بهترین دکلمه ها

یا بیامیز یا بیاموزم
//
مولوی
با صدای احمد شاملو
//
:موسیقی متن 
Für Alina , Arvo Pärt

در وصالت چه را بیاموزم

Mehrabani- Khosro Shakibaei

مجموعه آثار حسین منزوی

4غزل

Mohammadreza Lotfi - Ehsan Tabari - 
آلبوم آن جاودان

آن بهار شوم - شعر و صدای احسان طبری - موسیقی محمدرضا لطفی

دوازده سال دارم و دوازده هزار بار به توان صد - بیش از حد تحمل و وسعت قلب و روح کوچکم - عاشقم. گیجم. خوابم. خنگم. دست و پا چلفتی و مغشوش و مبهوتم. خودم نیستم (چه بهتر)، خود همیشگی ام.
و با وجود بی نهایت اغتشاش حسی و فکری و بی نهایت دلهره های مبهم و بی نهایت کوفت و زهرمار ِ دیگر، خوشبخت ِ خوشبختم. دو تصمیم بزرگ گرفته ام: میخوام نویسنده شوم. شاید هم شاعر. دیگر آن که قسم خورده ام به " میم "، به عشق بزرگ و ابدی ام، وفادار بمانم. تا زمانی که زنده ام، تا آخرین روز، آخرین دقیقه،حتی بعد از مرگ، در آن دنیا، در بهشت، در جهنم، هرجا که باشم.
درخت گلابی / گلی ترقی

مونولوگ/  درخت گلابی / داریوش مهرجویی /گلی ترقی

من خودم را پوشیدم

فصل نبود

در لباس بی‌فصل

من ترا سرتاسر نبودم

من تو بودم

من ترا خوب گفتم

که گلهای شمعدانی را پوشیدم.

اتاق من دیگر سفید است

گلدان اکنون خالی است                                                          

مرا دوست بدار                            

گلدان گل می‌دهد

اتاق سفیدتر می‌شود

مرا دوست بدار                                                                   

گلدان گل می‌دهد

اتاق سفیدتر می‌شود

مرا دوست بدار.                  

 

 

من در اتاق سفید                                     

ترا خفته ام

ترا پوشیده ام

سفیدی را صدا نمی‌کنم.                                                           

مرا دوست بدار

من تو را سرتاسر نبودم  / شعر و صدای احمدرضا احمدی

شعر و صدای حسین منزوی
*
از زمزمه دلتنگيم، از همهمه بيزاريم
نه طاقت خاموشی، نه ميل سخن داريم

آوار پريشانی‌ست، رو سوی چه بگريزيم؟
هنگامه‌ی حيرانی‌ست، خود را به که بسپاريم؟

تشويش هزار «آيا»، وسواس هزار «اما»
کوريم و نمی‌بينيم، ورنه همه بيماريم

دوران شکوه باغ از خاطرمان رفته‌ست
امروز که صف در صف خشکيده و بی‌باريم

دردا که هدر داديم آن ذات گرامی را
تيغيم و نمی‌بريم، ابريم و نمی‌باريم

ما خويش ندانستيم بيداريمان از خواب
گفتند که بيداريد، گفتيم که بيداريم

من راه تو را بسته، تو راه مرا بسته
اميد رهايی نيست، وقتی همه ديواريم

حسین منزوی - وقتی همه دیواریم

غزل ۴۴۱ دیوان شمس - صدای احمد شاملو - موسیقی فریدون شهبازیان

غزل ۴۴۱ دیوان شمس - صدای احمد شاملو

عاشقانه هایی از احمدرضا احمدی /صدا احمدرضا احمدی/ موسیقی هوشیارخیام 

عاشقانه هایی  احمدرضا احمدی /صدا احمدرضا احمدی/ موسیقی هوشیارخیام

گوینده: بنفشه طاهریان
نویسنده: فرجام کلیایی
موزیک :When Darkness Spoke - Salem's Secret

!من ققنوسم، مترسان از آتشم

  مرغ آمین

مرغ آمین دردآلودی ست کاواره بمانده
رفته تا آنسوی این بیدادخانه
بازگشته رغبتش دیگر ز رنجوری نه سوی آب و دانه.
نوبت روز گشایش را
در پی چاره بمانده.
 
می شناسد آن نهان بین نهانان(گوش پنهان جهان دردمند ما)
جوردیده مردمان را.
با صدای هر دم آمین گفتنش؛آن آشنا پرورد؛
می دهد پیوندشان در هم
میکند از یأس خسران بار آنان کم
می نهد نزدیک با هم؛آرزوهای نهان را.
 
بسته در راه گلویش او
داستان مردمش را.
رشته در رشته کشیده(فارغ از هر عیب کاو را بر زبان گیرند)
بر سر منقار دارد رشته ی سر در گمش را.
او نشان از روز بیدار ظفرمندیست
با نهان تنگنای زندگی دست دارد.
از عروق زخمدار این غبار آلوده ره تصویر بگرفته
از درون استغاثه های رنجوران
در شبانگاهی چنین دلتنگ؛می آید نمایان
وندر آشوب نگاهش خیره بر این زندگانی
که ندارد لحظه ای از آن رهایی
می دهد پوشیده ؛ خود را بر فراز بام مردم آشنایی.
 
رنگ می بندد
شکل می گیرد
گرم می خندد
بالهای پهن خود را بر سر دیوارشان می گستراند.
چون نشان از آتشی در دود خاکستر
می دهد از روی فهم رمز درد خلق
با زبان رمز درد خود تکان در سر.
وز پی آنکه بگیرد ناله های ناله پردازان ره در گوش
از کسان احوال می جوید.
چه گذشته ست و چه نگذشته ست
سر گذشته های خود را هر که با آن محرم هشیار می گوید.
 
داستان از درد می رانند مردم
در خیال استجابت های روزانی
مرغ آمین را بدان نامی که هست می خوانند مردم
زیر باران نواهایی که می گویند:
-«باد رنج ناروای خلق را پایان.»
(و به رنج ناروای خلق هر لحظه می افزاید.)
مرغ آمین را زبان با درد مردم می گشاید
بانگ بر می دارد:
                         -«آمین!
باد پایان رنج های خلق را با جانشان در کین
و ز جا بگسیخته شالوده های خلق افسای
و به نام رستگاری دست اندر کار
و جهان سرگرم از حرفش در افسون فریبش.»
                                                                 خلق می گویند:
                                                                                        -«آمین!
در شبی اینگونه با بیدادش آیین
رستگاری بخش - ای مرغ شباهنگام - ما را!
و به ما بنمای راه ما بسوی عافیتگاهی
هر که را -ای آشنا پرورـ ببخشا بهره از روزی که می جوید.»
 
-«رستگاری روی خواهد کرد
و شب تیره؛بدل با صبح روشن گشت خواهد .» مرغ میگوید
خلق می گویند:
                        - «اما آن جهانخواره
(آدمی را دشمن دیرین) جهان را خورد یکسر.»
مرغ می گوید
- «در دل او آرزوی او محالش باد.»
خلق می گویند:
                       - « اما کینه های جنگ ایشان در پی مقصود
همچنان هر لحظه می کوبد به طبلش.»
                                         مرغ می گوید:
                                                              - « زوالش باد!
باد با مرگش پسین درمان
ناخوشی آدمی خواری.
وز پس روزان عزت بارشان
باد با ننگ همین روزان نگونساری!»
خلق می گویند:
                       - « اما نادرستی گر گذارد
ایمنی گر جز خیال زندگی کردن
موجبی از ما نخواهد و دلیلی بر ندارد.
ور نیاید ریخته های کج دیوارشان
بر سر ما بار زندانی
و اسیری را بود پایان
و رسد مخلوق بی سامان به سامانی.»
مرغ می گوید:
                    - «جدا شد نادرستی.»
خلق می گویند:
                     - « باشد تا جدا گردد.»
مرغ می گوید:
                    - «رها شد بندش از هر بند؛ زنجیری که برپا بود.»
خلق می گویند:
                     - «باشد تا رها گردد.» ...

 نیمایوشیج

مرغ آمین

  به جایی که بدان سفر نکرده ام / صدای احمدرضا احمدی  
به جایی که بدان سفر نکرده ام به جایی دور در ورای هر تجربه
چشمان تو سکوت خود را دارند
در ظریف ترین حالت تو چیزهایی است که اسیرم می کند
چیزهایی چنان نزدیک که نمی توان بدان دست یافت .

کوتاهترین نگاهت به آسانی اسیرم می کند
و حتی اگر همچون انگشتان، خود را بسته باشم
برگ به برگ مرا می توانی بگشایی
به همان سان که بهار نخستین گل سرخ اش را
( به لمسی رازآلود و سبک دست ) می گشاید.

یا اگر بخواهی مرا بربندی، من و زندگی ام هر دو
به ناگاه و به زیبایی بسته می شویم
به همان سان که وقتی دل گل به او می گوید:
همه جا دارد دانه دانه برف می بارد .

هیچ چیز این جهان که پیش روی ماست
به ظرافت شگفت تو نمی رسد
ظرافتی که
در هر نفس وا می داردم
با رنگ مهر،مرگ و جاودانگی را رنگی دیگر زنم.

نمی دانم چه در توست که می بندد و می گشاید
تنها می دانم چیزی در من هست که می داند
چشمان تو ریشه دارتر از هر گل سرخ است
و حتی باران هم چنین دستان کوچکی ندارد 

به جایی که بدان سفر نکرده ام / صدای احمدرضا احمدی

آب اگرچه بی صداترین ترانه بود/ تشنگی بهانه بود /من به خواب های کوچک تو اعتماد داشتم /چشم های عاشق تو را به یاد داشتم می وزید عطر سیب سمت خواب های ساده و نجیب / من به جستجوی تو/ در هوای عطر و بوی تو /رفت وآمد کبود گاهوارها ٬زیر چتر روشن ستاره ها /تا هنوز عاشقم/تا هنوز صبر میکنم/ ابر می رسد/باد مویه می کند/ چکه چکه از گلوی ناودان یاس تازه می دود/ تا هنوز تشنه ام /تا هنوز تشنگی بهانه است /آب بی صداترین ترانه است/ تا هنوز عاشقم تا هنوز صبر می کنم

هنوز تشنه ام/ صدای احمدرضا احمدی

sokoot sarshaar az naa gofte haast.سکوت سرشار از ناگفته هاست.


سکوت سرشار از ناگفته هاست sokoot sar shaar az na gofte hast.ahmad shamloo

مرا نکاوید , دوستت دارم   / شعر و صدای احمدرضا احمدی
از مجموعه دوستت دارم
آهنگساز کارن همایون فر 


مرا نکاوید
مرا بکارید
من اکنون بذری درستکار گشته ام
مرا بر الوارهای نور ببندید
از انگشتانم برای کودکان مداد رنگی بسازید
گوش هایم را بگذارید تال در میان گلبرگ های صدا پاسداری کند
چشمانم را گل میخ کنید و بر هر دیواری که در انتظار یادگاری کودکی است بیاویزید
در سینه ام بذر مهر بپاشید تا کودکان خسته از الفبا ، در مرغزارهایم بازی کنند
مرا نکاوید
واژه بودم
زنجیر کلمات گشته ام
سخنی نوشتم که دیگران با آرامش بخوانند
من اکنون بذری درستکار گشته ام
مرا بکارید
در زمینی استوار جایم دهید
نه در جنگلی که در زیر سایه درختان معیوب باشم
جای من در کنار پنجره هاست

دوستت دارم ...

باید در چشمان نگریست،
یا در گوش‌ها گفت؟
جنبش انگشتانت که به روی هم انباشته شده بود
و مروارید چشمانت 
دلیل بود؟
در عصر یک پاییز
در اتوبوس بودیم
دورمان دیوار شیشه‌ای سبز ...
سبزی شیشه‌ها، زرد پاییز را
سبز خرم کرده بود.
از سبزی برگ‌ها بهار به اتوبوس نشست.
بیرون خزان در کار بود.
نمی‌دانستم در بهار درون باید گفت؟
یا در خزان برون؟
من و بهار پیاده شدیم
بهار در خیابان محو شد
پاییز در کنارم راه می‌آمد.

مرا نکاوید  و  دوستت دارم   / شعر و صدای احمدرضا احمدی

وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه بایدها…
مثل همیشه آخر حرفم
وحرف آخرم را
با بغض می خورم
عمری است
لبخندهای لاغر خود را
دردل ذخیره می کنم:
باشد برای روز مبادا!
اما
در صفحه های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست
آن روز هرچه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فردا
روزی درستمثل همین روزهای ماست
اما کسی چه می داند؟
شاید
امروزنیز روزمبادا
باشد!
وقتی تونیستی
نه هست های ما
چوانکه بایدند
نه بایدها…
هرروز بی تو
روز مباداست

روز مبادا/ قیصر امین پور با صدای احمدرضا احمدی


چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!


چه بی تابانه تو را طلب می کنم!


بر پشت سمندی


گویی، نو زین


که قرارش نیست


و فاصله


تجربه ئی بیهوده ست


بوی پیرهنت


این جا، واکنون...


کوه ها در فاصله


سردند


دست، در کوچه و بستر


حضور مانوس دست تو را می جوید


و به راه اندیشیدن


یاس را، رج می زند


بی نجوای انگشتانت


فقط...


و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو/  ‏چه بی تابانه می خواهمت /  ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری



ارغوان ــ. سايه ( هوشنگ ابتهاج ) 

شاخه ی هم خون جدا مانده ی من 

آسمان تو چه رنگ ست امروز ؟
 
آفتابی ست هوا ٬
 
یا گرفته ست هنوز ؟
 
من درین گوشه 

که از دنیا بیرون ست ٬
 
آسمانی به سرم نیست 

از بهاران خبرم نیست 

آنچه میبینم 

دیوار است 

آه 

این سخت سیاه 

آنچنان نزدیک ست 

که چو بر می کشم از سینه نفس 

نفسم را بر می گرداند 

ره چنان بسته 

که پرواز نگه 

در همین یک قدمی می ماند 

کور سویی ز چراغی رنجور 

قصه پرداز شب ظلمانی ست 

نفسم میگیرد 

که هوا هم اینجا زندانی ست 

هر چه با من اینجا ست 

رنگ رخ باخته است 

آفتابی هرگز 

گوشه ی چشمی هم 

بر فراموشی این دخمه نیانداخته است 

اندرین گوشه ی خاموش فراموش شده 

کز دم سردش هر شمعی خاموش شده 

یاد رنگینی در خاطر من 

گریه می انگیزد 

ارغوانم آنجاست 

ارغوانم تنهاست 

ارغوانم دارد می گرید 

چون دل من که چنین خون آلود 

هر دم از دیده فرو میریزد 

ارغوان 

این چه رازیست که هر بار بهار ٬
 
با عزای دل ما می آید ؟
 
که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است ؟
 
اینچنین بر جگر سوختگان 

داغ بر داغ می افزاید 

ارغوان پنجه ی خونین زمین 

دامن صبح بگیر 

وز سواران خرامنده ی خورشید بپرس 

کی برین دره غم می گذرند ؟
 
ارغوان 

خوشه ی خون 

بامدادان که کبوترها 

بر لب پنجره ی باز سحر 

غلغله می آغازند 

 جان گلرنگ مرا 

بر سر دست بگیر 

به تماشا گه پرواز ببر 

آه بشتاب 

که هم پروازان 

نگران غم هم پروازند 

ارغوان 

بیرق گلگون بهار 

تو بر افراشته باش 

شعر خون بار منی 

یاد رنگین رفیقانم را 

بر زبان داشته باش 

تو بخوان نغمه نا خوانده ی من 

ارغوان 

شاخه ی هم خون جدا مانده من ......

::  هوشنگ ابتهاج (سایه) - محمد رضا لطفی - محمد قوی حلم کنسرت بال در بال:: آلمان- کلن ::1997 ...

Arghavan - Sayeh    هوشنگ ابتهاج  ارغوان -  سایه

...چه بیتابانه میخواهمت ای دوری ات آزمون تلخ زنده بگوری

... چه بیتابانه میخواهمت

کتاب صوتی شازده کوچولو با صدای احمد شاملو - قسمت اول
نوشته : آنتوان دوسنت اگزوپری
برگردان : احمـد شاملو

شازده کوچولو - با صدای احمد شاملو/ قسمت اول

⚜️Music expresses that which cannot be said and on which it is impossible to be silent. #WilliamShakespeare
⚜️Where words cease, music begins, and where music ceases, kissing begins. #NormanDouglas
⚜️موسیقی، ابتدا و انتهای زبان است. همان گونه که احساسات ابتدا و انتهای عقل است. افسانه، آغاز و پایان تاریخ است و عشق شروع و ختم شعر.
#گلوک
⚜️راهی نیست باید موسیقی زندگی مان را بنوازیم و بعد برویم. زندگی با نواهای روحنواز، دلنشین تر و شیرین تر خواهد بود.
#نار:)گل

بهترین دکلمه ها

Nargol