Name: ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم by پیام بخشعلی
Duration: 1 min 30 s
Description: شعر زیبای وحشی بافقی با صدای پیام بخشعلی

الهی قمشه ای

قسمت ششم سلسله سخنرانی های دکتر الهی قمشه ای/نوروز(1)

فایل صوتی به همراه پاور تدریس جلسه اول اصول خود مدیریتی پیام بخشعلی بر اساس کتاب انسان مدرن و مدیریت موثر خویش

قسمت اول کلاس اصول مدیریت خود پیام بخشعلی

قسمت اول داستان کیومرث شاهنامه با صدای پیام بخشعلی

بعد از این عشق به هرعشق جهان میخندم

هر که آرد سخن عشق به میان می خندم

من از آن روز که دلدارم رفت

به هوس بازی این بی خردان می خندم

روزی ازعشق دلم سوخت که خاکستر شد

بعد از این سوز ، به هر سوز جهان می خندم

خنده ی تلخ من از گریه غم انگیزتراست

کارم از گریه گذشته ، به آن میخندم
//////////////////////////////////
شعری از زنده یاد رهی معیری با صدای پیام بخشعلی و آهنگ سازی و تک نوازی عارف ترک نژاد

بعد از این عشق به هر عشق جهان می خندم

شعر زیبای وحشی بافقی با صدای پیام بخشعلی

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم

داستان کوتاه درختو اثر هوشنگ مرادی کرمانی با صدای پیام بخشعلی در برنامه راه شب رادیو ایران.

raheshab

داستان کوتاه درختو اثر هوشنگ مرادی کرمانی با صدای پیام بخشعلی

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است- هوشنگ ابتهاج - دکلمه رضا جهانفر

خبر به دورترین نقطه ی جهان برسد
نخواست او به من خسته بی گمان برسد

شکنجه بیشتر از این؟ که پیش چشم خودت
کسی که سهم تو باشد، به دیگران برسد

چه می کنی؟ اگر او را که خواستی یک عمر
به راحتی کسی از راه ناگهان برسد...

رها کنی برود از دلت جدا باشد
به آنکه دوست ترش داشته، به آن برسد

رها کنی بروند و دو تا پرنده شوند
خبر به دورترین نقطه جهان برسد

گلایه ای نکنی، بغض خویش را بخوری
که هق هقِ تو مبادا به گوششان برسد

خدا کند که نه...! نفرین نمی کنم... نکند
به او -که عاشق او بوده ام- زیان برسد

خدا کند فقط این عشق از سرم برود
خدا کند که فقط زود آن زمان برسد

خبر به دور ترین نقطه ی جهان برسد

چند روزی نبودم، وقتی برگشتم گلدان‌های توی بالکن شبیه به یک روز مانده به آخر دنیا شده بودند. خشک، زرد، شکننده، خمیده، در حال ضجه زدن در سکوت و خرد خرد جان دادن. گذاشتمشان به حال خودشان. شبیه به سربازی که سربازِ دشمنِ زخمی‌ای را درازکش وسط مخروبه‌ای زمستان‌زده دیده و نه نجاتش داده و نه گلوله‌ی پایان را بین ابروهایش شلیک کرده. به خودم گفتم پاییز است. به هر حال چند روز دیگر یخ خواهند زد، خشک خواهند شد. بعد با بی رحمیِ جلادی که خیلی وقت است تصویر مرگ دیگران را همچون مستندی کسل‌کننده تماشا می‌کند، درِ بالکن را به رویشان بستم.

یکی دو روز بعد وقتی آبیاریِ گلدان‌های سوگلیِ آپارتمانی تمام شد و ته آبپاش اندکی آب باقی ماند، بی هدف آن را توی گلدان شمعدانی خالی کردم. نه اینکه برای نجاتش رفته باشم، رفته بودم تا فقط آبپاش را خالی کنم.

روز بعد وقتی پرده را کنار زدم چشمم به جوانه‌های سبزی خورد که از لای آخرالزمانِ گلدان شعمدانی سر برآورده بودند؛ برگ های ریز تازه، ساقه‌های نوجوانی که امید به زندگی در تن تازه‌شان می‌درخشید.

چند دقیقه‌ای پشت پنجره ایستادم و این صحنه را تحسین کردم. شمعدانی‌ها اهل شکست خوردن نیستند. گاهی می‌میرند اما می‌دانند که مرگ هم همیشگی نیست. شمعدانی من شبیه به همان سرباز زخمی رها شده در مخروبه بود. همه فکر می‌کردند مرده و به زودی شام گرگ‌های شکم‌باره خواهد شد، اما با ذره‌ای آب، خودش را از نو ساخت.

به برگ‌های مرده‌اش نگاه کرد و گفت: خیالی نیست. برگ تازه ای جوانه خواهد زد. بیشتر خواهیم شد. قوی تر. زنده تر.

جوانه‌ها را که دیدم آبپاش را پر کردم و با احترام، بارانی بر خاکش باریدم و تکه‌های خشکیده را جدا کردم. این گیاه لایق بهترین‌ها بود. همه‌ی آنهایی که زود تسلیم لشکر شکست‌خوردگان نمی‌شوند، لایق بهترین‌ها هستند.

نویسنده:آنالی اکبری
با صدای :پیام بخشعلی

داستان راه شب با عنوان شمعدانی

مادرم آن روزها همه‌چیز برایش حیف بود، جز خودش!

یک صندوق چوبی بزرگ داشت
پر از چیزهای حیف!

در خانه ما به چیزهایی حیف گفته می‌شد که نباید آنها را مصرف می‌کردیم..!!
نباید به آنها دست می‌زدیم،
فقط هر چند وقت یک‌بار می‌توانستیم
آن‌ها را خیلی تند ببینیم
و از شوق داشتن آنها حَظ کنیم
و از حسرت نداشتن آنها غصه بخوریم!

حیف مادرم که دیگر نمی‌تواند
درِ صندوقِ حیف را باز کند
و چیزهای حیف را در بیاورد
و با دست‌های ظریف و سفیدش،
آنها را جلوی چشمان پر احساسش بگیرد
و از تماشای آن‌ها لذت ببرد!

مادرم هیچ‌وقت خود را
جزو چیزهای حیف به حساب نیاورد…

دستهایش، چشم‌هایش،
موهایش، قلبش، حافظه‌اش،
همه چیزش را به کار انداخت و حسابی آن‌ها را کهنه کرد.

حالا داشته‌هایش آنقدر کهنه شده که وصله‌بردار هم نیست…

حیفِ مادرم که قدر حیف‌ترین چیزها را ندانست!
قدر خودش را ندانست
و جانش را برای چیزهایی که اصلا حیف نبودند تلف کرد…

نویسنده:محمود کیانوش-بالای پله چهلم

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم

پیام بخشعلی

Related tracks