گاهی خودشان سر می‌رسند؛ به سفارشی یا پیشنهادی شاید و بعد دست‌آویز می‌شوند همین از خودرسیده‌ها!ـ
ماجرا همین بود؛ سفارش بازنویسی و بازخوانی ترانه‌ای شناس و قدیمی٬ از کارلوس اِلِتا آلماران. بی هیچ و خودش فقط.ـ
اصل‌ِ ترانه٬ حکایت عشقی از دست رفته است. حکایت معشوقی که رفته به مرگ.ـ
و همین مانده؛ـ 
حکایت رفته‌ها و مانده‌ها.ـ
گیرم به مرگ
یا به چمدان
گیرم از خود یا به٬ـ 
رفته یا مانده ...ـ

روایت یک عشق | Historia De Un Amor

هر آدمی باید یک دوست‌ِ نارنجی داشته باشد.ـ 
اصلاً دنیا به دو دسته‌ تقسیم می‌شود؛ نارنجی‌ها، و دوستان‌ِ نارنجی‌ها!ـ
.این یک هدیه‌ی شخصی‌ است برای دوست‌ِ نارنجی من؛ امیرعلی کنی.ـ
بودن و ماندنش به دنیا مبارک.ـ

نارنجی ـ(برای امیرعلی کَنی)ـ

تا یادم نرود.ـ
تا یادم نرود.ـ
تا یادم نرود.ـ
تا یادم نرود.ـ
تا یادم نرود.ـ
.
.
.


بَر یاد

  band name:SORMEH
  Golnar Shahyar (voc)
  Mona Matbou Riahi (Clarinet)
  Jelena Popržan (Viola, Voc, Loops)

 Elegy:Arno Babadjanyan (1921-1983)
 Elegy in the memory of Aram Khatchaturian (melody after Sayat Nova)
 Arrangment:Sormeh
 Lyrics:Golnar Shahyar
 Recording : Alireza Karimi.
از نگاهت ماندم من از تکیه گاهت ماندم من از جان جانان ماندم مرا دیگر توان نیست… شد تمامم آتش و شد انسجامم بی انسجام من بماندم با تلی از آرزو… یار من ای تو ای بارانم چون کویری تشنه مانم آرزویی برای من نگارم قصه ها گفتی مرا بی سخن ,خواندی مرا با سکوت, کردی مرا﻿ مردوزن ,بوسه هایم برای تو شادی هایم برای تو آرزوی دیدنت از آن من 

https://www.facebook.com/Sormehmusic
http://www.reverbnation.com/sormehmusic
http://www.lotusrecords.at/

ELEGY(sormeh)

برای رضا، الهه و رها

ـ«زهر مانَد به کامِ تلخِ چون جَراره‌ی من
درد خوانَد از این گلوی پاره‌ی من
غَم بارد از این نگاه‌ِ ماتِ مانده
دل دانَد ترانه‌ها که با تو خوانده
جهان شَرَر زِ سینه رانده
مرا غمـَت به شب کشانده.»ـ

غمـَت

ـ«سگِ زمستان»ـ
ـ(با سردار سرمست و ماکان اشگواری)ـ

نَرم -چون‌ پَر- ریزد
خُنک سپیدِ دُر دوباره
بَر این شب رقصان
فروفتاده چون ستاره

شد انبوه بر هر کوه
کتان‌ِ برفِ نورسیده
گُهر شود به نورِ دیده
بلغزد از بهار چشمان

وَز اندوه در هر روح
لحافی از شب و سیاهی
ز سوزِ دل کشد چو آهی
رسد زِ نو سگِ زمستان

ـ(ضبط به صدابرداری ماکان اشگواری در استودیو اتاقکار)ـ

سگِ زمستان

محمد صالح‌علا و بُمرانی | بندرِ تهران، از این طرف
|
کاری از حامد طاری
دانلود: https://t.me/haataarii/6
|
در "بندرِ تهران، از این طرف " محمد صالح‌علا شعری از خودش را روی موسیقی‌ای از مهرداد مهدی و آسو کُهزادی (که کمی تغییر داده شده) می‌خواند و در ادامه گروه بمرانی آهنگ "بندر تهران" را با شعری از سجاد افشاریان می‌خواند
|
جایی، یک دوست این داستان را نوشته بود:

شبی که فقط مختصری شب بود؛ در خانه «محمد صالح‌علاء» میهمان بودم. آقای صالح‌علاء ترانه جدیدشان را برایم خواند:

در جاده هراز | رودی پر از خروش | دشتی پر از علف
بر مرکبی سوار | گم کرده راه خویش | تنها و بی‌هدف 

دیدم کنار راه | جایی نوشته بود | تهران از این طرف 
یادت بهانه شد | کم‌کم ترانه شد | تهران از این طرف 

دیدم پرنده‌ای‌ | وک می‌زند به برف | با کوه گفت‌وگو | با قله‌ها به حرف 
پر زد پرک‌پرک | با بال‌های سرد | از شمشک و دیزین | تا دره‌ی اوین 

یادت بهانه شد‌ | کم‌کم ترانه شد | تهران از این طرف 
هر ساله نوبهار | در عالم خیال | رفتم سر قرار 

پایین لاله‌زار | میدان مولوی‌ | بالاتر از بهار 
یادت بهانه شد | کم‌کم ترانه شد | تهران از این طرف» 

از او پرسیدم کی و در چه حالی این ترانه را نوشتی؟ گفت یک‌بار که از شمال به تهران می‌آمدم، عبارت «تهران از این طرف» را در جاده دیدم و یک‌باره ترانه الهام شد.

در شبی که خیلی شب بود، در هتل نشسته‌ام. به ترانه فکر می‌کنم. تهران فقط عبارت تهران نیست. هر جایی که تو را به خلق ِشعر و عشق بکشاند تهران است. از پنجره اتاق هتل، به زمین چمن فوتبال نگاه می‌کنم. تنها هستم.

به دیوارهای روشن نگاه می‌کنم. میز چوبی در اتاق می‌خواهد حرف بزند اما بغض کرده است. دو جفت دمپایی از بس خسته‌اند روی زمین خوابیده‌اند. رخت‌آویز به من خیره شده است. از پنجره باز، باد خنکی به صورتم می‌خورد. به کارگری فکر می‌کنم که این پنجره را سال‌ها پیش نصب کرده است. به کارگاه نجاری فکر می‌کنم که دیرزمانی، کارگرانش همین میز چوبی را مهیا کرده‌اند و لابد بعدش نشسته‌اند و استکان چای داغی خورده‌اند. 

حالا احساس می‌کنم همه اشیاء شعرند. همه اشیاء و نوشته‌های روی در و دیوار شعرند. حالا با یاد کارگرانی می‌خوابم که میز می‌ساختند؛ عرق می‌ریختند و غروب‌ها به نانوایی می‌رفتند. با نانی و میوه‌ای در دست، به خانه می‌رفتند تا لبخندی از زنان‌شان ببینند. همان لبخند، تمام خستگی‌ها را تمام می‌کرد. حالا لابد کارگران پیر شده‌اند. 

عرب‌ها معتقد بودند منبع شعر اجنه هستند. به نظرم منبع شعر اشیا هستند. میزها و صندلی‌ها و زمین چمن‌ها و دمپایی‌ها و دیوارها و شب‌ها و هتل‌ها کم‌کم ترانه می‌شوند، اگر لبخند گم بشود میزها و زمین چمن‌ها و صندلی‌ها در یک دم غایب می‌شوند. اشیاء و آدم بی‌عشق به راحتی گم می‌شوند که اگر گم بشوند با هزار آگهی پیدا نمی‌شوند.
آقای محمد صالح‌علاء! تهران از کدام طرف است؟ هرکسی، تهرانَش به یک طرف است. 
|
شعر کامل بندر تهران از سجاد افشاریان

در بندر دلگیر تهران به غروبــ هایِ بی تو نگاه می کنم 
به کشتی ها ، نفتــ کش ها ، زن ها و خیابان ها 
و مستیِ پنهان مردان بر روی عرشه هایِ گوشه گیری و انزوا 
موج تا لب آ لب میدان آزادی می آید و بر می گردد
و مرغان دریایی مهر آباد در پرواز 
کاش یکی شان سوارم کند
و بر بالِ خود آرام ، آرام مرا با خود ببرد به هر کجا که دلش خواستــ
بالا بالاترها از نفتــ کش میلاد
این حجمِ دلگیری بی تو خفه ام می کند 
وقتی به یاد می آورم لنگرگاه هایِ میدان آرژانتین و ترمینال جنوب را 
و جنوبـــ را 
و می روم از شهری که هر روزهِ شبــ
فرزندان مستــ بسیاری را به دنیا می آورد 
که پنهان می کنند 
عشق را و بوسه را در لابه لایِ شاتــ هایِ شیری ِ شان
این روزها تنها دلخوشی من این استــ 
که هنــوز بر این بندرِ دلگیر 
صدای آکاردئونی ها شنیده می شوند 
و خیال می کنم 
هستند هنوزها دخترانی که در خانه هاشان 
می چرخند وُ می رقصند وُ می رقصند وُ می رقصند
و ای کاش که تو یکی از آنها باشی 
در این بندرِ دلگیرِ تهــران ...
|

Haataari

محمد صالح‌ علا و بُمرانی | تهران از این طرف

C minor

A-Flat Major

Scent of Oranges

Under the Orange Trees

Swallow

Drops of the Memories

Love Is A Bird

A Piece for Iranshahr St

The depths of ecstasy

The garment of your nostalgia

A rough improv for M. 

From my piano, for you.

Persian Rug for M (A Rough Improv)

Persian Snow for M (an Improv)

به یاد ابراهیم منصفی و سارایش
یکم تیرماه /۱۳۹۲/


Oww

Parsa