه گنجیشکا

منم دوسدارم از طلوع آفتاب بشینم نیگاه کنم آسمونو
تا غروبش
بعدش بازتاب نور آفتاب
تا غروب ِ مهتاب
اونجایی که سرخه سرخه
ولی آسمونم مونم که پر از درده دل ابراست
اما من نمیکشم پس پا رو از نیگا به حضوره ابرا
تو مسیر بارون
چتر آفریدیم
از ترس بوی باران
عطر آفریدیم
آسمونو باختیم
سقف آفریدیم!

مصطفی عباسی

آسمون مون

قسم به حشره های پیرامون چراغ
به ابرهای خاکستری در پس رنگین کمان
علف روییده کنار سبزی
پرندگان دور از زمین
برگ زردی در پایان زمستان
دنبال کردن قطره های بارون روی شیشه اتوبوس
چراغ های جاده در مه
بادِ لرزاننده ی شاخه خمیده از بار برگ ها
جوی آبی میان سبزه زار که مسیر مارپیچ عبورش را زرد کرده بود آفتاب تا بداند که جریان از که دارد
پرده ای که کنار نمیرود و منظره ای که مانند تابلو نقاشی نیمه تمام باقی می ماند در ذهن

قسم

دیوار سرو های بلند پشت دیوار کاهگلی کوتاه
چهار بید مجنون سربر شانه یکدیگر گذاشته
چنار تنهای جلوی خانه
کاج همیشه سبز محصور درحیاط خانه
راهی که مزرعه پنبه پایانش است
بلبل خوابیده در دل نیزار
صدای سارها بر فراز برکه ای که یادگاری سیل است
سکوت ساز ها برای احترام به دارکوب پیر
رعدِ ابرها برای همراهی در اعتصاب آب
سبقت خار روان از خارپشت جوان به دست باد
سلام زاغ به مینای لال
پرچین خالی از موجود زنده
گلزار پر از زنبور
کرم های ابریشم از درخت افتادند و خاکی شدند،
سقف سوخته از بارش خورشید،
کوچ خاک ها از اینجا به جایی دیگر
حصاری از شاخه های خشک 
پیرامون باغچه ای آباد 
وسط بیابانی ناآباد،
اینجا دیگر آبادی نیست
دشتی پر از گوهر
لنگ میزند سگ گله
گله کو!؟
پی رنگ میگشتم
پیرنگ داستانم گم شد.

پی رنگ

نوری که در آستانه دویدن روی گونه هایت، ساکت میشود
و سوری که در آستانه دمیدن در گوش‌ت، خاموش
کائنان را خبر کرده اند تا شور کنند بر سر پرستش‌ت
به کدامین ساحل فروخته ای لباسهایت را برای دریادل شدن؟
و به کدامین شهر تن دادی تا وطن صدایش کنی؟
اولین سراب آب را در کدامین کویر دیده ای؟
یا اولین گل شیپوری مست را!
جادوی سفید را برای کدامین قهر سیاهت، بر بازوی گرگ خیالت بسته ای؟
بی بالین و بستر چه خفته ای در گوشه این کوره راه؟
جنگل را بجو،
که ماحیان آنجا تو را منتظرند؛

ماحیان

پرده کنار رفت
آفتاب تابید روی نقاشی ام نور شد
ناگهان نگاهم نور شد
مادرم درحال بافتن نور شد
پدرم در حال هرس درخت نور شد
خواهرم درحال منبت رو چوب نور شد
من دور شدم از نقاشی ام
گنجشک روی درختی که بابا هرس کرده بود خواند و دور شد
ابر که نور شده بود بارید
شهر که نور شده بود فریاد زد
جاده که نور شده بود زنبور شد
کوچه ها که نور شده بودند رقصیدند
خانه ها که همه نور شده بودند لرزیدند
زمین که نور شده بود آسمان شد
ما باریدیم از زمین به آسمان
آسمان دریا شد
ماه‌یان آنجا مارا منتظر بودند.

ماه‌یان

‎ستاره مرد؛ سپیده دم
‎چو یک فرشته ماهم
‎نهاده دیده برهم
‎میان پرنیان غنوده بود
‎به آخرین نگاهش نگاه بی گناهش
‎سرود واپسین سروده بود:
‎بین که من از این پس دل درراه دیگر دارم 
‎به راه دیگر شوری دیگر در سر دارم
‎ز صبح روشن باید ار آن دل بردارم 
‎که عهدی خونین باصبحی روشنتر دارم ؛ آه
‎به روی او نگاه من ، نگاه او به راه من 
‎فرشتگان زیبا!
‎به ماتم دل ما ،درآسمان هم آوا
‎دختر زیبا همچون شبنم گلها با برگ شقایق ها بنشین بر بال باد سحر
‎دختر زیبا چشمان سیه بگشا با روی بهشت آسا بنگر خندانم بار دگر

‎ستاره مرد، سپیده دم
‎چو یک فرشته ماهم 
‎نهاده دیده برهم
‎میان پرنیان غنوده بود 
‎به آخرین نگاهش؛ نگاه بی گناهش؛

‎سرود واپسین سروده بود. 

#گلنراقی

(دیوارنگاره از میرزاحمید در کوچه پس کوچه های یزد)

ستاره مُرد

زرد 
سبز 
کوه
پرده
نور گرم 
چشم درد
آبی
سفید 
صندلی
راه آرام
حرف
جاده پربار و
 پر گردوخاک
بازی گرد باد در مزرعه
ابر می رقصد برای تک درخت دامنه
خار سبز نمی غلتد دگر
خوشه چینان منتظر در سایه اند
چون غروب است، طلوع کارشان
کاه طلب دارد ز گل پیوستگی
دیوار طلب دارد از زمین پایستگی
لاجرم خانه طلب دارد از اینان زندگی
شیحه اسبی که گم شد در فضا
اولین شیحه اسب است که رفت ست به فضا
سنگ کوچک میشود نان گر گشنگی باشد روا
کاسب سنگک کجا رفته ست کجا
قد بلندی میکنند با پرواز 
دو پرنده پشت سیم انتقال 
طاهره هر کر کنان می  سازد نوا
شامگاهان میشود درد و دوا
بازداران از شنا غواص کارکشته اند
ابر ها نقاشی کشیدند با سایه شان در دامنه
راه خاکی میشود منتهی به، این گالری
موش میدواند خاک  هردم  در دره ها
سفال ها تشنه گل شدنند
سفال ها تشنه گل شدنند
شادیِ آن سرو پنهان در نهان
صبح  رفته بودم تا بدست آرم هوا
مادرم میخواند مرا
پدر میداند مرا
خواهر ساکت است
خانه اما ساکن این حاصل است.

نقاشی ابرها

صدای ساییده شدن زیپ کیفم به شلوارم
صدای جیو جیو کفشم 
درخت خشک کاج
کبوتر شجاع، وسط جاده نشسته
فرار مطلق از ادا و ادعا
دویدن دنبال اتوبوس اشتباه
کلاغ نشسته روی نوک غار
لونه مار تو مزرعه پونه
هجوم شاخه های خشک 
روی دیوار، کاه و گل خشک
حضور سرخ، انار های چیده نشده 
روی شاخه های لخت
حضور شیرین، انجیر های نرسیده و نچیده 
روی شاخه های متکی به دیوار
دری که پنجره نیز هست 
چون درون و برون یکی ست
صدها پرنده کوچک سیاه 
روی سیم های انتقال برق توی جاده

صدای ساییده شدن

کاشکی که من دریا بشم، بِ بینم مرغ آرو که ماهی میگیرَن.
کاشکی که من خاک بشم، ببینم گلبرگُ که سَر بَر میاره.
کاآشکی که من بارون بشم، ببینم اَبرا رو که تموم میشن.
کاشکی که من صدا بشم، ببینم حَلقُ که میلرزه و میلَرزونه هرچی که تاره.
.
اما من هوا شدم تو رو ببینم، هرجا که باشی.
تویی که پنجره تُ روبه خدا باآز میکنی، 
دَرُ باز کن که دِلم بَنا شده، تا دل نِشین شی.
.
کاآشکی که من دریا بشم، بی بی نَم غروبِ ماهُ که میشینه تو دلم، 
وَختی که سُرخِ.
.
غروبِ ماه + مصطفی عباسی

غروبِ ماه

کفایت میکند سقف مان را؛ ماهی که با مملکتش درآمیخته،
با آفتابش بهم زده
و
.گریبان ابر را گرفته
.خسته ی چرخیدن و تابیدن به دور زمین و بر اهل زمین
قمری میخواهد، که بگردد به دورش،
که بِلَمَد در چاله های وجودش
،و بنگرد در قمرش که دیوانه تر شود
«ماه قمرخوآه شده»
گَردنده ای، به دورِ گاهواره ی وجودش،
.چرخنده ای، که رنگی بیاورد ورای رنگین کمان منشور خورشید
.برقصد به دورِ خودش
یک دست بر دوشِ قمرش
یک دست باده ی مَه ساز
.رقصی چنان میانه آسمان آرزوست

مصطفی عباسی

مصطفی عباسی، قمرخوآه

ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ،
ﺑﺎ ﺗﺮﺍﻧﻪ،
ﺑﺎ ﮔﻬﺮ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ
ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ .
ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎ
ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ
ﺩﺭ ﮔﺬﺭﻫﺎ،
ﺭﻭﺩﻫﺎ ﺭﺍﻩ ﺍﻭﻓﺘﺎﺩﻩ .
ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﺮﻡ
ﯾﮏ ﺩﻭ ﺳﻪ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﭘﺮ ﮔﻮ،
ﺑﺎﺯ ﻫﺮ ﺩﻡ
ﻣﯽ ﭘﺮﻧﺪ، ﺍﯾﻦ ﺳﻮ ﻭ ﺁﻥ ﺳﻮ
ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﺷﯿﺸﻪ ﻭ ﺩﺭ
ﻣﺸﺖ ﻭ ﺳﯿﻠﯽ،
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﯾﮕﺮ
ﻧﯿﺴﺖ ﻧﯿﻠﯽ .
ﯾﺎﺩﻡ ﺁﺭﺩ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ :
ﮔﺮﺩﺵ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺩﯾﺮﯾﻦ؛
ﺧﻮﺏ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ
ﺗﻮﯼ ﺟﻨﮕﻞ ﻫﺎﯼ ﮔﯿﻼﻥ .
ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩﻡ
ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﺮﻡ
ﻧﺮﻡ ﻭ ﻧﺎﺯﮎ
ﭼﺴﺖ ﻭ ﭼﺎﺑﮏ
ﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﻩ،
ﺍﺯ ﺧﺰﻧﺪﻩ،
ﺍﺯ ﭼﺮﻧﺪﻩ،
ﺑﻮﺩ ﺟﻨﮕﻞ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ .
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺑﯽ، ﭼﻮ ﺩﺭﯾﺎ
ﯾﮏ ﺩﻭ ﺍﺑﺮ، ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ
ﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﻣﻦ،
ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ .
ﺑﻮﯼ ﺟﻨﮕﻞ،
ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺗﺮ
ﻫﻤﭽﻮ ﻣﯽ ﻣﺴﺘﯽ ﺩﻫﻨﺪﻩ .
گلچین گیلانی

آسمان امروز دیگر نیست نیلی

وقتی که چشمه حریصه

پرنده ها که رفتن،
آدما هم نشستن
هی میگن گودش کن نننه ببخشید لنگش کن
پرنده هه برگشته
 میشینه روی شونه م
میگه چرا نرفتی 
میگم من پرنده نیستم
رو شونه م نشسته
میگه هی گودش کن ننننه لنگش کن
فک کنم وقتی میشینی هی میگی 
گودش کن ننننه لنگش کن
یکی دیگه رد میشه میگه چرا نشستی
پاشو پاشو شادش کن
میگه چرا نشستی!؟
این کیه که میگه چرا نشستی!!
بیا بیا شادش کن بیا شادش
هم کم کم میخنده
هم کم کم میرقصه
هم با شور و حالش  دیگه کسی نَشسته
هیشکی، نَشسته نَشسته 
نَشستهههههه
پرنده ها رفتن و 
دوباره برگشتنُ
دیگه کسی نَشسته
همه دارن میپرن،
پرنده هه نشسته
میگم چرا نشستی
 میگه همه میپرن
آسمونم پُر شده
منتظرم بباااارههه
.
مصطفی عباسی

چرا نِشستی

تا ز مستی حذر دارم
تا که سر در بر دوران دارم
تا هواخواه غریبانم
رام پیمان قدیمانم
تا شکایت نبرم پیش هلاهل از بر شکر گویان
تا که بهمن نکشم پایین از بر کوه جفا من
پایان خطاست
ما کوخ نشین سایه ی بارانیم
ما را به نهان خانه ی رندان مبرید
ما را ببرید آنجا که
گنجشک آ میخونن کبوتر آ میرقصن
.
!مصطفی عباسی

گنجشک آ میخونن

.پنجره درونت را باز کن، 
به روی پرنده وجودت
Partofsomethings

MostafaAbbasi_

Popular tracks