امید انارکی
تابستان 1391/ اجرا با سه تار عبایی ساخت اقای ابوالفضل راحتی 
ضبط انالوگ با ریل در منزل.
https://www.facebook.com/omid.anarak

بازسازی ساز و اواز سه تار حضرت ابولحسن صبا

نامه های گمشده

در این قسمت از برنامه چمدان، امیر پیام با علیرضا گلمکانی گفتگو کرده که چهل سال پیش به آمریکا مهاجرت کرده و داستان زندگیش را برای شنوندگان برنامه چمدان بازگو می‌کند. قطعه موسیقی استفاده شده برای قسمت اول چمدان علیرضا "سِیر" نام دارد ساخته کریستف رضاعی، آهنگساز برجسته ایرانی با حضور مسعود شعاری، استاد سه‌تار.

چمدان علیرضا ۱: 'پدرم مادرم را به حد مرگ زد'

عشق تو مست و کف زنانم کرد
مستم و بیخودم چه دانم کرد

خلق گوید چنان نمی‌باید
من نبودم چنین چنانم کرد

می‌پریدم ز دست او چون تیر
دست در من زد و کمانم کرد

خلق گوید چنان نمی‌باید
من نبودم چنین چنانم کرد

پر کنم شکر آسمان و زمین
چون زمین بودم آسمانم کرد

از ره کهکشان گذشت دلم
زان سوی کهکشان کشانم کرد

نردبان‌ها و بام‌ها دیدم
فارغ از بام و نردبانم کرد

چون جهان پر شد از حکایت من
در جهان همچو جان نهانم کرد

چون مرا نرم یافت همچو زبان
چون زبان زود ترجمانم کرد

چون زبان متصل به دل بودم
راز دل یک به یک بیانم کرد

بس کن ای دل که در بیان ناید
آن چه آن یار مهربانم کرد

پر کنم شکر آسمان و زمین
چون زمین بودم آسمانم کرد



همایون شجریان - شکر

سخنرانی دکتر سروش - خدا و جهان
رمضان2015
لندن
03/06/2015

Dr Soroush - Khoda Va Jahan - 2 of 4 - دکتر سروش - خدا و جهان

چه فكر مي‌كني؟
كه بادبان شكسته زورق به گل نشسته‌اي ست زندگي؟
در اين خراب ريخته كه رنگ عافيت ازو گريخته،
به بن رسيده راه بسته‌اي ست زندگي؟

چه سهمناك بود سيل حادثه، كه همچو اژدها دهان گشود
زمين و آسمان زهم گسيخت، ستاره خوشه خوشه ريخت
و آفتاب در كبود دره‌هاي آب غرق شد‎.‎
هوا بد است، تو با كدام باد مي‌روي؟
چه ابر تيره‌اي گرفته سينه‌ي تو را
كه با هزار سال بارش شبانه‌روز هم، دل تو وا نمي‌شود‏‎ .‎

تو از هزاره‌هاي دور آمدي، در اين دراز ناي خون فشان
به هر قدم نشان نقش پاي توست
دراين درشتناك ديو لاخ
ز هرطرف طنين گام‌هاي رهگشاي توست
بلند و پست اين گشاده دامگاه ننگ و نام
به خون نوشته نامه‌ي وفاي توست
به گوش بيستون هنوز، صداي تيشه‌هاي توست‎ .‎
چه تازيانه‌ها كه با تن تو تاب عشق آزمود
چه دارها كه از تو گشت سربلند
زهي شكوه قامت بلند عشق، كه استوار ماند در هجوم هر گزند‎ .‎
نگاه كن، هنوز آن بلند دور،
آن سپيده، آن شكوفه‌زار انفجار نور، كهرباي آرزوست
سپيده‌اي كه جان آدمي هماره در هواي اوست‎ .‎
به بوي يك نفس در آن زلال دم زدن‏

سزد اگر هزار بار، بيفتي از نشيب راه و باز
رو نهي بدان فراز‎.‎

چه فكر مي‌كني؟ جهان چو آبگينه‌ي شكسته‌اي ست
كه سرو راست هم دراو شكسته مي‌نمايدت‎ .‎
چنان نشسته كوه در كمين دره هاي اين غروب تنگ
كه راه، بسته مي‌نمايدت‎ .‎

زمان بي‌كرانه را، تو با شمار گام عمر ما مسنج‏
به پاي او دمي ست اين درنگ درد و رنج‎ .‎

به سان رود، كه در نشيب دره سر به سنگ مي‌زند، رونده باش‎ .‎
اميد هيچ معجزي ز مرده نيست ، زنده باش‎ ...‎

Houshang Ebtehaj_Zendeh bash

در دنیای تو ساعت چند است؟ - گلی جان

رها یوسفی اپرای عروسکی خیام

زمستان است نام آلبوم موسیقی سنتی ایرانی است با صدای محمدرضا شجریان ، تار حسین علیزاده ، کمانچه کیهان کلهر و تمبک همایون شجریان که در سال ۱۳۷۹ به صورت زنده در کالیفرنیا، اجرا و ضبط شد و یک سال بعد، ۱۳۸۰ به بازار عرضه شد.

این آلبوم، در مقام داد و بیداد اجرا شده که از طرح‌ها و ابداعات حسین علیزاده است. در ابتدای آلبوم، رنگ اصول در داد و بیداد نواخته می‌شود و سپس آواز بر شعر زمستان مهدی اخوان ثالث آغاز می‌گردد که تا پایان برنامه ادامه می‌یابد و ضربی‌هایی در لابلای آواز به صورت بداهه نواخته می‌شود. 

:شعر اخوان ثالث

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید، نتواند
که ره تاریک و لغزان است
وگر دست محبت سوی کس یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس، کز گرمگاه سینه می آید برون، ابری شود تاریک
چو دیوار ایستد در پیش چشمانت
نفس کاین است، پس دیگر چه داری چشم؟
ز چشم دوستان دور یا نزدیک
مسیحای جوانمرد من! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی ...
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای
منم من، میهمان هر شبت، لولی وش مغموم
منم من، سنگ تیپا خورده ی رنجور
منم، دشنام پست آفرینش، نغمه ی ناجور
نه از رومم، نه از زنگم، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در، بگشای، دلتنگم
حریفا! میزبانا! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد، سحر شد، بامداد آمد!
فریبت می دهد، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا! گوش سرما برده است این، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندوه، پنهان است
حریفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز یکسان است
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان
نفسها ابر، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین
زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است.

Zemestan Ast

Araq_عراق

بهشون نگاه می‌کنم و مشتم رو باز می‌کنم. دنبال چی‌ام؟ دنبال کی‌ام؟ مشتم برای کدومشون باز میشه.
روزها و ماه‌ها و سال‌هاست که میام اینجا. میام اینجا که پیدایم کنم. میام که ببینمش، ببینمم. که پرنده‌ها رو از بغلم پرواز بدم که یه آغوش خالی داشته باشم. 
‌‌
یه آغوش خالی برای خودم. میام که کاغذهای خالی‌ که تو برام از آسمون باروندی رو به خونم رنگ کنم و اون کاغذ آغشته به‌ خون خودم رو به پای اون پرنده‌ی خاص، اون پرنده‌ی من، تو ببندم و پروازش بدم.
‌
گاهی احساس می‌کنم یه پرنده، پُر از روحِ تو بالای یکی از شیرونی‌های شهرداری نشسته و برای اونه که من هربار مشتم رو باز می‌کنم. مشتم رو باز می‌کنم که شاید، که کاش‌کاش بیاد و بشینه جلوی پام. رو به من و من خیره بهش، نگاهش کنم. نگاهش کنم و سیر نشم از تماشا. یه پرنده‌ی لطیف منظر که سیر نمیشم از تماشاش. که به پای همون پرنده کاغذ رو ببندم. که همون پرنده رو پرواز بدم. که اون پرنده تو باشی. که اون پرنده من باشم. که اون پرنده ما باشیم.
‌
به این فکر کنم که اون پرنده که شاید اسمش #طرقه باشه، پرواز کنه و باد اون کاغذ رو از پاش باز کنه و اون کاغذ به دریا بباره. که من اون کاغذ باشم و ندونم از کجا به این ساحل امن رسیدم. که وقتی توو ساحل پهلو گرفتم، مرطوب عطر اسمت باشم. مرطوب یه "آ" باشم. یه "آ". همینقدر ساده. 
‌
که بیای و من رو از لابه‌لای شن‌ها پیدا کنی. که تکونم بدی و ببینی دیگه قرمز نیستم. نارِنجی شدم. که دستات رو ببینم قد کشیدن تا ماه. که من رو بذاری اون بالا و برگردی و از اون بالا تماشات کنم و هیچ‌وقت سیر نشم.
‌
از ماه و برای باز قد کشیدن دستات، دوباره دریاها رو نزدیک و دور کنم. که دوباره برگردم و وصل باشم به پات. که تو پرواز کنی و باد سو به سو ببرتمون بالای یه خونه باغِ خرمالو. که من بشم رسیده‌ترین خرمالوی اون باغ. نارِنجی‌ترینشون. که بالای شاخه بشینم و خیره به روبه‌رو انتظار اومدنت از در اون خونه باغ رو بکشم. که بیای و بی‌توجه به رسیده‌ها و نرسیده‌ها؛ منو بچینی. که من خرمالویِ نارِنجی تو باشم.
‌
وقتی منو بردی و گذاشتی کنار اون انار خشک‌ِ سرخ که همراه دست‌هام بهت دادم اون روز و بعدش دیگه دستی نداشتم، چون می‌دونستم دیگه دستی نیاز نیست. تا بال میشی برام، حتی اگه به جای دستام، واسم بالی سبز نشه. من از شوق، هنوزم وصل به پات، وصل به پای اون پرنده، رو زمین نباشم و از اون بالا بازم تماشات کنم و سیر نشم. 
‌
شنیدی میگن باد تنهاست و هرچیزی رو بیشتر بخواد، بیشتر از خودش دور میکنه؟ واسه همینه که قاصدکا آروم‌ترین بی‌قرارای دنیان؟ از ته دل میخوام که یه قاصدک باشم. یه خواستنِ از تَه، که وقتی از تو قرار می‌گیرم، بی‌قراری‌هامم داشته باشم. من عاشق بی‌قراری‌هامم. بشم یه قاصدک سبز. یه قاصدک سبز که بیاد پائین، کنار خرمالوی‌ِ نارِنجی بشینه، دور انگشتای حنا گرفتمون، باهم پیچ بخورن و برسن به ابرا. همونجا كه شيده ها راه باز ميكنن تا بتابن به دستات. به دستام. به دستامون. به دستایی که قطره مرطوبشون کرده. مرطوب به عطر "قاف".
‌
من یادمه‌. من جلویِ چشمامه اون قاب. مثه ماه‌مون. مثه گل‌بچه.
تو که یادت نمیره؟ نه؟

AudioMix

برای قافم

ما را نبود دلی که کار آید ازو
جز ناله که هر دمی هزار آید ازو
چندان گریم که کوچه‌ها گِل گردد
نِی روید و ناله های زار آید ازو
***
آن دل که تو دیده‌ای ز غم خون شد و رفت
وز دیده‌ی خون گرفته بیرون شد و رفت
روزی به هوای عشق سیری می کرد
لیلی صفتی بدید و مجنون شد و رفت


ابو سعید ابوالخیر


ساز و آواز در دستگاه شور
خواننده: حسام الدین سراج
آهنگساز: حسام الدین سراج – جلال ذوالفنون
آلبوم: آینه رو

Houshang Ebtehaj_Zendeh bash

NiloofarNO

Related tracks