دل و دلبر بهم آمیته وینم ،ندانم دل که و دلبر کدامی 



هنوز
در فکرِ آن کلاغم در دره‌های یوش:

با قیچی سیاهش
بر زردی‌ِ برشته‌ی گندمزار
با خِش‌خِشی مضاعف
از آسمانِ کاغذی مات
قوسی بُرید کج،
و رو به کوهِ نزدیک
با غار غارِ خشکِ گلویش
چیزی گفت
که کوه‌ها
بی‌حوصله
در زِلِّ آفتاب
تا دیرگاهی آن را
با حیرت
در کَلّه‌های سنگی‌شان
تکرار می‌کردند.




گاهی سوآل می‌کنم از خود که
یک کلاغ
با آن حضورِ قاطعِ بی‌تخفیف
وقتی
صلاتِ ظهر
با رنگِ سوگوارِ مُصرّش
بر زردیِ برشته‌ی گندمزاری بال می‌کشد
تا از فرازِ چند سپیدار بگذرد،
با آن خروش و خشم
چه دارد بگوید
با کوه‌های پیر
کاین عابدانِ خسته‌ی خواب‌آلود
در نیمروزِ تابستانی
تا دیرگاهی آن را با هم
تکرار کنند؟


شاملو / هنوز در فکر آن کلاغم
دشنه در دیس
شهریورِ ۱۳۵۴

SHAMLOU/شاملو، هنوز در فکر آن کلاغم، دشنه در دیس

▨ نام شعر: طهران
▨ شاعر: محمدرضا حاج‌رستمبیگلو
▨ با صدای: محمدرضا حاج‌رستمبیگلو
♬ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
تهران من از تو هیچ نمی‌خواهم جز تکه پاره‌های گریبانم
نوستالژیای مرگ ِ مکرر را تزریق کن، دوباره پریشانم

تهران دلت همیشه غبارآلود، رویای سنگ‌خیز ِتو وهم آلود
پهلوی پهنه‌های تو خون‌آلود، پس یا بمیر یا که بمیرانم

من زخمی از توام، تو چرا زخمی؟ ابرو شکسته، خسته، پر از اخمی
ای پایتخت ِ بخت چه سرسختی؟ انکار کن بگـو که نمی‌دانم

امّ القرای ِ غربتی و دیزی، ای باغ ِ دشنه، باغچه‌ی تیزی
گور ِاقاقی و ون و تبریــزی، حالا تو را چگونه بترسانم؟

ای سرزمین ِ آدمک و مردک، الّاکلنگ ِدوز و کلک، بی‌شک
چـاه ِدرک، مخازن ِ نارنجــک ، فندک بزن بسوز و بسوزانم

شمس‌العماره‌های پُر از ماری، دیو آشیان ِ بی‌در و دیواری
سردابی از جنازه و مرداری،از عشق‌های بی سر و سامانم

ای شهر شحنه‌خیز چه مشکوکی، چه کافه‌های خلوت ِمتروکی
گردوی سرنوشت چرا پوکی؟ از روز و روزگار گریزانم

ده ماه ِسال عاطلی و تعطیل، قانون تو قواعد ِ هردمبیل
ای جنگل ِزنان و صف و زنبیل، هم‌میهنان ِ مَرد ِ پشیمانم

قاجار؛ غرق سور و سرورت کرد، صاحب قِران؛ تنور ِبلورت کرد
دارالفنون؛ قرین غرورت کرد، در فکر پیش از این و پس از آنم

مشروطه؛ شهر شعر و شعورت کرد، شاهی دوباره از همه دورَت کرد
تا کودتا؛ که زنده‌به‌گورت کرد، خون می‌خورم هر آینه می‌خوانم

دیدی که «دختر ِ لر» از اینجا رفت؟ حتی «امیر» دلخور از اینجا رفت
دل نیز با دل ِ پُر از اینجا رفت، من دل شکسته‌ام که نمی‌مانم

هر شنبه‌سوری ِتو پُر از کوری، مامورهای خنگ به مزدوری
با لحن ِ خشک و جمله‌ی دستوری، اما به من چه؛ من نه مسلمانم

شریان ِفاضلاب‌ترین‌هایی، شنزاری از سراب‌ترین‌هایی
ویران‌تر از خراب‌ترین‌هایی، من روح ِ رودهای گریزانم

قحطی زد و دیار ِدمشقم سوخت، دانه به دانه خانه‌ی عشقم سوخت
در پلک ِ خود کفن شد و از غم سوخت، هر دختری که شد دل و شد جانم

طهران | محمدرضا حاج‌رستم بیگلو

▨ نام شعر: گلدان آبی
▨ شاعر: محمد مختاری
▨ با صدای: مریم حسین‌زاده (همسر شاعر)
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
____________
این شعر برای سرکار خانم مریم حسین زاده سروده شده
و در کتاب، به رضا براهنی تقدیم شده
____________
پروانه‌ای‌ است آنجا که بال گشوده‌ست
در وزن مردمک‌های آرام.
سایه به سایه در طلبِ آفتاب   تا لبِ این بام.
بوی سلام گل به گل آیینِ خواهش و گرایش
شکلِ دوام در حجمی ناپایدار
انگار برگ در گذر نور به خود می‌آید.

پروانه‌ای صدایت می‌کند
در فرصت صدا و خلاء.  که پیله‌وار   آهنگی را   انتظار کشیده‌ای
تا از لبی فرو تابد.
و تاب و توشت   بر ابریشم عبورش تصعید شود.

صورت و سکوت در آغوش هم
آیینه‌ای برابر آیینه‌ای
عکسی درون عکسی  واژه‌ای درون واژه‌ای
درک حضور   در نفس شبنمی که می‌لرزد
زیر نگاه نور.
آسایش است این و ثمر دادنِ گیاه است.
آزادی زمین است
تکثیر آن که می‌شنود  در گلوی آن که می‌گوید.
نقش صدا که از آب برمی‌آید   و فرو می‌رود در آب.
آبی درون چشمی و چشمی درون شب
و شب که در ماه آویخته است و
ماه که از گیسویی
گیسو که روی صندلی نیمه شب به اهتزاز در می‌آید
و می‌نوازد گل‌های مریمی را در گلدان آبی

بوی بهشت در نفس بی‌قرار
گلبرگ خواهش  در ساقۀ جوانِ پذیرش
حوا که دست می‌گشاید و  سیبی که از درون تابلویی بیرون می‌آید
و چرخ می‌خورد
و چرخ می‌خورد و ترس را به عشق بدل می‌کند.
دست شبانه
بر شانه‌ات که رو به خیابان پیر
وهمی بنفش را دنبال کرده است کز ناگهان فرو می‌افتد از پنجره
قوسی کز آن فرو آویخته است تاریکی 
و پنجره پایین می‌آید تا کف پیاده رو.

آنگاه راه می‌افتید
در سایه‌های آبی
و از بهار و تابستان می‌گذرید.
پیراهن بلند تعادل
در بارش ملایم صبح.
خود را نگاه می‌کند بیداری
در چشم خواب.
و خواب می‌رود پا به پای بیداری.

پروانه بال می‌زند و  می‌زند به آفتاب
نقشِ صدا که از آب باز می‌گردد..
این کیست.  کیست؟
کی گشته است رو به روی کی؟
پروانه‌ای که دایره در دایره
در وزن مردمک‌های بی‌تاب
تاب به تاب
در طلبت آمده است.

بالی که پلک‌های شب را
لرزانده است و حال دل آفتاب را می‌لرزاند.
نقش صدا که باز می‌گردد  می‌گردد
چندان که بر لبانی انگار کودکانه می‌نشیند
کآنجا
تابیده است بر حواشی دنیا.

لب‌ها که شادمانی را
بر بال‌های کوچک خویش سپرده است
و روی خط افق  گاه می‌رود.  و گاه می‌آید.
سر می‌نهد به بال نظر   می‌رهد
جسمی که آبروی زمین است. 
▨
محمد مختاری
از کتاب سحابیِ خاکستری
هشتم امرداد ۱۳۷۰
________
پی‌نوشت: متن منتشر شده در کتاب، با خوانش همسر شاعر، کم و بیشی‌هایی دارد.

محمد مختاری | گلدان آبی | با صدای همسرش، مریم حسین‌زاده

▨ نام شعر: حسرت
▨ شاعر: میرزا حسن خان وثوق‌الدوله
▨ با صدای: علی‌اکبر یاغی‌تبار
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
بگذشت در حسرت مرا بس ماه‌ها و سال‌ها
چون است حال اَر بگذرد دایم بدین منوال‌ها

ایام بر من چیره شد چشم جهان‌بین خیره شد
واین آب صافی تیره شد، چون ماند در گودال‌ها

دل پر اسف از ماضیم وز حال بس ناراضیم
تا خود چه راند قاضی‌ام تقدیر استقبال‌ها

نقش جبین درهم شده، فرّ جوانی كم شده
شمشادِ قامت خم شده؛ گشته الف‌ها دال‌ها

گویی كه صبحِ واپسین رخ كرد و منشق شد زمین
وین سیل‌های قهر و كین برجَست از این زلزال‌ها

مغلوب شد هر خاصیت برگشت هر خُلق و صفت
مانند تغییر لغت از فرط استعمال‌ها

هم منقصم شد وصل‌ها هم منهدم شد اصل‌ها
هم منقلب شد فصل‌ها هم مضطرب شد حال‌ها

شب كرد ظلمت گستری وآن چشمِ شب‌كور از خری
نشناخت نورِ مشتری از شعلهٔ جوال‌ها

چون ریشه بندد خویِ بد، بهتر نگردد خَود به خَود
سخت است رفع این نمد بی نشترِ كحال‌ها

این نالهٔ شبگیرها، برّنده چون شمشیرها
هم بگسلد زنجیرها هم بشكند اغلال‌ها

تا چند در این كشمكش چون مرغِ بسمل در تپش
گاهِ صعود است و پرش زی كشور آمال‌ها

رخت از محیطِ مردگان بندم به شهرِ زندگان
چون اختران تابندگان چون گوهران سیال‌ها

هر صبح‌دم در كویشان خواهم{بندم} نظر بر رویشان
كز مطلع ابرویشان مسعود گردد فال‌ها

كو عزلتی راحت‌رسان دور از محیطِ این خسان
تا وا رَهَد گوش و زبان زاین قیل‌ها و قال‌ها

كو مهدیِ بی‌منتی كآرد به جانم رحمتی
برهاندم بی‌منتی از شر این دجال‌ها

كو ارشَمیدس كز میان برخیزد و بندد میان
بردارد این بارِ گران از دوش این حمال‌ها

بر عقل گردد متكی اهرم كند حِس ذكی
چیره شود از زیركی بر جَرّ ِ این اثقال‌ها

صبر است داروی این فلج، كالصبر مفتاح الفرج
آری، ومن لجَّ و لج گفتند در امثال‌ها

روزی بر آید دستِ حق چون قرصِ خورشید از شفق
بی‌ترس و بیم از لرز و دَق آسان كند اشكال‌ها

از خون این غدّارها وز خاک این بدكارها
جاری كند اَنهارها برپا كند اتلال‌ها

دعوی اینان كی خَرَد عاقل به بازار خِرد
خود چیست تعداد زبد سنجی چو در مكیال‌ها؟

علم است نزدِ برتران لا اعلم پیغمبران
جهلست علم این خران چون دعوی رمال‌ها

برجای ماند از فیضِ رب خورشید را نور و لهب
باقی نماند از ذوذنب نه جرم و نه دنبال‌ها

باور مكن از سیرها از شر مطلق خیرها
زاین قائم بالغیرها دعوی استقلال‌ها

الحان موسیقی مخوان بیهوده در گوش گران
شیوایی نطق و بیان هرگز مجوی از لال‌ها

این ابلهان و گول‌ها، مشتی ددان و غول‌ها
در فعل چون مفعول‌ها در قول چون قوال‌ها

بر دیگران تسخرزنان خود عیبِ خود پنهان‌كنان
برخاک‌وخاشاک‌افکنان چون گربكان پنجال‌ها

نزد طبیب ای بوالعجب پوشیده داری رنجِ تب
غافل كه او در كنجِ لب می‌بیندت تبخال‌ها

گاهی ز غم پژمردگان داروی غفلت خوردگان
بی‌جنبشی چون مردگان در پنجه‌ی غسال‌ها

گه تندخوی و فتنه‌جو هرزه‌درای یاوه‌گو
اهریمنانی زشت‌خو در آدمی‌تمثال‌ها

گفتا نعامه چون پرم؟ باری كه جنس طایرم
بار دگر گفت اشترم، چون گسترانم بال‌ها؟

فرقان‌شان اندر مَثَل، از چار‌پایان خواند اضل
هستند این قوم، دغل چون هم اضل هم ضال‌ها

نه عاطفت در كویشان نه مردمی در خوی‌شان
رفت آبرو از رویشان چون آب از غربال‌ها

کرده ز کذب و افتری سرمایهٔ سوداگری
هم بایع و هم مشتری مغبونِ این دلال‌ها

یك فرقه از لایشعری تهمت‌زنان بر دیگری
چون سنّی و چون اشعری سرگرمِ استدلال‌ها

نامردمی آیینشان، کفر و دنائت دینشان
انیاب زهرآگینشان چون خنجر قتال‌ها
▨
میرزا حسن خان وثوق الدوله

میرزا حسن خان وثوق‌الدوله  | حسرت

An anthem for surviving. Not thriving, not winning, just still here. And sometimes that’s enough.

Still Breathing

Album: Goggles
🏷️ Tags: #FolkMusic #SelfLove #YouCompleteYou #BrookStanley #GogglesAlbum #MindfulLiving #AcousticFolk #TopMedia


---

📄 Description:
"You Complete You" is a warm, grounded reminder that happiness and wholeness don’t come from someone else—they come from within. With steady acoustic instrumentation and heartfelt Southern vocals in the spirit of Ray LaMontagne, this song walks us back to a truth we all know deep down: the only one who can complete us… is us.

This track blends acoustic guitar, upright bass, brush drums, and soft piano, layered with gentle harmonies and a spoken ending that echoes the core message. Soulful, honest, and rooted in real wisdom, it’s a song for anyone learning to own their own light.

"You own your own happiness. The only one who can complete you… is you."


---

✨ Final Credit Paragraph:
Written and produced by Brook Stanley. Music created and performed by Hal Bishop and The Scout Line—a music group created in the studio by TopMedia.ai, blending real Southern storytelling with AI music tools.


You Complete You

Daf, دف, NBE, Mohsen Namjoo
 دوستانه خواهشمندم دوستان خارج از ایران حتماً نسخه‌ی اصلی آلبوم را تهیه‌ کنند و یا آن را از آیتیونز خریداری کنند.
آدرس خرید آلبوم آوازهایی از شرق / NBE Ensemble , Namjoo / 2018

آدرس خرید از آیتیونز: itunes.apple.com/tt/album/voices-…ive/id1253993551
و
goo.gl/qs6G3Q

در صورت تصمیم برای فروش این آلبوم یا پرداخت وجه آن در ایران، محسن نامجو آن را از طریق وب‌سایت www.mohsennamjoo.com و کانال تلگرام زیر شما را در جریان خواهد گذاشت
t.me/MohsenNamjooFanClub

t.me/podcats

Voices From The East (Live)

Daf (Arranged By Kayavash Nourai) [Live], Mohes Namjoo

Sonatiha [www.Wikiseda.com] 

Mohsen Namjoo

نه چموشی باد
نه مخافت رگبار
خاموش نمیشود این آتش عریان
من کنار اجاق سرد
پرنده مه آلود در جنگل
و فصل ناپیدا
که بوته به بوته می‌خزد
که خانه به خانه می‌فرستد
نفس معطر پیغامش را
این جگر عاشق
به خنجری دریده شده
که شفای آب و مسیحای باد را
انکار کرده از پیش
خاموش نمی‌شود این لهیب عریان
تا قصیده‌ای
به ردیف گل سرخ
طنین نیفکند
به تالار زمهریر

Sedabook 

نه چموشی باد، نه مخافت رگبار | شعر و صدای منوچهر آتشی

*Kooche Re* From *Koo?* Album

Singer, Songwriter, & Composer: Jalil Shoa


نام ترانه: كوچِ رِ
اَي سَفَر با بِشَم من
او كوچِ رِكَ دونبال
كويَه گومَ كودم من
هيچ كي ننَِه جانِ مار
هر كَس دينه مرَه گِه
كي داغاني تو مَرداي
هر كي فَرَسِه مَرَه گِه
تي سَرَ خوري جانِ بَرار

(مار جان، مَرَه بوگو كويا با بِشَم هَسَه
پِر جان، مي كَتَه بيگير كي نَكَفَم خاكِ سَر
اَي داد، كويا گومه كودم اوني كي من بو ديروزان)*۲

افشاری در بیابان

Navid Arbabian

Recent comments

Ehsan Rajabali

زیبا

Related tracks