Beat: JustDan

عین
ر
ی
ب
الف

میخوام نور باشم گذر کنم دوردست
میخوام رد کنم خلقت های هوشیار به خون مست
میخوام ترک کنم هرچی اعتیاد به تنفس توم هست
من
میخوام ابر باشم جهان باشه خونه ام
آسمون اول؛ ملاقاتم با مسئول وجودم
من تا به چشم نبینم آسمونمو ترک نمیکنم

میزنم لبخند به مسیح؛ نوشیدنی گرم همونم سلامتی دوری از صلیب
شرمنده؛ ذهنم عادت داره به منفی بافی
خاطرات تلخ میشن فراموش تو حالت دفاعی و برمیگردن به ثانیه بخوابی

دوست دارم گپ بزنم با فرشته آخرین دقایق
آهنا سردن؛ خودشم خسته است حس میکنم از انجام وظایف
نمیشم مزاحم چون بودم به اندازه کافی
یه نفس میکشم رد میشم به مقصد نهایی
من؛ ساکن آسمون هفتم
خونه ام وقتی گذشت و شب شد
فارغ از قواعد تو کاغذای مردم
به دور از آداب و ترس خالق و مخلوق
من اینجا هستم تا به دست بیارم یه پاسخ معقول

***

فرشته ها میکنن تعجب از حضورم
شاید یادشون رفت که یه جایی از قصه منم نور بودم
گذر کردم به دور دست و حالا دور از خونم

اینجام میده حس غریبی بم
نگاهی نیست ولی سنگینیش داره نفسمو میگیره
میدونی، حرف داشتم با پدربزرگ چند لحظه
ندیدمش اینجا کسی میتونه صداش کنه برای دیدن یکی از ندیده های فرزندش؟
 
چرا می کنین همه رفتار عجیب
آدم بودم ناخواسته پرتم زمین
کردین تا نور بودم دور رفتم از سرزمینم
ابر شدم تا فقط مردم اصلیمو ببینم
د چتونه همگی خیال اینکه ناخونده ای ام میرم
نه؛ من اینجام؛ من اوج گرفتم حقمو بگیرم

***

اینا میگذره از ذهنم، همه صادقانه
وقتی گرم صحبتم با دوست قدیمی حرفای پرت عارفانه
اثرات کم خوابی، نتایج خواب زیاد
همم؛ وقتی ذهن نیمه فعال میشه آسمونو به یاد میاره
 
حقیقت اینه که نیومدم به صرف ابیات
ناخواسته کشیده شدم؛ الباقی همون رهگذر خاص حراف
میمونه میراث ازم اینو میدونم
امید دارم تازه واردا روزی اسممو بدونن
شاید مسیر صافه بخشیش بخاطر من
اون روز خوشحال ترم حتی اگه نورم و کلامم محوه
من اون روز پائیزم آوازم بارون؛ من اون روز زمستونم خاطره ام برفه

عین
ر
ی
ب
الف

Single

Barf

Beat: JustDan

یه روز احتمالا دست همو میگیریم من پیدات کردم توی دنیام
یه تلاقی خارج از احتمالات که یه روز شاید همراهه برد برام
بالاست ضربان، آرومه جریان
من اونجا ما اونجا یه جهان دیگه ایم، خارج از بحران
خوشحالن ابرا؛ میخندن حرفات
غرق، زل میزنیم به آسمون پرواز کنن ارواح

می نوشیم از این شانس شیرین کم یاب
که بارها مردیم تا جهانی پیدا بشه که بشیم هم قاب
میگم از مرگ
میگی از تجربه
میگی از تصمیم های گیج هیجانی که منجر به تنش بیشتر شده
میگی از اوقات خوشت
میگم از مرگ
میگی از راه های نرفته
میگی از من
میگی و من محو خنده های زندگی بخشتم
بازم حرف بزن تا آسوده از مرگ توی جهانت حل بشم

سکوت میکنی میترسم از طرح پرسش
خوش نوا ترین آواز دنیا حالا پشت این سکوت پنهان شده
دلیل وهم ناک تر از مرگه
نمیخوام بفهمم ولی سکوت بهم میگه که کلیدو پیدا کنش

میگی داره میره خورشید کم کم جهت دیگه
پرنده ها گم میشن و سایه روی صورتا می شینه

***

میگی آسمون میشه تاریک
حتی نگاه بهش
نفستو میگیره

میدونم نیستش اینا دلیل ترست
دست میگیرم دستتو که غم بگیره لحظه ام
غم، بشه کمتر از تو
میخوام غم بشه کمرنگ تر

***

میگی تاریکی پیغام رسونه نفرینه
که میگیره جهانمونو از بر
میترسی از اینکه بخوابی هر لحظه
بفهمی همش پوچ بوده تحقق رسیدن به لبخند
من

میفهمم چی میگی، متاسفانه دچاریم ما دوتا به این دانش منحوس
نترس؛ که نداره ترس اگه خاطره فقط باقی مونده از محبوب
که من غمگینم از دیدن سکوتت، نه از دیدن رویات مایوس

ترس نداره علی رغم میل دنیا ما توی یه نقطه 
کنار هم
حرف میزنیم، من حتی شمع میشم تا فدای پروانه شم

دنیا خالیه از ترفند تو آستین های پهنش
توی این جهان، یه نیرو ئه
یه ساحره به حرفه
زمزمه میکنه صداش لای بارون این شبه
من
گم شدم باز نمیفهمم
چه خبره
من بازم دورم از دنیام
من گم شدم توی
خلق ممنوعه
گم شدم ولی من نمیشم
گمراه
یه نغمه شیرین
من میام به دنبال
من میام به دنبال

Naghmeh

Beat: JustDan

هست؟
هست؟
هست؟

نمیشود به صِرف آرزو...

در کنج خلوت خویش سکوتم پایدار
کاغذ ها خسته از این واژه بازار
من در نقش شاعر اهل آداب
طرح میکنم نقشه زین احوالات
و تهش هیچ نیست
کمال وجودم چیزی فرای تزئین نیست
تمام من لای واژگان پنهان
و این واژگان چیزی جز شایعه ای بیش نیست
بی مخاطب
به حق
بی شکایت
به ره خیره ام هر روز زمان خواب تلخ
برای من، ساعت ها، بهای لازم ان
فردای موعود؛ منتظرِ پا به رقص
تا پیوند بخوره با زمین و این خاکِ سخت
هر چی که توی ذهنم میخزه این اطراف
صدای مجنونِ رها گردانْ بهرِ طغیان
ندای بی توانِ حامیِ این فردِ گمراه
من خالیم از رغبت به هر ذره صوت ناخوانده

من
طلبم سکوت است
رهایی از شر
فرارِ از غم
طلبم نگاهیست پناهی تا ابد
طلبم خنده ایست چُنان که عالمی ترانه بشنود

و اینگونه بگویم برایت از خودم
که دل تنگِ چهره ی ناآشنام
هنگام پرسه در خاطراتی که ندارم به یاد
شور دیدن چیزی دارم که جهان از آنم ستاند

من یک پرسش عمیقم غریبه درون جمع
احدی نیست عالِم بر حقیقتِ احوالِ من
یک فرد منزوی؛ مست رویا
شتابی اگه نیست نهفته است راز و بُرهان
اعماق هرچه که گذشت و تا کنون رخ داد
ناخوداگاه؛ من، نیستم در اختیار

یه حس بیم زده از وقایع فرضی
یه حس سرافکنده از عرایض منفی
یه حس بی انگیزه از موانع سنگین
من نیستم در اختیار...

صادقانه

باید بشنوم از مقصود این تازش بی پایان
از برای تکاپوی بیشتر
ببینم رنگی از شور هوادار ها
اما که این
ترتیب نیست و هیچ
نمیشود به صِرف آرزو
و من
به هر اما پیر میشوم از درون
هست؟
کسی که
بفهمد سِرِ این حالتو 
و بر این خنده ی معیوبْ ردِ مرهمی شود

هست؟

کسی که به این کنجْ خلوتی بر هم زند
کسی که به نیکیِ گیتی دِلالت شود
کسی که از رخ بی ظاهر این رهگذر حاضر
خیالش نباشد نغمه دل بشنود
من...

از پرواز میگم، دائما ولیکن
پرواز نمیکنم و این وهم میشه که حضار چی میگن
بالای نداشته ی پروازمو دیدن؟
یا نظر بر اینه که خودم بالمو ورچیدم
کیا حالمو فهمیدن؟...

و روزی جای خطاب فضای خالی
به جای سوی غایب این قطعه ی بی بانی
می نویسم از برایت ای ناآشنا نامه
که این قلم به سُرور خوانش تو هنوز می سُراید واژه

هست؟
هست؟

نمیشود به صِرف آرزو...

نمیشود به صِرف آرزو؛ و من...

Pikhosh

Popular tracks